Το βιβλίο αυτό δεν συγκεντρώνει τις καλύτερες ερωτικές επιστολές που γράφτηκαν ποτέ· και οι συγγραφείς τους δεν είναι οι σημαντικότερες προσωπικότητες που μίλησαν για τον έρωτα. Στη ζωή δεν υπάρχει μικρό ή μεγάλο· όλα τα πράγματα έχουν την ίδια αξία και το ίδιο μέγεθος: από τον ταραχώδη ή συμβατικό συζυγικό βίο μέχρι την έλξη «κόντρα στους κανόνες»· από το σεξουαλικό παραλήρημα μέχρι την απόκρυφη επιθυμία· και από τη σπαρακτική κραυγή του ερωτευμένου που «έχασε» μέχρι τον νηφάλιο απολογισμό ενός δεσμού που στάθηκε καθοριστικός για την πορεία δύο εραστών. Στο βιβλίο αυτό συγγραφέας και αναγνώστης κάθε επιστολής μοιράζονται τα καλύτερα στοιχεία από τη ζωή: τον έρωτα και την ειλικρίνεια.
Η «Πεταλούδα» του Wilhelm Busch, τελευταίο εκτενές κείμενο του διάσημου Γερμανού σκιτσογράφου, είναι ένα γοητευτικό όσο και σκληρό παραμύθι για ενηλίκους. Σε ένα δεύτερο επίπεδο αποτελεί αλληγορία για το νόημα της ύπαρξης και του έρωτα, για την κακία και την ιδιοτέλεια, που κυβερνούν τον κόσμο, για την απόπειρα της τέχνης και της σκέψης να προσεγγίσουν το ασύλληπτο.
To Artcore Magazine σε συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να σας προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου της Ρόζαμουντ Πίλτσερ, «Το λιοντάρι που κοιμάται».
Τα «βιβλία της χρονιάς» ασφαλώς δεν υπάρχουν. Υπάρχουν οι προσωπικές αναγνωστικές μας ιστορίες που ενίοτε διασταυρώνονται και πολύ συχνότερα αποκλίνουν. Ως εκ τούτου, η παρακάτω επιλογή δεν έχει ούτε κατ’ επίφαση αντικειμενικά κριτήρια – για αυτά μπορεί κανείς να αξιολογήσει τις λίστες με τα ευπώλητα ή τα βραβευμένα, ή ακόμα καλύτερα τα βιβλία που κατάφεραν να ανταποκριθούν ταυτόχρονα στις απαιτήσεις κάθε κοινού, αναγνωστικού ή κριτικού.
Η αριστουργηματική νουβέλα του Salinger σε καινούρια μετάφραση από την Αθηνά Δημητριάδου. Εκδόθηκε το 1961 και περιγράφει τρεις ημέρες από τη ζωή δύο αδελφών στα είκοσι κάτι τους χρόνια, τον Νοέμβριο του 1955. Δυο αδέλφια, δυο παιδιά-θαύματα, που αναζητούν εναγωνίως τη θέση τους στον κόσμο και συνεχίζουν τον προβληματισμό του Χόλντεν Κόλφιλντ στον «Φύλακα στη σίκαλη».
Η «Mύτη του Πινόκιο» είναι μια διεστραμμένη ιστορία για μεγάλα παιδιά. Αν δεν ήταν ο τελευταίος τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος ο Β’, ο Βρετανός πρωθυπουργός σερ Γουίνστον Τσόρτσιλ, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν και ο αστυνόμος Έβερτ Μπέκστρεμ του Δυτικού Διαμερίσματος της Αστυνομίας της Στοκχόλμης, τα γεγονότα που ακολουθούν δε θα είχαν συμβεί ποτέ.
Σε μια χώρα που βιώνει μια βαθιά οικονομική κρίση, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο εγχώριος κινηματογράφος περνά δύσκολες ώρες. Παρόλ' αυτά, το ελληνικό σινεμά τη δεκαετία 2010-2019 μας χάρισε πολύ καλές ταινίες, που γνώρισαν επιτυχία τόσο στις αίθουσες όσο και σε φεστιβάλ. Ιδού μερικές από αυτές που μας έκαναν να γελάσουμε, να δακρύσουμε, να μείνουμε αισιόδοξοι για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου.
«Δεν θέλω να θυμάμαι». Μια φράση λακωνική που κρύβει μέσα της πόνο, σπαραγμό κι ανείπωτα. Μια φράση που αυτο-αναιρείται αστραπιαία, καθώς δίνει το έναυσμα για να ξετυλιχτεί το κουβάρι μιας συναρπαστικής ζωής. Μιας ζωής γεμάτης έμπνευση, δημιουργία, πάθη, λάθη, τραύματα και απώλειες, με το βλέμμα αδιάκοπα στραμμένο σε μια άνευ όρων ελευθερία. Μέσα από το σεναριακό εύρημα μιας επινοημένης τιμητικής βραδιάς (τοποθετημένης αόριστα κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’60), όπου όλοι μεγάλοι του ελληνικού τραγουδιού της αποτείνουν φόρο τιμής, η «Ευτυχία» περιδιαβαίνει τις στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή και το έργο της σπουδαίας Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Μια διάβρωση του παρόντος θαρρείς φέρνει στην επιφάνεια τα περασµένα· έτσι, όπως τα πετρώµατα, από µια τεκτονική των βιωµάτων γεννιέται το υλικό της τέχνης. Είναι αυτή η ανάγκη για παρηγοριά, πως δεν είµαστε άοπλοι απέναντι στην αναπόφευκτη φθορά. Ράκη βιωµάτων συρραπτόµενα ανασυνθέτουν τον τάπητα της ζωής, ψηφίδες που συµπληρώνουν την εικόνα ενός τόπου, των ανθρώπων και της φύσης του.
