Και γιατί όχι και τα δύο; Ο κύριος Πόλυς Δημητριάδης, μετά από χρόνια εργασίας στο εξωτερικό, επέστρεψε στην Ελλάδα της ανεργίας και των μηδενικών ευκαιριών και κατάφερε όχι μόνο να μην πτοηθεί, αλλά να δημιουργήσει μικρά, ευφάνταστα έργα τέχνης στο όνομα της τεχνολογίας.
Ένας αντισυμβατικός ήρωας του σκληρού αλλά και πειραματικού ήχου, ένας χαρισματικός καλλιτέχνης με αξιοζήλευτο και πολύπλευρο ταλέντο.
Δύο έρημες πόλεις φαντάσματα, στην έρημο της Ναμίμπια της Ν.Δ. Αφρικής, αποτελούν ένα απίστευτο σκηνικό για το φωτογραφικό project του βρετανού φωτογράφου Christopher Rimmer με τίτλο “Sign of Life”.
Το “Even the rain” είναι ένα θαραλλέο εγχείρημα της Iciar Bollain, μια ταινία για τους κύκλους που κάνει η ιστορία, επαναλαμβανόμενη ξανά και ξανά ως τραγωδία αλλά και μια ταινία για τον «ανέξοδο» επαναστατισμό.
Η μεταμορφωτική δύναμη της φωτογραφίας, μέσα απ' το πολυδιάστατο έργο ενός ανήσυχου πνεύματος, ενός σπουδαίου φωτογράφου και εικαστικού.
Τα τραγούδια του Monsieur Minimal μιλάνε για αυγουστιάτικα βράδια για μοναξιά, αστέρια και διαμάντια, θάλασσες κι ευχές, καρδιές που χτυπούν στο σινεμά, κορίτσια που μάλλον το ξημέρωμα δεν τα ‘βρισκε χωρίς να κλαίνε, για μπερδεμένες χαρές, για χαμόγελα, για την αγάπη – τον καταπληκτικό πόνο- , για την αγάπη –τον υπερήρωα- , για τις σκέψεις που μας γεμίζουν το κεφάλι...
Το έβδομο επεισόδιο της τέταρτης σαιζόν μας επεφύλασσε ουκ ολίγες αξιομνημόνευτες στιγμές, καθώς εισερχόμαστε στην τελική ευθεία. Οι εξελίξεις τρέχουν σε όλα τα μέτωπα, από την Ανατολή μέχρι το Τείχος.
Βράδυ περασμένης Παρασκευής καταλήγω στα μπουζούκια. Μην ρωτήσετε γιατί. Λίγο τα πολλά ποτά που είχα πιεί, λίγο κι η υπόλοιπη παρέα που ψήθηκε, λίγο και η ξαφνική μου διάθεση να παρακμάσω, να μην σας τα πολυλογώ… Εμπρός καλή μου παραλιακή… Ως εκ τούτου σκέφτηκα να συνδυάσω και λίγο το τερπνόν μετά του ωφελίμου και να σας μεταφέρω το στυλιστικό κλίμα των μπουζουκιών, πρώτον γιατί οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ δεν κοιμούνται ποτέ και δεύτερον ντάξει, πόση ώρα να αντέξεις να παρακμάζεις χωρίς έστω ένα διανοητικό διάλειμμα...
Πώς θα σας φαινόταν να έχετε μια ζούγκλα στο σπίτι σας; Η εταιρεία DEDON, εμπνευσμένη απο τις «περιπέτειες» της παγκόσμιας καμπάνιας της DEDON Tour De Monde, στοχεύει να κάνει ακριβώς αυτό. Όμως εδώ δεν πρόκειται για μια απλή ζούγκλα. Η πολυτελής εταιρεία εξωτερικών χώρων χρησιμοποιώντας την τεχνική κοπής με λέιζερ σε λευκά panles αλουμινίου και έχοντας σαν βάση χρώματος το μαγευτικό λευκό, αξιοποιεί μέχρι τέλους τις πρωτοποριακές ιδέες του σχεδιαστή Daniel Pouzet και τα σχέδια της συζύγου του Marilena Oprean.
