A (bi) weekly retrospect of new interesting sounds. Ο Αλέξανδρος Δανιηλίδης προτείνει:

A (bi) weekly retrospect of new interesting sounds

A (bi) weekly retrospect of new interesting sounds. Ο Αλέξανδρος Δανιηλίδης προτείνει:

A (bi) weekly retrospect of new interesting sounds. Ο Αλέξανδρος Δανιηλίδης προτείνει:

Οι Moonshine Effect είναι ένα μουσικό σχήμα που δημιουργήθηκε το 2015 στην Αθήνα (Ελλάδα). Το μουσικό είδος που παίζουν είναι Indie/dream pop με ψυχεδελικές και folk επιρροές. Το album “our eyes should meet” είναι καρπός συλλογικής προσπάθειας η οποία ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2015 και τελείωσε το χειμώνα του 2017.

Ο Αλέξανδρος Δανιηλίδης προτείνει 10 κυκλοφορίες που ξεχώρισε από το 2018:

A (bi) weekly retrospect of new interesting sounds

Νοέμβριος 1972. Η Carly Simon κυκλοφορεί σε single το “You’re So Vain”, που έμελε να γίνει το μοναδικό τραγούδι της που θα φτάσει στο νούμερο 1 των αμερικανικών charts. Σχεδόν μισό αιώνα μετά, το “You’re So Vain”, όχι απλά ακούγεται το ίδιο φρέσκο, αλλά έχει πλέον καθιερωθεί ως ένα από τα «απόλυτα» τραγούδια χωρισμού… Όπως έχει ειπωθεί, αν το “You’re So Vain” δεν αποτελεί μέρος της playlist ενός χωρισμού, τότε δεν έχεις χωρίσει πραγματικά ακόμα! Γιατί, μόνο όταν έχεις πραγματικά συνειδητοποιήσει το τέλος μιας σχέσης, μπορείς να πετάξεις στον άλλον περιπαικτικά και κατάμουτρα τον στίχο: «είσαι τόσο ματαιόδοξος, που μπορεί να νομίσεις ότι αυτό το τραγούδι είναι για σένα»!

A (bi) weekly retrospect of new interesting sounds

Η Μουσική Κωμωδία «Ωραία Ελένη» του Jacques Offenbach επιστρέφει πιο όμορφη και πιο ανανεωμένη από ποτέ και γιορτάζει τον 5ο χρόνο επιτυχίας της στην Κεντρική Σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης κάθε Παρασκευή και Σάββατο από 16/11/2018. Η αιρετική σκηνοθεσία του Παναγιώτη Αδάμ και ένα σύνολο από εκλεκτούς ηθοποιούς -τραγουδιστές, χορευτές και μουσικούς συνθέτουν την πιο απολαυστική σάτιρα της φετινής σεζόν. Με μία ανατρεπτική και άκρως χιουμοριστική εκδοχή του γνωστού μύθου της Ωραίας Ελένης, μέσα από τη διαχρονική ματιά του, ο Offenbach μας προκαλεί με τα αιώνια ζητήματα της οικογενειοκρατίας, της ψευτοηθικής και της διεφθαρμένης εξουσίας.

A (bi) weekly retrospect of new interesting sounds

31-10-1963: Στο νούμερο 1 των Βρετανικών charts, ανεβαίνει το συγκρότημα των Gerry And The Pacemakers, από το Liverpool. Η επιτυχία αυτή θέτει ένα ρεκόρ για την εποχή και τη μουσική ιστορία, καθώς το συγκρότημα ενώ έχει κυκλοφορήσει μόλις 3 τραγούδια σε single, τα βλέπει να κατακτούν το ένα μετά το άλλο την κορυφή των charts! 

