Μια μικρή ιστορία για ένα χωρισμό, κάτι αδέσποτες φωνές, κάποιον που δεν έχει ούτε διάθεση να συμμαζέψει το σπίτι του, και ένα παλιό σπίτι στο Βόλο. Η συνέχεια εντός.
Τι είναι η μουσική; Αν το δούμε ψυχρά πέρα από την ερμηνεία της ως μορφή τέχνης, στη φυσική της μορφή δεν είναι τίποτα παραπάνω από μαθηματικές αναλογίες. Συχνότητες που εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε σε ένα εύρος 20Hz – 20.000Hz. Σε μία σειρά από άρθρα που θα φιλοξενηθούν στην στήλη αυτή, θα εξετάσουμε τις επιπτώσεις και τους τρόπους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν αυτές οι συχνότητες με σκοπό να δούμε τη μουσική από μια διαφορετική οπτική γωνία.
Πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση την παράδοση της φλόγας των παραολυμπιακών αγώνων στους Ιάπωνες. Δεν θα ασχοληθώ με τους αγώνες αυτή τη στιγμή, απλά θα πάω το χρόνο πίσω σε μία τελετή λήξης παραολυμπιακών αγώνων, όπου εμφανίστηκε μία μπάντα με μία πολύ όμορφη ιστορία. Καλλιτέχνες δημιουργικοί με σημαντικές συνεργασίες όπως με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Βασίλη Λέκκα, με περισσότερες από εκατό συναυλίες σε διάφορα μέρη και φυσικά δισκογραφική δουλεία. Το όνομά τους είναι Αερικά και ακολουθούν λίγοι από τους στίχους που τραγουδούν.
Ο κόσμος της τεχνολογίας και της πληροφορικής είναι συναρπαστικός. Ισχύει όμως το ίδιο και για τα σκοτεινά υπόγεια που εργάζονται οι τεχνικοί υπολογιστών; H σειρά “It Crowd” προσπαθεί να αποκαλύψει την κρυφή ζωή του γραφείου τους.
04.02
2013
-
Στήλη: Επί Σκηνής \ On Stage-Gazette
-
Αρθρογράφος: Harry M
Ο Wilson είναι ένας πραγματικός μάγος που κατόρθωσε να στήσει μια παράσταση υπερθέαμα… ένα εικονοκλαστικό όργιο εξπρεσιονισμού, εικονογραφημένο σαν κόμιξ!
Περπατάς στους δρόμους του Μονάχου, του Παρισιού, γιατί όχι της Χιλής. Δρόμοι διαφορετικών πόλεων που ενώνονται μέσω του φολκλόρ σύμπαντος του Inti. O Χιλιανός καλλιτέχνης δημιουργεί ένα αλλόκοσμο σύνολο χαρακτήρων και θεμάτων που μοιάζουν σαν να ξεπηδούν από τις γηγενείς ιστορίες των Μαπούτσε ή των Ίνκας για τους σαμάνους και τις τελετουργίες τους. Ας πάρουμε μια γεύση της street art φαντασίας του.
Λίγα έργα τέχνης μπορούν να καυχηθούν πως είναι ευρέως αναγνωρίσιμα, ακόμη και από όσους δεν έχουν καμία επαφή με τον καλλιτεχνικό χώρο. Ακόμη λιγότερα έχουν εμπνεύσει θαυμασμό, μίσος, ίντριγκες, συνωμοσίες, αναπαραγωγές και βανδαλισμούς. Τέλος, ελάχιστα έχουν χρησιμοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό στην καταναλωτική μας κοινωνία, ώστε να τα μετατρέπουμε χωρίς τύψεις σε απλά σκουπίδια. Η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, στα χέρια των Ντισάν, Γουόρχολ, Banksy, Νταλί και πολλών πολλών άλλων.
Ίσως μία από τις πιο δελεαστικές πολιτιστικές εξορμήσεις και συνάμα ο καλύτερος λόγος για να πάρεις αεροπλάνα και βαπόρια και να πας στην Αθήνα αυτή την περίοδο… Το έργο ενός από τους πιο ανατρεπτικούς καλλιτέχνες στη φωτογραφία μόδας και συγκεκριμένα 196 φωτογραφίες του Helmut Newton (1920-2004), εκτίθενται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση από τις 13 Νοεμβρίου έως τις 3 Μαρτίου του 2013.
