Μία έκθεση στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης αποδεικνύει πως η τέχνη μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο στην εποχή της ανεργίας.
«Οι μέρες έφευγαν, αλλά ο χρόνος είχε συρρικνωθεί σε μια αλλόκοτη μάζα επαναλαμβανόμενων κινήσεων. Σαν καλοκουρδισμένες μηχανές, περιφερόμασταν από γειτονιά σε γειτονιά, ή ακόμα και μέσα στα σπίτια μας, γνωρίζοντας ενδόμυχα ότι δεν υπήρχε πλέον τίποτα να ειπωθεί και τίποτα να περιμένουμε, εκτός από το ποιος από όλους μας θα ήταν το επόμενο θύμα.
Το ηλεκτρονικό duo της Αγγλίας, Autechre, έκανε release τον περασμένο Μάρτιο από την Warp Records το καινούργιο του album “Exai”. Αμήν!
H Vanessa Winship ταξιδεύει στην ανατολική πλευρά της Ευρώπης και μας μεταφέρει ασπρόμαυρες καθημερινές εικόνες ενός κόσμου, διαφορετικού από τον δικό μας.
Η γλώσσα της ακινησίας.Φως, όπως οι πρώτες ακτίνες του λυκόφωτος που μπαίνουν μέσα από μια κουρτίνα, όταν ακόμα και η σκόνη φαίνεται να ακτινοβολεί με κάποιο κρυφό σκοπό ή νόημα. Ο μοναχικός ήχος του δικού σου βήματος που αντηχεί στους δρόμους μιας έρημης πόλης. Και σε κάθε κτίριο να τρεμοπαίζει μία εικόνα βωβού κινηματογράφου, σαν τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις.
Πολύ συχνά έχω την αίσθηση, ότι το κριτήριο που μας διαφοροποιεί και μας κάνει ξεχωριστούς είναι τα πάθη και οι έμμονες μας. Βέβαια υπάρχουν η εξωτερική εμφάνιση, η λογική, τα όνειρα και οι ιδέες που μας χαρακτηρίζουν αλλά όλα αυτά αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Το πάθος από την άλλη μπορεί να λαγοκοιμάται για χρόνια μέσα στον εκάστοτε δυστυχή και όταν νομίζει ότι ξεμπέρδεψε οριστικά με δαύτο, να ξεπροβάλλει πάλι λαμπερό και να τον κατασπαράξει.
Ο γραμμικός κόσμος του ΙΕΜΖΑ έρχεται εκ Γαλλίας. Είναι αλλόκοτος, είναι τρομακτικός, ή τελικά κυνικά αληθινός; Οι σχεδόν αρχιτεκτονικές γραμμές του street καλλιτέχνη βρίσκουν φιλοξενία στις σελίδες μας, ενώ προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το έργο ενός σπάνιου δημιουργού των δρόμων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς στη φωτογραφία δρόμου είναι η φωτογράφιση άγνωστων ανθρώπων και η πιθανή αρνητική αντιμετώπιση που μπορεί να έχεις από αυτούς. Ο Benoit Paillé ξεπερνά τις δυσκολίες και δημιουργεί ένα ξεχωριστό project, το οποίο έχει ως πρωταγωνιστές άγνωστους ανθρώπους.
Πως αντιμετωπίζεις το αδιανόητο; Ολόκληρη τη σεζόν περιμέναμε το ένατο επεισόδιο. Αυτή τη στιγμή. Το “Red Wedding”. Το κορυφαίο σημείο στη σειρά των βιβλίων του George Martin, το οποίο ευθύνεται για την απόφαση των δημιουργών να ξεκινήσουν τη σειρά. «Αυτό πρέπει να το δείξουμε στον κόσμο» δηλώνουν σε συνεντεύξεις τους. Πάμε λοιπόν να μιλήσουμε για το καλύτερο “Game of Thrones” επεισόδιο και ένα από τα καλύτερα στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης.
Μία κωμική σειρά μετατρέπεται σε ύμνο του μεταμοντερνισμού και των αναφορών στον κλασικό κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Υπάρχουν καλοί και λιγότερο καλοί συγγραφείς. Υπάρχουν επίσης οι σπουδαίοι και οι εμβληματικοί. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που δυσκολεύεσαι να τους εντάξεις, χαμογελάνε κάτω από τα μουστάκια τους -με ύφος ξέρω κάτι που εσύ δεν ξέρεις- αναμειγνύουν στις συνταγές τους τα πιο απίθανα υλικά και σερβίρουν ένα γεύμα διαφορετικό. Κυρίες και κύριοι υποδεχθείτε μία από τις γοητευτικότερες μορφές της αμερικανικής διανόησης του 20ου αιώνα σε μία μοναδική παράσταση: τον Κερτ Βόνεγκατ στο «Σφαγείο Νο 5».
Πίσω από την persona του Vladislav Delay δεν κρύβεται άλλος από τον χαρισματικό παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής, Sasu Ripatti. Η μουσική του, άκρως οργανική και διερευνητική ως προς τον ήχο και το ρυθμό, αποσκοπεί στο να σε ξαφνιάζει συνεχώς μιας και στον V.D δεν αρέσει η στατικότητα και η μονοτονία αλλά η ευρηματικότητα και η πρωτοτυπία. Απολαύστε τον.
Ο διευθυντής της αρχιτεκτονικής σχολής της Μπαρτσελόνα, Elias Rogent, δίνοντας το πτυχίο στον Gaudi, είπε: «Ποιος ξέρει αν έχουμε δώσει αυτό το πτυχίο σε έναν τρελό ή σε μία ιδιοφυΐα. Ο χρόνος θα το δείξει!». Κι ο χρόνος απάντησε…
Άπειρες συζητήσεις. Πανικός. Όχι δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στη μουσική θα πουν οι περισσότεροι. Ή μήπως υπάρχει;
Ο Νίτσε έγραψε «Αυτός που δεν ξέρει να δίνει τίποτα, δεν ξέρει και να νιώθει τίποτα» και ο Αλεχάντρο Ζοντορόβσκι έλεγε «Ό,τι δίνεις το δίνεις σε σένα. Ό,τι δίνεις το αφαιρείς από σένα». Εγώ; Μην περιμένεις να πάρεις, ό,τι δώσεις.