Για τον Clint Eastwood, το ορόσημο του αμερικάνικου σινεμά, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, πολλώ μάλλον στη σύγχρονη εποχή των μαζικών πολιτισμικών φαινομένων και της συλλογικής εικονολατρίας. Πολυτάλαντος και φύσει χαρισματικός, αλλά ταυτόχρονα βαθύτατα δραστήριος, ο Eastwood εργάστηκε άοκνα στο σύμπαν της 7ης Τέχνης και κατάφερε να οικοδομήσει ένα απόλυτα προσωπικό στυλ ερμηνείας και κινηματογράφησης. Έχοντας πάντα τον απρόσβλητο μύθο της αρρενωπότητας να τον ακολουθεί και με μια αυθεντική καλλιτεχνική στόφα, διένυσε 6 δεκαετίες από τα b-moviesκαι τον πολυθρύλητο Dirty Harry μέχρι τα λαμπρά του αριστουργήματα, κι άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στην ιστορία του κινηματογράφου.
Μετά το «Σε άφησα» και το «Σε είδα», η Clare Mackintosh επιστρέφει στις εκδόσεις Μεταίχμιο με το «Ξέχασέ με».
Οι «Δεσµοί στοργής» είναι ένα δυνατό και γοητευτικό µυθιστόρηµα, που µας αποκαλύπτει πόσο κοντά και ταυτόχρονα πόσο µακριά µπορεί να βρίσκονται άνθρωποι που τους ενώνει το ίδιο επίθετο και µερικές κοινές αναµνήσεις.
Έχετε ταξιδέψει ποτέ στο Λονδίνο; Εγώ, ναι. Μιλάτε αγγλικά; Κι εγώ. Μέχρι που μετακόμισα εκεί, και όλα άλλαξαν. Ούτε το Λονδίνο ήταν αλλιώτικο ούτε τα αγγλικά ακατανόητα. Αλλά κάτι μου διέφευγε: καταλάβαινα τι έλεγαν, αλλά όχι τι εννοούσαν. Και συνειδητοποιούσα ότι καταλάβαινα όλο και λιγότερα. Έπρεπε να τα γράφω για να τα καταλαβαίνω.
Αυτό το ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, ντυμένο στα χρώματα του νουάρ, ακολουθεί τα βήματα που οδήγησαν έναν άνθρωπο στο έγκλημα, εξετάζοντας τη δύσκολη σχέση και την ένταση ανάμεσα στο γράμμα του νόμου και την ιδέα της δικαιοσύνης.
Γι' άλλη μια φορά ο Stephen King δημιουργεί έναν αριστουργηματικό φανταστικό κόσμο, όπου τα πάντα είναι δυνατά, αρκεί να πιστέψουμε ότι πολλές φορές καμία λογική εξήγηση δεν είναι αρκετή για να ανταποκριθεί στην πραγματικότητα που ζουν οι ήρωές του. Πολλές φορές, πρέπει να «αμφισβητήσουμε την ίδια την πραγματικότητα», όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας για να μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε.
Φωτογραφία από Παναγιώτα Φωτοπούλου
Σε μια χώρα που ζει στη σκιά του φόβου και του θανάτου, δυο άνθρωποι αναζητούν την αλήθεια και την αγάπη με κάθε κόστος…
Η προώθηση της ταινίας στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξε υποδειγματική, με τον τίτλο "Monika, the Story of A Bad Girl!" και τα αισθησιακά ενσταντανέ που κυκλοφόρησαν στις αμερικάνικες αφίσες να αφήνουν μια προκλητική υπόσχεση να πλανιέται στον αέρα. Η υποδοχή στην Ευρώπη, πάντως, δεν ήταν λιγότερο ενθουσιώδης. Φρόντισε ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ για αυτό, εξάλλου, αποθεώνοντας την ταινία και χαρακτηρίζοντας το πλάνο στο οποίο η πρωταγωνίστρια Harriet Andersson κατεδαφίζει τον τέταρτο τοίχο και εκτοξεύει ένα ηδυπαθές, αυθάδικο και παραπονεμένο βλέμμα στο κοινό «μία από τις πιο θλιμμένες στιγμές στην ιστορία του σινεμά.»
A (bi) weekly retrospect of new interesting sounds. Ο Αλέξανδρος Δανιηλίδης προτείνει:
Η Φωτογραφική Ομάδα METAPolis σας προσκαλεί τη Δευτέρα, 27 Μαΐου 2019, στις 19:30, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στα εγκαίνια της Έκθεσης Φωτογραφίας “Urban”, μίας έκθεσης- ενδοσκόπησης και διαπραγμάτευσης της ταυτότητας της αστικής φωτογραφίας, δέκα χρόνια μετά την ίδρυση του METAPolis. Εκατόν εβδομήντα τρία (173) μέλη επιστρέφουν στις πρώτες ημέρες της Μετάπολις..
Φωτογραφία από Ulet Ifansasti
To Artcore Magazine σε συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να σας προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου».
Τίτλοι τέλους για το Game of Thrones: ήταν το φινάλε αντάξιο της σειράς; Μια από τις καλύτερες και σίγουρα η πιο πολυσυζητημένη ever σειρά έφτασε στο τέλος της, με ένα καλογυρισμένο 80λεπτο επεισόδιο που μας άφησε με μια γλυκόπικρη αίσθηση. Το αισθητικό αποτέλεσμα ήταν άψογο, όμως τι γίνεται με την ίδια την ιστορία; Είχε το Game of Thrones το τέλος που του άξιζε; (Spoilers ahead).
To 2014, την εποχή που πραγματοποιούσε την έξοδό τους στις αμερικάνικες αίθουσες το "John Wick", ελάχιστοι μπορούσαν να προβλέψουν, ή ακόμη και να φαντασιωθούν, την ιλιγγιώδη συνέχεια. Ο Keanu Reeves, πάλαι ποτέ ζεν πρεμιέ και περιζήτητος front man του Χόλιγουντ, είχε περιέλθει σε καθεστώς ανυποληψίας και χαμηλών εισπρακτικών πτήσεων, οι “shoot ‘em up” movies δεν διήγαγαν και τον πιο ανθηρό τους βίο, στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρισκόταν ο πρώην stuntman Chad Stahelski, εν ολίγοις τίποτα δεν μπορούσε να προοικονομήσει τα όσα ακολούθησαν.
