And as the Waters go, Night will fall.
“Let’s break some waves before we leave”, Duke Garwood – “Hawaiian Death Song”
Lost in the savage wilderness, enjoying the distant fires.
I want flatlands / soft and steady breeze / bringing scents of lined-up breeze / dripping heavy pears and dancing leaves / I want flatlands / will you go there with me (Chelsea Wolfe – Flatlands)
Η Αφροδίτη Κατσιά και η Αλεξία Τζιώγα προτείνουν από πέντε βιβλία για να έχετε την καλύτερη συντροφιά δίπλα στο κύμα.
“Until the spirit new sensation takes hold, then you know / I've got the spirit, but lose the feeling / I've got the spirit, but lose the feeling / Feeling, feeling, feeling, feeling, feeling, feeling, feeling.” Joy Division, Unknown Pleasures, “Disorder”
Όλα ξεκίνησαν το 2010, όταν κυκλοφόρησε ένας εκπληκτικός δίσκος με τον τίτλο “The Grime and the Glow”. Αυτό βέβαια είναι αναληθές, καθώς ξεκίνησαν όλα πολύ πιο πριν, το 2006, όταν μία νεαρή ακόμα Chelsea Wolfe έγραψε τον δίσκο “Mistake in Partying” σε μία περίοδο της ζωής της κατά την οποία ξεπερνούσε έναν χωρισμό. Τυχαίνει όμως η ίδια η Wolfe να αντιπαθεί φοβερά, όπως έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις της, αυτόν τον δίσκο και να μην αναγνωρίζει καθόλου τον εαυτό της μέσα σ’ αυτόν και μάλλον αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν κυκλοφόρησε επίσημα ποτέ. Από σεβασμό στην αποστροφή της για τον δίσκο αυτό, επιλέγω κι εγώ να τον προσπεράσω.
Thirteen songs for when you are consumed by Fire.
Sin Will Find You Out...
"My God is rock’ n ’roll"
5+1 trivia για την ταινία “Dracula” του Francis Ford Coppola.
“We will wait/For the night/We will wait/For desire.” The Sound – “Desire”
Το 2016 έφτασε στο τέλος του και οι βιβλιολάτρεις του Artcore σας παρουσιάζουν τα βιβλία που απέκτησαν μια ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη τους.
Οι συντάκτες του Artcore ετοίμασαν τις προσωπικές τους λίστες και σας προτείνουν τους καλύτερους δίσκους του 2016.
Ήρθε, λοιπόν, το πλήρωμα του χρόνου και ο καιρός να παραδεχτώ ότι έσφαλα με το βιβλίο του Garth Risk Hallberg. Πρόκειται για το εκδοτικό φαινόμενο του 2016 και για ένα βιβλίο που μίσησα βαθύτατα στην πρώτη μου ενθουσιώδη απόπειρα να το διαβάσω. Η ανυπομονησία μου να το πιάσω στα χέρια μου μετατράπηκε, μέσα στην πρώτη ώρα ανάγνωσης, σε επίπονη, ψυχολογικά και σωματικά, απογοήτευση. Ψυχολογικά, γιατί ένιωθα πως δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες μου και σωματικά, γιατί μιλάμε για ένα «μαμούθ» 1024 σελίδων, για όνομα του Θεού… Το παράτησα, το έκραξα και το παράχωσα στη βιβλιοθήκη μου για κάμποσο καιρό μέχρι που η μαγεία των βιβλίων ψέλλισε μερικά ασυνάρτητα ξόρκια και η «Πόλη στις φλόγες» ξαναβρέθηκε στα χέρια μου. Ζήτησα συγγνώμη για το σφάλμα μου από τον Hallberg και αφέθηκα στο βιβλίο-τούβλο.
Night music that crawls under your skin strictly for night crawlers.
Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το καινούριο EP “Decadent Life” του μουσικού σχήματος The Vagina Lips του Δημήτρη Πολιούδη, γνωστού και ως Jimmy Lips, και αδιαμφισβήτητα αποτελεί τη μουσική όαση των τελευταίων ημερών.
