Σκέφτομαι αρκετά πριν γράψω το οτιδήποτε για μια παράσταση. Τον χώρο, τον χρόνο, τους συντελεστές, τους ηθοποιούς, τον κόπο των ανθρώπων, τις προσδοκίες του κόσμου, τον στόχο του σκηνοθέτη, τις φιλοδοξίες του ιμπρεσάριου. Τολμώ να πω πως τις περισσότερες φορές πηγαίνω στο θέατρο με τις καλύτερες των διαθέσεων, πρώτον διότι είμαι αισιόδοξη φύση και δεύτερον γιατί μαγεύομαι κάθε φορά που πατάω το πόδι μου σε θεατρικό ενεργειακό πεδίο(!). Ως άνθρωπος με κριτική σκέψη βέβαια, στο τέλος σχηματίζω τη δική μου άποψη η οποία μπορεί να είναι είτε καλή είτε όχι… Τι γίνεται όμως όταν δεν είναι τίποτα από τα δύο;
Σύμφωνα με το Oxford Dictionaries, η λέξη που τράβηξε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μέσα στο 2013 είναι η λέξη selfie. Η συχνότητα χρησιμοποίησης της συγκεκριμένης λέξης στην αγγλική γλώσσα αυξήθηκε κατά 17.000% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο, κατοχυρώνοντας έτσι τον τίτλο «Λέξη της χρονιάς» για το 2013. Και τι είναι αυτό το selfie, ρωτάτε; Ακολουθεί ο επίσημος ορισμός.
«Εδώ και λίγο καιρό ο Ακάκι Ακάκιεβιτς μάταια διέσχιζε τρέχοντας τη μοιραία απόσταση. Ένιωθε να τον περονιάζει το ψύχος και ιδιαίτερα στην πλάτη και στους ώμους. Κατέληξε να αναρωτηθεί μήπως τυχόν έφταιγε το παλτό του. Το εξέτασε στο σπίτι του σχολαστικά και ανακάλυψε πως σε δύο ή τρία σημεία, ακριβώς στην πλάτη και στους ώμους, το ύφασμα είχε πάρει τη διαφάνεια της γάζας και πως η φόδρα είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Πρέπει να ξέρουμε πως το παλτό του Ακάκι Ακακίεβιτς τροφοδοτούσε και αυτό τα σαρκαστικά αστεία του γραφείου του, του είχαν μάλιστα αφαιρέσει την ευγενική ονομασία του παλτού και το αποκαλούσαν περιφρονητικά πατατούκα».
Κάθε φορά, το διάστημα μεταξύ Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου παντός είδους λίστες καραδοκούν που συνήθως κατονομάζουν τα καλύτερα ή τα χειρότερα «τάδε» της χρονιάς που μας άφησε χρόνους. Μία από αυτές που ξεχώρισαν για το 2013 είναι η πολύκροτη λίστα που ετοίμαζαν εδώ και αρκετό καιρό ο ιστότοπος BookPress.gr μαζί με το βιβλιοπωλείο Πολιτεία. Πάνω από 100 λόγιοι συγγραφείς, ποιητές, λογοτέχνες και πεζογράφοι, νεότεροι και παλαιότεροι, κλήθηκαν να δημιουργήσουν την προαναφερθείσα λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας των τελευταίων 200 χρόνων (1813 - 2013).
…παίζει σε manga animation! Ναι, ναι καλά διαβάζετε. Ο λόγος για την πολυπαιγμένη πια Γκόλφω, το γνωστό δραματικό ειδύλλιο του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει την τιμητική του και παρουσιάζεται με διάφορες παραλλαγές.
Μυστήριο, σιωπή και αίσθηση της απουσίας χαρακτηρίζουν την ατμόσφαιρα των αποκαλυπτικών εικόνων του Ιταλού φωτογράφου Giacomo Costa από την πόλη της Φλωρεντία. Εικόνες αντιφατικές, διαυγείς αν και σκοτεινές, ελκυστικές και παράξενα όμορφες στη φρίκη τους, συμπυκνώνουν την παραδοξότητας μιας «ποιητικής της καταστροφής»
Τι γίνεται, όταν μπλέκεις τη ψυχεδέλεια των 60s με την dream pop των 90s; Την απάντηση, μας την δίνουν οι Younghusband με την κυκλοφορία του πρώτου τους LP δίσκου “Dromes”.
Εσύ, που βλέπεις τον τίτλο του κειμένου και ξινίζεις τα μούτρα, κάνε υπομονή. Δεν έχω κανένα σκοπό, να σπιλώσω το επικό σύμπαν του Τόλκιν, που από μικρός λατρεύεις. Στοχεύω σε μια ανάλυση -κουβέντα αν προτιμάς-, ώστε να εντοπίσουμε που «χάνει» η συγκεκριμένη επική(;) τριλογία της «μετά Άρχοντα» εποχής.
Αυτή η χώρα όπως και αυτή η πόλη με εκπλήσσουν συνεχώς. Από την μια βάλλομαι με τσιτάτα του τύπου «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» και από την άλλη με το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Σε μια καλλιτεχνική νεκρανάσταση λοιπόν, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα θεατρικά δρώμενα της πόλης μας, ηχούν και λάμπουν πυροτεχνήματα από έξοχους του είδους, οι οποίοι βέβαια, λόγω δεοντολογίας και στάσης ζωής, δεν επιλέγουν να κάνουν “promotion” στη δουλειά και το ταλέντο τους.
