Πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση την παράδοση της φλόγας των παραολυμπιακών αγώνων στους Ιάπωνες. Δεν θα ασχοληθώ με τους αγώνες αυτή τη στιγμή, απλά θα πάω το χρόνο πίσω σε μία τελετή λήξης παραολυμπιακών αγώνων, όπου εμφανίστηκε μία μπάντα με μία πολύ όμορφη ιστορία. Καλλιτέχνες δημιουργικοί με σημαντικές συνεργασίες όπως με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Βασίλη Λέκκα, με περισσότερες από εκατό συναυλίες σε διάφορα μέρη και φυσικά δισκογραφική δουλεία. Το όνομά τους είναι Αερικά και ακολουθούν λίγοι από τους στίχους που τραγουδούν.
Ο κόσμος της τεχνολογίας και της πληροφορικής είναι συναρπαστικός. Ισχύει όμως το ίδιο και για τα σκοτεινά υπόγεια που εργάζονται οι τεχνικοί υπολογιστών; H σειρά “It Crowd” προσπαθεί να αποκαλύψει την κρυφή ζωή του γραφείου τους.
04.02
2013
-
Στήλη: Επί Σκηνής \ On Stage-Gazette
-
Αρθρογράφος: Harry M
Ο Wilson είναι ένας πραγματικός μάγος που κατόρθωσε να στήσει μια παράσταση υπερθέαμα… ένα εικονοκλαστικό όργιο εξπρεσιονισμού, εικονογραφημένο σαν κόμιξ!
Περπατάς στους δρόμους του Μονάχου, του Παρισιού, γιατί όχι της Χιλής. Δρόμοι διαφορετικών πόλεων που ενώνονται μέσω του φολκλόρ σύμπαντος του Inti. O Χιλιανός καλλιτέχνης δημιουργεί ένα αλλόκοσμο σύνολο χαρακτήρων και θεμάτων που μοιάζουν σαν να ξεπηδούν από τις γηγενείς ιστορίες των Μαπούτσε ή των Ίνκας για τους σαμάνους και τις τελετουργίες τους. Ας πάρουμε μια γεύση της street art φαντασίας του.
Λίγα έργα τέχνης μπορούν να καυχηθούν πως είναι ευρέως αναγνωρίσιμα, ακόμη και από όσους δεν έχουν καμία επαφή με τον καλλιτεχνικό χώρο. Ακόμη λιγότερα έχουν εμπνεύσει θαυμασμό, μίσος, ίντριγκες, συνωμοσίες, αναπαραγωγές και βανδαλισμούς. Τέλος, ελάχιστα έχουν χρησιμοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό στην καταναλωτική μας κοινωνία, ώστε να τα μετατρέπουμε χωρίς τύψεις σε απλά σκουπίδια. Η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, στα χέρια των Ντισάν, Γουόρχολ, Banksy, Νταλί και πολλών πολλών άλλων.
Ίσως μία από τις πιο δελεαστικές πολιτιστικές εξορμήσεις και συνάμα ο καλύτερος λόγος για να πάρεις αεροπλάνα και βαπόρια και να πας στην Αθήνα αυτή την περίοδο… Το έργο ενός από τους πιο ανατρεπτικούς καλλιτέχνες στη φωτογραφία μόδας και συγκεκριμένα 196 φωτογραφίες του Helmut Newton (1920-2004), εκτίθενται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση από τις 13 Νοεμβρίου έως τις 3 Μαρτίου του 2013.
O Πέτρος Πουλόπουλος επηρεασμένος από φωτογράφους όπως οι Garry Winogrand, Robert Doisneau και Josef Sudek, περιπλανιέται στους δρόμους μεγαλουπόλεων, συλλέγοντας καθημερινές εικόνες που φανερώνουν παρασκηνιακές στιγμές μίας σύγχρονης κοινωνίας.
Όταν οι αμερικάνικες τηλεοπτικές σειρές σου απλώνουν το χέρι, εσύ πως θα αντιδράσεις;
Η Susanne Bier με την ταινία «Ίσως αύριο» κατάφερε να εντυπωσιάσει και να συγκινήσει σε μεγάλο βαθμό το κοινό. Παρόλο που ο τίτλος του έργου στα δανέζικα (Hævnen) παραπέμπει αυθόρμητα στην αγγλική λέξη Heaven (παράδεισος), μεταφράζεται ως «εκδίκηση». Το φιλμ της Bier κέρδισε το 2011, το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, μεταξύ υποψηφιοτήτων όπως ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου και το “Biutiful” του Alejandro Gonzalez Inarritu.
Τίγρη της Βεγγάλης... Στο άκουσμα ότι προβάλλεται ταινία, όπου πρωταγωνιστεί- δευτεραγωνιστεί μία τίγρης και ότι υπάρχει και ομώνυμο βιβλίο στη βάση του οποίου διασκευάστηκε το σενάριο της ταινίας «Η ζωή του Πι», έσπευσα σε βιβλιοπωλεία και κινηματογράφους!
Τη μοναδική μέρα εδώ και μήνες που δεν κοίταξα τον παγκόσμιο τύπο αμέσως μόλις ξύπνησα, έμεινα ανενημέρωτος για τα τεκταινόμενα στη γειτονιά μου.Μου τα πρόλαβε ο καλός μου φίλος, Η., που με πήρε τηλέφωνο: Δεν άκουσες τα νέα; (Γκρρρ, σήμερα όχι, δεν πρόλαβα, ποντικομαμή!) Γιατί, τι έγινε πάλι: έπεσε το χρηματιστήριο; Όχι, ένα ελικόπτερο. Τιιιι; Όπως τ'ακούς, σήμερα το πρωί ένα ελικόπτερο χτύπησε πάνω σε έναν γερανό στην κορυφή ενός ψηλού κτηρίου και έπεσε, ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ!
Έχει κολλήσει το δάχτυλο μου στο repeat και μαζί με αυτό και το μυαλό μου. Εμ, δυο χρόνια περίμενα το αναθεματισμένο τούτο το album. Ήρθε η ώρα να πάρω το αίμα μου πίσω…
“Please remember: things are not what they seem”, Haruki Murakami, “1Q84” いちきゅうはちよん. Ή αλλιώς, Ichi-Kyū-Hachi-Yon. Ή αλλιώς, ο τίτλος της τελευταίας τριλογίας του Haruki Murakami στη μητρική του γλώσσα, τα ιαπωνικά.
Την Πολυξένη Παπαδοπούλου τη γνώρισα πριν δύο χρόνια περίπου στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Μετά από μία σύντομη συζήτηση, κατάλαβα ότι η σχέση της με την τέχνη καθορίζει τον τρόπο ζωής της. Οι σπουδές της άλλωστε το δικαιολογούν, με πτυχία και μεταπτυχιακά στη συντήρηση έργων τέχνης, στην ιστορία τέχνης, στην οπτική επικοινωνία και στη φωτογραφία.
Στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στις Κάννες απονεμήθηκε στον Michael Haneke ο χρυσός φοίνικας για την ταινία του “Amour”. Ένα κινηματογραφικό έργο εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην αγάπη, στην αφοσίωση, στα γηρατειά, στην φθορά και στον θάνατο.
