Έχουν περάσει 41 ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που το “Suspiria” του Dario Argento άφησε μια για πάντα το στίγμα του στις ταινίες τρόμου, αποτελώντας την κορωνίδα του κινηματογραφικού είδους του giallo, και παράλληλα έναν από τους κορυφαίους εκπροσώπους του. Εκ των πραγμάτων, ο Luca Guandanino, αποφασίζοντας να γράψει και να σκηνοθετήσει το remake μιας τόσο εμβληματικής ταινίας, γνώριζε τους κινδύνους και τις δυσκολίες που ελλοχεύουν, όταν καλείσαι να αναμετρηθείς με ένα έργο τέχνης με χιλιάδες φανατικούς πιστούς. Ίσως για αυτό η προσέγγισή του είναι τελείως διαφορετική από αυτήν τουπρωτότυπου, από κάθε άποψη,αφού το “Suspiria” του Guandanino, δεν αποτελεί ακριβώς remake. O Guandanino αποδομεί την πρωτότυπη ιστορία με μια σχεδόν Ντερινταϊκή μεθοδικότητα, της προσθέτει βάθος, πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης, την εμπλουτίζει, την κάνει ολότελα δική του.
Ήταν Οκτώβρης του 1978, όταν ο Michael Myers έκανε την πρώτη του εμφάνιση στις αμερικάνικες κινηματογραφικές οθόνες, στιγματίζοντας το κοινό και διεκδικώντας επάξια τη θέση του στο πάνθεον των σημαντικότερων κινηματογραφικών «Τεράτων».
Ένα πάρτυ. Ένα εγκαταλελειμμένο σχολείο στη μέση του πουθενά. Μια ομάδα χορευτών. Μια ποτισμένη με LSD σανγκρία. Μια φωτιά. Ένα μαχαίρι. Ένας διάδρομος. Μια σημαία. Μια εφιαλτική νύχτα, που ξεκινά από μια απλή χορευτική πρόβα και καταλήγει σε μια κατάβαση στην κόλαση. Μια συλλογική παράνοια και μια προσωπική αναμέτρηση των παρευρισκομένων με τους βαθύτερους και πιο επικίνδυνους δαίμονές τους.
Έξι χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, ο πανίσχυρος Τιτάνας Thanos ετοιμάζεται για την τελική του κίνηση. Στόχος του, να συγκεντρώσει όλα τα πετράδια της αιωνιότητας και να «σβήσει» το μισό σύμπαν με ένα απλό χτύπημα των δακτύλων του. Το σύμπαν δεν βρισκόταν ποτέ σε μεγαλύτερο κίνδυνο, ωστόσο οι Avengers, που θα μπορούσαν να σταθούν απέναντί του, μετά τα γεγονότα του “Civil War” είναι διαλυμένοι και νικημένοι. Το “Infinity War” σηματοδοτεί τα δέκατα «γενέθλια» του κινηματογραφικού σύμπαν της Marvel, που ξεκίνησε με το πρώτο “Iron Man” και κατάφερε να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνονται τα blockbusters. Η εταιρία υιοθέτησε, και στην πορεία τελειοποίησε, μια επεισοδιακή αφηγηματική δομή που θυμίζει περισσότερο τηλεοπτική σειρά ή μηνιαίο κόμικ και λειτουργεί εξαίσια στην πράξη.
Σε μια ακόμη προσπάθεια να σπάσει τη χολιγουντιανή κατάρα που θέλει όσες ταινίες βασίζονται σε video games να κινούνται ποιοτικά ανάμεσα στο μέτριο και στο ανεκδιήγητα κακό, η MGM ποντάρει στην εκμοντερνισμένη εκδοχή μιας εκ των δημοφιλέστερων πρωταγωνιστριών της βιομηχανίας του gaming.
Το –σόλο- σκηνοθετικό ντεμπούτο της Greta Gerwig, μπορεί να μην κέρδισε κάποιο από τα πέντε Όσκαρ για τα οποία είχε προταθεί, αλλά έχει κερδίσει επάξια μια θέση ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, τις καλύτερες ανεξάρτητες ταινίες των τελευταίων ετών αλλά και μια θέση στην καρδιά μας. Αφού μοιάζει με την κορύφωση της δημιουργικής ωρίμανσης της Gerwig, σε ένα φιλμ εξίσου αστείο και συγκινητικό, αλλά κυρίως απόλυτα αυθεντικό.
Η απίστευτη, αλλά εντελώς αληθινή, ιστορία πίσω από τη δημιουργία του “The Room”, της δημοφιλέστερης τόσο-κακής-που-είναι-καλή ταινίας της δεκαετίας (και βάλε) μετατρέπεται στα χέρια του σκηνοθέτη-παραγωγού-πρωταγωνιστή James Franco σε μια συγκινητική, άκρως ψυχαγωγική και ανά στιγμές εκκωφαντικά αστεία ιστορία για την αναζήτηση της επιτυχίας, τη δημιουργική ψευδαίσθηση μεγαλείου και την ανέλπιστη επιτυχία σε πείσμα όλων όσων στην αρνούνται.
Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy) επιστρέφει στα κινηματογραφικά δρώμενα, με ένα project τολμηρό, πειραματικό και ιδιαίτερα προσωπικό, που μπορεί να φαντάζει απρόσιτο για το ευρύ κοινό, παραμένει, όμως, αισθητικά εντυπωσιακό και θεματικά άκρως ενδιαφέρον.