Ο Ernest Zacharevic είναι ένας Λιθουανός street artist, ο οποίος έχει τραβήξει το ενδιαφέρον με τις δημιουργικές και άκρως παιχνιδιάρικες ζωγραφιές του που κοσμούν το Pengang της Μαλαισίας.
Θα καταστραφώ. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως θα καταστραφώ. Με τόσες σειρές που ήδη παρακολουθώ, με άλλες τόσες που περιμένω πώς και πώς να βγουν και με τους νέους κύκλους των παλαιοτέρων να σκάνε σιγά-σιγά μύτη το έχω δεδομένο. Για να πω την αλήθεια, δεν είναι όλες οι σειρές που παρακολουθώ άρτια οργανωμένες ή καλογυρισμένες. Αλλά αν κάποια από αυτές «γραντζουνίσει» το ενδιαφέρον μου και σκαλώσω μαζί της, αυτό ήταν. Μ' αρέσει δε μ' αρέσει η εξέλιξή της, είμαι καταδικασμένη να τη δω μέχρι τέλους. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μια σειρά που είναι δυνατή στα πάντα: σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες... όλα σε κρατάνε σε εγρήγορση και ας παίζεται σε δίκτυο όπως το BBC, που δεν είναι φημισμένο για την ποιότητα των σειρών του όπως αντίστοιχα γίνεται για παράδειγμα με το HBO.
Η Rachel Hulin πέρα από φωτογράφος είναι και συγγραφέας. Το εξαιρετικό της project με επίκεντρο έναν ιπτάμενο μπέμπη και με τίτλο Flying Henry, παρουσιάστηκε πρόσφατα στη Νέα Υόρκη στο πρώτο της show και είναι μέρος το ομώνυμου παιδικού βιβλίου που κυκλοφόρησε το 2013 από την PowerHouse Books. Δουλειά της έχει παρουσιαστεί στην Jen Bekman Gallery, στο The Bronx Museum of the Arts, στη Wallspace Gallery και στο The New York Photo Festival.
«Νομίζουν ότι δεν έχω αντιληφθεί αυτό που σιγά σιγά βλασταίνει στον κόσμο απ’ άκρη σ’άκρη. Νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνω τον σκοπό των ερωτήσεών τους, πώς κρύβεται στις φωνές τους κάθε φορά που θα πω κάτι αόριστο, κάτι ανόητο, κάτι που δεν μας βγάζει πουθενά. Κάθε φορά που δείχνω να μην θυμάμαι κάτι που, κατά τη γνώμη τους, όφειλα να θυμάμαι. Είναι τόσο εγκλωβισμένοι στις απύθμενες, στις ακόρεστες ανάγκες τους, τους έχουν σε τόσο βαθμό στομώσει τα κατάλοιπα του τρόπου που όλοι μας νιώσαμε τότε, ώστε δεν αντιλαμβάνονται ότι θυμάμαι τα πάντα. Η μνήμη κατέχει μέσα μου τόσο χώρο όσο το αίμα και τα κόκαλα».
Φωτογράφος κυρίως πορτραίτου, μόδας και υπεύθυνος φωτογραφίας στα Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης! Παρόλα αυτά εγώ τον πέτυχα στο στούντιο σε μία φωτογράφιση προϊόντων ελαιόλαδου, η οποία μπορεί να διαρκέσει έως και τρεις ώρες...
Κάτι περίεργο συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη... Ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν την εμφάνισή τους μυστηριώδεις και ανεξήγητες καταστάσεις. Εμπλέκονται άνθρωποι με μυστικά και καλά κρυμμένο παρελθόν, λαμβάνουν χώρα σατανικές συμπτώσεις και ένοχα βλέμματα. Και ο μόνος που μπορεί να δώσει ένα τέλος σε αυτές τις ιστορίες είσαι εσύ, αγαπητέ μου αναγνώστη!
