Σε ένα δυστοπικό, όχι και τόσο μακρινό μέλλον, όσοι άνθρωποι χωρίζουν μεταφέρονται σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο όπου τους δίνεται 45 μέρες διορία προκειμένου να βρούν νέο ερωτικό σύντροφο. Αν δεν τα καταφέρουν, μεταμορφώνονται στο ζώο της επιλογής τους. Στο μεταξύ, μια ομάδα ανέντακτων αρνείται να υποβληθεί σε αυτή τη διαδικασία και κρύβεται στο δάσος έχοντας σχηματίσει μια κοινωνία εξίσου αυταρχική και γεμάτη ασφυκτικά αυστηρούς κανόνες και βίαιες τιμωρίες.
Αληθινές ιστορίες «άγριων» παιδιών, μέσα από τον φακό της Julia Fullerton-Batten. «Άγριο» παιδί θεωρείται εκείνο που ζει αποκομμένο από κάθε ανθρώπινη επαφή, συχνά από πολύ μικρή ηλικία. Έτσι το παιδί μεγαλώνει με ελάχιστη ή καθόλου εμπειρία ανθρώπινης φροντίδας, συμπεριφοράς ή γλώσσας. Καταγεγραμμένες ιστορίες άγριων παιδιών υπάρχουν σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Σε λίγες μόνο περιπτώσεις κατάφερε το παιδί να ανακτήσει ή να αναπτύξει την ικανότητα της ομιλίας ή να προσαρμοστεί στην κοινωνία. Πολλές φορές τα παιδιά αυτά έγιναν αντικείμενα έντονης επιστημονικής έρευνας προκειμένου να εξερευνηθούν η προέλευση του λόγου και της γλώσσας.
Φωτογραφία από Sergei Gapon-AFP-Getty Images
Η αθηναϊκή μπάντα κάνει μια νέα αρχή ή απλά συνεχίζει από εκεί που έμεινε και θέτει τον πήχη επιτυχίας ακόμα ψηλότερα
Το 2009 μια οδοντογλυφίδα που υποτίθεται πως είχε χρησιμοποιηθεί από τον Κάρολο Ντίκενς, πωλήθηκε σε δημοπρασία στην τιμή των 9,000 δολαρίων. Φτιαγμένη από χρυσό και ελεφαντόδοντο, η οδοντογλυφίδα φέρει τα αρχικά του συγγραφέα ενώ στον τυχερό (;) αγοραστή εστάλη βεβαίωση γνησιότητας από την κουνιάδα του Ντίκενς που ισχυρίζεται πως η εν λόγω κατασκευή βρισκόταν στην κατοχή του συγγραφέα μέχρι και τον θάνατό του, το 1870.
Αυτό το βιβλίο εξιστορεί τον θρύλο ενός ανθρώπου. Τον θρύλο που έγινε μύθος. Και αφήνει τον αναγνώστη με μια πικρή γεύση στο στόμα για την κατασκευή των θρύλων. Για την πραγματική διάσταση των γεγονότων και της ίδιας της ιστορίας. Για τα όρια ανάμεσα στη μυθοπλασία και στην πραγματικότητα.
Φωτογραφία από Benjamin Zank
Οι The Answer είναι ένα από τα πρώτα συγκροτήματα του κινήματος αναβίωσης (revival) του hard rock των 70s –που άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας – και ίσως το πιο επιτυχημένο εμπορικά. Το ντεμπούτο τους "Rise" που κυκλοφόρησε το 2006, κατάφερε αμέσως να τους εκτοξεύσει στην κορυφή, χαρίζοντάς τους παγκόσμια αναγνώριση. Και όχι άδικα –αν και, κατά την γνώμη μου, με κάποια υπερβολή από κριτικούς και κοινό. Η μουσική τους, στα χνάρια των 70s μεγαθήριων όπως οι Led Zeppelin, Deep Purple, UFO, κ.α., ήταν γεμάτη ενέργεια και φρεσκάδα.
Φωτογραφία από Anuar Patjane
Το μόνο αναμφισβήτητο γεγονός σε ολόκληρη την καριέρα του Oliviero Toscani είναι πως με κάθε κλικ της φωτογραφικής του μηχανής προκαλούσε πλήθος αντιδράσεων. Βία, ρατσισμός, ενδοοικογενειακή βία, θρησκεία και ομοφυλοφιλία είναι μερικά από τα ζητήματα που έχουν απασχολήσει ανα καιρούς τον Ιταλό φωτογράφο που έγινε παγκοσμίως γνωστός κατά τη θητέια του στην ιταλική εταιρεία ρούχων Benetton.
Aphexia ονομάζεται το προσωπικό project της Ophelia.
Φωτογραφία από Jacky Naegelen-Reuters
Μετά την έκρηξη του “Sunbather” το καλοκαίρι του 2013, οι Deafheaven επιστρέφουν με το “New Bermuda”, αποσκοπώντας να μην αφήσουν τίποτα να πάει χαμένο, ούτε ίντσα στιγμής.
«Αχ, Χριστέ μου, είμαι νευρωτικός…» Το είπε ψιθυριστά κι έπειτα χαμογέλασε, αναγνωρίζοντας πόσο ανελέητος ήταν με τον εαυτό του. Γιατί η στάση του δεν είχε να κάνει με νεύρωση, αλλά με ένα τρομακτικό κράμα ντροπαλότητας και ανασφαλειών που συσσωρεύονταν επί σαράντα εφτά χρόνια.
Φαίνεται ότι δημιουργείται μια άτυπη διαστημική τριλογία στο Hollywood, με απανωτά ηχηρά χτυπήματα: “Gravity” του Alfonso Cuarón το 2013, “Interstellar” του Christopher Nolan το 2014, “The Martian” του Ridley Scott φέτος. Το νήμα που τις συνδέει μεταξύ τους είναι η επιστημονική εγκυρότητα και η προσοχή στη λεπτομέρεια.
