Η Maria Kreyn γεννήθηκε στη Ρωσία και το 1989, αυτή και η οικογένειά της μετακόμισαν στις Η.Π.Α. Σπούδασε μαθηματικά και φιλοσοφία, αλλά αυτό που την κέρδισε τελικά, ήταν η τέχνη της ζωγραφικής. Αν και τα περισσότερα ερεθίσματα στον τομέα της τέχνης τα έλαβε στην Αμερική, η ίδια θεωρεί πως η συλλογική μνήμη της πατρίδας της έχει ενσωματωθεί στην προσωπική γενετική της μνήμη. Το βαρύ και σκοτεινό ταμπεραμέντο των προγενέστερων Ρώσων καλλιτεχνών αναδύεται χωρίς φειδώ μέσα από όλα τα έργα της.
Η διαδικασία επιλογής των ιστοριών που θα βραβευτούν μας άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Πρωτίστως, χαράς και ενθουσιασμού, διότι ήταν απολαυστικό και συγκινητικό να διαβάζουμε τις προσωπικές σκέψεις και τα μύχια αισθήματα που σπεύσατε να μοιραστείτε μαζί μας. Από την άλλη όμως, υπήρχε και μια χροιά αμηχανίας και προβληματισμού. Η έκφραση, η εξωτερίκευση, η επικοινωνία, η τέχνη δεν κατατάσσονται, δεν κάνουν πρωταθλητισμό, δεν εμπίπτουν σε κάποιο point system, δεν τσουβαλιάζονται ως καλές, μέτριες και κακές. Δυστυχώς, ήμασταν υποχρεωμένοι, βάσει των εξαγγελιών μας, να καταλήξουμε στις τρεις ιστορίες.
Κάθομαι και μετράω: Superman, Spiderman, ,Batman, Blade, Daredevil, X-Men (παρόν, παρελθόν και μέλλον), Hulk, Hellboy, Catwoman, Ghost Rider, Iron Man, Captain America, Thor, Watchmen, Green Lantern, Wolverine, Guardians of The Galaxy, φυσικά το πολυαναμενόμενο “Avengers: Age of Ultron” – όπου και η Marvel τα δίνει όλα γυρίζοντας trailer για το trailer της ταινίας και με μια πληθώρα υπερηρώων να κατακλύζουν τις αίθουσες το 2015 (Antman, Fantastic Four, Deadpool, “Batman vs Superman: Dawn of Justice”, “Captain America: Civil War”, “X-Men: Apocalypse”)... Αναρωτιέμαι: Πόσοι υπερήρωες χρειάζονται για να σώσουν τον ταλαίπωρο πλανήτη μας; (δηλαδή την Αμερική). Ή ακόμη και τον γαλαξία μας (Δηλαδή τη σωτηρία που θα ξεκινήσει από την Αμερική). Και αν δεν τα καταφέρνουν μια και καλή όλοι οι προαναφερθέντες, γιατί δεν βρίσκουμε κάποιον άλλο πιο αποτελεσματικό; Γιατί στο χάος που λέγεται ‘Κόσμος Υπερηρώων’, υπάρχει τρελή δόση χιούμορ φίλοι μου. Γι’αυτό.
Ο Μάκης Πανώριος είναι ένας δημιουργός που, δίχως μεγάλη υπερβολή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο ‘Πατριάρχης του ελληνικού Φανταστικού’, με σημαντικό συγγραφικό και ανθολογικό έργο που εκτείνεται στο πέρασμα δεκαετιών. Για το έργο του έχει τιμηθεί ουκ ολίγες φορές, ενώ επίσης έχει εργαστεί ως ηθοποιός και ζωγράφος (περισσότερα για την πορεία του αναφέρει ο ίδιος εντός της συνέντευξης). Κύρια μυθιστορήματά του η τριλογία «Η διαδρομή/Η Καταδίκη» (2005, επανέκδοση παλαιότερων έργων), «Το Μαυσωλείο» (2006) και «Η σιωπή στο τέλος του δρόμου» (2010), στα οποία πρωταγωνιστεί ο Αλέξανδρος, γενολογικό/γενόσημο [generic] όνομα του ανθρώπινου όντος.
Ο Καζούο Ισιγκούρο γεννήθηκε στη μαρτυρική πόλη του Ναγκασάκι στις 8 Νοεμβρίου του 1954 και μετακόμισε, μαζί με την οικογένειά του, στην Αγγλία, σε ηλικία έξι ετών. Μεγαλωμένος με ιαπωνική ανατροφή, σε ένα σπίτι όπου μιλιόταν η ιαπωνική γλώσσα, αλλά ζώντας σε αγγλικό έδαφος, ο Ισιγκούρο άντλησε στοιχεία από αμφότερες τις κουλτούρες με τις οποίες συναναστράφηκε. Πραγματοποίησε το συγγραφικό του ντεμπούτο το 1982, με το “A Pale View of Hills” και επτά χρόνια αργότερα, τιμήθηκε με το βραβείο Booker για το καταπληκτικό «Τα απομεινάρια μιας μέρας», το οποίο και θα μας απασχολήσει εν προκειμένω.
Το 1967, η καριέρα του JohnnyCash βρισκόταν σε τέλμα. Μετά από 27 albums και ταλαιπωρημένος ο ίδιος από την κατάχρηση ναρκωτικών, χωρίς κάποιο σημαντικό hit για χρόνια και αντιμέτωπος με τη δυσπιστία της δισκογραφικής του, χρειαζόταν κάποιο θαύμα. Και βρήκε ένα τέτοιο, βαθιά σε μια φυλακή της California.
