Πώς συνδέονται μία εικαστικός από την Κύπρο, ένας συγγραφέας από την Τουρκία, ένα μουσείο στην Κωνσταντινούπολη, μία αναπαλαιωμένη βίλα στη Θεσσαλονίκη, οι αναγνώστες βιβλίων σε όλο τον κόσμο και το κοινό μιας έκθεσης; Μία επίσκεψη στο Μουσείο της Αθωότητας, στην Κωνσταντινούπολη και στην έκθεση Παραλληλοτοπία στο ΜΙΕΤ θα σας αποκαλύψει πως τα όρια ανάμεσα στην τέχνη και στην πραγματική ζωή, στη λογοτεχνία και στην ιστορία, στο συλλογικό και στο ατομικό είναι πλέον δυσδιάκριτα.
“Howard Roark laughed”. Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι έχεις βαρεθεί να βλέπεις να γίνεται ο κακός χαμός του βιασμένου εντυπωσιασμού σε κάθε εισαγωγή βιβλίου, έρχεται η εκκεντρική και αμφιλεγόμενη Ayn Rand. Εκ Ρωσίας του 1905 σου δείχνει πώς γίνεται με τρεις λέξεις και χωρίς ίχνος επιθέτων, επιρρημάτων, γραμμικής Β΄ και λοιπών διακοσμητικών να συνθέσεις την πρώτη παράγραφο ενός από τα πιο σημαντικά βιβλία του κόσμου.
Έλεος. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ αλλά αδύνατον. Δεν είναι οι κραυγές από το δρόμο. Ούτε το κείμενο που έχω μπροστά μου. Είναι που είναι Δεκέμβριος του 2012. Και όλοι χαίρονται (κυρίως με κραυγές) που στις 12/12/12 τελικά δεν τελείωσε τίποτα.
Το πρώτο άρθρο της στήλης! Μια μίνι και αρκετά μίνιμαλ εισαγωγή στην σειρά “Game of Thrones” με βασικές πληροφορίες και spoiler free, για να μην αγχώνεστε ότι θα σας χαλάσω την εμπειρία.
Η ταινία «Incendies» (μτφ. «Μέσα από τις φλόγες») του Denis Villeneuve, καναδικής παραγωγής, βρέθηκε υποψήφια σε πολλούς διεθνείς διαγωνισμούς αλλά ίσως η πιο γνωστή διάκριση, ήταν η πρόταση του έργου για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 2011.
Μερικές ρουφηξιές από ναργιλέ, ένα ποτήρι κρασί, καλή παρέα και άνετα ρούχα στο σπίτι μπορούν να σε οδηγήσουν στον υπολογιστή για να γράψεις. Φώτα σβηστά και ένα τσιγάρο στο χέρι μου, που σε λίγο θα κάνει παρέα με τα υπόλοιπα αποτσίγαρα στο τασάκι. Είναι αστείο, το πως ένα τηλεφώνημα μιας φίλης από την πόλη που σπούδαζες, σου ξύπνησε τόσες αναμνήσεις.
Καταρχάς, καλή χρονιά σε όλους! Πολλή αγάπη για ζωή και δημιουργικότητα σε ό,τι κάνετε! Σας καλωσορίζω στη στήλη αυτή, με το φιλμ που έμελλε να με σημαδέψει το προηγούμενο έτος και να μου θυμίσει κάτι απλό μα πολύ σημαντικό!
Σκοτεινή και αινιγματική. Προκλητική και ρομαντική. Θολή και ιδιόρρυθμη. Αυτά είναι μερικά από τα επίθετα που θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει, για να περιγράψει την αμφιλεγόμενη persona, που ακούει στο όνομα Francesca Woodman. Αν δεν καταφέρει να σε σαγηνεύσει το έργο της, σίγουρα θα σε καθηλώσει η ιστορία της.
Πόσες φορές έχουμε αισθανθεί ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω από μας; Πόσες φορές οι προβολείς είναι στραμμένοι επάνω μας ή μέσα μας; Κανονικά θα έπρεπε κάθε μέρα, ωστόσο στους «κοινούς θνητούς», τις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό το αίσθημα εκλείπει.
«Η ανιψιά μου κι εγώ είμαστε πάρα πολύ στενοχωρημένες γι' αυτό που συνέβη, κύριε. Είμαστε very very... πώς το λέτε εδώ στην Ελλάδα; Χολοσκασμένες!» Αν είσαι και εσύ ένας από τους χολοσκασμένους Έλληνες-ίδες που σκέφτονται να αποδημήσουν στα ξένα, μπορείς να ρίξεις μια ματιά στις κινηματογραφικές αναπαραστάσεις του Έλληνα μετανάστη από το 1945 ως το 1990… Ίσως να παρασυρθείς και να αναζητήσεις την τύχη σου σε πιο πρόσφορα εδάφη... Ίσως όμως και να αλλάξεις γνώμη…
Τα κινούμενα σχέδια ήταν και είναι για την Ελλάδα μια λίγο πονεμένη ιστορία κατά τη γνώμη μου. Εν έτει 2012 και με βάση αυτά που γνωρίζω αυτή η ζώνη αποτελεί ψύλλους στα άχυρα που ψάχνεις να τη βρεις (μόνο το Nickelodeon και το Star κάνει δουλειά με παιδικά).
Διάλεξα ένα δίσκο και έβαλα τη βελόνα στο πικάπ. “Αυτή έχασε τον έλεγχο” και εγώ άναψα τσιγάρο. Μεταβιομηχανικό Μάντσεστερ, Αγγλία, 1976.
Πόσο απλό είναι να απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα: τι είναι αναπηρία και τι είναι τέχνη; Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει έτσι επιπόλαια σε δύο τόσο σοβαρά ζητήματα, απλά μέσω ενός άρθρου, ειδικά όσον αφορά το θέμα της τέχνης. Με την αναπηρία, τα πράγματα είναι πιο απλά.
Γεννήθηκε... Δημιούργησε... Πέθανε... ή μήπως όχι; Πεθαίνει, άραγε, πραγματικά, αυτός που η τέχνη του έχει νικήσει τον χρόνο; Αρχιτέκτονας, γλύπτης, ζωγράφος... η προσωπική ιστορία του συγκλονιστικού Μιχαήλ- Άγγελου θα γεμίσει τις παρακάτω γραμμές...
“Η φωτογραφία είναι αλήθεια και ψέμα. Γράφει αυτό που υπάρχει αλλά και αυτό που γεννιέται.” Σε αυτή τη φράση του Γιώργου, συμπυκνώνεται κατά τη γνώμη μου, τόσο ο γενικότερος συμβολισμός του έργου του, όσο και ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί την τέχνη της φωτογραφίας, ως μέσο έκφρασης.