Ορόσημα στον κόσμο του κινηματογράφου την περίοδο μεταξύ 23 με 29 Δεκεμβρίου περασμένων ετών...
Η Γερτρούδη, ως πρόεδρος, ξερόβηξε και όλοι οι παρευρισκόμενοι κατάλαβαν ότι είχε έρθει η ώρα για να σοβαρευτούν:
“It is more important to click with people than to click the shutter.” Ένα κείμενο για τον πατέρα του φωτορεπορτάζ κι έναν από τους σημαντικότερους φωτογράφους όλων των εποχών.
Έστω, Χριστούγεννα μπροστά σε κάποια οθόνη, δίχως Άγιους Βασίληδες και χωρίς οκτάχρονους, μόνους στο σπίτι.
Κάποτε τη δεκαετία του ’80... κάπου στο Ντιτρόιτ… εγένετο η Techno.
Τα δημοσιεύματα τη χαρακτηρίζουν ως την «μεγαλύτερη και καλύτερη εν ζωή χορεύτρια», ως «προστατευόμενη του Νουρέγιεφ», μιας και υπήρξε μαθήτρια του, ως την «μεγάλη σύγχρονη ντίβα της διεθνούς χορευτικής σκηνής». Ο λόγος για τη Sylvie Guillem φυσικά, τη Γαλλίδα χορεύτρια της Όπερας του Παρισιού και του Βασιλικού Μπαλέτου της Covent Garden, η οποία έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, από τις 19 έως τις 30 Δεκεμβρίου, χορεύοντας μετά από πολλά χρόνια πάνω στις πουέντ της.
Θεσσαλονίκη. Κέντρο. Καλός καιρός, τραπεζάκια έξω και μπύρες. Περιμένουμε τον Πέτρο Αυλίδη, να μιλήσουμε για το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Σοφέρ». Ένα βιβλίο, στη βάση του αυτοβιογραφικό, καθώς εξιστορεί τα χρόνια που έζησε ως φοιτητής αρχικά και αργότερα ως ψυχίατρος στο Βερολίνο. Το Βερολίνο των 80s με τη μαγεία των άπειρων καλλιτεχνών και της προσδοκίας. Ήρθε. Συστάσεις. Η κουβέντα πηγαίνει γρήγορα στον ενικό και παραγγέλνουμε μια τριάδα μπύρες ακόμη. Ο Πέτρος είναι από εκείνους τους ανθρώπους, που σε κερδίζουν τόσο με τις απόψεις τους, όσο και με τον ιδιαίτερο τρόπο που τα λένε. Ουσία και στυλ.«Και δε μιλάμε για χασίσια. Ούτε για σκόνες και χαπάκια, πολύ μπανάλ ουσίες. Μιλάμε για ιδέες, μαν. Και για Στιλ. Σκληρά ναρκωτικά.»Ανοίγει το κασετόφωνο. Ξεκινάμε:
Ο Μπορίς Βιάν είχε πολλές ιδιότητες. Μηχανικός, μουσικός, μεταφραστής, χρονικογράφος, μυθιστοριογράφος, και άλλες ακόμα. Γνωστός κυρίως, ως ο συνθέτης του πασίγνωστου αντιμιλιταριστικού άσματος «Λιποτάκτης», φέρει θα έλεγε κανείς, ακριβώς αυτήν την ιδιότητα. Το έργο του και η γραφή του αποτελούν μια λιποταξία. Λιποταξία ιδίως από το βεβαρυμμένο κλίμα των καιρών του, τους κύκλους βαρέων διανοούμενων όπου σύχναζε, και από την εύθραυστη υγεία του, λόγω του χρόνιου καρδιακού νοσήματος, που κουβαλούσε από παιδί.
Η νουβέλα «Μία Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του Charles Dickens δημοσιεύθηκε λίγο πριν τις γιορτές του 1843, και έκτοτε αποτέλεσε αντικείμενο αμέτρητων μεταφορών στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, την όπερα και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ταλέντο, ιδιορρυθμίες, ενίοτε τρέλα αλλά και μια μεγάλη δόση δράματος είναι τα βασικά συστατικά, για να χτιστεί ένας μύθος γύρω απο τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Πολλές φορές θεωρούνται και απαραίτητα, για να μετατραπούν σε ισχυρό παραισθησιογόνο για τους απανταχού στερημένους junkie – κοινούς θνητούς, οι οποίοι θα έκαναν τα πάντα για να πάρουν μια δόση απο τους καλλιτέχνες «θεούς» τους.
Πολλά τραγούδια κρύβουν στους στίχους τους ιστορίες βγαλμένες μέσα από τη ζωή. Ένα από αυτά είναι το “Tears in heaven” του Βρετανού κιθαρίστα, συνθέτη και τραγουδιστή Eric Clapton.
Πάντα μία μελαγχολία για κάποια λησμονιά,
«Είμαι ευγνώμων που αφήνω γι’άλλη μια φορά τα πάντα κι ετοιμάζομαι να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή- όπως έχω κάνει ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια. Αν κοιτάξω πίσω μου, βλέπω έναν στρατιώτη, έναν δολοφόνο, έναν παρά τρίχα δολοφονημένο, έναν αναστημένο, έναν φυλακισμένο, έναν περιπλανώμενο».
Ένας μαγικός κόσμος. Θαυμαστοί χαρακτήρες βγαλμένοι από τη φαντασία. Μάγισσες, βασιλιάδες και νεράιδες. Και η Κίρστυ, που ήθελε να λέει παραμύθια. Κι εμείς, που θέλουμε να μαγευτούμε.
