Πρώτη φορά μου μίλησε για τo Λένο Χρηστίδη ένας φίλος ηθοποιός που έπαιξε σε ένα θεατρικό του «Δύο θεοί. Το τέλος του κόσμου σε τέσσερις πράξεις». Έτυχε να τον γνωρίσει. Μου έλεγε αργότερα με ενθουσιασμό: ωραίος τύπος, ανατρεπτικό χιούμορ, ταξιδεύει πολύ, γράφει και το καλοκαίρι βουτάει με τη μάσκα του και παρατηρεί με τις ώρες τα ψαράκια. Από όλη τη κουβέντα μου έμεινε περισσότερο η συνήθειά του να παρατηρεί το βυθό, μάλλον γιατί είχα παρόμοια χόμπι. Όταν έπεσαν στα χέρια μου «τα χαστουκόψαρα», όσο και αν μοιάζει αστείο, φαντάστηκα μία ιστορία με πρωταγωνιστή το Nemo ή κάτι παρόμοιο. Ευτυχώς το βιβλίο έχει άλλη θεματική και η ιστορία δεν εκτυλίσσεται στη θάλασσα. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Πως θα σας φαινόταν αν για μια ημέρα δεν ήσασταν αυτός/ή που είστε, αλλά παίρνατε τη θέση και τη ζωή κάποιου άλλου; Aν ζούσατε τη ρουτίνα και τα όνειρα μιας άλλης καθημερινότητας; Aν φορούσατε τα ρούχα κάποιου άλλου;
Ο K. Ζαχόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σενάριά του εκδόθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συμμετείχε στο Popgun, την βραβευμένη με Eisner award ανθολογία ιστοριών κόμικ που εκδόθηκε από την Image. Είναι ο σεναριογράφος του “Mister Universe” που εκδόθηκε στον τέταρτο τόμο του Popgun. Η πρώτη του νουβέλα “Mon Alix” εκδόθηκε από την Cannot Not Design Publications. Αυτές τις ημέρες εργάζεται ως σεναριογράφος της σειράς “Misery City” και του graphic novel “The Fang”.
Εκδίκηση. Η θεματική του τέταρτου επεισοδίου περιστρέφεται γύρω από τη συγκεκριμένη έννοια. Άλλοι χαρακτήρες την αποζητούν (Τύριον, Άρυα, Μπριέν για λογαριασμό του Τζέιμι) κι άλλοι τη φέρνουν σε πέρας (Νταινέρυς, Βάρυς).
Οι περισσότεροι τις έχουν δει, πολλοί έχουν βγει φωτογραφία μαζί τους, κάποιοι έχουν μιλήσει για αυτές. Οι ομπρέλες του Ζογγολόπουλου μετακομίζουν σε ένα πιο κεντρικό σημείο της Νέας Παραλίας Θεσσαλονίκης. Τι ξέρουμε για αυτές;
Θυμάμαι πήγαμε βόλτα. Δε το είχαμε κάνει ποτέ. Τόση ιστορία, τόσο παρελθόν, αλλά μια βόλτα ποτέ.
…και μην αφήσεις, μούσα, τον άντρα αυτόν, πότε χωρίς έμπνευση! Γιατί ο κόσμος χωρίς την μουσική του, θα είναι πιο μουντός… Ένας ακόμη Οδυσσέας που κατάφερε με τη βοήθεια σου, να ακουμπήσει το όνομά του στα αστέρια! Ένας ακόμη Έλληνας που μας έκανε περήφανους, που άνθισε και δημιούργησε, μακριά από αυτή τη χώρα, που στο χώμα της φυτρώνουν δέκα διαμάντια τη μια στιγμή, κι έντεκα θάβονται την επόμενη!!