Strictly Forbidden Lunar Activities
Γενικά, χαιρόμαστε πολύ, όταν μαθαίνουμε ότι συγκροτήματα που αγαπάμε έρχονται στη χώρα μας, πόσο μάλλον στην πόλη μας (όσοι δεν μένουν Αθήνα ξέρουν). Χαιρόμαστε επίσης, όταν μαθαίνουμε ότι έρχονται μεγάλα ονόματα από θρυλικά συγκροτήματα που αγαπάμε, έχοντας βέβαια πλήρη επίγνωση ότι κατά 99%, το live δεν θα είναι όπως το ονειρευτήκαμε, λόγω της προσέλευσης χιλιάδων μουσικόφιλων, του αχανούς συναυλιακού χώρου, των χιλιάδων ιπτάμενων κινητών, μιας και το HD των ματιών μας δεν είναι αρκετό, και λοιπών δεινών. Όλα αυτά στερούν κάτι από τις καρδιές μας, όταν παρευρισκόμαστε σε μεγάλα μουσικά events, χωρίς βέβαια να μας αποτρέπουν από το να ανατριχιάζουμε εν τέλει 1.578.204 φορές, παρακολουθώντας τον καλλιτέχνη που θαυμάζουμε.
Με αφορμή λοιπόν την περιοδεία των The Cave Children, το Peninsula Tour όπως το αποκαλούν, είχαμε επιτέλους τη χαρά να ψιλοκουβεντιάσουμε μαζί τους. Τον δίσκο τους “Quasiland” τον είχα βρει τυχαία σ’ ένα δισκάδικο το 2015 και πρέπει να είχε μόλις κυκλοφορήσει από την Inner Ear records. Ήταν η φωτεινή ανακάλυψη της περσινής χρονιάς, καθώς έφεραν στην ελληνική μουσική σκηνή της ψυχεδέλειας και του garage έναν ήχο φρέσκο, με έντονη ταυτότητα και υποσχέσεις για μεγάλες μελλοντικές μουσικές στιγμές. Μιλήσαμε με τον Βασίλη Βλαχάκο, τη φωνή και την κιθάρα του συγκροτήματος και η συζήτηση πήγε κάπως έτσι…
«Αν η κόλαση είναι οι άλλοι, τι είναι ένας κόσμος χωρίς ανθρώπους;»
Η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του Δημήτρη Πολιούδη, γνωστού και ως Jimmy Lips, με το project του The Vagina Lips βρίσκεται πλέον εκεί έξω. Ο λόγος γίνεται για τον δίσκο “Athanasia” που αποτελεί μία άκρως αναζωογονητική σύνθεση από shoegaze κιθάρες και νοσταλγικά πλήκτρα τα οποία πλαισιώνουν την περιρρέουσα dream pop ατμόσφαιρα ενός δίσκου μοναδικού για την εγχώρια μουσική σκηνή.
Στα χέρια μου, το καινούριο μυθιστόρημα του Jonathan Coe με τον τίτλο «Αριθμός 11», το sequel του «Τι Ωραίο Πλιάτσικο!», διχοτομήθηκε σαν αμοιβάδα και κάπως έτσι, καθ’ όλη την ανάγνωσή του είχα την αίσθηση πως διάβαζα δύο βιβλία. Το ένα ήταν πράγματι οι λέξεις που τύπωσε πάνω στο χαρτί ο τρομερός αυτός Εγγλέζος συγγραφέας και το δεύτερο ήταν ένα υποδόριο, σκοτεινό, σιγοψιθυριστό ανάγνωσμα που παραμόνευε στο βάθος και ξετύλιγε ζοφερές ιστορίες, πότε αληθινές και πότε φανταστικές, μα πάντα το ίδιο βαρυσήμαντες και γεμάτες έως σκασμού από μηνύματα και ιδεολογίες.
Οι σελίδες των αγαπημένων μας βιβλίων θα μας κρατήσουν συντροφιά και αυτό το καλοκαίρι. Εάν δεν έχετε επιλέξει ακόμα τα βιβλία των διακοπών σας, οι συντάκτες του Artcore προτείνουν από 5 βιβλία που θα σας χαρίσουν, εγγυημένα, αξέχαστες στιγμές ανάγνωσης οπουδήποτε βρεθείτε. Διαβάστε... είναι αναζωογονητικό!
Το In-Edit Festival έρχεται για ακόμη μία φορά στη Θεσσαλονίκη και η συντακτική ομάδα του Artcore Magazine θέλησε να κάνει ένα αφιέρωμα στα ντοκιμαντέρ που θα "ακούσουμε". Tο αποτέλεσμα ήταν αυτή εδώ η playlist.