Μέσα από την Casa Μπιάφρα, το πρώτο κοινόβιο της Θεσσαλονίκης, και από τα Καραγάτσια, τον φτωχοσυνοικισμό των καταραμένων, ξεπηδούν αυτοί οι αντιφατικοί τυχοδιώκτες που μπλέκονται σε άγριες περιπέτειες με τον άρχοντα της πόλης, τον πανίσχυρο εκδότη-οραματιστή Γιάννη (Γρύπα) Βεντήρη, και τελικά μετέχουν στο πιο κρίσιμο γεγονός της νεότερης Ελλάδας, την «αποστασία», ή τα «Ιουλιανά» του 1965, που οδήγησαν τη χώρα στην άκρη του γκρεμού και επηρεάζουν τη μοίρα της μέχρι σήμερα.
17 Ιουλίου 2011, χαράµατα: Στα κατεχόµενα της Κύπρου βρίσκονται δολοφονηµένα και τα 94 παιδιά που είχαν πέσει θύµατα απαγωγής δυο µέρες πριν. 17 Ιουλίου 2011, απόγευµα: Φορώντας ένα κατακόκκινο µατωµένο κουστούµι παραδίδεται ως αυτουργός των φόνων ο Βραζιλιάνος επιχειρηµατίας-ιδιοκτήτης ξενοδοχείων Κάρλος Λόπεζ Εντίνιο Αλβάρο. Ποια σχέση µπορεί να έχει µ’ αυτήν την φρικιαστική εκατόµβη ένας θυρωρός του Δροµοκαΐτειου Ψυχιατρικού Νοσοκοµείου Αττικής, ο αποκαλούµενος Βήτα;
Μετά το «Τυφλή γωνία», ο Dean Kootz επιστρέφει με το βιβλίο «Ψίθυροι θανάτου», την αναμενόμενη συνέχεια της περιπέτειας της Τζέιν Χοκ, πρώην πράκτορα του FBI.
«Ομορφάσχημη», η ιστορία που δεν αφηγήθηκε η Γερτρούδη Στερν.
To Artcore Magazine σε συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να σας προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου της Πόλα ΜακΛέιν, «Στο Παρίσι με τον Χέμινγουεϊ».
O Τουρκογερμανός Fatih Akin είναι μια πολύ ιδιάζουσα περίπτωση σκηνοθέτη. Αγαπημένος από χρόνια στο ελληνικό κοινό, εστίασε την τέχνη του στην αποτύπωση αληθινών, βαθιά ανθρώπινων χαρακτήρων κι η γραφή του μας απέδωσε μερικά μνημειώδη φιλμ του σύγχρονου κινηματογράφου, όπως το “Head-On” αλλά και το πιο πρόσφατο “In The Fade”. Στο “Golden Glove” όμως, την πιο πρόσφατη ταινία του όπου και συνθέτει το κάδρο ενός κατά συρροή δολοφόνου του Αμβούργου απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 70’, μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό είδος κινηματογραφικής αφήγησης· πολύ πιο ωμό και σκληρό. Τόσο που θέλει αρκετή καρδιά και στομάχι για να απολαύσεις την προβολή.
Το Οdd Dance Theater από την Αγία Πετρούπολη συναντά και συμπράττει, για ακόμη μια φορά, με performers της πόλης, παρουσιάζοντας στο ιστορικό Μπενσουσάν Χαν της Θεσσαλονίκης την performance ″Face in a Face in a Face″.
Τέσσερις εμβληματικές γυναικείες μορφές της ελληνικής μυθολογίας γράφουν ισάριθμες επιστολές στους αγαπημένους τους, οι οποίοι είτε βρίσκονται μακριά είτε τις έχουν εγκαταλείψει: η Πηνελόπη στον Οδυσσέα, η Βρισηίδα στον Αχιλλέα, η Αριάδνη στον Θησέα και η Μήδεια στον Ιάσονα.
Σαγηνευτικό μείγμα μαγικού ρεαλισμού, καυστικής πολιτικής σάτιρας, τρυφερής κωμωδίας και λογοτεχνικού πειραματισμού, το μυθιστόρημα του Ondjaki ζωγραφίζει ένα ασυναγώνιστο πορτρέτο της αστικής όψης της Αφρικής. Ο Ondjaki έχει το ταλέντο να μπαίνει βαθιά στην καρδιά και στο μυαλό των χαρακτήρων του. Ακτινοβολώντας ειλικρίνεια και καθαρότητα, ο συγγραφέας δεν αφήνει το δράμα να κυριαρχήσει, το ανατρέπει και το ισορροπεί, με τον ίδιο τρόπο που τελικά το κάνει και η ίδια η ζωή.
Ο Fabio Stassi, συγγραφέας του βιβλίου «Η χαμένη αναγνώστρια», που αγαπήθηκε πολύ από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό, επανέρχεται με τη δεύτερη ιστορία του βιβλιοθεραπευτή Βίντσε Κόρσο. Στις απολαυστικές σελίδες του, ο συγγραφέας αναμειγνύει τη νουάρ αφήγηση με την υψηλή λογοτεχνία, προσφέροντας στους αναγνώστες τη γοητεία να ανακαλύψουν ένα μυθιστόρημα που λειτουργεί ως ένας πολύτιμος λογοτεχνικός θησαυρός.
Θυμούνται ακόμη την εποχή που ήταν κάποιοι άλλοι. Ήταν είκοσι έξι και είκοσι οκτώ στην Αθήνα. Είχαν δυνατές σπουδές, δουλειές που δεν ήταν απλά δουλειές, γοητευτικούς φίλους. Περπατούσαν στους δρόμους σαν ήρωες μιας ταινίας που δεν είχε γυριστεί ακόμη. Τώρα, έχουν φύγει σε μια γωνία της Ευρώπης, στέλνουν δεκαπέντε με δεκαοχτώ βιογραφικά τη μέρα και, όταν λένε ότι είναι Έλληνες, οι άλλοι τους κοιτάζουν σιωπηλοί, σαν να θέλουν να πουν «λυπάμαι». Κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι αλλά όχι ακριβώς μαζί. Μέχρι που, μια τυχαία νύχτα, ένας άνδρας πέφτει νεκρός από τον ουρανό στην ταράτσα τους και ένας άλλος στη λεωφόρο. Ίσως, αν βρουν τι συνέβη, να γίνουν ξανά κάποιοι άλλοι ή έστω να μάθουν λίγο καλύτερα τον εαυτό τους.
