Δεν ξέρω ποια είναι η εντύπωση που έχουν οι ακροατές εκεί έξω, αλλά φέτος το heavy metal περνάει δύσκολα. Δεν έχει συμβεί κάποιο καταστροφικό γεγονός, η παραγωγή δίσκων συνεχίζεται στους βιομηχανικά προκαθορισμένους ρυθμούς, οι περιοδείες συνεχίζουν να γεννούν χρήμα για τους εμπλεκομένους και σίγουρα θα έχει συγκεντρωθεί μια πληθώρα albums τον Δεκέμβρη, ώστε οι κριτικοί να έχουν πολλές επιλογές για να διαμορφώσουν τις καθιερωμένες λίστες τους. Απλά νιώθω ότι από όλες αυτές τις καταχωρήσεις για τα «καλύτερα της χρονιάς», ελάχιστα θα είναι εκείνα τα albums που θα συνεχίσουμε να ακούμε ευχάριστα χρόνια μετά.
Lost in the savage wilderness, enjoying the distant fires.
Captain Sensible ή κατά κόσμον Raymond Ian Burns. Μια ιδιαίτερη μουσική φυσιογνωμία που συνέδεσε άμεσα το όνομά του με την έκρηξη του πανκ στη Μεγάλη Βρετανία στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Ιδρυτικό μέλος των θρυλικών The Damned, στους οποίους ξεκίνησε ως μπασίστας και μετέπειτα σόλο ποπ μουσικός, ο Captain έδειξε εξαρχής να διαθέτει τη «μαγιά» για να εδραιωθεί στο κοινό συνειδητό ως ένα punk rock icon. Ευφυής, σαρκαστικός, αντισυμβατικός με μπόλικη δόση χιούμορ αλλά και με αναμνήσεις από μία εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί. Το Artcore βρήκε τον Captain Sensible και –εκμεταλλευόμενο την εξαιρετική και σπάνια ηλιοφάνεια– ζήτησε από τον ίδιο να μοιραστεί μαζί μας μερικές από τις εμπειρίες του από την εποχή της πανκ και των κοινωνικών/πολιτικών ανακατατάξεων αλλά και τις μελλοντικές του βλέψεις ως μουσικός. (Η συνέντευξη έγινε στις 25/03/17).
Η χειμερινή εκδοχή του Plisskën Festival επιστρέφει λίγο πριν το τέλος του 2017 με ένα ακόμα πολυπολιτισμικό, καινοτόμο και περιπετειώδες lineup με καλλιτέχνες, είδη και τάσεις από όλο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής σκηνής. Μέσα στο κέντρο της πόλης, την 1η και 2η Δεκεμβρίου, το Plisskën θα φιλοξενήσει πάνω από 40 διεθνείς και εγχώριους καλλιτέχνες σε 3 χώρους επί της οδού Πειραιώς που θα ξεκινάνε κάθε μέρα στις 19:00 και θα τελειώνουν στις 05:30 της επόμενης ημέρας.
Στους μουσικούς βωμούς της αρεσκείας μας έχουμε συνηθίσει να εναποθέτουμε λέξεις – κλειδιά που αναδεικνύουν τον υπερβολικό μας ενθουσιασμό για τους ήχους που εμπλουτίζουν την καθημερινότητά μας. Και μπορεί αυτή η υπερβολή να μην αντικατοπτρίζει κάποια αντικειμενική ακρίβεια και αλήθεια, αλλά ενέχει μια αίγλη υγιή και καθόλα επιτρεπτή. Έτσι, αυτή τη φορά, οι βόρειοι ήρωες και γίγαντες δυνατών ήχων δημιουργούν αρμονίες, ανεμικές διαθέσεις και ηλεκτρόνια που ανεβάζουν την καρδιά στο σημείο, όπου η κορυφή ενός βουνού αγγίζει τον ουρανό.