Ο Πάνος Καρνέζης σπούδασε μηχανικός στην Ελλάδα και συνέχισε τις σπουδές του στην Αγγλία. Παράλληλα, τον κέρδισε η συγγραφή και άρχισε να γράφει στα αγγλικά. Παρακολούθησε το περίφημο μεταπτυχιακό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής του Πανεπιστημίου East Anglia (απ’ όπου αποφοίτησαν, μεταξύ άλλων, οι Ian McEwan και Kazuo Ishiguro) και το πρώτο του βιβλίο ήταν η συλλογή διηγημάτων "Little Infamies" («Μικρές ατιμίες»), το οποίο εκδόθηκε το 2002 από τον εκδοτικό οίκο Jonathan Cape. Ακολούθησε το μυθιστόρημα "The Maze" («Ο λαβύρινθος»), 2004, καθώς και το τρίτο του μυθιστόρημα, "The Birthday Party" («Πάρτι γενεθλίων»), το οποίο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Jonathan Cape το 2007. Τον Οκτώβριο του 2015 εκδόθηκε το τέταρτο μυθιστόρημά του «Οι Φυγάδες» από τις εκδόσεις Πατάκη και με αυτήν την αφορμή, αποφασίσαμε να μιλήσουμε μαζί του για τη Λατινική Αμερική, για τους ιαγουάρους και για τη διπλή ταυτότητα του συγγραφέα-μεταφραστή.
Έχω την εντύπωση ότι όσο μεγαλώνω τόσο πιο δύσκολα μπορώ να χαθώ μέσα στις σελίδες κάποιου βιβλίου. Λίγο τα άγχη της καθημερινότητας, λίγο που η παιδικότητα χάνεται και επέρχεται μία, μάλλον, ανάλγητη ψευδοενηλικίωση, λίγο που η μπαταρία της υπομονής μου ξοδεύεται πλέον γρηγορότερα και γίνομαι περισσότερο απαιτητική από τα βιβλία μου... είναι λοιπόν δυσκολότερο για μένα να εισέλθω στο matrix του εκάστοτε βιβλίου. Ευτυχώς, συμβαίνει ακόμα, όπως στην περίπτωση του βιβλίου «Πρωινή Γαλήνη» του Ηλία Μαγκλίνη. Εξοικειωμένη ήδη με το έργο του, μέσα από την εβδομαδιαία στήλη του, «Ο κύριος Γκρι», στην εφημερίδα «Καθημερινή», και τα άλλα δύο μυθιστορήματά του «Σώμα με σώμα» και «Η Ανάκριση», ήξερα ότι στο καινούργιο του βιβλίο θα με περίμενε ένας φιλόξενος κόσμος πανέμορφης λογοτεχνικής γραφής με ατόφιο συναίσθημα. Παρακάτω, λοιπόν, είναι η συζήτησή μου με τον κ. Μαγκλίνη με δώρο το εξαιρετικό soundtrack που μας έφτιαξε για το βιβλίο του…
«Γιατί στην αρχή των πραγμάτων υπάρχει πάντα φως;»
Ο κόσμος κράτησε για λίγο την αναπνοή του, όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του David Bowie. Αυτός ο κόσμος, o οποίος εξαιτίας του έμαθε να κοιτάει προς τον ουρανό μήπως και δει τον Major Tom να περνάει χαιρετώντας μέσα από την άτρακτό του. Αυτός ο κόσμος, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που η αλλόκοτη και θετικώς προκλητική φιγούρα του Bowie άγγιξε τα ραδιοφωνικά Hertz, φοβόταν λιγότερο τη διαφορετικότητα. Αυτός ο κόσμος ο απροσάρμοστος, ο ιδιαίτερος, αυτός που βρήκε καταφύγιο στις μουσικές ενός εξωγήινου που δεν του καιγόταν καρφάκι για την κοινή γνώμη. Αυτά ήταν τα 70s. Αλλά ο κύριος Αστερόσκονη δεν έμεινε εκεί. Μεταλλασσόταν ομαλά και αβίαστα από δεκαετία σε δεκαετία φέρνοντας πάντα μουσική από το μέλλον στο μουσικό μας παρόν. Έδειχνε τον δρόμο, προκαλούσε τη σκέψη μας, ηρεμούσε τα πνεύματα αλλά και έσβηνε παράλληλα φωτιές με τα πιο εύφλεκτα οκτάνια.
H εμβληματικότερη μορφή της μουσικής βιομηχανίας έγινε σήμερα αστερόσκονη. Ενστικτωδώς και με τρομερή συγκίνηση για όλα αυτά που μας χαρίστηκαν από τον καλλιτέχνη David Bowie, δημιουργήσαμε μία playlist με κομμάτια που έλιωσαν τα ακουστικά μας επί πολλά χρόνια. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον Thin White Duke.