Το σώμα δεν αγαπάει. Μόνο ανταλλάσει πέπλα, να το θυμάσαι.
Θα μπορούσα απλά να γράψω μια πρόταση και να ξεμπερδεύω! Για καλό το λέω, εξού και το θαυμαστικό! Αγαπώ το σύγχρονο θέατρο, και ειλικρινά είμαι ένας άνθρωπος που δεν λέω «σ’αγαπώ» σε όλα και σίγουρα δεν το λέω εύκολα.(κάνω και μιαν αυτοκριτική – αυτοαξιολόγηση, μιας και σε δύο μέρες έχω γενέθλια…).
Πού είσαι; Tι έγινε; Tι έγινα; Tι γίναμε; Πού πήγες και πού πήγα; Πού πήγαμε. Μοναξία. Μόνος; Μόνη. Μόνοι. Πού είσαι; Πού πήγες; Πού πήγαμε; Σκοτάδι.
Πως άραγε μπορεί να ανατραπεί μία αμετάκλητη διαφοροποίηση; Υπάρχει η δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης του ορίου μιας εγωκεντρικής ταυτότητας, η οποία ακυρώνει ότι βρίσκεται έξω από αυτήν; Μπορεί ένα όριο να μετασχηματιστεί μέσα από κατώφλια-διαύλους επικοινωνίας; Μπορούν να υπάρξουν συμπλεγματικοί τόποι κατοίκησης της διαφοράς; Ο Lebbeus Woods, μέσα από μια ριζοσπαστική επανερμηνεία του «τι θα πει αρχιτεκτονική» διερευνά το πως με όχημα το χώρο, δύο ετερότητες έρχονται σε επαφή.
When love is on trial...
Υπάρχουν τυχερές και άτυχες στιγμές στη ζωή. Υπάρχουν φορές που είσαι στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και το αντίστροφο. Εκεί πάνω βασίζεται και η ιστορία της εκδίκησης που θα διαβάσετε.
Η στήλη ακούει και προτείνει μουσικά σφηνάκια made in Greece. Η σκοτεινή post-punkελληνική μουσική σκηνή συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα μέρα με τη μέρα. Για αρχή έχουμε τους Wonky Doll and The Echo και τους Strawberry Pills.
Εγκαινιάζεται στον χώρο τέχνης Μελάνυθρος η ατομική έκθεση γλυπτικής -κατασκευών του Γιάννη Δενδρινού την Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013, στις 19:00 με τίτλο «Αστροναύτης».
Αν ακούγοντας την έκφραση «πηνίο Tesla» δεν σου έρχεται καμία εικόνα στο μυαλό, θα σε βοηθήσω, θυμίζοντάς σου, τα τεράστια πηνία που έβγαζαν σπίθες ηλεκτρισμού στην ταινία “Frankenstein”. Αυτή τη φορά επέλεξα κάτι πιο ριζοσπαστικό για τη συνέχεια του ταξιδιού μας στον κόσμο των μουσικών οργάνων.
Φανταστείτε έναν συγγραφέα, που κάθε βιβλίο στη χώρα του αποτελεί «εκδοτικό γεγονός», οι εμφανίσεις του είναι ανάλογες ενός σταρ, οι πωλήσεις του μετρώνται σε εκατομμύρια αντίτυπα και κάθε χρόνο είναι υποψήφιος για το Νόμπελ λογοτεχνίας. Ο λόγος για τον Χαρούκι Μουρακάμι. Το όνομά του αρχίζει να γίνεται πολύ δημοφιλές πλέον και στη χώρα μας και παρόλο που αυτό θίγει τον εγωισμό μας, γιατί τον ανακαλύψαμε όταν ήταν σχετικά άγνωστος στα μέρη μας, θα το υποστούμε με χαρά (περίπου), αν είναι να εθιστεί το αναγνωστικό κοινό στη «σοβαρή» λογοτεχνία.
Δυσκολεύτηκα αφάνταστα, να ξεκινήσω να γράψω το άρθρο μου για το συγκεκριμένο φιλμ. Καλούμαι να αναμετρηθώ με μία ταινία, για την οποία δεν γνωρίζεις τι να πρωτογράψεις. Οι κριτικές που έχει αποσπάσει είναι αποθεωτικές, ο περισσότερος κόσμος παραμιλά γι' αυτήν και το boxoffice της ανήκει και με το παραπάνω. Κρατήστε λοιπόν την παραπάνω φλυαρία σαν εισαγωγή και πάμε να δούμε με ψύχραιμη ματιά μια ταινία «φαινόμενο» (γίνεται;).
Μία επανάσταση, ένας φωτογράφος και το πιο διάσημο πορτραίτο της ιστορίας. Το ΑRTCORE σας παρουσιάζει τον Αλμπέρτο Ντίας Γκουντιέρες (Κόρντα) και την Κούβα μέσα από τον φακό του.
Νέα Υόρκη. Η φωτογραφική προσέγγιση του Manabu Yamanaka είναι στοχαστική. Μελετάει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, πριν τραβήξει την εκάστοτε φωτογραφία.
