«Υπάρχει, άραγε, στην πραγματικότητα, αυτό που λέμε «ολέθριο ελάττωμα», αυτή η έντονα σκοτεινή ρωγμή που χωρίζει στα δύο μια ζωή,
Κατά καιρούς έχουμε δει πολλούς καλλιτέχνες να δίνουν ζωή σε άψυχα αντικείμενα όπως τα υπέροχα τοπία και οι προσωπογραφίες που δημιούργησε ο Άγγλος Carl Warner αποκλειστικά με κάθε λογής φαγώσιμα... Ή το πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή του ανθρώπου στον πεντανόστιμο, βρώσιμο μικρόκοσμο όπως τον δημιούργησε η σουρεαλιστική φαντασία του Christopher Boffoli με τις λεπτομερείς απεικονίσεις του. Άλλοτε πάλι είναι κλασικοί πίνακες που ζωντανεύουν και «κινούνται» χάριν της κοπιαστικής και ταλαντούχας δουλειάς του Ιταλού σκηνοθέτη Rino Stefano Tagliafierro και της ομάδας του. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν να περάσει αυτή η τάση και στα βιβλία.
Κυριακή μεσημέρι και ο Γιώργος Χωραφάς ταξιδεύει σε γαλλικούς αυτοκινητόδρομους και απαντά τηλεφωνικά στις ερωτήσεις μας...
«Όλα ήταν τόσο εύθραυστα, τόσο μεταβατικά. Έπρεπε να γράψει τουλάχιστον για να διατηρήσει στον χρόνο κάτι το περαστικό. Έναν έρωτα ίσως. Αλεξάνδρα, σκέφτηκε. Και Χεορχίνα. Όμως θα μπορούσε να γράψει για όλα αυτά; Πώς; αχ, πόσο δυσπρόσιτα ήταν όλα αυτά, πόσο απελπιστικά εύθραυστα!»
Ο Alfonso Cuarón απασχόλησε πρόσφατα το κοινό με το “Gravity”, αλλά σήμερα θα εστιάσουμε την προσοχή μας σε μια προγενέστερη ταινία του... Τα «Παιδιά των Ανθρώπων» του 2006 αποτελούν χαλαρή μεταφορά βιβλίου και περιλαμβάνουν στο καστ τους Clive Owen, Clare-Hope Ashitey, Julianne Moore και Michael Caine.
Ο Kilian Schoenberger, με μία Canon 5D Mark II, φέρνει τα τοπία και την ατμόσφαιρα των γερμανικών παραμυθιών μπροστά στα μάτια μας.
Και έχει πάει 5.30 το απόγευμα. Κάθομαι με τους δύο Νικολάδες στην Πλατεία Odeon και ρουφάμε εσπρέσο και τσιγάρα νευρικά στην προσμονή της επικείμενης συνάντησής μας με τον Αύγουστο Κορτώ.
Να μη βρίζεις. Να μη βρίζεις.
Αυτός ο τύπος, ο Άγιος Βαλεντίνος είναι ένας τζιτζιφιόγκος που ξεπετάγεται ανάμεσα από μπουκέτα λουλουδιών και από συσκευασίες με σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς. Αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος ενέπνευσε πολύχρωμες χειροτεχνίες χαρτοκοπτικής, δεκάδες ταινίες κι έναν μελιστάλακτο στίχο του Σπύρου Γραμμένου (τον στίχο «Σκατά στα μούτρα του Αγίου Βαλεντίνου...»).