Το «Ημερολόγιο ενός συγγραφέα» του Φιόντορ Ντοστογέφσκι, που στην εποχή του υπήρξε πιο δημοφιλές απ’ ό,τι τα μυθιστορήματά του, ήταν το αγαπημένο έργο του συγγραφέα του. Ανατριχιαστικά προφητικό ως προς τα παγκόσμια ζητήματα του 21ου αιώνα, το «Ημερολόγιο» υπήρξε επίσης το δημιουργικό εργαστήρι του Ντοστογέφσκι, το έργο στο οποίο ασχολήθηκε ουσιαστικά με τον ορισμό της άπιαστης «ρωσικής ψυχής»· άρχισε ως στήλη στο περιοδικό “Πολίτης” το 1873 και εξελίχθηκε σε ένα μοναδικό δημοσιογραφικό εγχείρημα που ενσωμάτωνε τέχνη και πολιτική, πρoσωπική εξομολόγηση, κριτική και διήγημα, μακάβριο χιούμορ και μυθοπλασία.
Η Πετρούνια είναι μία γυναίκα τριάντα δύο ετών που ζει σε μία μικρή πόλη της Βόρειας Μακεδονίας με τους γονείς της. Ιστορικός στο επάγγελμα, αδυνατεί να βρει δουλειά και ετοιμάζεται για μία ακόμα συνέντευξη για μία θέση άσχετη με τις πανεπιστημιακές της σπουδές. Και ενώ η μέρα των Θεοφανίων έμοιαζε σαν κάθε άλλη στη ζοφερή συλλογή της, η Πετρούνια αποφασίζει ενστικτωδώς να επαναστατήσει: λαμβάνει μέρος στην ανδροκρατούμενη τελετή ανέλκυσης του σταυρού, πιάνοντας η ίδια το θρησκευτικό «έπαθλο» και μετατρέποντας τον καθαγιασμό των υδάτων σε σκάνδαλο για το ήθη της κοινωνίας.
Όταν η Anna Burns κέρδισε το Man Booker για το 2018, κέρδισε πολλά περισσότερα από την αναγνώριση της συγγραφικής της δεξιοτεχνίας. Κατά κάποιο τρόπο κέρδισε τη ζωή της πίσω.
Φωτογραφία από Chara Ertsou
Έπειτα από είκοσι χρόνια απουσίας ο Γιούελ επιστρέφει στη μικρή πόλη όπου μεγάλωσε για να φροντίσει τη μητέρα του, τη Μόνικα. Η ηλικιωμένη γυναίκα πάσχει από άνοια και εκείνος πρέπει να τη βοηθήσει να μετακομίσει στη Σκιά του Έλατου, ένα ίδρυμα φροντίδας ηλικιωμένων.
Ποιητικό και σκληρό, τεντωμένο σαν σχοινί, το μυθιστόρημα εξερευνά το ανεξίτηλο τραύμα της δουλείας με τρόπο που καθηλώνει τον αναγνώστη. Ένα από τα σημαντικότερα βιβλία της νομπελίστριας Toni Morrison, της πιο τολμηρής γυναικείας φωνής στην αμερικανική πεζογραφία.
«Φαίνεται πως δεν νοσταλγούμε τη γνώση αλλά τον λαβύρινθο που τη γεννά. Ο λαβύρινθος είναι η ισόβιος μήτρα. Σκοπός μας δεν είναι η γνώση αλλά κάτι άλλο που αποζητούμε, ακόμη κι αν αποκαλυφθεί με τη μορφή του Μινώταυρου. Ορίστε πώς εξηγείται η ορμή για παρακάμψεις και τυχαία ξεστρατίσματα από το σώμα της λεωφόρου, λες και το πνεύμα ενός αρχαίου λαβυρίνθου επιβιώνει στις παρόδους».
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο James Baldwin άρχισε να γράφει ένα βιβλίο για την Αμερική, στηριγμένο στις προσωπογραφίες τριών φίλων του, του Μέντγκαρ Έβερς, του Μάλκολμ Χ και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Και οι τρεις, μεγάλες μορφές του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, δολοφονήθηκαν. Το βιβλίο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο σκηνοθέτης Raoul Peck βασίστηκε στις σημειώσεις του Baldwin για το βιβλίο αυτό, στις ομιλίες, τις επιστολές και τις συνεντεύξεις του, για να γράψει το σενάριο και να γυρίσει το ντοκιμαντέρ «Δεν είμαι ο νέγρος σου», που γνώρισε τεράστια επιτυχία.
Φωτογραφία από AFP-Getty Images
Φωτογραφία από Owen Humphreys
Φωτογραφία από Vassil Donev
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, σε μια πόλη της γαλλικής επαρχίας. Ένας αστυνομικός, ο οποίος βρίσκεται στα ίχνη μιας νεαρής γυναίκας που καταζητείται, δέχεται ένοπλη επίθεση. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο Σνεντέρ, επικεφαλής του τμήματος δίωξης του εγκλήματος. Τα πράγματα, όμως, παίρνουν άσχημη τροπή. Η νεαρή γυναίκα είναι κόρη του κυρίου Τομ, του ανθρώπου που κινεί τα νήματα στη ζωή της πόλης. Ο κύριος Τομ και ο Σνεντέρ, ωστόσο, συνδέονται με περίπλοκους δεσμούς…
H Γιώτα Γουβέλη, μετά το γοτθικό μυθιστόρημα «Ματωμένα εντελβάις», έρχεται και πάλι στο προσκήνιο, χαρίζοντάς μας ένα μυθιστόρημα εποχής, που διαδραματίζεται στα μέσα του 19ου αιώνα. Πτυχές από τη ζωή του Όθωνα και της Αμαλίας παρουσιάζονται στην υπόθεση του βιβλίου, σε ένα περιβάλλον όπου οι κόσμοι της μεγαλούπολης και του χωριού συγκρούονται.
To Artcore Magazine σε συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να σας προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου της Victoria Hislop, «Όσοι αγαπιούνται».