O Πέτρος Πουλόπουλος επηρεασμένος από φωτογράφους όπως οι Garry Winogrand, Robert Doisneau και Josef Sudek, περιπλανιέται στους δρόμους μεγαλουπόλεων, συλλέγοντας καθημερινές εικόνες που φανερώνουν παρασκηνιακές στιγμές μίας σύγχρονης κοινωνίας.
Όταν οι αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές σου απλώνουν το χέρι, εσύ πως θα αντιδράσεις;
Η Susanne Bier με την ταινία «Ίσως αύριο» κατάφερε να εντυπωσιάσει και να συγκινήσει σε μεγάλο βαθμό το κοινό. Παρόλο που ο τίτλος του έργου στα δανέζικα (Hævnen) παραπέμπει αυθόρμητα στην αγγλική λέξη Heaven (παράδεισος), μεταφράζεται ως «εκδίκηση». Το φιλμ της Bier κέρδισε το 2011, το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, μεταξύ υποψηφιοτήτων όπως ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου και το “Biutiful” του Alejandro Gonzalez Inarritu.
Τίγρη της Βεγγάλης... Στο άκουσμα ότι προβάλλεται ταινία, όπου πρωταγωνιστεί- δευτεραγωνιστεί μία τίγρης και ότι υπάρχει και ομώνυμο βιβλίο στη βάση του οποίου διασκευάστηκε το σενάριο της ταινίας «Η ζωή του Πι», έσπευσα σε βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους!
Τη μοναδική μέρα εδώ και μήνες που δεν κοίταξα τον παγκόσμιο τύπο αμέσως μόλις ξύπνησα, έμεινα ανενημέρωτος για τα τεκταινόμενα στη γειτονιά μου.Μου τα πρόλαβε ο καλός μου φίλος, Η., που με πήρε τηλέφωνο: Δεν άκουσες τα νέα; (Γκρρρ, σήμερα όχι, δεν πρόλαβα, ποντικομαμή!) Γιατί, τι έγινε πάλι: έπεσε το χρηματιστήριο; Όχι, ένα ελικόπτερο. Τιιιι; Όπως τ'ακούς, σήμερα το πρωί ένα ελικόπτερο χτύπησε πάνω σε έναν γερανό στην κορυφή ενός ψηλού κτηρίου και έπεσε, ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ!
Έχει κολλήσει το δάχτυλο μου στο repeat και μαζί με αυτό και το μυαλό μου. Εμ, δυο χρόνια περίμενα το αναθεματισμένο τούτο το album. Ήρθε η ώρα να πάρω το αίμα μου πίσω…
“Please remember: things are not what they seem”, Haruki Murakami, “1Q84” いちきゅうはちよん. Ή αλλιώς, Ichi-Kyū-Hachi-Yon. Ή αλλιώς, ο τίτλος της τελευταίας τριλογίας του Haruki Murakami στη μητρική του γλώσσα, τα ιαπωνικά.
Την Πολυξένη Παπαδοπούλου τη γνώρισα πριν δύο χρόνια περίπου στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Μετά από μία σύντομη συζήτηση, κατάλαβα ότι η σχέση της με την τέχνη καθορίζει τον τρόπο ζωής της. Οι σπουδές της άλλωστε το δικαιολογούν, με πτυχία και μεταπτυχιακά στη συντήρηση έργων τέχνης, στην ιστορία τέχνης, στην οπτική επικοινωνία και στη φωτογραφία.
Στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στις Κάννες απονεμήθηκε στον Michael Haneke ο χρυσός φοίνικας για την ταινία του “Amour”. Ένα κινηματογραφικό έργο εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην αγάπη, στην αφοσίωση, στα γηρατειά, στην φθορά και στον θάνατο.
Είναι η στιγμή που παρακολουθείς τους τίτλους του τέλους στην μεγάλη μαύρη οθόνη, όταν τα φώτα ανοίγουν απαλά, λίγα λεπτά πριν σηκωθείς να μαζέψεις τα ποπ κορν και την κόκα κόλα σου από το πάτωμα, που η ταινία που μόλις τελείωσε θα περάσει μπροστά από τα μάτια σου.
Στην Ελλάδα παρατηρείται ένας τρόπος διασκέδασης που για τους βόρειους Ευρωπαίους (και όχι μόνο) είναι κάτι σχετικά άγνωστο. Ίσως είναι και αυτός ένας λόγος, που όταν έρχονται τουρίστες στην Ελλάδα από αυτές τις χώρες παθαίνουν παροξυσμό με τη νυχτερινή ζωή (εκτός από τις- για καλή μας τύχη- υπέροχες παραλίες). Ποια είναι αυτή η διασκέδαση;
Στα παιδιά -και σε όσους αρέσει να μένουν για πάντα παιδιά- αρέσει να διαβάζουν ιστορίες για ήρωες με κρυμμένη ταυτότητα, που αφιερώνουν τη ζωή τους στο να εξομαλύνουν τα λάθη του μάταιου τούτου κόσμου.