A (bi)weekly retrospect of new interesting sounds

Αν στην ιστορία της Rock υπήρξε ποτέ στιγμή στην οποία η μουσική και οι στίχοι που τη συνοδεύουν συναντιούνται ολοκληρωτικά με τα φιλοσοφικά ερωτήματα και τις αγωνίες που ο άνθρωπος προσπαθεί να εξηγήσει και να κατευνάσει, τότε η στιγμή αυτή είναι το “The Dark Side of the Moon”. Μια φιλοσοφική διάλεξη σχεδόν 43 λεπτών που αναμοχλεύει τον θάνατο, την ψυχική ασθένεια, την ματαιότητα, τον άκρατο καταναλωτισμό της σύγχρονης κοινωνίας, την απληστία, την εγγενή ανθρώπινη ροπή προς την αντιπαράθεση και τον πόλεμο… 

Οι Turbowolf είναι από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που ένα τυχαίο άκουσμα αρκεί για να μαγνητίσει το ενδιαφέρον σου (όπως η περίπτωση των The Wytches, λίγα χρόνια πριν). Τους ακούς ευχάριστα καθώς αναζητάς νέα μουσικά «ευρήματα» στα ράφια του δισκάδικου, με τον ήχο του κουαρτέτου από το Bristol να αποτυπώνεται με περισσή ευκολία στο υποσυνείδητό σου.

Η Orion Productions, σε συνεργασία με το σολιστικό φωνητικό σύνολο Artisti Orioni, στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων του Πάσχα, παρουσιάζει στο Διεθνές Καλλιτεχνικό Κέντρο Athenaeum, την Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018 στις 20:00, εκδήλωση θρησκευτικής μουσικής με τίτλο “Requiem Aeternam”, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.

Κάτω από χρυσές δέσμες φωτός, ανάμεσα από λεπτές μπλε γραμμές που δεν διαθλώνται, περιτριγυρισμένη από επαναλαμβανόμενα ηχητικά μοτίβα, μπροστά σε θάλασσα, πίσω από στατικές εικόνες τηλεόρασης, πίσω από τηλεφωνικές γραμμές, μέσα από το ιριδίζον φως οπαλίου, πίσω από φακούς, μέσα από οθόνες. Από όποιο πρίσμα και αν σε κοίταξα, το σύμπαν μέσα σου δεν σταμάτησε να ξεχύνεται, να περικλείει τα πάντα σε μια αίθουσα μικρή, και να στέκεται απέναντι μου. 

Ξημέρωσε η μέρα και το βράδυ της φύσηξε έτσι που ανάγκασε τα άστρα να ψελλίσουν «ω γλυκύ μου έαρ».

To Release Radar είναι ένας καλός φιλαράκος – για την ακρίβεια είναι ένας αλγόριθμος που έρχεται κάθε φορά ανανεωμένος, δυνατός, ακμαίος και ορμητικός σαν το ιππικό στα παλιά western. Πέρασαν πολλές εβδομάδες που δεν είχα αναφερθεί στην εβδομαδιαία λίστα του Spotify. Κάποιοι Σουηδοί έκαναν ένα εντυπωσιακό step up στο game τους με τις λίστες και άρχισαν να με βομβαρδίζουν (κι εσάς φαντάζομαι) με Release Radars, με Throwback Thursdays, με New Music Fridays, με 6 διαφορετικά Daily Mix κάθε πρωί και γενικά τόσες playlist προτάσεις που το πρόβλημα είναι πια οι μόνο 24 ώρες της ημέρας. Αλλά δεν το βάζουμε κάτω, κάνουμε σύμμαχο τον χρόνο - και ο καλός φιλαράκος επέστρεψε τη στιγμή που μου έλειψε.

Δέκα ανέκδοτα κομμάτια του Θάνου Ανεστόπουλου κυκλοφορούν σε μια ειδική έκδοση διπλού cd, που περιλαμβάνει και τα κομμάτια του δίσκου «Ως Το Τέλος» σε νέο mastering. Οκτώ από αυτά τα κομμάτια κυκλοφορούν και σε album βινυλίου με τον τίτλο «Θάνος Ανεστόπουλος». Τέλος, το πρώτο προσωπικό album του, «Ως Το Τέλος», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2012, επανακυκλοφορεί με το ίδιο artwork και το ίδιο mastering σε διαφανές βινύλιο. Και οι τρεις κυκλοφορίες θα διατίθενται και ψηφιακά σε όλες τις μουσικές πλατφόρμες.