Μετά από ένα δεκαήμερο τρεξίματος και εναγώνιας προσμονής σε ουρές εισιτηρίων ύστερα από μιάμιση εβδομάδα που η πόλη της Θεσσαλονίκης έδειχνε πιο όμορφη και λίγο ψηλότερη κατά Σεφέρη, γεμάτη με ταινίες, εκθέσεις, συζητήσεις, workshops και καφέδες (κυρίως καφέδες), το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η λαμπρότερη σινεφιλική γιορτή της χώρας έριξε την αυλαία του το βράδυ της Κυριακής. Σε μια ζεστή και κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, στο ιστορικό ΟΛΥΜΠΙΟΝ της Αριστοτέλους, η τρέλα του σινεμά έκλεισε υπό τη συνοδεία του «Jojo Rabbit» του Νεοζηλανδού Taika Waititi, απευθείας από τις προβολές του στο Τορόντο. Κι ήρθε λοιπόν η ώρα της καταμέτρησης και του απολογισμού. Να δούμε τι έμεινε, τι βραβεύτηκε, τι αποκομίσαμε.
Φωτογραφία από Manuel Silvestri - Reuters
Μια εφιαλτική και παγωμένη δαγκεροτυπία της ανθρώπινης κατάστασης. Ή αν ο «Επαναστατημένος Άνθρωπος» του Camus ήταν ταινία, θα μπορούσε να ήταν ο «φάρος», στην ίδια την καρδιά του κλασικού κινηματογράφου.
Όταν ένα μυθιστόρημα σου γεννάει την ανάγκη να ξαναπιάσεις στα χέρια σου, ύστερα από πολλά χρόνια, την Ιλιάδα, για να ξανασυναντηθείς με έναν ήρωα που είχες από χρόνια ξεχασμένο, να τον αντικρύσεις με άλλη, πιο ώριμη ματιά, και να τον αγαπήσεις, ίσως για πρώτη φορά, τότε, ο συγγραφέας του -στη συγκεκριμένη περίπτωση η Pat Barker- έχει επάξια κερδίσει το στοίχημα που, ίσως, έβαλε με τον εαυτό της και το αναγνωστικό κοινό, αποφασίζοντας να καταπιαστεί με ένα από τα πιο διαχρονικά έργα της ανθρώπινης ιστορίας.
Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί το βιβλίο του Mahir Guven, «Μεγάλος αδερφός», σε μετάφραση της Λίζυ Τσιριμώκου. Ο «Μεγάλος αδερφός» τιμήθηκε με το βραβείο Goncourt πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα 2018 – το μεγαλύτερο λογοτεχνικό βραβείο της Γαλλίας-απέσπασε το 2018 τα βραβεία Première και Régine Deforges, και βρέθηκε στη μακρά λίστα του βραβείου Médicis 2017.
«Όταν ήμουν παιδί, ένα από τα αγαπημένα μου παραμύθια ήταν "Ο μολυβένιος στρατιώτης" του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Μπορώ τώρα να εξηγήσω την ταύτισή μου με τον μολυβένιο ήρωα του παραμυθιού...».
Κάποιο απόγευμα του φθινοπώρου, ένας ηλικιωμένος άντρας κάνει την εμφάνισή του στο χωριό. Μερικοί τον αναγνωρίζουν και ισχυρίζονται πως τον είχαν δει τον προηγούμενο χειμώνα να επιθεωρεί τις εργασίες στον πύργο, αυτόν που στέκεται στο τέρμα της μεγάλης ανηφόρας. Βρισκόμαστε στην Ελλάδα στην εποχή της κρίσης, της ανεργίας και της νεανικής μετανάστευσης. Ο άντρας εγκαθίσταται στον πύργο, ένα εμβληματικό αρχοντικό, πατρικό της γυναίκας του που έχει πεθάνει. Ο Λεόντιος Έξαρχος είναι ένας καλοβαλμένος αστός που έχει υπερβεί την έβδομη δεκαετία της ζωής του, εύρωστος επιχειρηματίας με πλούτο εμπειριών, έχει ταξιδέψει σε κάθε γωνιά της γης και έχει συναναστραφεί ανθρώπους με ισχύ.
Τιφλίδα, δεκαετία του 1980. Η Ιρίνα Νόζατζε, κόρη εργάτη σαπωνοποιίας, δημοσιογράφος στην εφημερίδα Χρονικά της Σοβιετικής Γεωργίας, περνάει τις μέρες της αντιγράφοντας δελτία για την αγροτική παραγωγή και τα επιστημονικά επιτεύγματα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Τίποτα δεν συμβαίνει.
Ελληνισμός της διασποράς, 1791-1913. Βραΐλα, Βιέννη, Κωνσταντινούπολη, Αμβέρσα. Με φόντο την πλούσια τοιχογραφία μιας εποχής χωρίς επιστροφή και με άξονα τις συνέπειες που επέφεραν στη φύση και τη ζωή των ανθρώπων δυο μεγάλες οικολογικές καταστροφές στον ποταμό Δούναβη, τέσσερις Ελληνίδες, ...
Σε έναν τόπο πλούσιο σε παραδόσεις, όπου οι άνθρωποι δεν παύουν να διαπνέονται από αυστηρότατες ηθικές αρχές, υπάρχουν σχέσεις που θεωρούνται ανάρμοστες, ακόλαστες, σχεδόν διαβολικές. Η Μαρία Μανταλένα παρακολουθεί έντρομη, με αδιάκοπη αγωνία, την εξέλιξη των συναισθημάτων που παρασέρνουν την ψυχή του γιου της Πάουλο, του νεαρού καθολικού ιερέα σε μια μικρή κοινότητα της Σαρδηνίας, στο φανταστικό χωριό Άαρ. Η μητέρα, λοιπόν, προσπαθεί απεγνωσμένα να τον απομακρύνει από το κακό που η ίδια βλέπει να τον απειλεί, δηλαδή τον δυνάμει ολέθριο έρωτά του για την Ανιέζε, ενόσω ακριβώς ο Πάουλο διχάζεται και παλεύει μεταξύ ενοχής και επιθυμίας, πίστης και αμαρτίας.