H Polly Jean (PJ) Harvey γεννήθηκε σαν σήμερα (9/10) στο Bridport του Dorset της Μεγάλης Βρετανίας το 1969. Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν οι φολκ και μπλουζ επιρροές, καθότι οι γονείς της ήταν ιδιαιτέρως μουσικόφιλοι με προτιμήσεις που κυμαίνονταν από τον Bob Dylan μέχρι τον Captain Beefheart και την αμερικανική country/folk (συνδέονταν μάλιστα φιλικά και με το ιδρυτικό μέλος των Rolling Stones, Ian Stewart). Ήδη από τα εφηβικά της χρόνια η PJ ήταν ιδιαίτερα δραστήρια μουσικά καθώς συμμετείχε σε διάφορα τοπικά σχήματα, με γνωστότερο τους Bologne στους οποίους έπαιζε σαξόφωνο.
H May Roosevelt επιστρέφει με νέο album που έχει τον τίτλο “Junea” και θα κυκλοφορήσει από την Inner Ear στις 23 Οκτωβρίου.
Αν περιμένεις τον λευκό πρίγκιπα, βγαλμένο μέσα από κάποιο παραμύθι, που θα έρθει με το άσπρο άλογο και θα σε σώσει από τα βάσανα της καθημερινότητας, τότε ο Kimi Kärki είναι ο ξανθός Φινλανδός που όχι με άλογο αλλά με μια ακουστική κιθάρα θα έρθει να σε απομονώσει από τον θόρυβο και να σου δείξει την ουσία του φολκλορικού κάλλους.
Ένας μήνας πέρασε από το Ziria Music Festival 2017 και ανυπομονούμε ήδη να φτάσει το επόμενο καλοκαίρι που θα ξαναζήσουμε τρεις μέρες μουσικής στη φιλόξενη αγκαλιά της Ζήρειας. Η διοργάνωση έβαλε και φέτος τον πήχη ψηλά και πάλι όμως κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες, αγγίζοντας επαγγελματικά standards. Το κοινό ήταν πολύ και ενθουσιώδες. Οι μουσικοί για μιαν ακόμη φορά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των Μουσών και έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Είναι πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η χώρα μας διαθέτει μια εξαιρετική μουσική παραγωγή και η βεβαιότητα αυτή αποτελεί πραγματική ελπίδα για το μέλλον. Παρά το κρύο και την υγρασία που έπεφτε κάθε βράδυ, παραμέναμε μέχρι τέλους εκεί, τιμώντας αυτό που πραγματικά πιστεύουμε και αγαπάμε: Τη Μουσική! Με το τέλος του Φεστιβάλ, πήραμε μαζί μας τις αναμνήσεις του τριημέρου και παρακάτω μοιραζόμαστε μερικές από αυτές:
Ο πολυσχιδής παραγωγός της Brainfeeder, Lapalux, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί από την Independent ως «ο Barry White της electronica», για πρώτη φορά ζωντανά στην Αθήνα.
Είναι δυνατόν να κοντραριστείς με πέντε νέους Άγγλους, γεμάτους αυτοπεποίθηση και ενέργεια, έτοιμους να κατακτήσουν τον κόσμο; Η απάντηση είναι όχι∙ σε καμία περίπτωση δεν το επιδιώκεις, ιδιαίτερα όταν έχεις να κάνεις με τέκνα του Sheffield. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ευθυγραμμιστείς μαζί τους και να ταυτιστείς με το μήνυμά τους: η ισχύς εν τη ενώσει.
Είναι το παγκόσμιο rock ‘n’ roll γεγονός των ημερών. Οι Foo Fighters κυκλοφορούν το ένατο studio album τους και η είδηση έχει κατακλύσει τα media του χώρου. Μετά τους τελευταίους μήνες αναμονής και τα πρόσφατα teaser videos, έφτασε η ώρα του “Concrete And Gold” και όλος ο κόσμος πήρε επιτέλους αυτό που περίμενε. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;
''What hath night to do with sleep?'' - John Milton, Paradise Lost (1667)
Ο Καναδός μουσικός παραγωγός της ηλεκτρονικής μουσικής, Blank Banshee, γεννημένος το 1988, ξέρει καλά τον ήχο των Windows 95 και των παλιών κινητών. Φοράει την απαστράπτουσα ψηφιδωτή μάσκα του και μεταφέρει το κοινό του με σαμπλαρίσματα, μπιτ και φωνητικά στον κόσμο των video games, των Η/Υ και των κινητών των 80s και των 90s.