Επιστρέφοντας από την πρώτη Ευρωπαϊκή περιοδεία τους για την προώθηση του “Unique” (και τέταρτη συνολικά σε περίπου δύο χρόνια), στο πλευρό των Damnation Day, οι Poem ανεβαίνουν μετά από καιρό σε Αθηναϊκή σκηνή, το Σάββατο 31 Μαρτίου, στο ΙΛΙΟΝ Plus, με σκοπό την ζωντανή παρουσίαση του νέου album, στα πλαίσια μιας εκτενούς setlists με όλες τις σημαντικές στιγμές της μέχρι στιγμής πορείας τους.

Για πρωινά που θέλουν χρώματα, για νύχτες που θέλουν άστρα, για πρόσωπα που φέρουν ανησυχίες και θέλουν διεξόδους, η Melentini βάζει ήχο στη ζωή και ελκύει τη ζωή μέσα από τον ήχο.

Όταν μία μπάντα εύχεται για το νέο της δημιούργημα: «ελπίζουμε να το αγαπήσεις», αρχικά διαπιστώνεις ότι διατηρούν μία αίσθηση που ξεπερνάει την καθιερωμένη ελπίδα να σου αρέσει απλά η μουσική τους· και όταν η ευχή τους αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά, τότε νιώθεις ότι μάλλον δύσκολα θα το αποχωριστείς. Ένας ωραίος δεσμός γεννιέται.

Εντάξει το ξέρω, η αισθητική μας, η στάση μας απέναντι στα πράγματα, το γεγονός ότι δεν περιμένουμε μια συγκεκριμένη ημέρα για να εκφράσουμε τα αισθήματά μας, η εναλλακτικότητά μας και γενικώς ο αντικομφορμισμός μας, μας ωθεί στο να σνομπάρουμε κάθε χρόνο την «ημέρα των ερωτευμένων». Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το «έτερον ήμισυ» διακατέχεται από ρομαντισμό που δεν μπορούμε να αποφύγουμε; Και θέλουμε να του κάνουμε το χατίρι; Ιδού λοιπόν μια λίστα για την ημέρα του «Αγίου Βαλεντίνου» που αφενός θα ικανοποιήσει το ταίρι μας (βγάζοντας μας ασπροπρόσωπους!), αλλά θα ακουστεί εντάξει και για τα δικά μας «περίεργα» γούστα…

And as the Waters go, Night will fall.

Συναυλία για βιολί και εκκλησιαστικό όργανο στη Γερμανική Εκκλησία Αθηνών, την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018 στις 20:00, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος και του Συλλόγου Αποφοίτων Γερμανικής Σχολής Αθηνών.

10 of the most interesting songs we heard in 2017.

Οι Marva Von Theo σας ανακοινώνουν την ψηφιακή κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου με τίτλο “Dream Within A Dream”.

Μέσα στα 90s έγινε κάτι θεμελιώδες: αναπτύχθηκε ακόμη περισσότερο ο λυρισμός του συναισθήματος και το συναίσθημα του λυρισμού. Πάντα όσον αφορά τη μουσική και συγκεκριμένα το prog metal. Ευτυχώς, παρότι τα χρόνια πέρασαν και ο χώρος χρειαζόταν νέα φρεσκάδα, τίποτα δεν ώθησε τους σημερινούς μουσικούς να προσθέτουν και αυτοί με τη σειρά τους ένα προσωπικό λιθαράκι στον ήχο. Οι Major Denial χειρίστηκαν τα πάντα με ακρίβεια στο ντεμπούτο τους. Ο Νεκτάριος Ντάγκας είναι εδώ για να μας δώσει κάποιες απαντήσεις, και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Ένα από τα πιο γεμάτα, δυνατά και εκφραστικά ραντεβού θα ξαναλάβει χώρα στα μέρη μας. Είναι από εκείνα τα ραντεβού που δε σε νοιάζει τι θα φορέσεις, δε σκέφτεσαι τι θα πεις – μην κάνεις λάθος και φανείς ανούσιος ή παρεξηγηθείς –, δε σκέφτεσαι πως θα σταθείς, ώστε να υπάρχει η πιθανότητα να ξανασυναντηθείτε. Ξέρεις μόνο ότι η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί και πως θα είσαι εκεί, για πρώτη ή για ακόμη μια φορά. Ξέρεις, πάνω απ’ όλα, ότι είναι ένα ραντεβού eye to eye και τίποτα δε θα το αλλάξει αυτό. Είναι η απλότητα που περικλύει την όλη ατμόσφαιρα. Όσοι έχουν απορίες ας βρουν κατάλυμα παρακάτω.