O μυστηριώδης βρετανός παραγωγός Stumbleine που πειραματίζεται με την chillstep-shoegaze μουσική, επιστρέφει με ένα νέο άλπουμ που έρχεται να ταράξει τα νερά της glo-fi σκηνής.
Μια μικρή ιστορία για μια βόλτα που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Πάντως από τώρα σας λέω ότι για όλα φταίει ένας σωρός από πέτρες και η ομορφιά μιας κόκκινης βέσπας.
Nομίζω, ότι μόνο από τον τίτλο, λίγο πολύ έχετε καταλάβει το θέμα του σημερινού άρθρου! Κάθε παρέα που συζητάει περί ηλεκτρονικής μουσικής (και όχι μόνο), έχει σίγουρα ασχοληθεί και διαφωνήσει αναφορικά με το ερώτημα «αναλογικό ή ψηφιακό μιξάρισμα; βινύλιο ή laptop;» Σήμερα λοιπόν θα προσπαθήσουμε, να παρατηρήσουμε τα θετικά και τα αρνητικά των δυο μέσων, και στο τέλος ο καθένας μπορεί να πάρει την απόφαση σύμφωνα με την προτίμησή του!
Πώς συνδέονται μία εικαστικός από την Κύπρο, ένας συγγραφέας από την Τουρκία, ένα μουσείο στην Κωνσταντινούπολη, μία αναπαλαιωμένη βίλα στη Θεσσαλονίκη, οι αναγνώστες βιβλίων σε όλο τον κόσμο και το κοινό μιας έκθεσης; Μία επίσκεψη στο Μουσείο της Αθωότητας, στην Κωνσταντινούπολη και στην έκθεση Παραλληλοτοπία στο ΜΙΕΤ θα σας αποκαλύψει πως τα όρια ανάμεσα στην τέχνη και στην πραγματική ζωή, στη λογοτεχνία και στην ιστορία, στο συλλογικό και στο ατομικό είναι πλέον δυσδιάκριτα.
“Howard Roark laughed”. Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι έχεις βαρεθεί να βλέπεις να γίνεται ο κακός χαμός του βιασμένου εντυπωσιασμού σε κάθε εισαγωγή βιβλίου, έρχεται η εκκεντρική και αμφιλεγόμενη Ayn Rand. Εκ Ρωσίας του 1905 σου δείχνει πώς γίνεται με τρεις λέξεις και χωρίς ίχνος επιθέτων, επιρρημάτων, γραμμικής Β΄ και λοιπών διακοσμητικών να συνθέσεις την πρώτη παράγραφο ενός από τα πιο σημαντικά βιβλία του κόσμου.
Έλεος. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ αλλά αδύνατον. Δεν είναι οι κραυγές από το δρόμο. Ούτε το κείμενο που έχω μπροστά μου. Είναι που είναι Δεκέμβριος του 2012. Και όλοι χαίρονται (κυρίως με κραυγές) που στις 12/12/12 τελικά δεν τελείωσε τίποτα.
Το πρώτο άρθρο της στήλης! Μια μίνι και αρκετά μίνιμαλ εισαγωγή στην σειρά “Game of Thrones” με βασικές πληροφορίες και spoiler free, για να μην αγχώνεστε ότι θα σας χαλάσω την εμπειρία.
Η ταινία «Incendies» (μτφ. «Μέσα από τις φλόγες») του Denis Villeneuve, καναδικής παραγωγής, βρέθηκε υποψήφια σε πολλούς διεθνείς διαγωνισμούς αλλά ίσως η πιο γνωστή διάκριση, ήταν η πρόταση του έργου για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 2011.
Μερικές ρουφηξιές από ναργιλέ, ένα ποτήρι κρασί, καλή παρέα και άνετα ρούχα στο σπίτι μπορούν να σε οδηγήσουν στον υπολογιστή για να γράψεις. Φώτα σβηστά και ένα τσιγάρο στο χέρι μου, που σε λίγο θα κάνει παρέα με τα υπόλοιπα αποτσίγαρα στο τασάκι. Είναι αστείο, το πως ένα τηλεφώνημα μιας φίλης από την πόλη που σπούδαζες, σου ξύπνησε τόσες αναμνήσεις.