Ξέρω. Οι συγκυρίες είναι απελπιστικές. Οι διπλανοί μας ( ο σπαστικός γείτονας, η αδιάφορη περιπτερού, ο ευγενικός νεαρούλης στη γωνία κάθε μέρα), για τους οποίους αδιαφορούμε ενώ τους έχουμε στη ζωή μας, συνθέτουν ένα σκηνικό. Ένα ανθρώπινο σκηνικό, ρεαλιστικό και αμοντάριστο. Το ίδιο αμοντάριστα είναι και τα καθημερινά πλάνα της ζωής μας, μαζί με τα προβλήματα. Μήπως όμως τα πλάνα αυτά αποκτήσουν περισσότερο ενδιαφέρον αν τα ταυτίσουμε; Αν δημιουργήσουμε ένα όλον με αμοντάριστα πλάνα; Ποιος μας έδωσε το αποκλειστικό προνόμιο στα προβλήματα, την ανεργία, την ανία, τη μετριότητα, τη βλακεία; Όλοι τα ίδια ζούμε. Το σκηνικό είναι ένα, και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να επιβιώσουμε.
Ο «Προμηθέας» προοριζόταν να αποτελεί prequel της σειράς ταινιών “Alien”, όμως κατέληξε να δημιουργήσει τη δική του, αυτόνομη μυθολογία. Το καστ είναι ενδιαφέρον, με παρουσίες όπως αυτές της Noomi Rapace (η πρωταγωνίστρια από το σουηδικό «Κορίτσι με το τατουάζ»), της Charlize Theron και των Guy Pearce (“Memento”) και Idris Elba (γνωστός κυρίως από τις σειρές “Wire” και “Luther”, προσφάτως τον είδαμε στο “Pacific Rim”), ενώ δεσπόζει η «ρομποτική» ερμηνεία του Μίκαελ Φασμπέντερ. Η επιλογή των ηθοποιών σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα και δυο-τρεις αξιομνημόνευτες σκηνές, αντισταθμίζουν τις όποιες αδυναμίες στο σενάριο που επιμελήθηκαν οι Jon Spaihts και Damon Lindelof (εκ των δημιουργών του “Lost”).
Όλοι λίγο πολύ, κάποιες στιγμές, θα θέλαμε να ήμασταν κάποιος άλλος. Ένας ήρωας κόμικ, ένας μυθολογικός ή κινηματογραφικός ήρωας. Με διάφορα κουστούμια, μπορούμε πολλές φορές, να ικανοποιήσουμε εν μέρει την επιθυμία μας. Το project “Just the two of us” του φωτογράφου Klauis Pichler βασίζεται σε αυτήν ακριβώς την επιθυμία.
Κάνοντας ήσυχος τη νυκτερινή σου βόλτα, χωρίς να το καταλάβεις, γίνεσαι συμμέτοχος σε ένα παράξενο θρίλερ. Δίπλα σου ζωντανεύουν γκροτέσκες παραστάσεις μηχανικών τεράτων, που επιτίθενται σε τομάρια ζώων. Τα φαντάζεσαι άραγε όλα αυτά; Πως θα σου φαινόταν, αν όντως το θρίλερ μεταφερόταν από την οθόνη ή το θέατρο στο σκηνικό της πόλης; Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο J.Curtis, σχεδιάζοντας την εικόνα μιας «Μυθικής Κρετώδους Παράστασης» στους χώρους του νυχτερινού Λονδίνου.
(Όσο γράφω τη συνέχεια του πονήματός μου-διαμαρτυρίας κοινωνικοανθρωπολογικής και μεταφυσικής ανάλυσης για τη σύγχρονη τέχνη).
Εφοδιαστείτε με ποσότητες γλυκισμάτων, βρείτε την καλύτερη παρέα και πείτε “trick or treat” στην τηλεόραση.
Happy Halloween σε όλους τους φρικουλιάρηδες εκεί έξω! Με μακάβρια αγάπη και τρυφερότητα που στάζει αίμα, σας φτιάξαμε μία λίστα βιβλίων τρόμου. Πάει κάπως έτσι…
Ο Τζαν Γιουτζέλ ήταν «μια βροντερή φωνή φρέσκια, άμεση, πρωτότυπη» για τα τουρκικά – και όχι μόνο- ποιητικά δρώμενα του εικοστού αιώνα. Ασυμβίβαστος, πολυταξιδεμένος, κοσμοπολίτης, ευθύς, σαρκαστικός αλλά και ευαίσθητος, αφήνει πίσω του μια ποίηση αντίστοιχη του τρόπου ζωής του, μια ποίηση που πλάθεται κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης και καθιστά τον αναγνώστη συμμέτοχο στον ποιητικό κόσμο του γράφοντος «Για να δημιουργήσουμε μια νέα ζωή/ Ζώων και ανθρώπων/ Μεταβαλλόμενοι αλλά και μεταβάλλοντας/ Με την τεράστια δύναμη των λέξεων».
Πόλεμοι, επαναστάσεις, θρησκείες στον 20ο και 21ο αιώνα μέσα από τον μοναδικό φακό του Ιρανού φωτογράφου Abbas Attar.
Το ταξίδι μας στον κόσμο των μουσικών οργάνων συνεχίζεται. Προβληματίστηκα αρκετά μέχρι να αποφασίσω, ποιο θα είναι το δεύτερο όργανο για το οποίο θα έγραφα, και τότε ήρθε στο μυαλό μου μια ανάμνηση. Μια απογευματινή βόλτα στο Amsterdam, πρώτη φορά χωρίς ακουστικά πάνω στο ποδήλατο, και τότε ήταν που το άκουσα για πρώτη φορά. Ένας αρμονικός ήχος... Δεν ήξερα πως αλλιώς να τον περιγράψω. Δεν ήξερες, αν προέρχεται από κάποιο έγχορδο ή άλλου είδους όργανο, απλά μαγευόσουν. Και τότε παρατήρησα έναν τύπο που καθόταν στην άκρη του δρόμου, κρατώντας στην αγκαλιά του, κάτι που έμοιαζε με ταψί και συνάμα με UFO, και καθώς το χτυπούσε, αυτός ο ήχος συνεχιζόταν.
