Νιώθω ότι είμαστε όλοι φίλοι εδώ, μπορούμε να μοιραστούμε πράγματα. Οι τελευταίες μέρες μου είναι δύσκολες. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν, χρόνος για πολυτέλειες και αμπελοφιλοσοφίες δεν υπάρχει, η ενέργεια μου στερεύει και το κλειδί είναι η αποτελεσματικότητα. Έχεις μισή ώρα διαθέσιμη; Επιβάλλεται να αξιοποιήσεις το 100% της ώρας αυτής. Φουλ ποιοτικός χρόνος και ειλικρινής έκφραση. Είναι αδύνατον να συμβιβαστούμε με οτιδήποτε λιγότερο. Ο ρόλος της μουσικής σε αυτό, είναι παράλληλος. Δεν υπάρχουν περιθώρια φαντεζί τσιχλόφουσκας και ανούσιας ακολουθίας από νότες. Πρέπει να μετρήσει το κάθε δευτερόλεπτο. Παίζουμε μπάλα με σοβαρούς και deep καλλιτέχνες, που κρατούν ζωντανή τη μουσική της σκληρής ζωής. Μοντέρνοι bluesmen, πατήστε play...

Ιστορίες σχετικά με τη μουσική μπορεί να βρει κανείς παντού στο Internet, καθημερινά. Προτάσεις, θεωρίες, γνώμες και αναλύσεις. Προσωπικά, είμαι από εκείνους που δεν παραπονιούνται γι’ αυτό, μάλιστα εγώ ο ίδιος έχω γράψει κάποια από αυτά τα κείμενα. Τα πολύ αγαπημένα μου είναι όσα μιλούν για δισκοπωλεία. Είναι η καθημερινότητά μου την τελευταία 10ετία, και μου αρέσει να διαβάζω διάφορες οπτικές, προβλέψεις, ποιος το κάνει καλύτερα και πώς διαμορφώνεται η κουλτούρα μας μέσω αυτού. Ποιος όμως το έκανε πρώτος και ζει ακόμα για να μας πει την ιστορία;

A Groovy World of Loving Colour... Σε έναν ιδανικό κόσμο, ο τίτλος θα ήταν αρκετός για μια τέτοια λίστα. Μια χούφτα αγαπημένοι ερμηνευτές της μαύρης Αμερικής, να περιλαβαίνουν αυτά τα αθάνατα κομμάτια και να κάνουν τη ζωή των τύπων σαν κι εμένα που φτιάχνουν playlists τόσο, μα τόσο εύκολη. Πολύ συναίσθημα, ιδιαίτερο νόημα και γουστόζικη ποιότητα στο 50% των επιλογών, ανεπαίσχυντο και αμαρτωλό groove με κομμάτια που αποκλείεται να σε αφήσουν ακίνητο, στο υπόλοιπο μισό. Μα, δες συμμετέχοντες. Πως γίνεται να χάσεις;

Α, το μαγικό internet. Πλέον μου φαίνεται εντελώς συνηθισμένο, όπως και στον καθένα σας εκεί έξω, όμως το παρελθόν όπου τα previews κομματιών από επερχόμενες κυκλοφορίες ήταν κάτι το εξωτικό, δεν είναι και τόσο μακρινό. Τότε τα έλεγαν singles, κόβονταν σε μικρές ποσότητες, προορίζονταν κυρίως για airplay και promotion και ήταν φάση να τα έχεις. Σήμερα, είναι μια απλή URL στο browser που οδηγεί σε ένα YouTube page. Μην ξεγελιέσαι όμως. Δεν είναι λιγότερο μαγικό επειδή έγινε πιο προσβάσιμο. Ορίστε και η απόδειξη, δες πόσο συναρπαστική μπορεί να γίνει μια σειρά από τραγούδια που μας δίνουν μια γεύση από όμορφα πράγματα που θα μας ανατινάξουν (ελπίζω) το προσεχές έτος. Ευτυχισμένο 2017, everybody!

Οι συντάκτες του Artcore ετοίμασαν τις προσωπικές τους λίστες και σας προτείνουν τους καλύτερους δίσκους του 2016. 

Virality. Δεν υπήρχε ως έννοια 5 χρόνια πριν. Σίγουρα, υπήρχαν και τότε θέματα, ειδήσεις και χαριτωμένα βίντεο με γατάκια που τραβούσαν περισσότερη προσοχή από όποια άλλη web καταχώριση. Ωστόσο, η διάδοση και η αποδοχή της πληροφορίας έχει πια υποβιβάσει σε σημασία το περιεχόμενο καθεαυτό. Τις περισσότερες φορές, ακροβατούμε (όλοι μας, ας μην κρυβόμαστε) στο πεδίο του στεγνού κουτσομπολιού, υπάρχουν όμως και εκείνες οι άλλες περιπτώσεις. Όταν η αξία του περιεχομένου δεν παραγνωρίζεται από την απλή είδηση που το φέρνει στο προσκήνιο. Κι αν μιλάμε για τον Νοέμβριο του 2016, αυτό μπορεί κανείς να το πει και “Hardwired… To Self Destruct”.