Οι συντάκτες της μουσικής ενότητας του Αrtcοre magazine νιώθουν πλήρεις από τις μουσικές του 2015 και αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί σας τα μουσικά τεφτέρια τους. Ακολουθούν οι προσωπικές τους λίστες με τους δίσκους που έλιωσαν φέτος... Καλή ακρόαση!
Τρεις από τους συντάκτες μας, με φόντο το εορταστικό κλίμα, διάλεξαν τα καλύτερα βιβλία που πέρασαν από τα χέρια τους τη χρονιά που μας αποχαιρετά και σας τα συστήνουν ανεπιφύλακτα ως το καλύτερο δώρο εορτών για τον εαυτό σας και τους οικείους σας, ώστε να ξεκινήσει το 2016 με την καλύτερη αναγνωστική παρέα.
Η σκηνή είναι μια έρημη πόλη, ένας εγκαταλελειμμένος δρόμος, μια γειτονιά ξεχασμένη, κάποια κτίρια σκωροφαγωμένα και το soundtrack πάει κάπως έτσι...
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής είχα το βλέμμα μου στραμμένο αλλού. Δεν κοιτούσα προς τους Editors, αν και αδιαμφισβήτητα περίμενα με ενδιαφέρον την κυκλοφορία του δίσκου τους “In Dream” τον Οκτώβριο.
Οι The Noise Figures επέστρεψαν τον Σεπτέμβριο με τον καινούριο τους δίσκο “Aphelion” από την Inner Ear Records και μας προσέφεραν 39:24 λεπτά γεμάτα αυθεντικό και ειλικρινές rock. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές που κυκλοφόρησαν το 2015 και το συγκρότημα με το δεύτερο πλέον album του έχει καταφέρει να αποτυπώσει στα αυτιά μας τον δικό του προσωπικό και χαρακτηριστικό ήχο. Το “Aphelion” είναι ένας δίσκος με αρκετά πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα από την προηγούμενη δουλειά του συγκροτήματος με τα ψυχεδελικά φωνητικά, τα μακρόσυρτα βαριά riffs στις κιθάρες και τα δυναμικά κρουστά προσδίδοντας στον δίσκο μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μυσταγωγίας. Ο Γιώργος Νίκας και ο Στάμος Μπάμπαρης μας προσφέρουν μία ώριμη δουλειά με στοιχεία stoner/ psychedelic/ garage rock, όλα δοσμένα με φοβερή συνοχή και με μία εξαιρετική παραγωγή να φαίνεται σε όλες τις λεπτομέρειες του album. Εμείς βρεθήκαμε με τον Στάμο Μπάμπαρη και ειπώθηκαν όλα τα παρακάτω…
Έχω καταλήξει σε δύο επίπονα συμπεράσματα για τους Έλληνες αναγνώστες. Το πρώτο είναι ότι δεν διαβάζουν πολύ και το δεύτερο ότι δε διαβάζουν κωμικά βιβλία.
Ο Κωσταντής Σταυρόπουλος εργάζεται ως μαθηματικός στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Μέχρι πρόσφατα κατοικούσε στη Βεγγάζη της εμπόλεμης Λιβύης από όπου και έφυγε λόγω της εμπόλεμης κατάστασης της περιοχής και πλέον δηλώνει μόνιμος κάτοικος του Άμπου Ντάμπι. Αλλά η πλοκή περιπλέκεται, κυριολεκτικά, καθώς εκτός από μαθηματικός τυχαίνει να είναι και συγγραφέας νουάρ μυθιστορημάτων. Το πρώτο του βιβλίο «Αναζητώντας μια Νάπολη στο Βερολίνο» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το 2012 και το πρόσφατό του βιβλίο «Ο Χορός των Λέμινγκς» από τις εκδόσεις Κριτική. Με αφορμή λοιπόν την πρόσφατή του συγγραφική δουλειά κουβεντιάσαμε μαζί του και μάθαμε για την απόφασή του να φύγει για τη Λιβύη, για τον πρωταγωνιστή του, τον Ντάριο Γκρούμο, για τις αυτοκτονικές τάσεις των λέμινγκς και για το soundtrack του βιβλίου του…
«Δεν είσαι πολύ καλά εσύ;!» Με ρώτησε με ρητορικό ύφος –δις- μια κυρία στο τέλος της συνάντησης των 40 τυχερών μελών της λέσχης Noir-Metaixmio με τον Jo Nesbø, που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, το πρωί στις 19/9. Και όχι… δεν ήμουνα καλά!