Οι Afformance κυκλοφορούν ταυτόχρονα δύο albums.
Βροχή αστερόσκονης στα πρόσωπα όλων εκείνων που μεγάλωσαν, αλλά δεν εγκατέλειψαν τα όνειρα που έκαναν ως παιδιά.
Η ισορροπία μεταξύ μοντέρνου και vintage είναι μια σκληρή μάχη. Πάντα ψάχνουμε το κάτι καινούριο και πρωτοποριακό, δύσκολα όμως αντιστεκόμαστε σε κάτι που έχει τον αέρα του παλιού. Το συναρπαστικό νέο κύμα του synth wave που έχει γυρίσει πολλά κεφάλια τελευταία, αποτελεί απλώς μια νέα μάχη. Μια, στην οποία ευχαρίστως θα ριχτούμε.
Όταν έχεις γεννηθεί στις ΗΠΑ μια μέρα σαν την 11η Σεπτεμβρίου (9/11 όπως το λένε εκεί), τότε είναι λίγο δύσκολο να μπορείς να γιορτάσεις τα γενέθλιά σου, ειδικά μετά το 2001. Η ζωή όμως συνεχίζεται, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει όπως λέει κι ο σοφός (;) λαός, κι έτσι σαν σήμερα, 11/9 ή 9/11, γεννήθηκε στο Κονέκτικατ ο Richard Melville Hall, aka Moby.
Με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε το 9ο Street Mode Festival, το μεγαλύτερο φεστιβάλ στη Βόρειο Ελλάδα, που φέτος διεξήχθη για πρώτη φορά στον πολυχώρο ΦΙΞ.
Πίσω από αυτό το υπέροχο εξώφυλλο κρύβεται η αξιέπαινη προσπάθεια μερικών νέων μουσικών που έχουν σκοπό να δώσουν συνέχεια στη μουσική τους μέχρι να τελειοποιήσουν την κάθε τους νότα.
Ένα μοναδικό line-up Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών.
I want flatlands / soft and steady breeze / bringing scents of lined-up breeze / dripping heavy pears and dancing leaves / I want flatlands / will you go there with me (Chelsea Wolfe – Flatlands)
Αν το “Ultraviolence” είναι η πρώτη ματιά και το “Honeymoon” για να ξέρεις ότι θα υπάρξει σύνδεση μεταξύ δύο προσώπων, τότε το “Lust for Life” θα πρέπει να είναι ο αναγεννησιακός τους έρωτας, που δεν θα εξελιχθεί σε μια συμβατική συνήθεια. Μία φράση, όμως, δείχνει πώς είναι η πραγματικότητα: Too good to be true.
Οι μουσικοί που μεγάλωσαν μέσα σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα, εκεί που το ψύχος δεν αφήνει τις ηλιαχτίδες να τους ζεστάνει, φτάνουν στο βάθος της προσωπικής τους αβύσσου – παλεύουν, παίρνουν βαθιές ανάσες μετά από κάθε εσωτερικό αγώνα και παράγουν «φωτεινά» δημιουργήματα. Ο ακραίος ήχος ποτέ δεν ακούστηκε πιο παραγωγικός, πιο τολμηρός και πιο απελευθερωμένος από στερεότυπα.
Για την τελευταία promo κυκλοφορία των Ding An Sich, αν και βρίσκεται εδώ και καιρό στα χέρια μου, μόλις πρόσφατα αξιώθηκα να κάτσω να γράψω δύο λόγια (και επ’ ευκαιρίας να ευχαριστήσω και τον Νίκο Σαρικώστα που μου την έστειλε).
Η διεύθυνση είναι 726 St. Peter Street, η περιοχή το French Quarter, η πόλη φυσικά η Νέα Ορλεάνη. Από το 1961 σε αυτό το σημείο στεγάζεται το Preservation Hall, ένα από τα πιο σημαντικά μέρη όπου ζει η παραδοσιακή jazz. Εκεί το πλούσιο παρελθόν συναντά το παρόν και εκεί χτίζεται το μέλλον. Φέτος, η house band του Preservation Hall κυκλοφόρησε ένα ακόμα album και αν μη τι άλλο δε μας έλειψαν ποτέ οι αφορμές να επισκεπτόμαστε νοητά την πιο συναρπαστική πόλη της αμερικανικής ηπείρου.
