Μετά από ένα δεκαήμερο τρεξίματος και εναγώνιας προσμονής σε ουρές εισιτηρίων ύστερα από μιάμιση εβδομάδα που η πόλη της Θεσσαλονίκης έδειχνε πιο όμορφη και λίγο ψηλότερη κατά Σεφέρη, γεμάτη με ταινίες, εκθέσεις, συζητήσεις, workshops και καφέδες (κυρίως καφέδες), το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η λαμπρότερη σινεφιλική γιορτή της χώρας έριξε την αυλαία του το βράδυ της Κυριακής. Σε μια ζεστή και κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, στο ιστορικό ΟΛΥΜΠΙΟΝ της Αριστοτέλους, η τρέλα του σινεμά έκλεισε υπό τη συνοδεία του «Jojo Rabbit» του Νεοζηλανδού Taika Waititi, απευθείας από τις προβολές του στο Τορόντο. Κι ήρθε λοιπόν η ώρα της καταμέτρησης και του απολογισμού. Να δούμε τι έμεινε, τι βραβεύτηκε, τι αποκομίσαμε.

Μια εφιαλτική και παγωμένη δαγκεροτυπία της ανθρώπινης κατάστασης. Ή αν ο «Επαναστατημένος Άνθρωπος» του Camus ήταν ταινία, θα μπορούσε να ήταν ο «φάρος», στην ίδια την καρδιά του κλασικού κινηματογράφου.

Ο Σαλβαδόρ είναι ένας μεσήλικας σκηνοθέτης σε καλλιτεχνική και προσωπική κρίση. Όταν η ταινιοθήκη της Μαδρίτης αποφασίζει να προβάλει την αποκατεστημένη κόπια μίας τριακονταετούς ταινίας του, προσκαλώντας τον δημιουργό να προλογίσει και να συμμετάσχει σε ένα Q and A με το κοινό μετά την προβολή, εκείνος αποφασίζει ότι είναι έντιμο να προσκαλέσει και τον Αλμπέρτο, πρωταγωνιστή της ταινίας του. Μόνο που οι δυο τους έχουν να βρεθούν τριάντα χρόνια, ακριβώς με το πέρας των γυρισμάτων του φιλμ, οπότε και διαπληκτίστηκαν έντονα σχετικά με την ερμηνεία του ηθοποιού. Η επικείμενη συνάντηση των δύο ανδρών αναστατώνει τη λημνάζουσα δυστυχία του Σαλβαδόρ, φέρνοντας στο νου του θύμισες από όλη του τη ζωή που τον καθόρισαν αλλά και έναν ανεξερεύνητο φόβο θανάτου.

Ξανά λοιπόν εδώ, με 2-3 ταινίες που είδαμε το Παρασκευοσάββατό μας!

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ημέρα 1η. Κι οφείλουμε σ’ αυτήν τις σύντομες σπονδές μας, με το ίδιο ηθικό χρέος που οφείλει κάποιος τις ευχές του στη μεγαλύτερη γιορτή της πόλης (και της Ελλάδας!). Ένα μικρό οδοιπορικό σε φιλμ και θεματικά τμήματα, σαν στάση ταξιδιώτη «κάτω από σκιερό δεντρί». Κι ο πιο προσιτός κι «ευανάγνωστος» τρόπος για να πάρετε μια κάπως αντιπροσωπευτική δόση αυτής της λαμπρής τελετής του σινεμά, είναι να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον σας με μερικές φράσεις-κλειδιά και κάποιες σκόρπιες, άτακτες ιδέες που ξυπνούν μονάχα μέσα σε μια αίθουσα προβολής. Κάθε ταινία έχει τις συνδηλώσεις της! Αυτές είναι που μαζεύουμε στο τέλος κάθε μέρας και καταστρώνουμε με απέραντη αγάπη ένα μικρό ψηφιδωτό στιγμών. Ένα μικρό αλλά αχανές πέλαγος τυχαίων σκέψεων για (σχεδόν) τυχαίες συμμετοχές του Φεστιβάλ.

