Σε μια ακόμη προσπάθεια να σπάσει τη χολιγουντιανή κατάρα που θέλει όσες ταινίες βασίζονται σε video games να κινούνται ποιοτικά ανάμεσα στο μέτριο και στο ανεκδιήγητα κακό, η MGM ποντάρει στην εκμοντερνισμένη εκδοχή μιας εκ των δημοφιλέστερων πρωταγωνιστριών της βιομηχανίας του gaming.
Το –σόλο- σκηνοθετικό ντεμπούτο της Greta Gerwig, μπορεί να μην κέρδισε κάποιο από τα πέντε Όσκαρ για τα οποία είχε προταθεί, αλλά έχει κερδίσει επάξια μια θέση ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, τις καλύτερες ανεξάρτητες ταινίες των τελευταίων ετών αλλά και μια θέση στην καρδιά μας. Αφού μοιάζει με την κορύφωση της δημιουργικής ωρίμανσης της Gerwig, σε ένα φιλμ εξίσου αστείο και συγκινητικό, αλλά κυρίως απόλυτα αυθεντικό.
Η απίστευτη, αλλά εντελώς αληθινή, ιστορία πίσω από τη δημιουργία του “The Room”, της δημοφιλέστερης τόσο-κακής-που-είναι-καλή ταινίας της δεκαετίας (και βάλε) μετατρέπεται στα χέρια του σκηνοθέτη-παραγωγού-πρωταγωνιστή James Franco σε μια συγκινητική, άκρως ψυχαγωγική και ανά στιγμές εκκωφαντικά αστεία ιστορία για την αναζήτηση της επιτυχίας, τη δημιουργική ψευδαίσθηση μεγαλείου και την ανέλπιστη επιτυχία σε πείσμα όλων όσων στην αρνούνται.
Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy) επιστρέφει στα κινηματογραφικά δρώμενα, με ένα project τολμηρό, πειραματικό και ιδιαίτερα προσωπικό, που μπορεί να φαντάζει απρόσιτο για το ευρύ κοινό, παραμένει, όμως, αισθητικά εντυπωσιακό και θεματικά άκρως ενδιαφέρον.
O θρυλικός Γάλλος δημιουργός Luc Besson επιστρέφει, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη το γαλλικό Graphic Novel “Valerian and Laurelein”, ένα από τα διασημότερα και πλέον πετυχημένα γάλλο-βελγικά κόμικς της δεκαετίας του ‘60. Το κάνει με εμφανέστατη δημιουργική έμπνευση και αγάπη για το επικό, πολύχρωμο και χαρακτηριστικά 60s πρωτογενές υλικό, χωρίς, ωστόσο, να φαίνεται διατεθειμένος να βάλει φρένο ή έστω μια κάποια τάξη στον δημιουργικό χείμαρρο που μας παρουσιάζει.
Τριάντα πέντε χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση μιας ταινίας που έμελλε να αλλάξει για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα sci-fi blockbusters, ένας από τους πλέον αξιοσέβαστους δημιουργούς του Hollywood, o Denis Villeneuve, μας χαρίζει ένα sequel που είναι μάλλον προορισμένο να διχάσει. Γιατί η ιστορία του “Blade Runner” έμοιαζε ολοκληρωμένη και κάθε σκέψη για συνέχεια φάνταζε σχεδόν ως ιεροσυλία. Έτσι, ο μεγαλύτερος θρίαμβος του αριστουργηματικού “Blade Runner 2049” είναι το γεγονός ότι καταφέρνει να μας πείσει ότι αξίζει να υπάρχει. Δεν αποτελεί reboot, remake ή “re-imagining”, δεν ανακυκλώνει ανέμπνευστα την πλοκή του θρυλικού προγόνου του. Προχωράει την ιστορία μπροστά, μοιάζει σαν φυσική εξέλιξη όσων προηγήθηκαν, αντανακλά στοχαστικά τα όσα συνέβησαν παλιότερα, σεβόμενο το παρελθόν, αλλά με το βλέμμα στραμμένο σταθερά μπροστά.
Πριν από 27 χρόνια, μια από τις σημαντικότερες και πλέον επιδραστικές σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης έριχνε τίτλους τέλους, μετά από δύο θρυλικές σεζόν που έμελλαν να αλλάξουν μια για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα τηλεοπτικά καλλιτεχνικά προϊόντα. Το τέλος ήρθε, μάλιστα, με ένα εφιαλτικό και στοιχειωτικό cliffhanger, καθώς και την υπόσχεση μιας τρίτης σεζόν, η οποία, όσο περνούσαν τα χρόνια, ολοένα και απομακρυνόταν ως πιθανότητα. Όλα αυτά μέχρι πριν από δύο χρόνια, όταν ο δημιουργός της, ο τρομερός David Lynch, ανακοίνωσε θριαμβευτικά την έλευση μιας τρίτης σεζόν, η οποία θα προσφέρει ένα ικανοποιητικό φινάλε στην ιστορία.