Τον Οκτώβριο έχουμε πολλές γιορτές, έχουμε να θυμηθούμε πολλές επετείους. Μάλλον τυχαία θυμήθηκα κι εγώ την επέτειο της αυτοκτονίας της Κατερίνας Γώγου. Η Λαζάρου στο «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», η Παγώνα στο «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα», η γνωστή ποιήτρια των Εξαρχείων, στις 3 Οκτώβρη του ’93 παράτησε τη ζωή…
Πολλά τραγούδια κρύβουν στους στίχους τους ιστορίες βγαλμένες μέσα από τη ζωή. Ένα από αυτά είναι το “American Pie” του Αμερικανού τραγουδοποιού Don McLean.
Δύο χρόνια μετά το εξαιρετικά αμφιλεγόμενο “Drive”, το δίδυμο Gosling – Refnξαναχτυπά. Αυτή τη φορά το σκηνικό μεταφέρεται στη Μπανγκόκ, σε μια ιστορία εκδίκησης, ωμής βίας και λύτρωσης.
«Αναρωτιέμαι μερικές φορές είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν ότι θα έχουν κι άλλες πολλές ζωές για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;»
Μια φωτογραφική μηχανή σήμερα μπορεί να κρύβεται μέσα σε πολλά αντικείμενα. Σε ένα κινητό, σ’ ένα tablet ακόμα και σε ρολόγια και στυλό. Όλοι μας έχουμε μια μικρή κόμπακτ ή οι πιο μερακλήδες μια dslr κάμερα. Πως ξεκίνησαν όμως όλα; Τι θα φωτογραφίζαμε 125 χρόνια πριν με την δική μας κάμερα;
Καλοκαιρινή μέρα στο κέντρο της Αθήνας... ο Νίκος αγχωμένος τρέχει να προλάβει κάτι πολύ επείγον. Ίσως αυτό του αλλάξει τη ζωή, πράγμα που θα φανεί σε λίγες στάσεις.
Πρόκειται για μία από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Δανού σκηνοθέτη, ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός με το “Drive” και αναμένεται να απασχολήσει ξανά με το “Only God Forgives”. Σε αυτή την ταινία, ωστόσο, δεν είναι ο Ryan Gosling που πρωταγωνιστεί, αλλά ο Mads Mikkelsen - ο κακός από το “Casino Royale” και παλαιός συνεργάτης του Ρεφν, που πιο πρόσφατα είδαμε στο “The Hunt”. Πρόσφατα μάλιστα ο σκηνοθέτης ανακοίνωσε την πρόθεση του να πραγματοποιήσει ένα sequel.
Φίλε μου αναγνώστη, πέρασαν μήνες που δεν τα είπαμε. Συγκεκριμένα έχουμε να τα πούμε από τον Μάρτιο, έφτασε Οκτώβριος κι εγώ δεν έχω σκοπό να σε παραμελήσω ξανά. Αποφάσισα για αρχή να γράψω μια σειρά από άρθρα για μουσικά όργανα. Όχι για τα συνηθισμένα αλλά για τα λίγο παράξενα, που πολλές φορές η όψη τους είναι αντικειμένων που δεν φανταζόσουν ποτέ, ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μουσικά όργανα. Στο πρώτο μου άρθρο θα σου γράψω για το “Theremin”…
Η πραγματική ζωή στους σιδηρόδρομους της Αμερικής, αποτυπωμένη σε εικόνες από τον 27χρονο φωτογράφο Mike Brodie. Τη δεκαετία του 1930, η εικόνα άστεγων ανθρώπων, που κοιμούνται στις γραμμές των τρένων, ήταν ιδιαίτερα συνηθισμένη, κυρίως κατά τη διάρκεια της μεγάλης οικονομικής ύφεσης. Περίπου έναν αιώνα αργότερα και πολλοί από τους φτωχότερους ανθρώπους της χώρας ζουν ακόμα στις γραμμές των τρένων, προσπαθώντας να επιβιώσουν.
Μπορεί οι τόποι να είναι μακρινοί, αλλά οι εικόνες είναι οικείες. Βραζιλία, Ρίο ντε Τζανέιρο, καρναβάλι, γιγάντιο άγαλμα του Ιησού, φαβέλες: εντοπίστε την εικόνα με την πιο αρνητική αντιστοίχιση στο μυαλό του μέσου γνώστη και των πέντε. Κάποια δεδομένα, όμως, μπορούν να αλλάξουν, και οι αντιλήψεις να εξομαλυνθούν, έως και να αντιστραφούν. Σε μια δραστική αλλαγή νοοτροπίας, αλλά και απτής πραγματικότητας ελπίζουν οι streetartists, όπως το δίδυμο των Ολλανδών καλλιτεχνών Haas&Hahn, ή ο Γάλλος βραβευμένος με το βραβείο Ted, JR, αλλά και πολλοί άλλοι, ντόπιοι και μη, που προσπαθούν να περάσουν ίσως το πιο καίριο μήνυμα στις συνειδήσεις της παγκόσμιας κοινότητας: οι φαβέλες δεν είναι εστίες εγκληματικότητας και ασθενειών, αλλά σχηματισμένες και λειτουργικές κοινωνίες που παλεύουν για τη συνέχιση και την αυτοβελτίωση τους.