Η πολυτάλαντη Melentini, που το 2013 με το ντεμπούτο της αιχμαλώτισε τους κριτικούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό και πρόσφατα έγινε talk-of-the-town στους σινεφίλ κύκλους, γράφοντας το soundtrack του βραβευμένου «Άφτερλωβ», ανακοινώνει την κυκλοφορία της δεύτερης προσωπικής δισκογραφικής δουλειάς και παρουσιάζει, ως πρώτο δείγμα του επερχόμενου δίσκου, το νέο της τραγούδι "Satellites".

Σκέφτομαι ότι, αν αναφερθώ στους Afformance ως ένα καθαρό post rock σχήμα, τότε τους αφαιρώ κάτι από την αίγλη της πειραματικής τους διάθεσης. Οπότε, νομίζω ότι είναι καλύτερα να τους βλέπουμε ως αλχημιστές που, μέσα σε μια σιωπή μηνών, μπορούν να παράγουν όμορφη μουσική, που σε συντροφεύει, σε ηρεμεί, σε θέλει. Λίγες μέρες πριν από την κοινή εμφάνισή τους με τους Universe217, ο Κώστας Βερίγκας δίνει απαντήσεις και μένει μ’ ένα παράπονο: ότι τους μεγάλωσα.

Φαίνεται σαν μια θεωρητική περικοκλάδα, όμως έχει 100% ρεαλιστική βάση. Τις εποχές που το rock 'n' roll έμοιαζε να ξεφυτρώνει από παντού, να έχει δική του οντότητα και να οδηγεί τον κόσμο μακριά από τον συντηρητισμό και την πατριαρχία, είχε τη δύναμη να σταματά πολέμους, να εξισώνει αδικίες και να μας κάνει όλους λιγότερο καθάρματα. Ο χρόνος όμως είναι αδυσώπητος για όλους, μοιραία τα 60s πέρασαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αυτό που έμεινε να παράγεται είναι μεν η βασική μαγιά του rock 'n' roll, χωρίς όμως την απαραίτητη δόση ψυχής. Ίσως είναι μια αρτηριοσκληρωτική θεωρία, ίσως είμαστε υπερβολικά απαιτητικοί σαν δημιουργοί και κοινό, η γενική ιδέα όμως είναι πως το παλιό, κλασικό rock δεν είναι πια εδώ και όσοι παίζουν μπάλα σε αυτό το γήπεδο ματαιοπονούν σε αμφίβολα καλλιτεχνικά αδιέξοδα. 

Μένοντας ξανά και ξανά στη μουσική αυτού του ντεμπούτου, σκέφτομαι ότι αν είχε στόμα και μιλούσε θα ξεστόμιζε μόνο μια στροφή: “Can't you see it in my eyes, my education is no disguise, the reason why I'm talking over your head, I'm a grad” (“Sophisticated”- Sieges Even)

