Σε ηλικία μόλις 24 ετών, ο David Foster Wallace κυκλοφόρησε το «πυραυλοκίνητο ντεμπούτο» του, «Η σκούπα και το σύστημα» και συντάραξε για τα καλά τα νερά της λογοτεχνίας. Πρόκειται για ένα αξιοθαύμαστο έργο –σε κάθε σελίδα αναρωτιόμουνα πώς γίνεται να το έγραψε σε τόσο νεαρή ηλικία- που βρίθει φιλοσοφικών υπαινιγμών και ερωτημάτων που εγείρουν τη σκέψη σου, ένα έργο εξευγενισμένης σάτιρας με πρωταγωνιστές γκροτέσκους χαρακτήρες που προκαλούν το γέλιο σου με τους σουρεαλιστικούς διαλόγους τους. «Η σκούπα και το σύστημα» είναι ένα μυθιστόρημα σπάνιας πολυφωνικής δομής που σκιαγραφεί δεξιοτεχνικά τη νοσηρή κουλτούρα των Ηνωμένων Πολιτειών στη δεκαετία του 1990, ένα πολυποίκιλης σημασίας έργο, όπου ο συγγραφέας μεταστοιχειώνει δυσνόητες έννοιες που πραγματεύονται την ασυνάρτητη πραγματικότητα που ζούμε σε λογοτεχνικό λόγο επιστρατεύοντας την απλή, ανεπιτήδευτη γλώσσα της καθημερινότητας. 

Πρόκειται για τη δραματουργική προσαρμογή που έκανε ο σπουδαίος σκηνοθέτης, μελετητής του θεάτρου, ακαδημαϊκός και δάσκαλος Σπύρος Α. Ευαγγελάτος στο έργο «Αμύντας» του Γεωργίου Μόρμορη. 

Το παρόν βιβλίο απαρτίζεται απὸ εννέα διηγήματα, στα οποία κυριαρχούν —μόνα τους ή σε συνδυασμό— αυτοβιογραφικά, μυθοπλαστικά και ψευδοδοκιμιακά στοιχεία. Κοινό τους θέμα εἶναι —σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα—«το παράλογο της ύπαρξης και η ασάφεια των ορίων μεταξύ τρέλας και λογικής». Τα διηγήματα, γραμμένα με παιγνιώδη και ενίοτε παρωδιακή διάθεση, ακολουθούνται από σημειώσεις, οι οποίες εντάσσονται αφηγηματικά στο κείμενο με τρόπο που θυμίζει κάποτε τον Μπόρχες. Ωστόσο, τα παιγνιώδη στοιχεία λειτουργούν συνειδητά ως αντίβαρο στο υπαρξιακό βάθος. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο συγγραφέας: «Επειδή το θέμα του βιβλίου είναι αρκετά βαρύ ή, μάλλον, δυσβάστακτο, το ύφος είναι, συχνά, παιγνιώδες, ώστε να μη βαρύνεται η ψυχή όχι μόνο του αναγνώστη αλλά και του ίδιου του συγγραφέα».

Ο παρών τόμος είναι ένα ανθολόγιο κειμένων τού Φρόυντ σχετικά με όλες τις μορφές και τις εκδοχές της σεξουαλικής διαστροφής. Γι’ αυτά τα πολύ επίμαχα ζητήματα, χρησιμοποιείται αυτούσιος ο λόγος του πατέρα της ψυχανάλυσης.

Το πάτωμα ήταν μαρμάρινο και οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με γύψινα ανάγλυφα τα οποία η εγκατάλειψη είχε φροντίσει να τα κάνει αγνώριστα. Κάτι κινήθηκε ανάμεσα στα αγριόχορτα. Μπορεί να ήταν αρουραίος. Τώρα όμως όλη μου η προσοχή είχε συγκεντρωθεί σε μια διπλόφυλλη πόρτα. Από εκεί έβγαινε η μουσική και επίσης ένας παγωμένος αέρας που ξαφνικά στέγνωσε τον ιδρώτα στο πρόσωπό μου. Μέσα εκεί, φωτισμένη από τέσσερις προβολείς που κρέμονταν σε κάτι τεράστια δοκάρια, μια κοπέλα έκανε πατινάζ σ’ένα παγοδρόμιο...