Έχει την πλάκα του να βλέπεις πώς θα ήταν διάφοροι χαρακτήρες, τοποθετημένοι σε διαφορετική εποχή ή με άλλα χαρακτηριστικά απ’ αυτά που τους έχεις συνηθίσει. Πόσω μάλλον, όταν χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων μεταφέρονται στη σύγχρονη εποχή και ταυτόχρονα απομυθοποιούνται εκείνα τα στοιχεία που τους διακρίνουν όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα, με αυτούς τους ήρωες μεγαλώσαμε και δεν θέλουμε να χάσουνε… την αθωότητά τους, αλλά να πούμε την αλήθεια έχει πλάκα το συγκεκριμένο project του Κροάτη σκιτσογράφου Vanja Mrgan. Δείτε παρακάτω πως θα ήταν ο Yosemite Sam, ο Hellboy, ο Popeye, ο Batman και πολλοί άλλοι με μπόλικα γένια αλλά και μαλλιά όπου χρειάζεται, συμβαδίζοντας με την καινούρια μόδα.
Στις 7 Ιανουαρίου 2015, γύρω στις 11:30 δύο φανατικοί μουσουλμάνοι τρομοκράτες εισέβαλαν στα γραφείου του περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι και εκτέλεσαν εν ψυχρώ οκτώ εργαζόμενους στο περιοδικό.
Μορφή επιβλητική που χαράσσεται στο νου από το πρώτο δευτερόλεπτο που την αντικρύζεις. Ταλέντο ωμό και ατόφιο, να βροντοφωνάζει πρωτοτυπία γεννώντας καλλιτεχνήματα προφητικά και σουρεαλιστικά, σε σημείο που καθορίζουν ακόμη και την σημερινή εποχή, 26 χρόνια μετά τον θάνατο του δημιουργού τους. Ο Σαλβαντόρ Νταλί είναι εδώ, πιο επίκαιρος από ποτέ και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Μόσχας παρουσιάζει την τεράστια επιρροή του μεγάλου ζωγράφου, αυτή τη φορά στον χώρο των Μέσων Επικοινωνίας.
Στο φεστιβάλ του Sundance, η ταινία παίρνει το βραβείο κοινού και αποσπά φοβερές κριτικές. Στις Κάννες, στο Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών, η ταινία χειροκροτείται επί 20 λεπτά. Στις Χρυσές Σφαίρες, ο J. K. Simmons κερδίζει βραβείο ερμηνείας. Ήταν θέμα χρόνου το Whiplash να παίξει δυνατά στην κούρσα των Όσκαρ, πράγμα που νομοτελειακά συνέβη. Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, τούτο εδώ το διαμάντι αποτελεί μια απ' τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος.
Ο Τιμ Μπάρτον υπήρξε σεσημασμένα και αδιαμφισβήτητα cool για τουλάχιστον μια γεμάτη δεκαπενταετία. Γιατί είχε καλό σημάδι και στόχευε όχι στην καρδιά των παραμυθιών που έφτιαχνε, αλλά στο περιθώριό τους. Γιατί οι ταινίες του μιλούσαν για αλλόκοτα παιδιά, για λοξοδρομημένες ευτυχίες και μειονοτικές ευαισθησίες. Γιατί το ύφος του διακατεχόταν από μια συνεπή αισθητική, η οποία ήταν πάντα επιμελώς στολισμένη, αλλά όχι υπέρογκα φορτωμένη. Γιατί προσπαθούσε να φανεί σοβαρός, χωρίς όμως να καταστρέφει την πλάκα του παραμυθιού. Γιατί έκανε ταινία για τη ζωή του, σχεδόν επίσημα ανακηρυγμένου χειρότερου σκηνοθέτη στην ιστορία του σινεμά, Εντ Γουντ. Γιατί ήταν παντρεμένος με την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ. Γιατί κατά πάσα πιθανότητα μας έπειθε να ξεγελάσουμε οικειοθελώς τους εαυτούς μας, πιστεύοντας πως είναι λίγο μεγαλύτερος σκηνοθέτης απ’ όσο ήταν στην πραγματικότητα.
Τίγρεις που περιφέρονται στον δρόμο, εξωγήινοι σε διακοπές, γκάνγκστερ και άνθρωποι με κεφάλια περιστεριών, σε μια μοναδική συλλογή παράξενων φωτογραφιών από το Street View της Google maps.
Μια ταινία που ελάχιστοι θα έχουν ακούσει ή θα έχουν δει αλλά αδιαμφισβήτητα μια ταινία που δημιουργήθηκε για να προκαλέσει και να θέσει έντονα ερωτηματικά στους σκεπτόμενους, σχετικά με το προς τα πού οδεύει η ηθική αυτού του κόσμου.
Αν με ρωτήσεις, «γιατί είδες την ταινία;», θα σου απαντήσω πολύ απλοϊκά και δίχως ίχνος ντροπής: πρωτἰστως, γιατί παίζει ο Liam Neeson, δευτερευόντως, γιατί δεν ανήκει στις ταινίες τρόμου. Εν ολίγοις, στα φιλμ που δεν αντέχει το στομάχι και ο εγκέφαλός μου, παρόλο που ο κεντρικός θεματικός άξονας του “A Walk Among the Tombstones” εξυπηρετεί όλες τις ανάγκες μίας ταινίας τρόμου.
12.01
2015
-
Στήλη: Επί Σκηνής \ PerfOrMatiVe wOr(L)ds
-
Αρθρογράφος: Δέριk'ο Μaλού
“Bannissons les applaudissements, le spectacle est partout” «Καταργείστε τα χειροκροτήματα, το θέαμα είναι παντού», φώναζαν οι τοίχοι του Παρισιού το ‘68.