Γιατί γιορτάζεται άραγε ο Κινηματογράφος; Γιατί μια πόλη να δονείται στους ρυθμούς του σελιλόιντ; Είναι μάλλον γιατί το Σινεμά, η υψίστη των Τεχνών μέσα σ’ ολόκληρη την ποιητική διαδρομή του ανθρώπου, είναι και η πιο ισχυρή φιλοσοφική απόδειξη που διαθέτουμε για την ύπαρξη του Εγώ και της πραγματικότητας των άλλων. Επειδή το κινηματογραφικό μέσο θα ήταν αδιανόητα κενό χωρίς τους ανθρώπους που το συναποτελούν. Από την παραγωγή μέχρι το δέκτη, από την τεχνική επιμέλεια μέχρι τη σκοτεινή αίθουσα, από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, μια ταινία μετουσιώνεται και σχηματοποιείται διαρκώς ώστε να χωρέσει στα μάτια των θεατών της. Γίνεται ένας γρίφος με τόσες λύσεις όσοι κι οι άνθρωποι που μπαίνουνε στην προβολή. 

Το πολυαναμενόμενο sequel του "Breaking Bad" μόλις έκανε πρεμιέρα στο Netflix! Αξίζει τελικά να το δει κανείς, λάτρης ή μη της σειράς;

Η πνευματική αναμέτρηση με το έργο του κινηματογραφικού πατέρα Bergman είναι για όλους ανεξαιρέτως μια διαρκής κι αειφόρος διαδικασία, κατά την οποία διαφαίνονται συνεχώς -με σισύφεια σχεδόν επαναληψιμότητα- νέες προοπτικές ανάλυσης, και προστίθενται από εποχή σε εποχή καινούργιες, επικαιροποιημένες θεωρητικές κι αισθητικές προσεγγίσεις. Κι όταν σου δίνεται η ευκαιρία να απολαύσεις ένα από τα πιο στιβαρά και πολυδαίδαλα αριστουργήματά του στις φυσικές του διαστάσεις, δεν γίνεται να την αφήσεις ανεκμετάλλευτη. Κάτι θα έχει πάλι να σου πει. Κι έτσι, σε επανακυκλοφορία αυτήν την εβδομάδα η «Σιωπή». Το φιλμ που συγκλόνισε τον Wim Wenders και διαπέρασε τη φιλμογραφία του Tarkovsky· ένας από τους λαμπρότερους καλλιτεχνικούς φάρους του δυτικού πολιτισμού.

Η Μάρα εργάζεται στην ΗΠΑ σαν νοσηλεύτρια, αφιχθείσα λίγο καιρό πριν νομότυπα από τη Ρουμανία, δυνάμει άδειας προσωρινής διαμονής. Παντρεύεται τον Αμερικανό Ντάνιελ και λίγο καιρό μετά υποδέχονται από κοινού τον δεκάχρονο γιο της, οραματιζόμενοι μία φυσιολογική οικογενειακή ζωή. Σε αυτό το πλαίσιο, η σκληρά εργαζόμενη Μάρα κινεί τις νόμιμες διαδικασίες προκειμένου να εξασφαλίσει άδεια μόνιμης διαμονής, ως σύζυγος Αμερικανού πολίτη. Η διαδικασία αυτή όμως αποδεικνύεται πολύ πιο επίπονη από όσο έμοιαζε αρχικά.

Τα θυρανοίξια του φετινού κινηματογραφικού χειμώνα, κι όλη η εβδομάδα που μας πέρασε, σημαδεύτηκαν δυστυχώς από την απογοητευτική προσέλευση των θεατών στους ανά την Ελλάδα σινεμάδες. Γεγονός βέβαια εντυπωσιακά παράλογο αν αναλογιστεί κανείς πως το πρόσωπο που φιγουράριζε στη μετόπη των περισσότερων αιθουσών ήταν εκείνο του Brat Pitt, από την τελευταία «διαστημική» δημιουργία του Αμερικανού James Gray.