Ένας σπουδαίος συγγραφέας στο κύκνειο άσμα του. Στην τελευταία αυτή συλλογή του ο Δημήτρης Πετσετίδης προσεγγίζει με ευαισθησία και ανθρωπιά ατομικά και συλλογικά τραύματα της Κατοχής, του Εμφυλίου αλλά και της Χούντας. Προσωπικά βιώματα, μνήμες που ξεκινούν από τα παιδικά ακόμη χρόνια, γίνονται επεισόδια ενός μεγάλου δράματος. Το «Μακριά από το ποτάμι» είναι η μυθοπλασία της μνήμης. Ένα βιβλίο για την αγριότητα και τον παραλογισμό μιας εποχής που στοίχειωσε ανεπανόρθωτα την ελληνική κοινωνία και τις γενιές που ακολούθησαν.
Στη νουβέλα της Έλλης Λαμπρίδη «Καπνός ήταν…» περιγράφεται η γνωριμία της με τον Νίκο Καζαντζάκη το 1918 στη Ζυρίχη, η αρχή και η εξέλιξη του αισθηματικού τους δεσμού και οι περιηγήσεις τους σε διάφορα μέρη της Ελβετίας μέχρι τον αποχωρισμό τους.
Ο Βλαδίμηρος Δημητριάδης, ο πρωταγωνιστής του «Σπλιτ!», επιστρέφει στα είκοσί του χρόνια, στο 1983, «τότε που άρχισαν όλα». Διωγμένος από το σπίτι, συμμετέχει στην κατάληψη της σχολής του, ζει αμλετικά διλήμματα, τζογάρει, συλλαμβάνεται, ερωτεύεται, προσπαθεί να λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα. Όλ’ αυτά λίγο πριν από την έλευση του οργουελικού 1984.
Μια χορογραφία ενός πλήθους επώνυμων πελατών και ανώνυμων υπαλλήλων ζωντανεύει την ατμόσφαιρα του πιο εμβληματικού ξενοδοχείου της πλατείας Συντάγματος.
Μια autofiction μαρτυρία, ένα ημερολόγιο από μίλια τρελών νυχτερινών πτήσεων που ξεκινούν από τη Θράκη, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, καταλήγοντας στη Νέα Υόρκη του συγγραφέα-μυστήριο Τζέι Ντι Σάλιντζερ.
Φωτογραφία από Antonio E. Ojeda
Ένα υβρίδιο μυθιστορήματος ενηλικίωσης, θρίλερ μυστηρίου και μαύρης κωμωδίας – ένα λογοτεχνικό ντεμπούτο που μεταφράστηκε σε όλη την Ευρώπη. Τι θα γινόταν αν µπορούσες να εκδικηθείς ένα ολόκληρο χωριό;
Το τιμημένο με βραβείο Goncourt αριστουργηματικό μυθιστόρημα για τα μεγάλα προβλήματα που βασανίζουν τη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου: ηθική και πολιτική ενώπιον ζωής και θανάτου.
Η συνέχεια του μπεστ σέλερ «Πέπλο σιωπής» – μυθιστόρημα του κύκλου του Μπέλφαστ. Αστυνομικό μυθιστόρημα της χρονιάς (2015) σύμφωνα με τους New York Times, τους Los Angeles Times, τους Irish Times.
«Ένα βιβλίο που προσεγγίζει τις πιο έντονες εμμονές του συγγραφέα: το βάρος του παρελθόντος, τα λάθη της μνήμης, τον τρόπο με τον οποίο διασταυρώνονται οι ζωές μας με τον πολιτικό κόσμο, και τη σημασία της άποψης για τις κοινωνίες μας.»
Ο Σαλβαδόρ είναι ένας μεσήλικας σκηνοθέτης σε καλλιτεχνική και προσωπική κρίση. Όταν η ταινιοθήκη της Μαδρίτης αποφασίζει να προβάλει την αποκατεστημένη κόπια μίας τριακονταετούς ταινίας του, προσκαλώντας τον δημιουργό να προλογίσει και να συμμετάσχει σε ένα Q and A με το κοινό μετά την προβολή, εκείνος αποφασίζει ότι είναι έντιμο να προσκαλέσει και τον Αλμπέρτο, πρωταγωνιστή της ταινίας του. Μόνο που οι δυο τους έχουν να βρεθούν τριάντα χρόνια, ακριβώς με το πέρας των γυρισμάτων του φιλμ, οπότε και διαπληκτίστηκαν έντονα σχετικά με την ερμηνεία του ηθοποιού. Η επικείμενη συνάντηση των δύο ανδρών αναστατώνει τη λημνάζουσα δυστυχία του Σαλβαδόρ, φέρνοντας στο νου του θύμισες από όλη του τη ζωή που τον καθόρισαν αλλά και έναν ανεξερεύνητο φόβο θανάτου.
Ξανά λοιπόν εδώ, με 2-3 ταινίες που είδαμε το Παρασκευοσάββατό μας!
Φωτογραφία από Yasin Akgül
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ημέρα 1η. Κι οφείλουμε σ’ αυτήν τις σύντομες σπονδές μας, με το ίδιο ηθικό χρέος που οφείλει κάποιος τις ευχές του στη μεγαλύτερη γιορτή της πόλης (και της Ελλάδας!). Ένα μικρό οδοιπορικό σε φιλμ και θεματικά τμήματα, σαν στάση ταξιδιώτη «κάτω από σκιερό δεντρί». Κι ο πιο προσιτός κι «ευανάγνωστος» τρόπος για να πάρετε μια κάπως αντιπροσωπευτική δόση αυτής της λαμπρής τελετής του σινεμά, είναι να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον σας με μερικές φράσεις-κλειδιά και κάποιες σκόρπιες, άτακτες ιδέες που ξυπνούν μονάχα μέσα σε μια αίθουσα προβολής. Κάθε ταινία έχει τις συνδηλώσεις της! Αυτές είναι που μαζεύουμε στο τέλος κάθε μέρας και καταστρώνουμε με απέραντη αγάπη ένα μικρό ψηφιδωτό στιγμών. Ένα μικρό αλλά αχανές πέλαγος τυχαίων σκέψεων για (σχεδόν) τυχαίες συμμετοχές του Φεστιβάλ.