Λένε πως οι καταστάσεις που βιώνουμε ως παιδιά, μπορούν να καθορίσουν αργότερα τις επιλογές μας στο μέλλον. Στην τέχνη ειδικότερα, η δουλειά πολλών καλλιτεχνών είναι επηρεασμένη από την παιδική τους ηλικία. Ο ερασιτέχνης φωτογράφος Matej Peljhan με τον «Μικρό Πρίγκιπα», αλλά και άλλες δουλειές του, επιβεβαιώνει αυτήν ακριβώς την πεποίθηση.
Τελικά αυτή η στήλη πραγματεύεται street art ή ιστορικά θέματα για τον βίο και πολιτεία της αγγλικής αριστοκρατίας; Πώς ένας «Δούκας» ξετρυπώνει από το μακρινό παρελθόν και απρόσμενα εμφανίζεται ανάμεσα σε spray-paints, στένσιλς και σκαλωσιές, διατηρώντας όμως απαράμιλλη την αίγλη του τίτλου του; Ο νέος κόσμος στον οποίο ο «Μαύρος Δούκας» αναγεννήθηκε δεν χαρακτηρίζεται από χρυσά κουτάλια και επιβλητικά κάστρα. Δεν απαντά πια σε κανέναν βασιλιά, δεν ανήκει σε καμιά σνομπ αριστοκρατία.
H φίλη μου ήταν ανένδοτη: “Δεν του στέλνω μήνυμα. Ούτε εξώδικο δεν θα του έστελνα...να το πάρει και πάνω του!... κατάλαβες δηλαδή, βγαίνουμε, τρώμε, πίνουμε, μας συνοδεύεις σπίτι, μας φιλάς, (καλά φιλιόμαστε αμοιβαίως), μας λες ότι πέρασες πολύ ωραία, κι εμείς επίσης, μας λες καληνύχτα, μας λες ότι θα μας πάρεις τηλέφωνο, και περνούν τρείς βδομάδες και ούτε σε είδαμε ξανά ούτε σ'ακούσαμε... είσαι και καλλιτέχνης, γρατζουνιστής, υποτίθεται ευαίσθητος... σιγά μη ξαναβγώ εγώ ραντεβού με κανέναν...
Η Mariel Clayton δεν είναι η πρώτη καλλιτέχνης που έχει ασχοληθεί με κούκλες Barbie στην ιστορία της φωτογραφίας. Κούκλες που είναι αιώνια σύμβολα της άριας ομορφιάς και πρότυπα γυναικείων ρόλων. Οι εικόνες όμως που σκηνοθετεί η Mariel είναι εντελώς ανατρεπτικές.
It’s a shame if you don’t watch “Shame” !
Πόσο ισχυρό μπορεί να είναι το κωμικό στοιχείο στην περιγραφή ενός κόσμου που βρίσκεται υπό καθεστώς πολέμου, με προδοσίες και τραγωδίες να διαδέχονται η μια την άλλη; Στο τρίτο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του “Game of Thrones” το κωμικό στοιχείο μονοπωλεί το ενδιαφέρον σε ολόκληρο το επεισόδιο.
Στα 23 μας χρόνια, πολλοί από μας ακόμα σπουδάζουν ή περνούν το χρόνο τους σε εφήμερες διασκεδάσεις και δραστηριότητες. Ο φωτογράφος Joey Lawrence, στα 23 του «δημιουργεί» με ιδιαίτερο τρόπο που πολλοί φωτογράφοι θα ζήλευαν. Στα ταξίδια του στην Αιθιοπία νομίζω ότι ανέδειξε αρκετές πτυχές του ταλέντου του.
Θα ξεκινήσω λάθος. Θα ξεκινήσω αντίστροφα αυτή τη φορά, όπως αρμόζει στον Charles Bukowski που λίγο πολύ έζησε μία ζωή αντίστροφη, κάπως ανάποδη. Θα ξεκινήσω με τα πολλά κι ενοχλητικά «γιατί δεν πρέπει να διαβάσεις Bukowski, καλέ μου αναγνώστη».