Καλοκαίρι, φως και θάλασσα θυμίζουν πράγματι Ελλάδα! Ιδού μερικές ταινίες που γυρίστηκαν στα νησιά μας - και το αποτέλεσμα είναι φυσικά μαγευτικό!

Ο Ανρί Βερντού είναι ένας τέως τραπεζικός υπάλληλος που έχει χάσει τη δουλειά του λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη Γαλλία στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Πένης και αδύναμος να στηρίξει την οικογένειά του, ο άλλοτε αξιοσέβαστος κύριος συλλαμβάνει και θέτει σε εφαρμογή ένα πανούργο σωτήριο σχέδιο: παντρεύεται και στη συνέχεια εξαφανίζει μυστηριωδώς πλούσιες γυναίκες. Χήρες, κληρονόμοι, αυτοδημιούργητες, νικήτριες του λαχείου, καμία δεν εξαιρείται από το παλμαρέ του. Ωστόσο, όπως είναι αναμενόμενο, το ριψοκίνδυνο πλάνο του Βερντού κάποια στιγμή παρουσιάζει επιπλοκές.

Το "Yesterday" γεννιέται, βρίσκει σφυγμό, ορθώνει ανάστημα και χαράζει ρότα στη βάση ενός αδιανόητου “high concept” (ενός απίθανου “what if” σεναριακού ευρήματος, για να το διατυπώσουμε απλούστερα). Φανταστείτε, λοιπόν, ότι το καλλιτεχνικό έργο και η μουσική κληρονομιά των Beatles αφανίζονται αυτοστιγμεί από προσώπου Γης. Χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις, χωρίς περιττά πώς και γιατί, χωρίς κάποια περίπλοκη sci-fi πλατφόρμα να ρίχνει βαριά σκιά στην παρανοϊκή αυτή σύλληψη, το "Yesterday" εκμεταλλεύεται στο έπακρο την πρωταρχική του μαγιά.

(Από τον Schopenhauer ως τον Freud: η τελειότητα σ’ επανέκδοση). Ένας από τους πολλούς λόγους που το καλοκαίρι διακρίνεται ως εποχή, πέρα απ’ τις ακρογιαλιές, τον ήλιο, ταταξίδια και τους πίνακες του Sorolla, είναι κι οι πολυαναμενόμενες επανεκδόσεις εμβληματικών ταινιών του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αριστουργήματα που υπερέβησαν την αμείλικτη βάσανο του χρόνου και της κριτικής, για να φθάσουν στο σήμερα σε καινούργιες, αποκατεστημένες κόπιες και να διατρανώσουν το μεγαλείο και τη διαχρονικότητα των ανθρώπινων στοχασμών. Πάνω σ’ αυτό το σκεπτικό λοιπόν, η Bibliotheque προσέφερε απλόχερα στους εν Ελλάδι κινηματογραφόφιλους το εκπληκτικό “Death in Venice” του Luchino Visconti, 48 ακριβώς χρόνια μετά την πυριφλεγή του έξοδο στις σκοτεινές αίθουσες του Λονδίνου και των Καννών!

Μπορεί οι μέρες του σερίφη Γούντι με τον αγαπημένο του Άντι να ανήκουν οριστικά στο παρελθόν, αυτό όμως δε σημαίνει ότι το τρυφερό παιχνίδι έχει παύσει το θεάρεστο έργο του. Πλέον βρίσκεται, μαζί με όλη την παλιοπαρέα, στη συντροφιά της Μπόνι, η οποία ετοιμάζεται διστακτικά να ξεκινήσει τη σχολική της καριέρα. Την πρώτη μέρα του νηπιαγωγείου, λοιπόν, ο σερίφης τρυπώνει στην τσάντα της για να διασφαλίσει ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά και έτσι γίνεται μάρτυρας της εφευρετικότητας του κοριτσιού: η Μπόνι φτιάχνει εκ των ενόντων ένα ολοκαίνουριο παιχνίδι!