Πέντε πράγματα σε ένα σακίδιο, ελάχιστα λεφτά στην τσέπη, άπειρος ελεύθερος χρόνος. Ένα ταξίδι χωρίς προορισμό σε μια αχανή ήπειρο με μόνο προσανατολισμό την πλούσια μουσική της παράδοση που οδηγεί από πόλη σε πόλη. Αν δεν μπορείς να το κάνεις στην πραγματικότητα, το αμέσως καλύτερο πράγμα είναι να το διαβάζεις.
Η Anne Yvonne Gilbert έχει εικονογραφήσει εκατοντάδες βιβλία, με πιο γνωστά το “A Dictionary of Fairies” και το “The Iron Wolf”. Το 1985 έλαβε το ανώτατο βραβείο από το ταχυδρομείο της Μεγάλης Βρετανίας για το σχεδιασμό του πιο όμορφου γραμματοσήμου παγκοσμίως. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στις μεγαλύτερες γκαλερί του Ηνωμένου Βασιλείου και των Η.Π.Α.
Το “Monuments” των No Brain Cell αποτελεί έναν από τους καλύτερους progressive δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ από ελληνικό συγκρότημα και εδώ και λίγο καιρό βρίσκεται στα χέρια μας!
Αγαπητοί αναγνώστες. Διανύω τις τελευταίες στιγμές της ποινής μου. Θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας με αυτό το γράμμα.
Τo Χονγκ Κονγκ είναι μια αγαπημένη πόλη για τους οπαδούς της φωτογραφίας δρόμου. Η φωτογράφος Sarah Choi περιπλανιέται στην πόλη και μας προσφέρει εικόνες μια μεγαλούπολης που διαρκώς αλλάζει.
Η ζωή είναι ένας καθρέφτης, αν της χαμογελάσεις θα στο ανταποδώσει.
Μελομακάρονα, ζεστή σοκολάτα και παράξενα εορταστικά προγράμματα τηλεόρασης για εκείνα τα απογεύματα των γιορτών που το κουκούλωμα στον καναπέ φαντάζει παράδεισος. Τέσσερις προτάσεις για όσους βαρέθηκαν να βλέπουν τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο.
Ο Δεκέμβριος είναι παραδοσιακά ο μήνας των θαυμάτων. Ειδικά όταν αυτά πασπαλίζονται με χολιγουντιανή λάμψη και αμερικανικό όνειρο, τότε μιλάμε για ένα πραγματικό χριστουγεννιάτικο θαύμα. Ο τελευταίος μήνας για το 2014 μας επιφυλάσσει όχι ένα, αλλά δύο τέτοια θαύματα, που έχουν ως κοινό παρονομαστή την κατηγορία «Κινούμενα Σχέδια». Τυχαίο ή μη –με έμφαση στο μη – λίγη σημασία έχει. Πάμε να δούμε τι είναι αυτό που συνδέει ένα κλέφτη με ένα τσαγκάρη και με έναν λαγό, ο οποίος ήταν γραφτό του να μεταλλαχθεί σε έναν πολύ οικείο μας ποντικό.
Αναμφίβολα το “The Big Bang Theory” είναι μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές των τελευταίων χρόνων. Με το ιδιαίτερο χιούμορ και του ιδιόρρυθμους χαρακτήρες του να λειτουργούν σχεδόν άψογα έχει καταφέρει να κάνει πολύ μεγάλη επιτυχία. Στο βίντεο που ακολουθεί απεικονίζονται οι ήρωες, σε μορφή κινουμένων σχεδίων, με διαλόγους παρμένους από τη σειρά.
Κατάδικοι των ρωσικών και ουκρανικών φυλακών σε μια μοναδική σειρά πορτραίτων από τον Michal Chelbin.
Ο Τζον Τσίβερ γεννήθηκε στο Ουόλστοουν της Μασαχουσέτης στις 27/5/1912. Παρότι οι ρίζες του γενεαλογικού του δένδρου φτάνουν στους πρώτους αποικιοκράτες της Μασαχουσέτης, η οικογένεια Τσίβερ δεν αποτελεί παράδειγμα εύπορης πουριτανικής οικογένειας. Με το ξέσπασμα του κραχ των Kreuger and Toll to 1932, ο πατέρας του Τσίβερ, Φρέντερικ, χάνει και το τελευταίο περιουσιακό του στοιχείο, τη βικτωριανή πατρική κατοικία στην οδό Winthrop. Την ίδια χρονιά, ο Τζον και ο αδερφός του μετακομίζουν στη Βοστώνη. Το 1935 δημοσιεύεται το πρώτο διήγημα του Τσίβερ «Buffalo» από το περιοδικό The New Yorker. To 1964 δημοσιεύεται το διήγημα για το οποίο ο Τσίβερ έχει λάβει και τη μεγαλύτερη μνεία, «The Swimmer», το οποίο μεταφέρεται και στη μεγάλη οθόνη το 1966 με πρωταγωνιστή τον Μπαρτ Λάνκαστερ. Παράλληλα με την νεοαποκτηθείσα αναγνώρισή του από το αμερικανικό κοινό ως διηγηματογράφος, ο Τσίβερ βρίσκεται αντιμέτωπος με τους προσωπικούς του δαίμονες: τον αλκοολισμό και την αμφισεξουαλικότητά του.
Η επίδραση της γνώσης πως μια «αληθινή» ιστορία κρύβεται πίσω από μία ταινία δρα πάντοτε ύπουλα και παρασκηνιακά και επηρεάζει την κρίση μας. Έστω ελαφρά και ανεπαίσθητα, έστω κι αν δεν το παραδεχόμαστε ευθέως και άμεσα. Αφαιρούμαστε και λησμονούμε πολλά. Λησμονούμε πως αυτό που βλέπουμε στο πανί δεν είναι ποτέ αλήθεια. Λησμονούμε πως δεν υπάρχει ακριβώς μία αλήθεια προς διήγηση σε κάθε ιστορία. Λησμονούμε πως μια ταινία (πρέπει να) είναι πολλά περισσότερα από το ξεδίπλωμα μιας, γενικά κι αόριστα, ιστορίας. Λησμονούμε πρωτίστως πως όλα τα γεγονότα είναι ετυμολογικά ανόητα. Το όποιο νόημα το προσδίδουμε εμείς.
Μετά την πολυσυζητημένη και άκρως επιτυχημένη έκθεση, “512 Hours”, της παγκοσμίου φήμης Marina Abramovic, όπου το κοινό γινόταν ενεργό κομμάτι και οι συμμετέχοντες/θεατές χαρακτήρισαν το εγχείρημα ως «αναζωογονητικό», «απελευθερωτικό» ή ακόμη και ως «καλύτερο από αποτοξίνωση», η καλλιτέχνιδα επιστρέφει όχι με έναν, αλλά με επτά θανάτους, τους οποίους σχεδιάζει εδώ και 25 χρόνια.
Προσπαθώντας να ορίσει κανείς τι είναι ένα ανοιχτό μουσείο ή, για να χρησιμοποιήσω έναν πιο ευδόκιμο όρο, ημιυπαίθριο, είναι πιο πιθανό να αρχίσει να αμφισβητεί την έννοια του μουσείου παρά να βρει κάποια απάντηση.
«Για ακόμη μια φορά βρίσκομαι στην ίδια θέση και στάση που με βρίσκει οποιοσδήποτε τα τελευταία χρόνια, στην άκρη του διπλού μας κρεβατιού.