Η αλήθεια είναι πως είχα ετοιμάσει άλλο κείμενο για το ξεπαρθένεμα της καινούριας στήλης αλλά όπως «Ο βασιλιάς έρχεται όποτε του καπνίσει» έτσι και ο ενθουσιασμός ο δικός μου ήρθε, κάπνισε, ξεφύσησε νικοτίνες και ένα καινούριο κείμενο πιάστηκε στα δίχτυα του Microsoft του Word μου.
Tι είναι η κλασσική λογοτεχνία; Πού να την εντάξω, πώς να της φερθώ, σε ποιον ορισμό να την χωρέσω έτσι «τεράστια» που είναι;
Σκόπευα να γράψω για ένα άλλο βιβλίο αλλά να, με βρήκε το «’Ενα Κάποιο Τέλος» του Julian Barnes και ένιωσα μία ακατανίκητη επιθυμία να «σκαλίσω» λίγο τη δουλειά του. Πρωτοάκουσα γι αυτόν πριν από κάποια χρόνια και πάντα για κάποιον διεστραμμένο και ανεξήγητο λόγο ανέβαλα την ανάγνωση των βιβλίων του. Για κάποιο λόγο πάντα αντιστέκομαι σε βιβλία που ενστικτωδώς είμαι σίγουρη ότι θα τα λατρέψω. Σε κάποιο βιβλιοδικτατορικό παράλληλο σύμπαν θα με είχαν εξορίσει σε κάποια αναθεματισμένη γωνιά του πλανήτη για τούτη την ύβρη. Γιατί τώρα τον διάβασα… και τώρα σ’ έχω στερνή μου γνώση.
«Υπάρχει, άραγε, στην πραγματικότητα, αυτό που λέμε «ολέθριο ελάττωμα», αυτή η έντονα σκοτεινή ρωγμή που χωρίζει στα δύο μια ζωή,
Και έχει πάει 5.30 το απόγευμα. Κάθομαι με τους δύο Νικολάδες στην Πλατεία Odeon και ρουφάμε εσπρέσο και τσιγάρα νευρικά στην προσμονή της επικείμενης συνάντησής μας με τον Αύγουστο Κορτώ.
Να μη βρίζεις. Να μη βρίζεις.
Θεσσαλονίκη. Κέντρο. Καλός καιρός, τραπεζάκια έξω και μπύρες. Περιμένουμε τον Πέτρο Αυλίδη, να μιλήσουμε για το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Σοφέρ». Ένα βιβλίο, στη βάση του αυτοβιογραφικό, καθώς εξιστορεί τα χρόνια που έζησε ως φοιτητής αρχικά και αργότερα ως ψυχίατρος στο Βερολίνο. Το Βερολίνο των 80s με τη μαγεία των άπειρων καλλιτεχνών και της προσδοκίας. Ήρθε. Συστάσεις. Η κουβέντα πηγαίνει γρήγορα στον ενικό και παραγγέλνουμε μια τριάδα μπύρες ακόμη. Ο Πέτρος είναι από εκείνους τους ανθρώπους, που σε κερδίζουν τόσο με τις απόψεις τους, όσο και με τον ιδιαίτερο τρόπο που τα λένε. Ουσία και στυλ.«Και δε μιλάμε για χασίσια. Ούτε για σκόνες και χαπάκια, πολύ μπανάλ ουσίες. Μιλάμε για ιδέες, μαν. Και για Στιλ. Σκληρά ναρκωτικά.»Ανοίγει το κασετόφωνο. Ξεκινάμε:
Και έπαθα λοιπόν το επονομαζόμενο και εντελώς απ’ το μυαλό μου βγαλμένο «σύνδρομο του κέρσορα».
Πριν αρχίσουν όλα. Είχαν κιόλας αρχίσει
Και ιδού τι γίνεται όταν οι street artists αγαπάνε τα βιβλία. Αυτή λοιπόν είναι η νέα κολεξιόν του εκδοτικού οίκου Penguin Books.
Είσαι απ’ αυτούς τους περίεργους. Είσαι απ’ αυτούς που θέλουν να βιώνουν έναν ελεγχόμενο φόβο με τα μάτια τους να μεταπηδούν με έκσταση από αιματοβαμμένη πρόταση σε νεκρικό σημείο στίξης.
Θα ξεκινήσω λάθος. Θα ξεκινήσω αντίστροφα αυτή τη φορά, όπως αρμόζει στον Charles Bukowski που λίγο πολύ έζησε μία ζωή αντίστροφη, κάπως ανάποδη. Θα ξεκινήσω με τα πολλά κι ενοχλητικά «γιατί δεν πρέπει να διαβάσεις Bukowski, καλέ μου αναγνώστη».