Πάνω από 50 συναυλίες και όλες οι δράσεις της street κουλτούρας στο μεγαλύτερο φεστιβάλ που έγινε ποτέ στην Βόρεια Ελλάδα!
Τι είναι ένα playlist, αν όχι ένα μανιφέστο αυτοαναφοράς; Ακόμα και στα μέτρα του ψηφιακού κόσμου που ζούμε, μια επιλογή τραγουδιών ήταν, είναι και θα είναι μια σειρά από μηνύματα που ο διαχειριστής της επιθυμεί να περάσει στους δυνητικούς ακροατές. Για όποιο σκοπό και να χρησιμοποιείται, με όποιο μέσο και να μοιράζεται, μια λίστα μουσικής είναι βαθιά στην ουσία της δεμένη σημειολογικά με τις ζωγραφιές των ανθρώπων των σπηλαίων, που κατέγραφαν τη ζωή τους και άφηναν πληροφορίες για τους επόμενους. Και πάντοτε έχει να πει μια ιστορία. Κάπως όπως και αυτή που ακολουθεί. Δεν είναι συνεκτική, δεν υπάρχει η παραμικρή μουσικολογική σύνδεση μεταξύ των κομματιών, αν εργαζόμουν ως DJ θα ήταν αφορμή δικαιολογημένης απόλυσης. Κι όμως είναι κάτι που φέρνει εμένα και εσάς πιο κοντά. Τα επόμενα 10 κομμάτια είναι σταχυολογημένες επιλογές από τα 10 τελευταία albums που προστέθηκαν στη δισκοθήκη μου, ή με άλλα λόγια οι πιο πρόσφατες από τις αγάπες μου. Μπορείς να φανταστείς κάτι πιο προσωπικό;
Το ετήσιο ραντεβού των φίλων της μουσικής επαναλαμβάνεται στις 24, 25, 26 Αυγούστου στο Αθλητικό Κέντρο Ζήρειας, στα 1.550 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το βουνό, τα έλατα, τα άγρια άλογα, η λίμνη Δόξα, το σπήλαιο που γεννήθηκε ο Ερμής, ο ποταμός Σύθας, συνθέτουν ένα απίστευτο φυσικό σκηνικό, από εκείνα που κάνουν τόσο ξεχωριστή την ελληνική γη. Μέσα σε αυτό το συναρπαστικό σκηνικό, εκεί όπου οι κορυφές σμίγουν με τ’ αστέρια και τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης, οι ακούραστοι εθελοντές–διοργανωτές του Φεστιβάλ, ετοιμάζονται και φέτος να υποδεχτούν σε ένα τριήμερο πάρτι τους εραστές της Μουσικής. Της τέχνης που έτσι κι αλλιώς γεννήθηκε στα βουνά, τόπο καταγωγής και κατοικίας των εννέα Μουσών, των «παρθένων που μας κάνουν να ξεχνάμε τα βάσανά μας και απαλύνουν τους πόνους μας», σύμφωνα με τον Ησίοδο.
Στις 24 Αυγούστου, για ένατη χρονιά ανηφορίζουμε στην πανέμορφη διαδρομή από το Ξυλόκαστρο προς τα μαγευτικά Τρίκαλα Κορινθίας κι ακόμα πιο πάνω στο θεϊκό οροπέδιο της Ζήρειας, για το πιο high και ανοιχτό πάρτυ του καλοκαιριού! Μια μαραθώνια non stop μουσική γιορτή με τρεις σκηνές, open, in και after, από νωρίς το μεσημέρι έως νωρίς το …πρωί, με φανταστικές μπάντες και παραγωγούς, με μοναδικές εναλλακτικές δραστηριότητες, φιλική για όλες τις ηλικίες, παιδιά και ..σκυλιά!