Δύο ποιοτικότατες μπάντες με προσωπικό ήχο και η καθεμία με την ξεχωριστή δική της (μεγαλύτερη ή μικρότερη) πορεία στα εγχώρια μουσικά δρώμενα, συναντιούνται στη σκηνή του Κυττάρου στην Αθήνα. Οι Universe 217 με ένα setlist αποτελούμενο από αρκετά καινούρια κομμάτια, που δεν έχουν εκτελεστεί ζωντανά ποτέ στο παρελθόν, σε ένα διάλειμμα από τη δημιουργία του διαδόχου του "Change" full length album, ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους Αθηναίους Afformance, που με την πρόσφατη ταυτόχρονη κυκλοφορία δυο albums, των “Pop Nihilism” και “Music for Imaginary Film #1”, μέσω της United We Fly, βρίσκονται στην πιο δημιουργική και καλλιτεχνικά οργασμική φάση της μέχρι στιγμής πορείας τους. Σκοπό της συναυλιακής αυτής συνύπαρξής αποτελεί –όπως πάντα- η δημιουργία μοναδικών μουσικών στιγμών και τίποτα παραπάνω. Τη συναυλία θα ανοίξει το ανερχόμενο σχήμα των Atomic Love από την Αθήνα.

Τρίτο στούντιο άλμπουμ από τους Φιλανδούς psych-heavy rockers και η σκανδιναβική παράδοση καλά κρατεί! Έχοντας προηγηθεί το ομώνυμο (2012) και το “Second Psychedelic Coming: The Aquarius Tapes” (2015), η Jess και οι Ancient Ones επιστρέφουν στα μουσικά δρώμενα της χώρας (αλλά και της ευρύτερης, revived ψυχεδελικής σκηνής της Ευρώπης) με ένα bluesy άλμπουμ που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απολύτως από τους προκατόχους του.

Ακόμα μια χρονιά έφτασε αισίως στο φινάλε της. Πολλές μουσικές, πολλές ευχάριστες στιγμές, ελάχιστες εκπλήξεις και, ως είθισται, κάποιες απογοητεύσεις. Το να συγκεντρώσεις όλα τα όμορφα που άκουσες και να φτιάξεις μια μικρή λίστα είναι ίσως το πιο ψυχαναγκαστικό πράγμα που μπορείς να κάνεις. Κι όμως, εμείς το κάναμε. Καθένας μας συγκέντρωσε την αγαπημένη του πεντάδα εκλεκτών δίσκων, και σας τις παρουσιάζουμε. Φέτος, έχουμε και την τιμή να φιλοξενούμε δύο πεντάδες επιπλέον, τριών ανθρώπων που ζούνε ανάμεσα σε δίσκους: του Άρη Τσικρικέ από τα Public και των Σοφίας Γεωργιάδου και Αναστάση Πετρέλλη από τη Velona Records. Και του χρόνου με υγεία!

Αγαπημένοι του Ελληνικού κοινού, οι GYBE θα βρεθούν στο Fuzz Live Music Club της Αθήνας, την Κυριακή 29 Απριλίου 2018, για ένα show μεγάλης διάρκειας και -όπως πάντα- δυσθεώρητα υψηλής ποιότητας, από εκείνα που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό κατά τη διάρκειά τους, σε κάνουν να παραμιλάς μετά το πέρας τους και συλλαμβάνεις συχνά το μυαλό σου να ανακαλεί και επαναφέρει σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου!

Συναυλία Χριστουγεννιάτικης μουσικής με τη χορωδία “Musica Sacra” και εκκλησιαστικό όργανο στη Γερμανική Εκκλησία Αθηνών, την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017 στις 20:00, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος και του Συλλόγου Αποφοίτων Γερμανικής Σχολής Αθηνών.

Είτε μπορεί να γίνει πιστευτό είτε όχι, μία μπασογραμμή μπορεί να είναι ενίοτε καλύτερη και από τρία στρώματα κιθάρας. Μα το θέμα δεν είναι ο ανταγωνισμός, αλλά το ότι ο ζητούμενος ήχος μπάσου μπορεί να στηρίξει όλα τα υπόλοιπα όργανα, να δημιουργήσει τις καλύτερες γέφυρες και να εξυψώσει συνθέσεις. Μπορεί να αποδωθεί σαν ένας καλπασμός, αλλά και ως ένα μελωδικό μουρμουρητό σαν αυτό του Mikael Akeferldt στο “The Moor” των Opeth. Παρακάτω υπάρχουν μερικές, μόνο, από τις άπειρες συνθέσεις με αξιολάτρευτο ήχο μπάσου.