Σ’ένα μικρό χωριό, μιας μικρής χώρας της δυτικής Αφρικής, υπάρχει ένα ακόμα άθλιο νοσοκομείο. Ο φωτογράφος Daniel Rodrigues μας μεταφέρει εικόνες από τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν εκεί και μας προβληματίζει.
...Τη ζηλεύω γιατί μπορεί και μεταφέρει τα υπέροχα όνειρά της στο χαρτί, έτσι ώστε να μπορούμε να μοιραστούμε κι εμείς λίγη από αυτή την ομορφιά!
Την Κυριακή το βράδυ ολοκληρώνεται το Breaking Bad. Αυτό αποτελεί θαυμάσια αφορμή για να σας παρουσιάσουμε τα 10 αγαπημένα μας επεισόδια.
Υπομονετικά προσμένουν σε ναό από μαρμαρένια φαντασία καμωμένο, πριν το ταξίδι, οι κυνηγοί. Κάποιοι μπορεί να μη πάρουν τη σειρά τους ποτέ...
Να μπορείς να ακούς μια γυναίκα που παίζει ένα αναγεννησιακό μουσικό όργανο απλά κοιτάζοντάς την ζωγραφισμένη στον καμβά, μοιάζει παράλογο. Και όμως, ο Vermeer κατάφερε μέσα από όσα έργα του απεικονίζουν γυναικείες μορφές με μουσικά όργανα να το κάνει λίγο πιο λογικό!
Την Κυριακή έφτασε η γιορτή της τηλεόρασης στις ΗΠΑ, τα βραβεία Emmys!
Σοβαρά τώρα; Θα με βάλεις να γράψω την υπόθεση της ταινίας; Το ότι αποτελεί ένα επικό κλωτσομπουνίδι ανάμεσα σε ρομπότ και τέρατα δεν σου αρκεί; Όχι, ε; Για πάμε λοιπόν...
« Ήταν μόνος και δεν έκανε τίποτα άλλο από το να βρίσκει τον εαυτό του. Λοιπόν, απολάμβανε τη μοναξιά του και σκεφτόταν πολύ ωραία πράγματα για ώρες ολόκληρες. » Νίτσε.
«…Και θα αποδειχθεί στο μέλλον ότι, απολύτως τίποτα δεν ήταν τελικά όπως νομίζαμε ότι είναι…»
Σταυροφορίες. Ήτοι βιβλίον ιστορικώτατον άμα και αστειότατον, πραγματευόμενον περί του πως υπήγασιν οι άνθρωποι του Χριστού να ληστεύσωσι και φονεύσωσι τους ανθρώπους του Αντιχρίστου.
Μια από τις σημαντικότερες γυναίκες φωτογράφους, μέλος του πρακτορείου Magnum και σύζυγος του Henri Cartier Bresson. Ιδιότητες που σίγουρα μας κάνουν να θέλουμε να τη γνωρίσουμε.
Και έπαθα λοιπόν το επονομαζόμενο και εντελώς απ’ το μυαλό μου βγαλμένο «σύνδρομο του κέρσορα».
«Τώρα που έγραψα πολλές λέξεις ομολόγησα τόσους έρωτες, για τόσους πολλούς, και υπήρξα ολότελα αυτό που ήδη ήμουν- μια γυναίκα των καταχρήσεων, της φλόγας και της απληστίας βρίσκω την προσπάθεια ανώφελη. Άραγε δεν κοιτάζω στον καθρέφτη, αυτές τις μέρες, δεν βλέπω μια μέθυσο αρουραίο να αποστρέφει τα μάτια της;»
«Το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μας δεν είναι τί βλέπουμε, αλλά τί νιώθουμε. Είμαστε ό,τι νιώθουμε. Δεν είμαστε ό,τι βλέπουμε. Δεν είμαστε τα μάτια μας, αλλά το μυαλό μας. Οι άνθρωποι πιστεύουνε τα μάτια τους και είναι τελείως λάθος. Γι’ αυτό θεωρώ τις περισσότερες φωτογραφίες βαρετές – αβλαβείς, γοητευτικές, άλλος ένας καταρράκτης, άλλο ένα ηλιοβασίλεμα. Απλά βαρετό. Αλλά όλο το φάσμα της εμπειρίας – ο πόνος, η μοναξιά – πώς φωτογραφίζεις την ακόλαστη επιθυμία; Πώς φωτογραφίζεις τέτοιες καταστάσεις; Αυτά που είσαι, όχι αυτά που βλέπεις».
Πριν αρχίσουν όλα. Είχαν κιόλας αρχίσει
Ο Aaron Feaver είναι ένας φωτογράφος μόδας, που ζει και εργάζεται στο Λος Άντζελες. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τον ενδιέφεραν μόνο οι τεχνικές πτυχές του φωτογραφικού μέσου, και η δουλεία του εστίαζε μόνο σε φωτογραφίες τοπίων και αντικειμένων.
Kαλοκαίρι. Η θερμοκρασία έχει ανέβει. Τα ρούχα των γυναικών λιγοστά, η θάλασσα ζεστή και χιλιάδες μαυρισμένα κορμιά ξεχύνονται στις παραλίες. Μοιραία, το βιβλίο που θα μας απασχολήσει έχει ως θέμα, εκείνο που μας ενδιαφέρει περισσότερο αυτήν την εποχή: πώς θα φτιάξουμε τον ιδανικό κήπο για το σπίτι των ονείρων μας. Εντάξει, μάλλον δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο. Ας μιλήσουμε για σεξ, παρέα με τον Τομ Σαρπ.
