Πώς είναι τα παραμύθια στον τρέχοντα αιώνα; Τα παλιά τα έχουμε συνηθίσει ογκώδη, δερματόδετα, με ιστορίες εποχής και διδάγματα γενναιότητας. Ήταν πάντα ιστορίες έντιμων ηρώων που, προκειμένου να κάνουν αυτό που η καρδιά τους έκρινε σωστό, ήταν έτοιμοι να φτάσουν στα πέρατα της γης και να πολεμήσουν τους πιο τρομακτικούς δράκους.
Τι χρειάζεσαι κάθε μέρα; Αν το σκεφτείς όσο πάει, αν προσπεράσεις τα αλλεπάλληλα αδιέξοδα, τι είναι αυτό που σου κάνει την κάθε δύσκολη μέρα καλύτερη; Οι ωραίοι τύποι που έχεις γύρω σου, αυτό είναι. Από τον διπλανό σου στη δουλειά μέχρι έναν σαξοφωνίστα στο Memphis, αυτοί είναι που θα σε στηρίξουν στις καθημερινές δυσκολίες, αλλά και θα σε σπρώξουν να κάνεις το δικό σου cool πράγμα, ό,τι και αν είναι αυτό. Ο Trombone Shorty είναι ένας τέτοιος ωραίος τύπος. Groovy και απαραίτητος.
“Wise men say only fools rush in” τραγουδούσε ο Elvis στο “Can’t Help Falling In Love”, και μπορούμε να διδαχτούμε κάτι από αυτό. Ξέχνα τους μουσικογραφιάδες που σκοτώνονται να βροντοφωνάξουν την όποια νέα τους ανακάλυψη όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Η ψυχραιμία είναι σαν μπαχαρικό για την αντιληπτική ικανότητα. Φαινομενικά αμελητέο και δευτερεύον χαρακτηριστικό, όμως μπορεί να αλλάξει όλη τη γεύση. Αν μπορούν οι 70άρηδες The Sonics να είναι εγκρατείς για 40 χρόνια, ώστε να κυκλοφορήσουν τον πιο σαρωτικό garage rock δίσκο του 2015, που να πάρει!, μπορούμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο για μερικούς μήνες.
Τι είναι η θρησκευτική πίστη για εσένα; Μια μεθοδευμένη παραπλάνηση, μια αυταπάτη, μια ψυχολογική ανακούφιση, μια πανανθρώπινη αλήθεια; Προσωπικά, δε νομίζω να έχει νόημα κάποιο οριστικό πόρισμα, κυρίως επειδή για τον κάθε άνθρωπο στην πορεία των αιώνων σημαίνει και κάτι διαφορετικό. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν κατά καιρούς λατρευτεί, αποκτώντας θρησκευτικές διαστάσεις, τα πιο αλλοπρόσαλλα πράγματα. Από ουράνια σώματα και ανθρώπους που υποτίθεται ότι ανελήφθησαν σε κάποιο παράδεισο μετά τη νεκρανάστασή τους, μέχρι Αργεντινούς ποδοσφαιριστές και τον σπουδαιότερο σαξοφωνίστα στην ιστορία της μουσικής.
Όποιον και να ρωτήσεις για την country, το ίδιο πράγμα έχουν να πουν. Ότι έχει να κάνει με την αφήγηση. Η παραδοσιακή μουσική της Βόρειας Αμερικής υπήρχε και υπάρχει ως μέσο για να ειπωθούν ιστορίες. Ο ρεαλισμός και η ειλικρίνεια ήταν πάντα στο DNA της, γι’ αυτό και δεν παρασύρθηκε ποτέ από φαντεζί μόδες και φτηνά τερτίπια εντυπωσιασμού. Μια τέτοια φόρμα μουσικής όμως, προϋποθέτει και κάτι άλλο. Αφηγητές που να γνωρίζουν τη ζωή και τις δυσκολίες της, ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν το βάρος της ιστορίας. Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η φετινή ιστορία του Tom Russell.
Οι συντάκτες της μουσικής ενότητας του Αrtcοre magazine νιώθουν πλήρεις από τις μουσικές του 2015 και αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί σας τα μουσικά τεφτέρια τους. Ακολουθούν οι προσωπικές τους λίστες με τους δίσκους που έλιωσαν φέτος... Καλή ακρόαση!
The Black List of Eternal Blackness
Ήταν προορισμένο από την πρώτη στιγμή να κυριαρχήσει το 2015. Ο διάδοχος του υπερπετυχημένου “21” ήταν απαραίτητο να κρατήσει τον πήχη εξίσου ψηλά. Ο ανταγωνισμός το έτρεμε. Οι υπόλοιποι διεκδικητές που θα κυκλοφορούσαν albums την ίδια περίοδο υπολόγισαν τις ημερομηνίες, ώστε να μην συμπέσουν με αυτό που δε θα μπορούσαν να νικήσουν. Το κοινό σε όλο τον πλανήτη έφτασε στα όριά του μετά από 4 χρόνια αναμονής. Και η ίδια η Adele; Πάλευε να σηκώσει το βάρος όλων αυτών των προσδοκιών στους ώμους της.