Γιατί γιορτάζεται άραγε ο Κινηματογράφος; Γιατί μια πόλη να δονείται στους ρυθμούς του σελιλόιντ; Είναι μάλλον γιατί το Σινεμά, η υψίστη των Τεχνών μέσα σ’ ολόκληρη την ποιητική διαδρομή του ανθρώπου, είναι και η πιο ισχυρή φιλοσοφική απόδειξη που διαθέτουμε για την ύπαρξη του Εγώ και της πραγματικότητας των άλλων. Επειδή το κινηματογραφικό μέσο θα ήταν αδιανόητα κενό χωρίς τους ανθρώπους που το συναποτελούν. Από την παραγωγή μέχρι το δέκτη, από την τεχνική επιμέλεια μέχρι τη σκοτεινή αίθουσα, από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, μια ταινία μετουσιώνεται και σχηματοποιείται διαρκώς ώστε να χωρέσει στα μάτια των θεατών της. Γίνεται ένας γρίφος με τόσες λύσεις όσοι κι οι άνθρωποι που μπαίνουνε στην προβολή.
Στο «Κουαρτέτο του Χάρλεμ», το τελευταίο και εκτενέστερο μυθιστόρημά του, ο James Baldwin χρησιμοποιεί ως φόντο το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων, που συντάραξε τις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’60, για να αφηγηθεί ένα επικό άσμα αγάπης, πάθους, πένθους και οργής, όπου η δυναμική των φυλετικών και σεξουαλικών σχέσεων καθορίζει σε καταλυτικό βαθμό τον αέναο αγώνα του ανθρώπου να παραμείνει άνθρωπος.
Έργο μελαγχολικής ομορφιάς, χρονικό του τέλους του φρανκισμού, οικογενειακή σάγκα, στοχασμός για την τέχνη, φιλόδοξο ιστορικό και κοινωνικό μυθιστόρημα, η «Σκιά του ευνούχου» είναι γραμμένη με απαράμιλλο ύφος και μοναδική δεξιοτεχνία.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε ένα όραμα για την Ελλάδα. Θα μείνει στην Ιστορία σαν μια ευκαιρία που χάθηκε. Μέσα από τη δική του αφήγηση ζούμε τα πιο σημαντικά γεγονότα του τόπου αλλά και τις προσωπικές στιγμές του Καποδίστρια μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου του 1831 που πέφτει νεκρός από τους Μαυρομιχάληδες στην είσοδο μιας εκκλησίας του Ναυπλίου.
Στην «Εύα», το δεύτερο βιβλίο με τους πρωταγωνιστές που ο Ρεβέρτε παρουσίασε στο «Φαλκό» (Εκδ. Πατάκη, 2018), η πραγματικότητα και η φαντασία συνδυάζονται αριστοτεχνικά μέσα στο παραμυθένιο σκηνικό της Ταγγέρης της δεκαετίας του ’30.
Ο «Τελευταίος τσάρος» είναι το πορτρέτο ενός μοιραίου ηγεμόνα αλλά και μια εισαγωγή στην ιστορία της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Η ιστορία που αφηγείται ο Robert Service είναι μια ιστορία πολυπρόσωπη: εκτός από τους πρωταγωνιστές –μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας, πολιτικούς και επαναστάτες–, εμφανίζονται απλοί Ρώσοι πολίτες, ακόλουθοι των Ρομανόφ, φίλοι και εχθροί• η δική τους μοίρα, η συχνά τραγική, συμπληρώνει αυτή τη μεγάλη ιστορική τοιχογραφία.
Ιστορίες από τη σύντομη διαδρομή του καθημερινού συρμού, μέχρι τη στιγμή που το βαγόνι αδειάζει, λίγο πριν ο σταθμός γίνει «τερματικός» και όλες οι σκέψεις ξεκινήσουν απ’ το σημείο αυτό.
Μια παρέα φοιτητών, ένα καλοκαίρι του ’90, κάνει ελεύθερο κάμπινγκ, όταν ο Νικόλας, ο πιο χαρισματικός απ’ όλους, πνίγεται στην προσπάθειά του να βγάλει έναν ροφό από τη θάλασσα. Ο πατέρας πενθεί τον γιο του· οι φίλοι θυμούνται και εξιδανικεύουν τον πεισματάρη φίλο τους.
Το λογοτεχνικό ορόσημο της φεμινιστικής και λεσβιακής λογοτεχνίας. H ιστορία πάθους που θαύμασαν ο Joyce, ο Faulkner, ο Dylan Thomas, ο Ford Madox Ford.
Η δεύτερη συγκλονιστική περιπέτεια του Αρον Φαλκ μετά το μπεστ σελερ «Η ξηρασία».
Οι περιπέτειες του θρυλικού Καζανόβα και οι δολοπλοκίες σε βάρος του, στην παρακμιακή Βενετία του 18ου αιώνα.
Θεσσαλονίκη, παραμονές του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου: Πάθη, ανταγωνισμοί, ένοχα μυστικά θα έρθουν όλα στο φως καθώς οι ήρωες αυτού του ιστορικού μυθιστορήματος καλούνται να αντιδράσουν και να πάρουν θέση σ’ έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά.
Φωτογραφία από Simone Mantia
Το πρώτο μυθιστόρημα της Ιρλανδής συγγραφέα Sally Rooney, «Συζητήσεις με φίλους» (Πατάκης, 2019), θα μπορούσε να είναι μία σε βάθος μελέτη χαρακτήρων τους οποίους λίγο έως πολύ αναγνωρίζουμε και συναντάμε στην καθημερινότητά μας. Κοινό στοιχείο τους είναι η γοητεία και ο τρόπος που επιδρά στους γύρω τους. Όμως, η γοητεία τους είναι επιφανειακή και στα κομβικότερα σημεία της αφήγησης οι χαρακτήρες δεν ξεδιπλώνουν τις προσδοκώμενες δυνατότητές τους. Υπάρχει μία διαρκής διακύμανση στα συναισθήματα και αναντιστοιχία στη δράση που άλλοτε απογοητεύει, άλλοτε εκπλήσσει, το ενδιαφέρον όμως ξεθωριάζει γρήγορα στις επόμενες σελίδες.
Φωτογραφία από Tasos Biris
Η επική διαμάχη δυο μεγαλοφυών εφευρετών. Μια μυθιστορηματική εξιστόρηση της μετάβασης των Η.Π.Α. στην εποχή του ηλεκτρισμού.