Ο φωτογράφος με τα οξυδερκή και πονηρά μάτια, που με τις εικόνες του, μάλλον γεννάει ένα αίσθημα τρόμου σε κοινό και κόσμο. Το αυτοαποκαλούμενο outsider που δεν ανήκει σε καμία κατηγορία γιατί καμία κατηγορία δεν τον χωράει. Ο καταρτισμένος ζωγράφος και αυτοδίδακτος φωτογράφος που αντιτάσσεται σε κανόνες και τεχνικές και ακολουθεί πάντα και μόνο το ένστικτό του. Τα λόγια όμως, στην περίπτωση του κυρίου Klein, είναι μάλλον περιττά... όπως λένε και οι αξιομνημόνευτοι στίχοι.
Πώς μπορεί να συνδυάσει κάποιος το κολύμπι σε μαγευτικές παραλίες με πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα τέχνης; Φυσικά, αν επισκεφτεί ένα από τα πολλά ελληνικά νησιά.
Είναι μεγάλος σε ηλικία. Εκείνη είναι μικρή. Τουλάχιστον πολύ μικρότερη από ‘κείνον. Θα μπορούσε να είναι όχι απλά κόρη του αλλά εγγονή του. Είναι όμορφη όμως η άτιμη. Και τώρα τι γίνεται; Μπέρδεμα.
Ένιωθα το νερό της θάλασσας να μου γαργαλάει τα πόδια. Μύριζα τον αέρα. Μύριζα τη θάλασσα. Μύριζα την ηρεμία. Μύριζα τη χαρά, το γέλιο. Μύριζα την ελευθερία.
Η νοσταλγία του παρελθόντος, η καταστροφή του σήμερα, η δυστοπία του μέλλοντος ή αλλιώς το ολοκαίνουργιο album των Boards of Canada, “Tomorrow’s Harvest” είναι εδώ και κυκλοφορεί ανάμεσά μας.
Δεν χρειάζεται να γράψω πολλά νομίζω. Άλλο ένα άρθρο αφιερωμένο στις καλύτερες φωτογραφίες τουinstagram. Αυτή τη φορά παρουσιάζω την Toria, ένα κορίτσι 27 ετών, που μας ταξιδεύει στα μαγευτικά τοπία του Πόρτλαντ, του Όρεγκον, των Hνωμένων Πολιτειών.
Τρεις ταινίες που βλέπω κάθε, μα κάθε καλοκαίρι και όχι μόνο. Τρεις ταινίες που μου έρχονται πάντα στο μυαλό, όταν κάποιος μου ζητάει να του προτείνω κάτι να δει. «Όλα είναι δρόμος», «Ας περιμένουν οι γυναίκες» και φυσικά το αριστούργημα του Χαραλαμπίδη, «Φτηνά Τσιγάρα».
Είναι αυτοί οι δίσκοι που χρειάζονται τρεις ή τέσσερις ακροάσεις για να καταλάβεις την αξία τους και να αρχίσουν να σου αρέσουν, αλλά είναι και εκείνοι που με το πρώτο άκουσμα σε εκτοξεύουν στο διάστημα της μουσικής συγκίνησης. Ένας από αυτούς είναι το θαυμάσιο “Ten”, το γνωστό ντεμπούτο των διάσημων Pearl Jam από το μακρινό Σιάτλ, της επιδραστικότερης ίσως μπάντας των τελευταίων 20 ετών σε αυτό που ονομάζουμε grunge rock.
Όπως η γαρνιτούρα λαχταριστής λιωμένης σοκολάτας και καραμελωμένων ξηρών καρπών στις ήδη απαράδεκτες θερμίδες μιας τεράστιας μπάλας παγωτού, έτσι και τo True Blood αποτελεί μια ένοχη καλοκαιρινή απόλαυση.
Και ιδού τι γίνεται όταν οι street artists αγαπάνε τα βιβλία. Αυτή λοιπόν είναι η νέα κολεξιόν του εκδοτικού οίκου Penguin Books.
Ή στην πιο ρομαντική και αναχρονιστική πλέον version «Πως μπορείς να κάνεις έρωτα χωρίς να είσαι ερωτευμένος…;». Τάδε έφη η mademoiselle Juliette Binoche, ενσαρκώνοντας την Τερέζα, στον αγαπημένο της άντρα και φημισμένο Δον Ζουάν της Πράγας, Τόμας (Daniel Day-Lewis)… Που; Στο αριστουργηματικό φιλμ “The Unbearable Lightness of Being” (1988) του Philip Kaufman.
Άνθρωποι χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς μέλλον, ίσως και χωρίς ελπίδα. Η φωτογράφος Βασιλική Ελευθερίου τους φωτογράφισε στην «Ανοιχτή κατάληψη Επιβίωση» και μας τους παρουσιάζει μέσα από το Artcore.
Εκεί, που ο εσωτερικός κόσμος αρχίζει να εμπλέκεται με τον εξωτερικό και όλα γίνονται ένα… ένα χάος με γεύση από την μεταπολεμική Ιαπωνία και την υπογραφή του master Daido Moriyama.
Όλοι γνωρίζουμε το Instagram, την διάσημη εφαρμογή που μας επιτρέπει να μοιραζόμαστε φωτογραφίες με εκατομμύρια χρήστες ανά τον κόσμο. Κάπου εκεί μπορείς να ανακαλύψεις φωτογραφίες της στιγμής, ματιές σε όλο τον κόσμο, μικρά αριστουργήματα της καθημερινότητας.