Υπήρχε μια εποχή, στα τέλη των 90s και στην αυγή των 00s, που οι «σκοτεινές», σοβαροφανείς μεταφορές κόμικ στη μεγάλη οθόνη δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Το κλίμα της εποχής επίτασσε οι κινηματογραφικές εκδοχές γνωστών κόμικ ηρώων να είναι όσο πιο «ενήλικες» γίνεται, στο πλαίσιο, φυσικά, της σήμανσης «άνω των 13ών», καθώς η κατηγορία «άνω των 18», ειδικά όσον αφορά ταινίες που απευθύνονται σε εφήβους και νέους ενήλικες, μπορεί να καταστεί εισπρακτικά καταστροφικό για μια ταινία που επιδιώκει να αποσβέσει ένα σοβαρό budget και να αποφέρει αρκετό κέρδος ώστε να δικαιολογήσει τις πολυπόθητες συνέχειες. Μερικές εξ αυτών πέτυχαν απόλυτα τον στόχο τους, αφού το πρωτογενές υλικό ταίριαζε με την πιο σκοτεινή αισθητική των κινηματογραφικών τους αντίστοιχων, όπως το «Κοράκι» και το πρώτο “Blade”.
Οκτώ (8) υποψηφιότητες για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Δραματικής Ταινίας και πολλά πολλά ακόμη βραβεία, στην πιο απροσδόκητα ανθρώπινη και ρεαλιστική δραματική ταινία της τρέχουσας κινηματογραφικής περιόδου.
Ο Tom Ford μας συστήθηκε το 2009 με το «Ένας άνδρας μόνος», υποχρεώνοντας τον κινηματογραφικό κόσμο να παραμιλά για το εντυπωσιακό ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη που φρόντιζε εμμονικά τη στιλιστική και αισθητική αρτιότητα του έργου του. Παράλληλα, δεν χρειαζόταν παρά ένα ελαφρύ ξύσιμο της επιφάνειας προκειμένου να ανακαλύψει κανείς ένα στιβαρό και ανθρώπινο δράμα, που προσέφερε στο φινάλε του μία εξιλέωση για τους χαρακτήρες του.
Όταν ξεσπάσουν φήμες ότι η γαλαξιακή αυτοκρατορία του Palpatine βρίσκεται στα πρόθυρα ολοκλήρωσης ενός πανίσχυρου όπλου, του Death Star, που μπορεί να κρίνει οριστικά την έκβαση του πολέμου, οι επαναστάτες στρέφονται στην Jyn Erso, αιχμάλωτη της αυτοκρατορίας και κόρη του αρχι-μηχανικού του Death Star, προκειμένου να ηγηθεί μιας ετερόκλητης ομάδας, με αποστολή να αποκτήσουν τα σχέδια του Death Star με κάθε κόστος. Μια αποστολή που θα τους φέρει στην καρδιά της αυτοκρατορίας, ενώ γύρω τους ο πόλεμος μαίνεται αιματηρός και βάρβαρος.
Αυτά τα Χριστούγεννα αναμένεται να είναι κάθε άλλο παρά χαρούμενα για την οικογένεια του Μαξ, που μαζεύεται κάτω από την ίδια στέγη περισσότερο από υποχρέωση, παρά από ειλικρινή θέληση. Όταν ο Μαξ αγανακτήσει από τους συνεχόμενους καβγάδες των γονιών και των θείων του, και από το bullying που δέχεται από τα ξαδέρφια του, θα ευχηθεί, μέσα σε ένα ξέσπασμα θυμού, να ήταν όλοι τους νεκροί. Δυστυχώς, η ευχή του αυτή ενδέχεται να βγει αληθινή τη μέρα των Χριστουγέννων, αφού κάτι πολύ πιο σκοτεινό και τρομακτικό από τον Άγιο Βασίλη θα κατέβει από την καμινάδα…
Μετά την εμφάνιση δώδεκα εξωγήινων σκαφών σε ισάριθμα και φαινομενικά τυχαία σημεία του πλανήτη, η αμερικανική κυβέρνηση προσλαμβάνει την κορυφαία γλωσσολόγο Louise Banks, για να βοηθήσει στην κατανόηση της εξωγήινης γλώσσας και την επικοινωνία με τους απρόσκλητους επισκέπτες, πριν η ανεξήγητη παρουσία τους στον πλανήτη μας πυροδοτήσει έναν καταστροφικό πόλεμο.
Η αληθινή τραγική ιστορία της Christine Chubbuck, μίας δημοσιογράφου τοπικού αμερικανικού σταθμού που αυτοκτόνησε σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση, το καλοκαίρι του 1970, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη για πρώτη φορά ως ταινία μυθοπλασίας. Και δίνει την ευκαιρία στον σκηνοθέτη Antonio Campos να αναμετρηθεί με ένα θέμα εξαιρετικά απαιτητικό, το οποίο όμως δίνει δημιουργική λαβή για κάτι αληθινά σπουδαίο, τουλάχιστον δυνητικά.
Μετά απο ορισμένες αντισυμβατικές, αλλόκοτες και απαγορευμένες (μη προσβάσιμες) ταινίες, όπως η «Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας» και το "The Last Porn Movie", ο Κώστας Ζάππας επιστρέφει, παρουσιάζοντας στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το νεό του πόνημα "Love, Love, Love", ένα project εξίσου πειραματικό, αλλά καθόλου πετυχημένο.