O θρυλικός Γάλλος δημιουργός Luc Besson επιστρέφει, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη το γαλλικό Graphic Novel “Valerian and Laurelein”, ένα από τα διασημότερα και πλέον πετυχημένα γάλλο-βελγικά κόμικς της δεκαετίας του ‘60. Το κάνει με εμφανέστατη δημιουργική έμπνευση και αγάπη για το επικό, πολύχρωμο και χαρακτηριστικά 60s πρωτογενές υλικό, χωρίς, ωστόσο, να φαίνεται διατεθειμένος να βάλει φρένο ή έστω μια κάποια τάξη στον δημιουργικό χείμαρρο που μας παρουσιάζει.
Τριάντα πέντε χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση μιας ταινίας που έμελλε να αλλάξει για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα sci-fi blockbusters, ένας από τους πλέον αξιοσέβαστους δημιουργούς του Hollywood, o Denis Villeneuve, μας χαρίζει ένα sequel που είναι μάλλον προορισμένο να διχάσει. Γιατί η ιστορία του “Blade Runner” έμοιαζε ολοκληρωμένη και κάθε σκέψη για συνέχεια φάνταζε σχεδόν ως ιεροσυλία. Έτσι, ο μεγαλύτερος θρίαμβος του αριστουργηματικού “Blade Runner 2049” είναι το γεγονός ότι καταφέρνει να μας πείσει ότι αξίζει να υπάρχει. Δεν αποτελεί reboot, remake ή “re-imagining”, δεν ανακυκλώνει ανέμπνευστα την πλοκή του θρυλικού προγόνου του. Προχωράει την ιστορία μπροστά, μοιάζει σαν φυσική εξέλιξη όσων προηγήθηκαν, αντανακλά στοχαστικά τα όσα συνέβησαν παλιότερα, σεβόμενο το παρελθόν, αλλά με το βλέμμα στραμμένο σταθερά μπροστά.
Πριν από 27 χρόνια, μια από τις σημαντικότερες και πλέον επιδραστικές σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης έριχνε τίτλους τέλους, μετά από δύο θρυλικές σεζόν που έμελλαν να αλλάξουν μια για πάντα τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα τηλεοπτικά καλλιτεχνικά προϊόντα. Το τέλος ήρθε, μάλιστα, με ένα εφιαλτικό και στοιχειωτικό cliffhanger, καθώς και την υπόσχεση μιας τρίτης σεζόν, η οποία, όσο περνούσαν τα χρόνια, ολοένα και απομακρυνόταν ως πιθανότητα. Όλα αυτά μέχρι πριν από δύο χρόνια, όταν ο δημιουργός της, ο τρομερός David Lynch, ανακοίνωσε θριαμβευτικά την έλευση μιας τρίτης σεζόν, η οποία θα προσφέρει ένα ικανοποιητικό φινάλε στην ιστορία.
Υπήρχε μια εποχή, στα τέλη των 90s και στην αυγή των 00s, που οι «σκοτεινές», σοβαροφανείς μεταφορές κόμικ στη μεγάλη οθόνη δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Το κλίμα της εποχής επίτασσε οι κινηματογραφικές εκδοχές γνωστών κόμικ ηρώων να είναι όσο πιο «ενήλικες» γίνεται, στο πλαίσιο, φυσικά, της σήμανσης «άνω των 13ών», καθώς η κατηγορία «άνω των 18», ειδικά όσον αφορά ταινίες που απευθύνονται σε εφήβους και νέους ενήλικες, μπορεί να καταστεί εισπρακτικά καταστροφικό για μια ταινία που επιδιώκει να αποσβέσει ένα σοβαρό budget και να αποφέρει αρκετό κέρδος ώστε να δικαιολογήσει τις πολυπόθητες συνέχειες. Μερικές εξ αυτών πέτυχαν απόλυτα τον στόχο τους, αφού το πρωτογενές υλικό ταίριαζε με την πιο σκοτεινή αισθητική των κινηματογραφικών τους αντίστοιχων, όπως το «Κοράκι» και το πρώτο “Blade”.
Οκτώ (8) υποψηφιότητες για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Δραματικής Ταινίας και πολλά πολλά ακόμη βραβεία, στην πιο απροσδόκητα ανθρώπινη και ρεαλιστική δραματική ταινία της τρέχουσας κινηματογραφικής περιόδου.
Ο Tom Ford μας συστήθηκε το 2009 με το «Ένας άνδρας μόνος», υποχρεώνοντας τον κινηματογραφικό κόσμο να παραμιλά για το εντυπωσιακό ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη που φρόντιζε εμμονικά τη στιλιστική και αισθητική αρτιότητα του έργου του. Παράλληλα, δεν χρειαζόταν παρά ένα ελαφρύ ξύσιμο της επιφάνειας προκειμένου να ανακαλύψει κανείς ένα στιβαρό και ανθρώπινο δράμα, που προσέφερε στο φινάλε του μία εξιλέωση για τους χαρακτήρες του.
Όταν ξεσπάσουν φήμες ότι η γαλαξιακή αυτοκρατορία του Palpatine βρίσκεται στα πρόθυρα ολοκλήρωσης ενός πανίσχυρου όπλου, του Death Star, που μπορεί να κρίνει οριστικά την έκβαση του πολέμου, οι επαναστάτες στρέφονται στην Jyn Erso, αιχμάλωτη της αυτοκρατορίας και κόρη του αρχι-μηχανικού του Death Star, προκειμένου να ηγηθεί μιας ετερόκλητης ομάδας, με αποστολή να αποκτήσουν τα σχέδια του Death Star με κάθε κόστος. Μια αποστολή που θα τους φέρει στην καρδιά της αυτοκρατορίας, ενώ γύρω τους ο πόλεμος μαίνεται αιματηρός και βάρβαρος.
