Τίποτα δε μας κάνει να αισθανόμαστε ξανά σαν παιδιά όσο οι απόκριες. Τις ημέρες μέχρι το Halloween, τρομακτικά κινούμενα σχέδια δημιουργούν πάντα το κατάλληλο κλίμα με ανατριχιαστικές ιστορίες και τους διάσημους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων να αποκαλύπτουν τη σκοτεινή τους πλευρά.
Μετά από σκληρή εκπαίδευση ετών προκειμένου να ακολουθήσει καριέρα μπαλαρίνας, η Kylli Sparre αποφάσισε να κρεμάσει τις πουέντ και να στραφεί στη φωτογραφία. Λίγα χρόνια μετά, φαίνεται ότι πήρε τη σωστή απόφαση.
Κάποια πράγματα απλώς δεν μπορείς να τα έχεις.
27.10
2014
-
Στήλη: Επί Σκηνής \ PerfOrMatiVe wOr(L)ds
-
Αρθρογράφος: Δέριk'ο Μaλού
Μιλώντας για τον Ulay (με αφορμή την παρουσία του στα φετινά Δημήτρια) “I was never busy with the truth; I was always busy with reality. It is a big difference” Ο Ulay υπήρξε μεν σύντροφος της Abramovic, αλλά όχι μόνο. Πριν περπατήσει το Σινικό τείχος*, αλλά και αργότερα, δημιούργησε έργα πάνω σε θέματα που του έδιναν την αίσθηση του κατεπείγοντος και αναγκαίου, είχαν στόχο τη συνειδητοποίηση της ταυτότητάς του και επηρέαζαν έντονα τα συναισθήματα του κοινού του.
Η τελευταία ταινία του Terry Gilliam περατώνει την άτυπη δυστοπική τριλογία του, που περιλαμβάνει τα “Brasil” (1985) και “12 monkeys” (1995), σε ένα πρότζεκτ που συγκεντρώνει στο καστ μεταξύ άλλων τους Christoph Waltz, Mélanie Thierry, Lucas Hedges, David Thewlis, Tilda Swinton και Matt Damon. Το γεγονός ότι η τρίτη απόπειρα είναι μάλλον και η λιγότερο καλή, δεν αρκεί κατά τη γνώμη μας για να δικαιολογήσει την υπερβολικά χλιαρή έως άσχημη υποδοχή της από τους κριτικούς.
Από σήμερα, 25 Οκτωβρίου ως και την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου, στην αίθουσα «Αλέξανδρος«, το Thessaloniki International Short Film Festival, μας μυεί για όγδοη σερί χρονιά στη μαγεία των ταινιών μικρού μήκους. Το cinedogs.gr συνομίλησε με τον δημιουργό και εμπνευστή του θεσμού αυτού, Γιάννη Ζαχόπουλο.
Κάθε ανθρώπινη κατασκευή έχει να διηγηθεί πολλές ιστορίες, χαρούμενες και λυπητερές. Κι αυτό, γιατί όλοι όσοι συνδέθηκαν με αυτές, κατάφεραν να τις διαποτίσουν με αναμνήσεις και συναισθήματα, που έμειναν ξεχασμένα να θυμίζουν κάτι από τη ζωή των χρηστών τους. Παλιές κατοικίες, βιοτεχνίες, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, χώροι ψυχαγωγίας και μεταφορικά μέσα, έδωσαν όλα όσα είχαν να δώσουν και αφού ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους, εγκαταλείφθηκαν για να ξεκινήσουν ένα διαφορετικό ταξίδι. Αυτό της φθοράς του χρόνου, που μαρτυράει άλλες φορές την αίγλη του παρελθόντος και άλλοτε τον πόνο, την ευτυχία, την αγωνία και την προσμονή.
Η παιδική ηλικία του Χούλιο Κορτάσαρ σημαδεύτηκε από την εγκατάλειψη της οικογενείας από τον πατέρα του, Χούλιο Χοσέ, και από προβλήματα υγείας τα οποία τον καθήλωναν στο κρεβάτι. Περνούσε τον χρόνο του διαβάζοντας, ενώ η μητέρα του τον μύησε στα αναγνώσματα του Ιούλιου Βερν. Κάπως έτσι, μπολιάστηκε μέσα του η αγάπη για το φανταστικό που τον μετέτρεψε σε ένα άνθρωπο υπερευαίσθητο, με μια διαφορετική αντίληψη του τόπου και του χρόνου από εκείνη του κόσμου που τον περιστοίχιζε.
Αν η Μόνα Λίζα έπαιρνε ένα ευρώ για κάθε φωτογραφία θα ήταν σίγουρα η πιο πλούσια γυναίκα στον κόσμο και αν οι άνθρωποι έδειχναν λίγο παραπάνω εμπιστοσύνη στη μνήμη τους σίγουρα δεν θα χρειαζόντουσαν όλα αυτά τα ενδιάμεσα που μας κρατούν σε απόσταση από την πραγματική εμπειρία.