Καταρχάς, καλή χρονιά σε όλους! Πολλή αγάπη για ζωή και δημιουργικότητα σε ό,τι κάνετε! Σας καλωσορίζω στη στήλη αυτή, με το φιλμ που έμελλε να με σημαδέψει το προηγούμενο έτος και να μου θυμίσει κάτι απλό μα πολύ σημαντικό!
Σκοτεινή και αινιγματική. Προκλητική και ρομαντική. Θολή και ιδιόρρυθμη. Αυτά είναι μερικά από τα επίθετα που θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει, για να περιγράψει την αμφιλεγόμενη persona, που ακούει στο όνομα Francesca Woodman. Αν δεν καταφέρει να σε σαγηνεύσει το έργο της, σίγουρα θα σε καθηλώσει η ιστορία της.
Πόσες φορές έχουμε αισθανθεί ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω από μας; Πόσες φορές οι προβολείς είναι στραμμένοι επάνω μας ή μέσα μας; Κανονικά θα έπρεπε κάθε μέρα, ωστόσο στους «κοινούς θνητούς», τις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό το αίσθημα εκλείπει.
«Η ανιψιά μου κι εγώ είμαστε πάρα πολύ στενοχωρημένες γι' αυτό που συνέβη, κύριε. Είμαστε very very... πώς το λέτε εδώ στην Ελλάδα; Χολοσκασμένες!» Αν είσαι και εσύ ένας από τους χολοσκασμένους Έλληνες-ίδες που σκέφτονται να αποδημήσουν στα ξένα, μπορείς να ρίξεις μια ματιά στις κινηματογραφικές αναπαραστάσεις του Έλληνα μετανάστη από το 1945 ως το 1990… Ίσως να παρασυρθείς και να αναζητήσεις την τύχη σου σε πιο πρόσφορα εδάφη... Ίσως όμως και να αλλάξεις γνώμη…
Τα κινούμενα σχέδια ήταν και είναι για την Ελλάδα μια λίγο πονεμένη ιστορία κατά τη γνώμη μου. Εν έτει 2012 και με βάση αυτά που γνωρίζω αυτή η ζώνη αποτελεί ψύλλους στα άχυρα που ψάχνεις να τη βρεις (μόνο το Nickelodeon και το Star κάνει δουλειά με παιδικά).
Διάλεξα ένα δίσκο και έβαλα τη βελόνα στο πικάπ. “Αυτή έχασε τον έλεγχο” και εγώ άναψα τσιγάρο. Μεταβιομηχανικό Μάντσεστερ, Αγγλία, 1976.
Πόσο απλό είναι να απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα: τι είναι αναπηρία και τι είναι τέχνη; Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει έτσι επιπόλαια σε δύο τόσο σοβαρά ζητήματα, απλά μέσω ενός άρθρου, ειδικά όσον αφορά το θέμα της τέχνης. Με την αναπηρία, τα πράγματα είναι πιο απλά.
Γεννήθηκε... Δημιούργησε... Πέθανε... ή μήπως όχι; Πεθαίνει, άραγε, πραγματικά, αυτός που η τέχνη του έχει νικήσει τον χρόνο; Αρχιτέκτονας, γλύπτης, ζωγράφος... η προσωπική ιστορία του συγκλονιστικού Μιχαήλ- Άγγελου θα γεμίσει τις παρακάτω γραμμές...
“Η φωτογραφία είναι αλήθεια και ψέμα. Γράφει αυτό που υπάρχει αλλά και αυτό που γεννιέται.” Σε αυτή τη φράση του Γιώργου, συμπυκνώνεται κατά τη γνώμη μου, τόσο ο γενικότερος συμβολισμός του έργου του, όσο και ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί την τέχνη της φωτογραφίας, ως μέσο έκφρασης.
Έφυγε λοιπόν το 2012, και μαζί του οι όμορφες και οι άσχημες στιγμές. Και τι δεν ακούσαμε κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς. Από υπέροχες μουσικές όλων των ειδών, μέχρι θεωρίες συνωμοσίας, καταστροφολογίες αλλά και εκτρώματα των γνωστών, άγνωστων, ατάλαντων, κατασκευασμένων "τραγουδιστών"...
Οι Δραμαμίνη είναι ένα συγκρότημα από τη Δράμα και τα μόνιμα μέλη του είναι οι Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης και Γιώργος Χατζηκωνσταντίνου. Ο δίσκος “το σύμπαν μέσα μου” (2011) είναι ο δεύτερος που κυκλοφορεί μετά το “ταξίδι πλάι στο παράθυρο” του 2007.