And as the Waters go, Night will fall.

“Let’s break some waves before we leave”, Duke Garwood – “Hawaiian Death Song”

Lost in the savage wilderness, enjoying the distant fires.

I want flatlands / soft and steady breeze / bringing scents of lined-up breeze / dripping heavy pears and dancing leaves / I want flatlands / will you go there with me (Chelsea Wolfe – Flatlands)

“Until the spirit new sensation takes hold, then you know / I've got the spirit, but lose the feeling / I've got the spirit, but lose the feeling / Feeling, feeling, feeling, feeling, feeling, feeling, feeling.” Joy Division, Unknown Pleasures, “Disorder”

Όλα ξεκίνησαν το 2010, όταν κυκλοφόρησε ένας εκπληκτικός δίσκος με τον τίτλο “The Grime and the Glow”. Αυτό βέβαια είναι αναληθές, καθώς ξεκίνησαν όλα πολύ πιο πριν, το 2006, όταν μία νεαρή ακόμα Chelsea Wolfe έγραψε τον δίσκο “Mistake in Partying” σε μία περίοδο της ζωής της κατά την οποία ξεπερνούσε έναν χωρισμό. Τυχαίνει όμως η ίδια η Wolfe να αντιπαθεί φοβερά, όπως έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις της, αυτόν τον δίσκο και να μην αναγνωρίζει καθόλου τον εαυτό της μέσα σ’ αυτόν και μάλλον αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν κυκλοφόρησε επίσημα ποτέ. Από σεβασμό στην αποστροφή της για τον δίσκο αυτό, επιλέγω κι εγώ να τον προσπεράσω. 

Thirteen songs for when you are consumed by Fire.

Sin Will Find You Out...

"My God is rock’ n ’roll"

“We will wait/For the night/We will wait/For desire.” The Sound – “Desire”

Οι συντάκτες του Artcore ετοίμασαν τις προσωπικές τους λίστες και σας προτείνουν τους καλύτερους δίσκους του 2016. 

Night music that crawls under your skin strictly for night crawlers.

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το καινούριο EP “Decadent Life” του μουσικού σχήματος The Vagina Lips του Δημήτρη Πολιούδη, γνωστού και ως Jimmy Lips, και αδιαμφισβήτητα αποτελεί τη μουσική όαση των τελευταίων ημερών.

Strictly Forbidden Lunar Activities

Γενικά, χαιρόμαστε πολύ, όταν μαθαίνουμε ότι συγκροτήματα που αγαπάμε έρχονται στη χώρα μας, πόσο μάλλον στην πόλη μας (όσοι δεν μένουν Αθήνα ξέρουν). Χαιρόμαστε επίσης, όταν μαθαίνουμε ότι έρχονται μεγάλα ονόματα από θρυλικά συγκροτήματα που αγαπάμε, έχοντας βέβαια πλήρη επίγνωση ότι κατά 99%, το live δεν θα είναι όπως το ονειρευτήκαμε, λόγω της προσέλευσης χιλιάδων μουσικόφιλων, του αχανούς συναυλιακού χώρου, των χιλιάδων ιπτάμενων κινητών, μιας και το HD των ματιών μας δεν είναι αρκετό, και λοιπών δεινών. Όλα αυτά στερούν κάτι από τις καρδιές μας, όταν παρευρισκόμαστε σε μεγάλα μουσικά events, χωρίς βέβαια να μας αποτρέπουν από το να ανατριχιάζουμε εν τέλει 1.578.204 φορές, παρακολουθώντας τον καλλιτέχνη που θαυμάζουμε.

Με αφορμή λοιπόν την περιοδεία των The Cave Children, το Peninsula Tour όπως το αποκαλούν, είχαμε επιτέλους τη χαρά να ψιλοκουβεντιάσουμε μαζί τους. Τον δίσκο τους “Quasiland” τον είχα βρει τυχαία σ’ ένα δισκάδικο το 2015 και πρέπει να είχε μόλις κυκλοφορήσει από την Inner Ear records. Ήταν η φωτεινή ανακάλυψη της περσινής χρονιάς, καθώς έφεραν στην ελληνική μουσική σκηνή της ψυχεδέλειας και του garage έναν ήχο φρέσκο, με έντονη ταυτότητα και υποσχέσεις για μεγάλες μελλοντικές μουσικές στιγμές. Μιλήσαμε με τον Βασίλη Βλαχάκο, τη φωνή και την κιθάρα του συγκροτήματος και η συζήτηση πήγε κάπως έτσι…

Η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του Δημήτρη Πολιούδη, γνωστού και ως Jimmy Lips, με το project του The Vagina Lips βρίσκεται πλέον εκεί έξω. Ο λόγος γίνεται για τον δίσκο “Athanasia” που αποτελεί μία άκρως αναζωογονητική σύνθεση από shoegaze κιθάρες και νοσταλγικά πλήκτρα τα οποία πλαισιώνουν την περιρρέουσα dream pop ατμόσφαιρα ενός δίσκου μοναδικού για την εγχώρια μουσική σκηνή. 