To δωδέκατο και τελευταίο single της σειράς "A Distant Victory Singles Club", κυκλοφορεί από σήμερα 11 Δεκεμβρίου και περιέχει τα κομμάτια των Beetroot.

Δύο ποιοτικότατες μπάντες με προσωπικό ήχο και η καθεμία με την ξεχωριστή δική της (μεγαλύτερη ή μικρότερη) πορεία στα εγχώρια μουσικά δρώμενα, συναντιούνται στη σκηνή του Eightball Club της Θεσσαλονίκης για την παρουσίαση της τελευταίας δισκογραφικής δουλειάς της μίας εκ των δύο (Mother of Millions). Οι δεύτεροι (Universe 217) με ένα setlist αποτελούμενο από αρκετά καινούρια κομμάτια, που δεν έχουν εκτελεστεί ζωντανά ποτέ στο παρελθόν, σε ένα διάλειμμα από τη δημιουργία του διαδόχου του "Change" full length album, ενώνουν τις δυνάμεις τους με τους προαναφερθείς συνοδοιπόρους τους, με σκοπό τη δημιουργία μοναδικών μουσικών στιγμών και τίποτα παραπάνω.

Δεύτερο γύρος ανακοινώσεων για τη φετινή 10η εορταστική edition του Street Mode Festival, που θα διεξαχθεί στο διάστημα 30 Αυγούστου – 2 Σεπτεμβρίου. Όλα δείχνουν πως φέτος το φεστιβάλ αναμένεται μεγαλύτερο από ποτέ, τόσο σε διάρκεια (για πρώτη φορά τετραήμερο) όσο και σε συμμετοχές.

Οι Kemerov, με ανανεωμένη σύνθεση, οργώνουν την Ελλάδα στα πλαίσια της βινυλιακής κυκλοφορίας του ντεμπούτου album τους "FMKD" (πάλι από τη δική μας Vault Relics), κάτι λιγότερο από έναν χρόνο μετά την αρχική του κυκλοφορία σε CD και ψηφιακή μορφή.

Οι A Victim Of Society παρουσιάζουν το video για το κομμάτι "Amnesia" από το album τους "Freaktown", που κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλιο.

"Once you become predictable, no one's interested anymore." - Chet Atkins

“Let’s break some waves before we leave”, Duke Garwood – “Hawaiian Death Song”

“With limited perception we see – We learn, and we laugh, and we sleep, And we watch. Logic is worthless” Storm of Memories

Καθώς το 2017 βρίσκεται περίπου ενάμιση μήνα πριν το φινάλε του, κάνει τους απολογισμούς του. Μια γεμάτη μουσική χρονιά. Σε ένα προσωπικό top 5 δε γίνεται να συμπεριληφθούν όλοι οι ωραίοι δίσκοι παρά μόνο οι ιδιαίτερα αγαπητοί σε μένα. Ωστόσο, υπάρχει μια ντουζίνα από τρομερά τραγούδια που αποτελούν κομμάτι δίσκων που δεν θα δούμε μέσα στην πεντάδα είτε γιατί οι δίσκοι ως σύνολο δεν έχουν προοπτικές είτε γιατί δεν γίνεται να εκτοπίσουμε τους 5 πολυαγαπημένους. Τα τραγούδια που θα ακούσετε στη συνέχεια μπορείτε να τα ακούτε συνέχεια και να σας ικανοποιήσουν περισσότερο και από το αν ακούγατε έναν άψογο δίσκο. 

Όπως ανακοινώθηκε από τις διοργανώτριες εταιρείες 3 Shades of Black και Krisis Productions, σε μία εξαιρετική συγκυρία, οι Arcturus επιστρέφουν (μετά από 6 χρόνια) στην Ελλάδα, για δύο συναυλίες, τη Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018 στο νεόδμητο Temple και το Σάββατο 13 Ιανουαρίου στο Eightball Club. Αφορμή για αυτό αποτελεί η κυκλοφορία του προσφάτου “Arcturian”, που επανέφερε τους Νορβηγούς στη δισκογραφία μετά από πολυετή απουσία, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα εξαιρετικό δείγμα avant-garde metal, όπως και κάθε προηγούμενη δισκογραφική τους δουλειά.