21.10
2014
-
Στήλη: Επί Σκηνής \ PerfOrMatiVe wOr(L)ds
-
Αρθρογράφος: Δέριk'ο Μaλού
Το less is more, βασικό slogan του μινιμαλισμού, το είδαμε (σε κάτι σαλόνια νεόπλουτων στο πάλαι ποτέ design), το χορέψαμε (σε κάτι clubs που στηνόσουν στην ατελείωτη ουρά με την αμφιβολία αν θα περάσεις απ’ την πόρτα), το ψάξαμε (στα λευκά φόντο Ιαπώνων καλλιτεχνών), το κάναμε μακό μπλουζάκι, και όταν το χρειαστήκαμε, το χρησιμοποιήσαμε ως αυτοσαρκαστική ατάκα σε επικριτικά σχόλια για την ένδεια που επέφερε η κρίση και ως ακτιβιστική παντιέρα σε στιγμές οικολογικής συνειδητοποίησης.
Τεράστιες εμπορικές επιτυχίες από καλλιτέχνες που κατάφεραν να κάνουν πραγματικότητα τη ρήση του Άντυ Γουόρχολ για τα 15 λεπτά διασημότητας... ίσως και για λίγο παραπάνω. Και αυτόν το μήνα συνεχίζουμε την αναφορά σε καλλιτέχνες που πέρασαν, ακούμπησαν για λίγο και… έφυγαν.
Ο Billy Crystal θα ήταν μια safe επιλογή… Έχει τον τρόπο, έχει τις περγαμηνές, έχει το attitude για να παρουσιάσει τα Όσκαρ! Είναι αυτός που μας έχει δώσει τις καλύτερες τελετές των βραβείων ever. Η Ακαδημία θα μπορούσε μετά την αποτυχημένη (για μένα) περσινή επιλογή να επιλέξει συντηρητικά… Αλλά όχι! Κυρίες και κύριοι, ο επόμενος παρουσιαστής των Όσκαρ είναι ο Neil Patrick Harris! Αυτό ήταν το καλύτερο νέο που άκουσα σήμερα (γράφω το κείμενο λίγο μετά την ανακοίνωση αυτή).
Μία συλλογή ποπ, ροκ και ραπ αστέρων της μουσικής που έχουν εμφανιστεί σε μορφή κινουμένων σχεδίων, είτε τους αρέσει είτε όχι. Πρωταγωνιστούν οι Radiohead, Oasis, The Beatles, Michael Jackson και ακολουθούν Britney Spears, Blur, Amy Winehouse και άλλοι..
1971, Μπέλφαστ, Βόρεια Ιρλανδία. Τα ληξιαρχικά στοιχεία της ταινίας που μας δίνουν το στίγμα και μας προϊδεάζουν για τη συνέχεια. Εμφύλιος σπαραγμός μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών. Παραστρατιωτικές ομάδες από αμφότερα τα στρατόπεδα. Διπλής ταυτότητας κατάσκοποι και πράκτορες. Ο στρατός της εγγυήτριας δύναμης και «προστάτιδας» Αγγλίας που εγγυάται και προστατεύει το χάος. Εξωτερικές συνθήκες συνεχούς βίας και έντασης. Εσωτερικές συνθήκες που προσαρμόζονται στις εξωτερικές. Ένας νεαρός Άγγλος στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων, ο οποίος έχει βρεθεί σε αυτόν τον κακό χαμό για λόγους επί της ουσίας μισθοφορικούς.
Κρίση: Ουσιαστικό, γένους θηλυκού, η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη της τελευταίας πενταετίας (και βάλε). Ενίοτε αναφέρεται και στην ικανότητα του ανθρώπου να μπορεί να αξιολογεί καταστάσεις όμως εμείς την προτιμάμε για την πρώτη της χρήση. Αυτή του φόβου, των περικοπών, της μιζέριας, της θλίψης και της εξαθλίωσης. Σταμάτα να βγαίνεις, πρέπει να περιορίσουμε τα έξοδα. Μην χαμογελάς, η κατάσταση είναι σοβαρή. Μην ρισκάρεις, βλέπεις γύρω σου τι γίνεται, βολέψου όπου, όπως και με όποιον μπορείς. Μην ονειρεύεσαι, τα όνειρα είναι για τους ανόητους. Και προς Θεού! Μακριά από θέατρα, συναυλίες, κινηματογράφους και εκδηλώσεις! Ακόμη και αν είναι δωρεάν. Ακόμη και αν γίνονται δίπλα στο σπίτι σου. Δεν έχουμε λεφτά να καλύψουμε τις τρύπες των ταμείων. Κλέιστε κανένα θέατρο να σωθούμε!
