Οι συντάκτες της μουσικής ενότητας του Αrtcοre magazine νιώθουν πλήρεις από τις μουσικές του 2015 και αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί σας τα μουσικά τεφτέρια τους. Ακολουθούν οι προσωπικές τους λίστες με τους δίσκους που έλιωσαν φέτος... Καλή ακρόαση!
Τρεις από τους συντάκτες μας, με φόντο το εορταστικό κλίμα, διάλεξαν τα καλύτερα βιβλία που πέρασαν από τα χέρια τους τη χρονιά που μας αποχαιρετά και σας τα συστήνουν ανεπιφύλακτα ως το καλύτερο δώρο εορτών για τον εαυτό σας και τους οικείους σας, ώστε να ξεκινήσει το 2016 με την καλύτερη αναγνωστική παρέα.
Η σκηνή είναι μια έρημη πόλη, ένας εγκαταλελειμμένος δρόμος, μια γειτονιά ξεχασμένη, κάποια κτίρια σκωροφαγωμένα και το soundtrack πάει κάπως έτσι...
Για να είμαι απολύτως ειλικρινής είχα το βλέμμα μου στραμμένο αλλού. Δεν κοιτούσα προς τους Editors, αν και αδιαμφισβήτητα περίμενα με ενδιαφέρον την κυκλοφορία του δίσκου τους “In Dream” τον Οκτώβριο.
Οι The Noise Figures επέστρεψαν τον Σεπτέμβριο με τον καινούριο τους δίσκο “Aphelion” από την Inner Ear Records και μας προσέφεραν 39:24 λεπτά γεμάτα αυθεντικό και ειλικρινές rock. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές που κυκλοφόρησαν το 2015 και το συγκρότημα με το δεύτερο πλέον album του έχει καταφέρει να αποτυπώσει στα αυτιά μας τον δικό του προσωπικό και χαρακτηριστικό ήχο. Το “Aphelion” είναι ένας δίσκος με αρκετά πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα από την προηγούμενη δουλειά του συγκροτήματος με τα ψυχεδελικά φωνητικά, τα μακρόσυρτα βαριά riffs στις κιθάρες και τα δυναμικά κρουστά προσδίδοντας στον δίσκο μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μυσταγωγίας. Ο Γιώργος Νίκας και ο Στάμος Μπάμπαρης μας προσφέρουν μία ώριμη δουλειά με στοιχεία stoner/ psychedelic/ garage rock, όλα δοσμένα με φοβερή συνοχή και με μία εξαιρετική παραγωγή να φαίνεται σε όλες τις λεπτομέρειες του album. Εμείς βρεθήκαμε με τον Στάμο Μπάμπαρη και ειπώθηκαν όλα τα παρακάτω…
Έχω καταλήξει σε δύο επίπονα συμπεράσματα για τους Έλληνες αναγνώστες. Το πρώτο είναι ότι δεν διαβάζουν πολύ και το δεύτερο ότι δε διαβάζουν κωμικά βιβλία.
Ο Κωσταντής Σταυρόπουλος εργάζεται ως μαθηματικός στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Μέχρι πρόσφατα κατοικούσε στη Βεγγάζη της εμπόλεμης Λιβύης από όπου και έφυγε λόγω της εμπόλεμης κατάστασης της περιοχής και πλέον δηλώνει μόνιμος κάτοικος του Άμπου Ντάμπι. Αλλά η πλοκή περιπλέκεται, κυριολεκτικά, καθώς εκτός από μαθηματικός τυχαίνει να είναι και συγγραφέας νουάρ μυθιστορημάτων. Το πρώτο του βιβλίο «Αναζητώντας μια Νάπολη στο Βερολίνο» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη το 2012 και το πρόσφατό του βιβλίο «Ο Χορός των Λέμινγκς» από τις εκδόσεις Κριτική. Με αφορμή λοιπόν την πρόσφατή του συγγραφική δουλειά κουβεντιάσαμε μαζί του και μάθαμε για την απόφασή του να φύγει για τη Λιβύη, για τον πρωταγωνιστή του, τον Ντάριο Γκρούμο, για τις αυτοκτονικές τάσεις των λέμινγκς και για το soundtrack του βιβλίου του…
«Δεν είσαι πολύ καλά εσύ;!» Με ρώτησε με ρητορικό ύφος –δις- μια κυρία στο τέλος της συνάντησης των 40 τυχερών μελών της λέσχης Noir-Metaixmio με τον Jo Nesbø, που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, το πρωί στις 19/9. Και όχι… δεν ήμουνα καλά!