Ο φωτογράφος Diego Arroyo ταξιδεύει στην Κένυα και μας φέρνει εικόνες εξωτικής και μοναδικής αφρικανικής ομορφιάς.
Η προσμονή ήταν μεγάλη για τη συγκεκριμένη ταινία, κυρίως λόγω της εμπλοκής του Christopher Nolan στην παραγωγή και το story (τι εννοείτε «ποιός είναι ο Christopher Nolan;» ). Το αποτέλεσμα δυστυχώς δεν δικαιώνει τις προσδοκίες μας, καθώς η ταινία κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα.
Στο νέο του βιβλίο, ο καλλιτέχνης William Stout παρουσιάζει τα έγχρωμα πορτραίτα των πιο διάσημων καλλιτεχνών της “Blues” μουσικής σκηνής.
Αφήνοντας πίσω το διαζύγιό του και προσπαθώντας να ξεκινήσει μια νέα ζωή, ο Lucas (Mads Mikkelsen) επικεντρώνεται στο χτίσιμο της σχέσης του με το γιο του, την καινούρια δουλειά του (δάσκαλος σε νηπιαγωγείο) και τη νέα ερωτική του περιπέτεια. Όλα κυλούν ήρεμα στη ζωή του, ώσπου ξαφνικά ένα μικρό ψέμα θα φέρει τα πάνω κάτω, μετατρέποντας την καθημερινότητά του σε κόλαση.
Μία έκθεση στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης αποδεικνύει πως η τέχνη μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο στην εποχή της ανεργίας.
«Οι μέρες έφευγαν, αλλά ο χρόνος είχε συρρικνωθεί σε μια αλλόκοτη μάζα επαναλαμβανόμενων κινήσεων. Σαν καλοκουρδισμένες μηχανές, περιφερόμασταν από γειτονιά σε γειτονιά, ή ακόμα και μέσα στα σπίτια μας, γνωρίζοντας ενδόμυχα ότι δεν υπήρχε πλέον τίποτα να ειπωθεί και τίποτα να περιμένουμε, εκτός από το ποιος από όλους μας θα ήταν το επόμενο θύμα.
Το ηλεκτρονικό duo της Αγγλίας, Autechre, έκανε release τον περασμένο Μάρτιο από την Warp Records το καινούργιο του album “Exai”. Αμήν!
H Vanessa Winship ταξιδεύει στην ανατολική πλευρά της Ευρώπης και μας μεταφέρει ασπρόμαυρες καθημερινές εικόνες ενός κόσμου, διαφορετικού από τον δικό μας.
Η γλώσσα της ακινησίας.Φως, όπως οι πρώτες ακτίνες του λυκόφωτος που μπαίνουν μέσα από μια κουρτίνα, όταν ακόμα και η σκόνη φαίνεται να ακτινοβολεί με κάποιο κρυφό σκοπό ή νόημα. Ο μοναχικός ήχος του δικού σου βήματος που αντηχεί στους δρόμους μιας έρημης πόλης. Και σε κάθε κτίριο να τρεμοπαίζει μία εικόνα βωβού κινηματογράφου, σαν τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις.
Πολύ συχνά έχω την αίσθηση, ότι το κριτήριο που μας διαφοροποιεί και μας κάνει ξεχωριστούς είναι τα πάθη και οι έμμονες μας. Βέβαια υπάρχουν η εξωτερική εμφάνιση, η λογική, τα όνειρα και οι ιδέες που μας χαρακτηρίζουν αλλά όλα αυτά αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Το πάθος από την άλλη μπορεί να λαγοκοιμάται για χρόνια μέσα στον εκάστοτε δυστυχή και όταν νομίζει ότι ξεμπέρδεψε οριστικά με δαύτο, να ξεπροβάλλει πάλι λαμπερό και να τον κατασπαράξει.
Ο γραμμικός κόσμος του ΙΕΜΖΑ έρχεται εκ Γαλλίας. Είναι αλλόκοτος, είναι τρομακτικός, ή τελικά κυνικά αληθινός; Οι σχεδόν αρχιτεκτονικές γραμμές του street καλλιτέχνη βρίσκουν φιλοξενία στις σελίδες μας, ενώ προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το έργο ενός σπάνιου δημιουργού των δρόμων. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει κανείς στη φωτογραφία δρόμου είναι η φωτογράφιση άγνωστων ανθρώπων και η πιθανή αρνητική αντιμετώπιση που μπορεί να έχεις από αυτούς. Ο Benoit Paillé ξεπερνά τις δυσκολίες και δημιουργεί ένα ξεχωριστό project, το οποίο έχει ως πρωταγωνιστές άγνωστους ανθρώπους.
Πως αντιμετωπίζεις το αδιανόητο; Ολόκληρη τη σεζόν περιμέναμε το ένατο επεισόδιο. Αυτή τη στιγμή. Το “Red Wedding”. Το κορυφαίο σημείο στη σειρά των βιβλίων του George Martin, το οποίο ευθύνεται για την απόφαση των δημιουργών να ξεκινήσουν τη σειρά. «Αυτό πρέπει να το δείξουμε στον κόσμο» δηλώνουν σε συνεντεύξεις τους. Πάμε λοιπόν να μιλήσουμε για το καλύτερο “Game of Thrones” επεισόδιο και ένα από τα καλύτερα στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης.