Καταδιώκοντας τα φαντάσματα του πολέμου. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα με καταιγιστική δράση τοποθετημένο στον απόηχο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Το μυθιστόρημα με το οποίο άρχισε να εδραιώνεται η φήμη του Thomas Hardy χάρη στον αξιομνημόνευτο χαρακτήρα του ήρωα του και τις διαρκείς ανατροπές στην πλοκή.
Σαν κωμωδία ή σαν τραγωδία. Σ’ ένα διαρκές μουρμουρητό. Μαγεμένη αλλά και φοβισμένη, περιδεής, εμπρός στο ασφυκτικά αραχνοειδές πλέγμα που όλους μάς περιέχει. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση, μονόλογος εσωτερικός αλλά και εξωστρεφής, παρλάτα απελπισμένη, διασκεδαστική, ήπια, επιθετική. Μια γυναίκα –ή και μια κοινωνία– στα όριά της. Μια περιδιάβαση στην Αθήνα του σήμερα μέσα από τη ματιά μιας ηλικιωμένης, θεατρικής Αθηναίας.
To Artcore Magazine σε συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να σας προσφέρει δύο αντίτυπα του βιβλίου του Γιούνας Γιούνασον, «Ο εκατοντάχρονος που ανέβηκε στο αερόστατο και εξαφανίστηκε».
Φωτογραφία από Toru Hanai
Ο Μιχάλης Μαλανδράκης σε αυτό το πρώτο του πεζογράφημα αποτυπώνει, με ρεαλισμό και διεισδυτικότητα, μια όψη της σύγχρονης ζωής που έχουμε την τάση να την παραβλέπουμε: του μετανάστη που, ζώντας για πολλά χρόνια ανάμεσα σε δύο πατρίδες, δεν ανήκει πια σε καμία· του ανθρώπου που αισθάνεται μετέωρος και ξένος όπου κι αν βρεθεί, αλλά επιμένει να διεκδικεί μια καλύτερη θέση στη ζωή και κυνηγάει το όνειρό του μέχρι τέλους. Κι ας γνωρίζει ότι η πραγματικότητα συντρίβει, συνήθως, όποιον δεν κατορθώνει να βρει μια θέση μέσα σε αυτήν.
Το πολυαναμενόμενο sequel του "Breaking Bad" μόλις έκανε πρεμιέρα στο Netflix! Αξίζει τελικά να το δει κανείς, λάτρης ή μη της σειράς;
Έντονο και συχνά τοξικό διαδικτυακό debate, μάχη στα χαρακώματα της ιδεολογικής οικειοποίησης, συλλογική πρόσληψη που κατακερματίζεται σε ετερόκλητες ροές από ενθουσιώδη fanbase μέχρι τα πρόθυρα ηθικού πανικού: Αυτός είναι πάνω κάτω σήμερα ο “Joker” του Todd Phillips, προορισμένος σχεδόν από τα πρώτα του teaser στο να αποτελέσει ένα συμβάν στην μαζική κουλτούρα.
Η πνευματική αναμέτρηση με το έργο του κινηματογραφικού πατέρα Bergman είναι για όλους ανεξαιρέτως μια διαρκής κι αειφόρος διαδικασία, κατά την οποία διαφαίνονται συνεχώς -με σισύφεια σχεδόν επαναληψιμότητα- νέες προοπτικές ανάλυσης, και προστίθενται από εποχή σε εποχή καινούργιες, επικαιροποιημένες θεωρητικές κι αισθητικές προσεγγίσεις. Κι όταν σου δίνεται η ευκαιρία να απολαύσεις ένα από τα πιο στιβαρά και πολυδαίδαλα αριστουργήματά του στις φυσικές του διαστάσεις, δεν γίνεται να την αφήσεις ανεκμετάλλευτη. Κάτι θα έχει πάλι να σου πει. Κι έτσι, σε επανακυκλοφορία αυτήν την εβδομάδα η «Σιωπή». Το φιλμ που συγκλόνισε τον Wim Wenders και διαπέρασε τη φιλμογραφία του Tarkovsky· ένας από τους λαμπρότερους καλλιτεχνικούς φάρους του δυτικού πολιτισμού.
Η πρώτη περιπέτεια του Πέπε Καρβάλιο.
Καλοκαίρι του 2018: ένας υπέργηρος συνταξιούχος αρεοπαγίτης αποφασίζει να αφηγηθεί τις μνήμες, τα βιώματα, αλλά και τους έρωτές του σε μια διδακτορική φοιτήτρια.
Φωτογραφία από George Kokkos
Το «Με λένε Κόκκινο» –ένα βιβλίο του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ορχάν Παμούκ για την τέχνη και την καλλιτεχνική αφοσίωση, τον έρωτα και τον θάνατο, καθώς και τη σχέση της Ανατολής με τη Δύση– συνδυάζει με συναρπαστικό τρόπο το φιλοσοφικό με το αστυνομικό μυθιστόρημα.
Ο βραβευµένος µε Strega για τα «Οχτώ βουνά» (Εκδ. Πατάκη, 2018) Πάολο Κονιέττι αφηγείται στο «Αγρίµι» την ιστορία ενός αγώνα µε χέρια γυµνά ενάντια στον πόνο, για να ξαναβρεί ο άνθρωπος τον εαυτό του. Το «Αγρίµι» είναι µια ωδή στη δύναµη του φυσικού κόσµου, στην αναγκαιότητα της διαρκούς πνευµατικής αναζήτησης, στην ικανότητα του πνεύµατος να προσαρµόζεται στη ρευστότητα της ζωής.
Ο «Κυνηγός Κουνελιών» αναδείχτηκε το πρώτο σε πωλήσεις μυθιστόρημα στη Σουηδία το 2016, καθώς και το πρώτο σε πωλήσεις αστυνομικό μυθιστόρημα στη Νορβηγία την ίδια χρονιά.
Το «Μηχανές σαν κι εµένα» είναι ένα ανατρεπτικό µυθιστόρηµα που θέτει το ερώτηµα αν µια µηχανή µπορεί να κατανοήσει την ανθρώπινη καρδιά ή αν, τελικά, εκείνοι από τους οποίους λείπει η κατανόηση και η ενσυναίσθηση είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι.