Ο Φεβρουάριος θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως ο μήνας της καχυποψίας. Όσο πλησιάζουμε στα μισά του, τόσο μεγαλώνει και η δυσπιστία με την οποία κοιτάμε τις βιτρίνες ανθοπωλείων και ζαχαροπλαστείων μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτες κόκκινες καρδούλες και τα σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς. Και μετά αρχίζει η γκρίνια: είναι εμπορική γιορτή, οι ερωτευμένοι γιορτάζουν όλον τον χρόνο, ο Άγιος Βαλεντίνος είναι καθολικός και άλλες παρόμοιες αγανακτισμένες δικαιολογίες. Αν είσαι από εκείνους που γιορτάζουν αγνοώντας τα δολοφονικά βλέμματα των γύρω σου θα νιώσεις ένα αίσθημα δικαίου στο τέλος του άρθρου. Αν πάλι είσαι σαν εμένα και φλερτάρεις έντονα με την ιδέα της λοβοτομής από το να γιορτάσεις έστω και μια φορά στις 14 του μήνα, σου έχω άσχημα νέα φίλε επαναστάτη: ήρθε η ώρα να αλλάξουμε στρατόπεδο.
Είναι κάτι περίεργοι τύποι που γύρισαν μεγάλου μήκους ταινίες, οι οποίες διαδραματίζονται σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα, όπως για παράδειγμα σε μία σαλονοτραπεζαρία, σε μια σχολική τάξη, σε μία σωσίβια λέμβο. Όχι, δεν τσιγκουνεύτηκαν οι παραγωγοί στη χρηματοδότηση της ταινίας, όχι, οι υπεύθυνοι σκηνικών δεν χρειάζεται να σκίσουν τα πτυχία τους, και, όχι, το στούντιο δεν ήταν καμιά παράγκα. Απλά, αυτοί οι περίεργοι τύποι ήταν συγχρόνως ιδιοφυείς και θαρραλέοι σκηνοθέτες που τόλμησαν να μη χρησιμοποιήσουν τις ευκολίες που προσφέρει ο κινηματογράφος, αλλά περιορισμένοι σε «θεατρικά» σχεδόν τετραγωνικά, να δημιουργήσουν ταινίες που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή ως το τέλος. Ο περιορισμός των κινηματογραφικών ηρώων σε έναν μικρό χώρο είναι μια συνήθης τακτική κυρίως σε θρίλερ, ωστόσο έχει εφαρμοστεί και σε δικαστικά δράματα, κωμωδίες, ακόμη και σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας!
Κοίταζα την πόρτα, αποσβολωμένος. Δίπλα μου, ο όχι και τόσο μελλοθάνατος κοίταζε κι αυτός αποχαυνωμένος την πόρτα.
Ο Ανδρέας Πάντζης γεννήθηκε στην Αμμόχωστο και σπούδασε κινηματογράφο, θέατρο και σκηνοθεσία όπεραςστη Μόσχα. Έχει σκηνοθετήσει ταινίες μεγάλου μήκους, ντοκιμαντέρ, θεατρικές παραστάσεις, αρχαίες τραγωδίες και όπερες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι τρεις τελευταίες ταινίες μυθοπλασίας που σκηνοθέτησε απέσπασαν 21 βραβεία και η ταινία του, «Σφαγή του κόκορα» ήταν η επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας για το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1997. Η «Σφαγή του κόκορα» ανακηρύχθηκε επίσης Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία της Χρονιάς στο Φεστιβάλ της Βαρκελώνης. Η νέα του ταινία «Η χαρά και η θλίψη του σώματος» με πρωταγωνιστές τον πρωτοεμφανιζόμενο Χάρη Αμπράζη, την Silvia Petkova και τον Γιώργο Χωραφά έκανε πρεμιέρα πριν λίγες μέρες στους κινηματογράφους.
To contre-temps είναι μουσικός όρος. Σύμφωνα με την ακριβή του, ωστόσο, σημασία στα γαλλικά σημαίνει «ενάντια στον χρόνο». Το ομώνυμο μυθιστόρημα της Μιμίκας Κρανάκη “Contre-Temps”, συνδυάζει και τις δύο έννοιες της φράσης, και την τεχνική και την ψυχολογική.
Τα σχέδια της επιστημονικής κοινότητας για τον μελλοντικό αποικιοκρατισμό του φεγγαριού απειλούνται από μια ομάδα καλλιτεχνών που έρχεται να τον διεκδικήσει πρώτη ιδρύοντας τη Δημοκρατία του Φεγγαριού – ένα ανεξάρτητο «κρατίδιο» επί γης.