Ακόμα και ανάμεσα σε άτομα που γνωρίζουν πώς δουλεύει η βιομηχανία της μουσικής, είναι συνηθισμένο να ακούς απαξιωτικά σχόλια όταν η κουβέντα φτάνει στις δισκογραφικές εταιρείες. Όχι άδικα∙ έχουν κι αυτές μερίδιο ευθύνης σε ό,τι πάει στραβά στη σύγχρονη μουσική. Από την άλλη, έχουν μερίδιο και σε ό,τι πάει καλά, έτσι δεν είναι; Ενδεχομένως ένας καλλιτέχνης που είναι media savvy να μην τις έχει ανάγκη για την προώθηση της δουλειάς του στην ψηφιακή εποχή μας. Αν ρωτάτε εμένα, πάντως, δεν είναι αυτή η χρησιμότητα ενός label. Πλέον δεν εξασφαλίζει στους μουσικούς δόξα, χρήμα και διψασμένες για έρωτα groupies. Πιστεύω ότι ο ρόλος τους είναι να χτίζουν ένα καταφύγιο, όπου θα μπορούν να μαζεύονται διαφορετικοί άνθρωποι, με κοινό σκοπό. 

Καθώς διανύω την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου και έχοντας όλα αυτά τα χρόνια μια καθημερινή, στα όρια της συμβιωτικής, σχέση με τη μουσική, μπορώ να πω ότι δεν έχω ξεκαθαρίσει αρκετά πράγματα: δεν έχω αγαπημένο καλλιτέχνη, αδυνατώ να διαλέξω top 5 δίσκων, δε θα μπορούσα ποτέ να μαντέψω τη σημερινή κατάληξη των προτιμήσεών μου 10 χρόνια πριν, και γενικά η σχέση μου με τη μουσική παραμένει περιπετειώδης. Εφόσον, λοιπόν, είναι όλα ρευστά, η μόνη σταθερά που έχει ένας άνθρωπος σαν εμένα (με μανία αυτοπροσδιορισμού, λέει η ψυχολόγος μου) είναι η καθημερινότητα. Σε αυτή, λοιπόν, το να διαβάζω για μουσική είναι εξίσου απολαυστικό με το να την ακούω, να την αναλύω και να τσακώνομαι σε μπαρ γι' αυτήν. Στις γραμμές που ακολουθούν, μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση του κόσμου μου, με 10 επιλογές από το ράφι που βρίσκεται δεξιά μου αυτήν τη στιγμή...

Όταν ήσουν νέος, το μακρινό 1987, κυκλοφόρησες τον πρώτο σου δίσκο, το hit single του οποίου έγινε Νο.1 σε 25 χώρες, και από τότε δεν το ξέχασε κανείς. Η επιτυχία του ήταν τόσο μεγάλη που τα επόμενα 29 χρόνια κυκλοφόρησες άλλα 5 albums, αν και κανένα δεν την επανέλαβε. Πώς μπορείς να επανέλθεις το 2016 με καινούργιο δίσκο και να πιάσεις την κορυφή του chart στην Αγγλία; Μπορείς, μόνον αν είσαι ο Rick Astley.

Είναι μαγική, μερικές φορές, η σημειολογία των λέξεων σε λίγες και τυπικές γραμμές πληροφορίας. Οι πρώτες λέξεις της σελίδας της Wikipedia για τον Mick Jagger είναι αυτές: “Sir Michael Philip 'Mick' Jagger (born 26 July 1943) is an English singer, songwriter and actor, best known as the lead singer and the co-founder of The Rolling Stones”. Απλά αυτό. Είναι περισσότερο γνωστός, επειδή είναι ο frontman του μεγαλύτερου rock ‘n’ roll συγκροτήματος της ιστορίας; Ναι, μάλλον, κάπως έτσι είναι.

Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι τα 5 χρόνια που μεσολάβησαν από το 2011, όταν κυκλοφόρησε το “I'm With You” album, είναι πολύς καιρός. Υπάρχουν και άλλοι που δε μπόρεσαν να ξεπεράσουν τη μετριότητα εκείνου του δίσκου και δεν ένιωσαν να τους λείπει απολύτως τίποτα. Το “The Getaway” είναι η απάντηση και στους μεν και στους δε. Σε κάθε περίπτωση, οι Red Hot Chili Peppers είναι και πάλι εδώ.

Έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από εκείνη τη μέρα του Αυγούστου που ο τυφώνας Κατρίνα σημάδεψε για πάντα τη Νέα Ορλεάνη. Όμως, οι κάτοικοι της πόλης που ζει και αναπνέει μουσική στάθηκαν ξανά στα πόδια τους και, χωρίς την παραμικρή διακοπή, συνέχισαν να κάνουν αυτό για το οποίο είναι διάσημοι. Να διπλώνουν τον χωροχρόνο, φέρνοντας κοντά παλιό και νέο, συνήθως με μια τρομπέτα.