Άλλαι Τέχναι

Εισέβαλε στην κονίστρα της τέχνης χορευτικά και είχε την τύχη να δουλέψει με πολλούς διακεκριμένους χορευτές, χορογράφους και συνθέτες. Μετά από ένα ατύχημα που τον υποχρέωσε να παραιτηθεί από τον χορό, ίδρυσε γκαλερί σε διάφορες πόλεις, όπως στη Νέα Υόρκη, τη Γενεύη, το Παρίσι, το Μιλάνο, τη Ζυρίχη, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, πλήρης εμπειριών και αναγνωρισμένος πια, αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Ελλάδα και συγκεκρμένα, στο επτά στρεμμάτων κτήμα του, στην Αγία Παρασκευή. Αλλά φυσικά μία τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητα, όπως αυτή του Ιόλα, δεν θα μπορούσε να μείνει σε ένα απλό ενδιαίτημα. Ο αρχιτέκτονας και φίλος του, Γεώργιος Μουσούρης, δημιούργησε μία βίλα αρκετών τετραγωνικών μέτρων που φιλοξενούσαν όχι μόνο τον Ιόλα και τους διάσημους καλεσμένους του, αλλά και την ιδιαίτερη συλλογή του. Ο γνωστός αρχιτέκτονας Πικιώνης έχει επιμεληθεί το εκτενές πλακόστρωτο του περιβόλου και λέγεται, μάλιστα, πως όταν ο επιμελητής των κατασκευών, ενημέρωσε τον Ιόλα, ότι ο Πικιώνης μιλούσε και χάιδευε τις πέτρες, ο Ιόλας του απάντησε ότι ακριβώς γι’αυτό τον ακριβοπληρώνει, γιατί μπορεί και μιλά στις πέτρες. 

Η συλλογή του Ιόλα υπολογίζεται ότι αποτελούνταν από 11.000 έργα τέχνης, όπου ανάμεσά τους υπήρχαν δημιουργίες του Πικάσο, του Ερνστ, του Μιρό, του Γουόρχολ, του Μαγκρίτ, του Χατζηκυριάκου–Γκίκα, του Ακριθάκη και του Τάκι. Εκτιμάται επίσης, ότι μέρος της συλλογής αποτελούσαν και περίπου 2.500 αρχαιότητες.

Διακαιολογημένα λοιπόν, θα αναρωτηθεί κανείς τι απέγινε αυτή η συλλογή, μα δυστυχώς, η μόνη ειλικρινής απάντηση είναι ότι εξαϋλώθηκε. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πού βρίσκεται έστω και ένα από αυτά τα πολύτιμα αντικείμενα τέχνης. Στην περίπτωση Ιόλα, έχουμε για πρώτη ίσως φορά το μοναδικό φαινόμενο, όπου μία συλλογή Τέχνης στιγματίζεται από τη ζωή του συλλέκτη της. 

Οι κίτρινες φυλλάδες της εποχής ξεκινούν μία άρδην κακεντρεχή αντιμετώπιση του Ιόλα, βασιζόμενοι κυρίως στην ιδιόμορφη προσωπική ζωή του συλλέκτη. Οι καταγγελίες ενός πρώην συνεργάτη του για ομοφυλοφυλία και όργια επιδαψίλευσαν την σκανδαλοθηρική αυτή διάθεση εναντίον του Ιόλα και διευκόλυναν κάποιους που στιγμάτισαν τον ίδιο το συλλέκτη αλλά και την πολύτιμη συλλογή του. Αποτέλεσμα όλης αυτής της αστήρικτης λασπολογίας είναι η δημιουργία του παράλογου φαινομένου, όπου, όταν ο Ιόλας θέλησε να δωρίσει τη συλλογή του στο ελληνικό κράτος, η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να τη δεχτεί.

Μία βίλα λοιπόν, που θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε ένα από τα πιο ελκυστικά κέντρα σύγχρονης Τέχνης, έχει μετατραπεί σε βίλα οργίων λεηλασίας. Το άλλοτε παλάτι του Ιόλα θυμίζει σήμερα σκηνικό πολέμου. Τα αγάλματα που δέσποζαν κάποτε στον εξωτερικό χώρο ήταν από τα πρώτα που εξαφανίστηκαν μετά τον θάνατό του. Το γεγονός ότι επί χρόνια κανένας δεν ασχολήθηκε με αυτήν τη «βίλα των οργίων» προσέφερε στους αδηφάγους εισβολείς την ευκαιρία να παραβίασουν πόρτες και παράθυρα και ανενόχλητοι να αρπάξουν όλα αυτά, τα αμύθητης αξίας έργα τέχνης, χωρίς να δίστασουν μάλιστα να ξηλώσουν μέχρι και τις πολύτιμες ταπετσαρίες. 

Η διορατικότητα του συλλέκτη, στη συκεκριμένη περίπτωση, εκτείνεται λοιπόν και πέρα από το συλλεκτικό του δαιμόνιο, αφού η δήλωσή του σε μία από τις συνεντεύξεις του, να μην τον αποκαλούν συλλέκτη ή έμπορο τέχνης, αλλά νταβατζή της Τέχνης, επιβεβαιώθηκε στο έπακρο, μετά τον θάνατό του.