Η αλήθεια είναι πως είχα ετοιμάσει άλλο κείμενο για το ξεπαρθένεμα της καινούριας στήλης αλλά όπως «Ο βασιλιάς έρχεται όποτε του καπνίσει» έτσι και ο ενθουσιασμός ο δικός μου ήρθε, κάπνισε, ξεφύσησε νικοτίνες και ένα καινούριο κείμενο πιάστηκε στα δίχτυα του Microsoft του Word μου.
Tι είναι η κλασσική λογοτεχνία; Πού να την εντάξω, πώς να της φερθώ, σε ποιον ορισμό να την χωρέσω έτσι «τεράστια» που είναι;
Σκόπευα να γράψω για ένα άλλο βιβλίο αλλά να, με βρήκε το «’Ενα Κάποιο Τέλος» του Julian Barnes και ένιωσα μία ακατανίκητη επιθυμία να «σκαλίσω» λίγο τη δουλειά του. Πρωτοάκουσα γι αυτόν πριν από κάποια χρόνια και πάντα για κάποιον διεστραμμένο και ανεξήγητο λόγο ανέβαλα την ανάγνωση των βιβλίων του. Για κάποιο λόγο πάντα αντιστέκομαι σε βιβλία που ενστικτωδώς είμαι σίγουρη ότι θα τα λατρέψω. Σε κάποιο βιβλιοδικτατορικό παράλληλο σύμπαν θα με είχαν εξορίσει σε κάποια αναθεματισμένη γωνιά του πλανήτη για τούτη την ύβρη. Γιατί τώρα τον διάβασα… και τώρα σ’ έχω στερνή μου γνώση.
«Υπάρχει, άραγε, στην πραγματικότητα, αυτό που λέμε «ολέθριο ελάττωμα», αυτή η έντονα σκοτεινή ρωγμή που χωρίζει στα δύο μια ζωή,
Και έχει πάει 5.30 το απόγευμα. Κάθομαι με τους δύο Νικολάδες στην Πλατεία Odeon και ρουφάμε εσπρέσο και τσιγάρα νευρικά στην προσμονή της επικείμενης συνάντησής μας με τον Αύγουστο Κορτώ.
Να μη βρίζεις. Να μη βρίζεις.
Θεσσαλονίκη. Κέντρο. Καλός καιρός, τραπεζάκια έξω και μπύρες. Περιμένουμε τον Πέτρο Αυλίδη, να μιλήσουμε για το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Σοφέρ». Ένα βιβλίο, στη βάση του αυτοβιογραφικό, καθώς εξιστορεί τα χρόνια που έζησε ως φοιτητής αρχικά και αργότερα ως ψυχίατρος στο Βερολίνο. Το Βερολίνο των 80s με τη μαγεία των άπειρων καλλιτεχνών και της προσδοκίας. Ήρθε. Συστάσεις. Η κουβέντα πηγαίνει γρήγορα στον ενικό και παραγγέλνουμε μια τριάδα μπύρες ακόμη. Ο Πέτρος είναι από εκείνους τους ανθρώπους, που σε κερδίζουν τόσο με τις απόψεις τους, όσο και με τον ιδιαίτερο τρόπο που τα λένε. Ουσία και στυλ.«Και δε μιλάμε για χασίσια. Ούτε για σκόνες και χαπάκια, πολύ μπανάλ ουσίες. Μιλάμε για ιδέες, μαν. Και για Στιλ. Σκληρά ναρκωτικά.»Ανοίγει το κασετόφωνο. Ξεκινάμε:
