Σαν σήμερα, το 1952, γεννήθηκε ο Γάλλος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Jacques Audiard, γιος του εξίσου διακεκριμένου σεναριογράφου και σκηνοθέτη Michel Audiard. Βραβευμένος ουκ ολίγες φορές στα γαλλικά César και στα αγγλικά BAFTA, και έχοντας κερδίσει στις Κάννες τον Χρυσό Φοίνικα το 2015 για την ταινία του “Deephan” συγκαταλέγεται ως ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή σκηνοθέτες της πατρίδας του.
Οι Dirty Granny Tales παρουσιάζουν για δεύτερη χρονιά στην Ελλάδα το “Telion’s Garden” μετά τις επιτυχημένες και sold out παραστάσεις τους στο Θέατρο Χώρα, αυτή τη φορά για τέσσερεις διαδοχικές εμφανίσεις στο Fuzz Live Music Club.
Στις 29 Απρίλη του 1980, ο μεγάλος «Μετρ της αγωνίας» θα υποκύψει ύστερα από χρόνια προβλήματα στο συκώτι. Λίγες ημέρες μετά, οι στάχτες του θα σκορπιστούν στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το τελευταίο του κινηματογραφικό πρότζεκτ, με τίτλο εργασίας “The Short Night”, δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Με κάτι λιγότερο από 60 ταινίες ωστόσο στο βιογραφικό του, ο Λονδρέζος Alfred Hitchcock πρόλαβε να αφήσει πίσω του μια τεράστια κινηματογραφική κληρονομιά.
Μια εικαστική συνομιλία επάνω στην εμπειρία του εκπατρισμού και της νοσταλγίας μεταξύ της Δέσποινας Μεϊμάρογλου και της Ελένης Μυλωνά. To Μουσείο Άλεξ Μυλωνά-Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζει την έκθεση ex-pats, σε επιμέλεια Αποστόλη Αρτινού. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν την Παρασκευή 5 Μαΐου, στις 20:00 και θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Ιουλίου 2017.
«Ο Καβάφης, κατά την γνώμη μου, είναι ποιητής υπερμοντέρνος, ποιητής των μελλουσών γενεών. […] Οι σπάνιοι ποιηταί σαν τον Καβάφη θα καταλάβουν τότε πρωτεύουσα θέσι σ' έναν κόσμο που θα σκέπτεται πολύ περισσότερο παρά σήμερα. Με αυτά τα δεδομένα υποστηρίζω ότι το έργο του δεν θα μείνει απλώς κλεισμένο μέσα στις βιβλιοθήκες σαν ένα ιστορικό τεκμήριο της ελληνικής λογοτεχνικής εξελίξεως»
Μια θηλιά που ουδείς θέλησε να κόψει.
Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου του Wolfgang Koeppen «Περιστέρια στη χλόη» είχα στο μυαλό μου τη φράση του Αμερικανού συγγραφέα και κριτικού Edmond Wilson: «Ποτέ δυο διαφορετικοί άνθρωποι δεν διαβάζουν το ίδιο βιβλίο». Είναι γνωστό πως οι προσωπικές αντιλήψεις, τα βιώματα ή οι προκαταλήψεις του κάθε αναγνώστη επηρεάζουν το πώς «βλέπει» το κάθε βιβλίο κι εγώ γνώριζα πως ξεκινούσα την ανάγνωση αρνητικά προκατειλημμένη.
Το Brighton κατά καιρούς μας έχει χαρίσει εξαιρετικά παραδείγματα της έντονης δραστηριότητας που παρουσιάζει στον τομέα της underground, indie, psych, garage μουσικής. Ένα ακόμα τέκνο αυτής της δραστηριότητας είναι και το powerduo των Skinny Milk. Οι Johnny Hart (μπάσο, κιθαριστικά εφέ, φωνή) και Tim Cox (τύμπανα) είναι δύο άτομα που γουστάρουν περισσότερο από οτιδήποτε να παίζουν τη μουσική που αγαπούν και αυτό το δείχνουν στα (συχνά) lives τους, φανερώνοντας μια ενέργεια και έναν όγκο στον ήχο τους που απλά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν κάπου κρυμμένα και άλλα μέλη.
Φωτογραφία από Alexandros Binopoulos από το group του Artcore στο flickr
27.04
2017
-
Στήλη: Art Echoes \ Thursday Trivia
-
Αρθρογράφος: Ελένη Μαρκ
5+1 πράγματα που ίσως δεν γνωρίζετε για τον Charlie Chaplin.
Έναν σημαντικό Έλληνα καλλιτέχνη, που αναζήτησε στην ανθρώπινη μορφή την αλήθεια της ζωγραφικής, συστήνει στο κοινό το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ., με την έκθεση «Κώστας Κοντογιάννης: 1926 – 2000», η οποία εγκαινιάζεται την Πέμπτη 4 Μαΐου 2017, στις 19.30.
«Ο Δημήτρης Αμελαδιώτης ασκεί μια ιδιοσυγκρασιακή καλλιτεχνική πρακτική, δομώντας τη σχολαστική του διαδικασία μεταξύ λογικής και ευαισθησίας, κάνοντας αισθητή τη χειρωνακτική διεργασία, αλλά και την προσωπική ψυχική δαπάνη, όπως συμβαίνει στην πρωία της σκέψης και την αφύπνιση των αισθημάτων». Απόσπασμα από σχόλιο της Θάλειας Στεφανίδου
Να συρράψω μνήμες και ιστορίες, πρόσωπα να σας γνωρίσω και σκέψεις και διαβάσματα ανατολικά της Μεσογείου· να ξορκίσω φόβους αποχαιρετώντας τον κόσμο του Λεβάντε.
Δεκατέσσερα διηγήματα, το ένα δίπλα στο άλλο, συνθέτουν μια ιστορία ενηλικίωσης στο Μετς, την ιστορική γειτονιά του Παγκρατίου. Οι παρέες, τα ξενύχτια, τα συγκροτήματα της εποχής, οι πρώτες σινεφίλ ταινίες, τα φλερτ. Αλλά και η γλυκύτητα μιας βραδιάς, το άυπνο ξημέρωμα στις πλατείες, το άγχος μιας νεότητας που αγνοούσε το μέλλον.
Όλα ξεκίνησαν το 2010, όταν κυκλοφόρησε ένας εκπληκτικός δίσκος με τον τίτλο “The Grime and the Glow”. Αυτό βέβαια είναι αναληθές, καθώς ξεκίνησαν όλα πολύ πιο πριν, το 2006, όταν μία νεαρή ακόμα Chelsea Wolfe έγραψε τον δίσκο “Mistake in Partying” σε μία περίοδο της ζωής της κατά την οποία ξεπερνούσε έναν χωρισμό. Τυχαίνει όμως η ίδια η Wolfe να αντιπαθεί φοβερά, όπως έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις της, αυτόν τον δίσκο και να μην αναγνωρίζει καθόλου τον εαυτό της μέσα σ’ αυτόν και μάλλον αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν κυκλοφόρησε επίσημα ποτέ. Από σεβασμό στην αποστροφή της για τον δίσκο αυτό, επιλέγω κι εγώ να τον προσπεράσω.