Το φυσιολογικό θα ήταν να περάσει στα αζήτητα. Η χρονιά είναι το 1980 και οι Καναδοί Rush ετοιμάζονται να εισέλθουν στην πιο αμφιλεγόμενη περίοδο της καριέρας τους. Τα πολύπλοκα progressive rock έπη αποτελούν παρελθόν και οι επόμενοι δίσκοι τους θα φανέρωναν μια pop προδιάθεση που θα τους καθιστούσε παρεξηγημένους, ακόμα και από τους φανατικούς υποστηρικτές τους. Υπήρχε όμως ένα τραγούδι, που απλά έστεκε εκεί, περιμένοντας να ανακαλυφθεί η λάμψη του από τους σημειολόγους του παρόντος και του μέλλοντος.
9 στις 10 φορές που θα συναντήσει κάποιος τον όρο “hipster” και τα παράγωγά του σε media της σύγχρονης κουλτούρας, θα είναι για κακό. Τις περισσότερες από αυτές τις φορές, λόγω αισθητικής (κανένας δεν είναι τόσο cool που να μπορεί να υποστηρίξει τσιγκελωτό μουστάκι, πώς να το κάνουμε) και τις υπόλοιπες επειδή αυτή η λατρεία του παλαιϊκού είναι για την πόζα και μόνο. Και αυτομάτως, μόλις δώσαμε στους hipsters όλου του κόσμου το όπλο απέναντι στον κατατρεγμό που βιώνουν. Ποια είναι η λύση για να μη σε θεωρούν επιφανειακό εραστή του εξεζητημένου στυλ; Μα, το να έχεις ουσία βέβαια.
Το “Blak and Blu” album του 2012 έσκασε σαν βόμβα στα λιμνάζοντα νερά των σύγχρονων αμερικανικών blues. Media και κοινό έπεσαν επάνω του και τον έχρισαν εν μία νυκτί διάδοχο του BB King. Τον ανακήρυξαν Μεσσία, που θα έπαιρνε από το χέρι την πιο συναισθηματική και πονεμένη από τις φόρμες της παραδοσιακής αμερικανικής μουσικής και θα την οδηγούσε στον 21ο αιώνα. Ο ίδιος όμως, ίσως να έχει διαφορετική άποψη.
«Αγαπώ τη soul μουσική. Αγαπώ όλη τη μουσική του κόσμου, αλλά πάντοτε τραγουδούσα καλά. Όταν έκανα rap, προσέθετα στοιχεία αυτού που κάνω τώρα. Απλά επιστρέφω στις ρίζες μου και είναι κάτι που θα κάνω για πάντα. Δε μπορώ να είμαι ένας 80χρονος rapper, αλλά μπορώ να τραγουδώ soul κομμάτια μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω».
«Υπήρξαν στιγμές που αμφέβαλλα για τον εαυτό μου. Στιγμές που ήθελα να τα παρατήσω, επειδή δεν ήξερα αν θα υπήρχε μέλλον για μια Αφροαμερικανή χορεύτρια, σε αυτό το επίπεδο»
Στον αριθμό 86 της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, στο ρεύμα προς Καλλιμάρμαρο, βρίσκεται το κτίριο της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Όπως (είμαι βέβαιος) το 95% των Αθηναίων, έτσι κι εγώ δεν είχα ιδέα τι ακριβώς είναι αυτός ο χώρος απέναντι από το Παγκράτι, μέχρι που μερικά χρόνια πριν συνόδευσα μια φίλη μπαλαρίνα στις εξετάσεις που θα έδινε εκεί. Από τη μεριά του πολυσύχναστου δρόμου, υπάρχει αυτή η σεμνή προτομή, ενός ανθρώπου που ελάχιστοι παρατηρούν και ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν. Ενός από τους σημαντικότερους μαέστρους της σύγχρονης ιστορίας.
Σε κάθε ιστορική ανασκόπηση του rock ‘n’ roll, η εισαγωγή είναι η ίδια. Ποιοι ήταν αυτοί που τα ξεκίνησαν όλα; Ο Little Richard, o Elvis Presley, ο Chuck Berry, o Jerry Lee Lewis, o Johnny Cash. Συμφωνούμε όλοι σε αυτό. Αν κοιτάξεις όμως, για να βρεις μια κοινή επιρροή όλων αυτών και αφού σκάψεις λίγο, θα βρεις τη Rosetta Tharpe. Ο φεμινισμός όμως, που κουμπώνει με όλα αυτά;