Το In-Edit Festival έρχεται για ακόμη μία φορά στη Θεσσαλονίκη και η συντακτική ομάδα του Artcore Magazine θέλησε να κάνει ένα αφιέρωμα στα ντοκιμαντέρ που θα "ακούσουμε". Tο αποτέλεσμα ήταν αυτή εδώ η playlist.

Ο κόσμος κράτησε για λίγο την αναπνοή του, όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του David Bowie. Αυτός ο κόσμος, o οποίος εξαιτίας του έμαθε να κοιτάει προς τον ουρανό μήπως και δει τον Major Tom να περνάει χαιρετώντας μέσα από την άτρακτό του. Αυτός ο κόσμος, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που η αλλόκοτη και θετικώς προκλητική φιγούρα του Bowie άγγιξε τα ραδιοφωνικά Hertz, φοβόταν λιγότερο τη διαφορετικότητα. Αυτός ο κόσμος ο απροσάρμοστος, ο ιδιαίτερος, αυτός που βρήκε καταφύγιο στις μουσικές ενός εξωγήινου που δεν του καιγόταν καρφάκι για την κοινή γνώμη. Αυτά ήταν τα 70s. Αλλά ο κύριος Αστερόσκονη δεν έμεινε εκεί. Μεταλλασσόταν ομαλά και αβίαστα από δεκαετία σε δεκαετία φέρνοντας πάντα μουσική από το μέλλον στο μουσικό μας παρόν. Έδειχνε τον δρόμο, προκαλούσε τη σκέψη μας, ηρεμούσε τα πνεύματα αλλά και έσβηνε παράλληλα φωτιές με τα πιο εύφλεκτα οκτάνια.

H εμβληματικότερη μορφή της μουσικής βιομηχανίας έγινε σήμερα αστερόσκονη. Ενστικτωδώς και με τρομερή συγκίνηση για όλα αυτά που μας χαρίστηκαν από τον καλλιτέχνη David Bowie, δημιουργήσαμε μία playlist με κομμάτια που έλιωσαν τα ακουστικά μας επί πολλά χρόνια. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον Thin White Duke.

Οι συντάκτες της μουσικής ενότητας του Αrtcοre magazine νιώθουν πλήρεις από τις μουσικές του 2015 και αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί σας τα μουσικά τεφτέρια τους. Ακολουθούν οι προσωπικές τους λίστες με τους δίσκους που έλιωσαν φέτος... Καλή ακρόαση! 

Η σκηνή είναι μια έρημη πόλη, ένας εγκαταλελειμμένος δρόμος, μια γειτονιά ξεχασμένη, κάποια κτίρια σκωροφαγωμένα και το soundtrack πάει κάπως έτσι...

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής είχα το βλέμμα μου στραμμένο αλλού. Δεν κοιτούσα προς τους Editors, αν και αδιαμφισβήτητα περίμενα με ενδιαφέρον την κυκλοφορία του δίσκου τους “In Dream” τον Οκτώβριο.

Οι The Noise Figures επέστρεψαν τον Σεπτέμβριο με τον καινούριο τους δίσκο “Aphelion” από την Inner Ear Records και μας προσέφεραν 39:24 λεπτά γεμάτα αυθεντικό και ειλικρινές rock. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές που κυκλοφόρησαν το 2015 και το συγκρότημα με το δεύτερο πλέον album του έχει καταφέρει να αποτυπώσει στα αυτιά μας τον δικό του προσωπικό και χαρακτηριστικό ήχο. Το “Aphelion” είναι ένας δίσκος με αρκετά πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα από την προηγούμενη δουλειά του συγκροτήματος με τα ψυχεδελικά φωνητικά, τα μακρόσυρτα βαριά riffs στις κιθάρες και τα δυναμικά κρουστά προσδίδοντας στον δίσκο μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μυσταγωγίας. Ο Γιώργος Νίκας και ο Στάμος Μπάμπαρης μας προσφέρουν μία ώριμη δουλειά με στοιχεία stoner/ psychedelic/ garage rock, όλα δοσμένα με φοβερή συνοχή και με μία εξαιρετική παραγωγή να φαίνεται σε όλες τις λεπτομέρειες του album. Εμείς βρεθήκαμε με τον Στάμο Μπάμπαρη και ειπώθηκαν όλα τα παρακάτω…