Το μυθιστόρημα «Ένα άλλο Μπρούκλιν» φωτίζει με σπαρακτικό τρόπο τη μεταβατική περίοδο κατά την οποία το παιδί πορεύεται προς την εφηβεία και η πολύτιμη αθωότητα έρχεται αντιμέτωπη με τους απτούς κινδύνους της ενηλικίωσης. Με πρόζα κομψή και λυρική, ευαίσθητη και τρυφερή, η Jacqueline Woodson ζωντανεύει τις μνήμες της ηρωίδας της, σκιαγραφώντας την ιστορία μιας φιλίας που τα ίχνη της παρέμειναν ανεξίτηλα μέσα στον χρόνο. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό βιβλίο, το οποίο φέρει την υπογραφή μίας από τις πιο προικισμένες Αμερικανίδες μυθιστοριογράφους.
Η μνήμη, όπως η ζωή, είναι ένα ποτάμι που κυλάει. Ένας άντρας βρίσκεται σε νοσοκομείο της Λισαβόνας: στα σπλάχνα του, ένας αχινός δεν σταματάει να μεγαλώνει σιωπηλά, ο γιατρός τον ονομάζει καρκίνο. Στο νοσοκομείο, ζαλισμένος καθώς είναι απ’ τον πόνο και τα φάρμακα, ξαναζεί τα παιδικά του χρόνια: τον πατέρα του να παίζει τένις, τη μητέρα του να του κάνει χωρίστρα στα μαλλιά, τα βουνά, τη μυρωδιά της μαρμελάδας στο κελάρι, τις γλάστρες με τα λουλούδια στα σκαλοπάτια, τους έρωτες που δεν βρήκαν ανταπόκριση… Ένα ποτάμι από αναμνήσεις που αναδύονται με την εμφάνιση της αρρώστιας, αλλά η εγγύτητα του θανάτου κάνει το κάλεσμα της ζωής να ακουστεί με μεγαλύτερη δύναμη. Ο António Lobo Antunes ανακατεύει παρελθόν και παρόν, και μάλιστα τη στιγμή που ο αφηγητής μοιάζει να μην έχει πια μέλλον.
Η Μάρα εργάζεται στην ΗΠΑ σαν νοσηλεύτρια, αφιχθείσα λίγο καιρό πριν νομότυπα από τη Ρουμανία, δυνάμει άδειας προσωρινής διαμονής. Παντρεύεται τον Αμερικανό Ντάνιελ και λίγο καιρό μετά υποδέχονται από κοινού τον δεκάχρονο γιο της, οραματιζόμενοι μία φυσιολογική οικογενειακή ζωή. Σε αυτό το πλαίσιο, η σκληρά εργαζόμενη Μάρα κινεί τις νόμιμες διαδικασίες προκειμένου να εξασφαλίσει άδεια μόνιμης διαμονής, ως σύζυγος Αμερικανού πολίτη. Η διαδικασία αυτή όμως αποδεικνύεται πολύ πιο επίπονη από όσο έμοιαζε αρχικά.
Φωτογραφία από Anadolu Agency | Getty Images
Είναι τα 16α γενέθλια της Μαρίνα και δεν έχουν τίποτε το ονειρεμένο. Δε φτάνει η εφηβεία και τα προβλήματά της, είναι κι αυτή η μύτη που χιλιάδες φορές ικέτευσε τους γονείς της να χειρουργήσει για να νιώσει πιο όμορφη, είναι κι η ανάμνηση της χτεσινής νύχτας που η μητέρα της πάλι την έσυρε έξω από το κρεβάτι την ώρα που κοιμόταν, ζητώντας της να τεντώσει τα σεντόνια της, γιατί ακόμη και στον ύπνο η πειθαρχία είναι ανεκτίμητη. Τα δώρα της, μέσα στα κακοτυλιγμένα κουτιά τους, είναι το ίδιο θλιβερά όσο και η ζωή της, η στερημένη από τρυφερότητα και χρώμα. Νιώθει ότι κανείς δεν την αγαπάει μέσα στον άσχημο αυτό κόσμο, οπότε ποιο το νόημα; Άλλωστε, μια μέρα όλοι πεθαίνουν.
Φωτογραφία από Owen Humphreys
Φωτογραφία από Chris McGrath
Τα θυρανοίξια του φετινού κινηματογραφικού χειμώνα, κι όλη η εβδομάδα που μας πέρασε, σημαδεύτηκαν δυστυχώς από την απογοητευτική προσέλευση των θεατών στους ανά την Ελλάδα σινεμάδες. Γεγονός βέβαια εντυπωσιακά παράλογο αν αναλογιστεί κανείς πως το πρόσωπο που φιγουράριζε στη μετόπη των περισσότερων αιθουσών ήταν εκείνο του Brat Pitt, από την τελευταία «διαστημική» δημιουργία του Αμερικανού James Gray.
Από τις εκδόσεις Ίκαρος κυκλοφορεί το βιβλίο του Colm Tóibín, «Σπίτι με ονόματα», σε μετάφραση της Αθηνάς Δημητριάδου. Στο νέο του μυθιστόρημα ο Colm Tóibín εμπνέεται από τους τρεις Τραγικούς, επαναπροσδιορίζει τον κλασικό μύθο του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας προσδίδοντας στους χαρακτήρες της ελληνικής τραγωδίας το στοιχείο μιας απροσδόκητης ανθρωπιάς που θα μας στοιχειώνει για πολύ καιρό.
To Artcore Magazine σε συνεργασία με τις εκδόσεις Μεταίχμιο βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να σας προσφέρει τρία αντίτυπα του βιβλίου του Charles Bukowski, «Τοστ ζαμπόν».
![εικόνα εξωφύλλου άρθρου (Νέες Κυκλοφορίες: Περί έρωτος [Επιστολές])](http://www.artcoremagazine.gr/assets/articles/d0bea4a0b1916696786f3d4a2000c804_1578327433/cover_images/c81e728d9d4c2f636f067f89cc14862c_1578327433.jpg)