Πριν χρόνια, όχι και τόσο πολλά, η May θα ήταν το κοριτσάκι που προσπαθεί να τραγουδήσει έναν τυχαίο στίχο, όπως «Μέσα στη νύχτα, αααα, αααα», σε μια παιδική δυσαρμονία. Τα χρόνια πέρασαν, η διάθεση παρέμεινε ίδια και μεγαλύτερη, και η May κυκλοφορεί μια ιστορία φόβου και αγάπης, στοιχειωμένα ηλεκτρόνια, μελοποιεί Ντίνο Χριστιανόπουλο και αγγίζει νέα ψηφιακά επίπεδα έμπνευσης.

Ο Nick Cave είναι φίλος μου. Ο ίδιος δεν το ξέρει, αλλά είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου. Η φιλία μας είναι από αυτές που ονομάζονται «σχέση ζωής» και αντέχει σχεδόν 40 χρόνια. Και φυσικά έχει περάσει από όλες τις φάσεις από τις οποίες περνάει μια μακροχρόνια σχέση: μια πρώτη, μάλλον δυσάρεστη γνωριμία, την διαδέχτηκε η αποδοχή με επιφυλακτικότητα που τελικά ξεπεράστηκε για να διαμορφωθεί αυτή η σχέση πάθους που μας περπάτησε δεκαετίες ολόκληρες. Σήμερα, στην ωριμότητα των χρόνων, οι συναντήσεις μας δεν είναι το ίδιο πυκνές, αλλά όταν συμβαίνουν πλημυρίζουν από νοσταλγία, εκείνη που σε φέρνει στην κατάσταση να συνεννοείσαι πλέον χωρίς λόγια, απλά μόνον με την εκατέρωθεν ματιά που δηλώνει: «τι έχουμε περάσει μαζί εμείς οι δύο…». Αυτή τη νοσταλγία θα αισθανθούμε μεταξύ μας ξανά -οι δυο μας- στην επικείμενη συνάντηση μας: Πέμπτη 16 Νοεμβρίου στην Sports Arena (Tae Kwon Do), στη sold out συναυλία των Nick Cave and The Bad Seeds.

Συναυλία για χορωδία, εκκλησιαστικό όργανο, κουαρτέτο χάλκινων πνευστών και κουαρτέτο εγχόρδων στη Γερμανική Εκκλησία Αθηνών, την Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017 στις 20:00, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος και του Συλλόγου Αποφοίτων Γερμανικής Σχολής Αθηνών.

Με αφορμή την εμφάνισή του στην Αθήνα, θυμόμαστε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές του συνεργασίες.

Οι post-rockers Midas Fall μαζί με τον Raised by Swans (κατά κόσμον Eric Howden) έρχονται αυτόν τον Νοέμβριο στην Ελλάδα για μία μίνι περιοδεία στην οποία θα ακουστεί το νέο, ακόμη ακυκλοφόρητο υλικό των πρώτων, που είναι προγραμματισμένο να δοθεί στη δημοσιότητα την άνοιξη του 2018, αλλά και αυτό από το επερχόμενο, τέταρτο σε σειρά album του δεύτερου.

Makena. Αυτό θα μπορούσε να είναι το όνομα ενός Σουηδού οδηγού στο ράλι Ντακάρ, που διαθέτει έναν τρόπο οδήγησης διαφορετικό από κάθε άλλον, αφού το αμάξι του μοιάζει περισσότερο να πετάει παρά να πατάει στη γη. Θα μπορούσε να είναι το όνομα ενός Ιάπωνα συγγραφέα και ζωγράφου, ο οποίος μέσα από τις λέξεις και τις πινελιές του μοιάζει με ουράνιο καλλιτέχνη που δεν έχει επαφή με τα γήινα. Όμως, κανένα από τα δύο δεν ισχύει. Το όνομα Makena είναι ο ηχητικός έρωτας που συστήθηκε στο κατώφλι ενός δισκάδικου.

Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που αυτές τις μέρες ζουν και αναπνέουν στην αναμονή και τη μαγική περίοδο των πρώτων εντυπώσεων για το καινούριο Converge album. Το ξέρω, επειδή είμαι ένας από αυτούς. Ο καθένας από αυτούς, έχει το δικό του προσωπικό λόγο να εκτιμά τους αμερικανούς μαστορες του hardcore. Ο δικός μου λόγος ήταν πάντα η progressive αντίληψη που τους ξεχώρισε από την υπόλοιπη σκηνή πάνω από μια δεκαετία πριν. Γιορτάζοντας λοιπόν την κυκλοφορία αυτή, έχουμε εδώ ένα playlist με δυναμική και progressive μουσική, από αυτές που κάνουν τις εβδομάδες ενδιαφέρουσες και περιπετειώδεις. Volume Up!

Γνήσια τέκνα της ακμάζουσας και διαρκώς ανερχόμενης psychedelic/stoner ελληνικής σκηνής, οι Naxatras (προφέρεται Ναξάτρας) είναι ένα δυναμικό heavy psych rock trio με έδρα τη Θεσσαλονίκη και με προϋπηρεσία στα μουσικά δρώμενα της χώρας από το 2012. Μέσα από μουσικές αναζητήσεις και πειραματισμούς κατέληξαν το 2015 στην πρώτη τους ομώνυμη κυκλοφορία, που απέσπασε πολλές θετικές εντυπώσεις. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή για την ιδιαίτερα δραστήρια μπάντα. Μετά το ομότιτλο EP στις αρχές του 2016, οι Naxatras κυκλοφόρησαν εντός του ίδιου έτους το δεύτερο full-length άλμπουμ τους ονόματι “II”, σε δική τους παραγωγή, ενώ φρόντισαν να στηρίξουν και να προωθήσουν τις κυκλοφορίες αυτές οργανώνοντας περιοδείες τόσο εντός Ελλάδας όσο και στο εξωτερικό.

The art of sampling...10 τραγούδια που μάθαμε μέσα από το sample-άρισμά τους.

Οι Flat Worms με έδρα το Λος Άντζελες, μπήκαν στη ζωή μας ξαφνικά και γεμάτοι τσαμπουκά τον Απρίλιο του 2016, όταν και κυκλοφόρησαν το debut 7’’ ΕΡ “Red Hot Sand” (Volar Records, 2016) προκαλώντας έντονη κινητοποίηση στους underground punk/garage/psych κύκλους του Λος Άντζελες. Το power fuzz punk τρίο επιστρέφει, ένα χρόνο μετά, με το ομώνυμο ντεμπούτο LP τους από την Castle Face και θέτει αμέσως υποψηφιότητα για την τοπ πεντάδα κυκλοφοριών της χρονιάς, τουλάχιστον στον μουσικό τομέα! 

Δεν ξέρω ποια είναι η εντύπωση που έχουν οι ακροατές εκεί έξω, αλλά φέτος το heavy metal περνάει δύσκολα. Δεν έχει συμβεί κάποιο καταστροφικό γεγονός, η παραγωγή δίσκων συνεχίζεται στους βιομηχανικά προκαθορισμένους ρυθμούς, οι περιοδείες συνεχίζουν να γεννούν χρήμα για τους εμπλεκομένους και σίγουρα θα έχει συγκεντρωθεί μια πληθώρα albums τον Δεκέμβρη, ώστε οι κριτικοί να έχουν πολλές επιλογές για να διαμορφώσουν τις καθιερωμένες λίστες τους. Απλά νιώθω ότι από όλες αυτές τις καταχωρήσεις για τα «καλύτερα της χρονιάς», ελάχιστα θα είναι εκείνα τα albums που θα συνεχίσουμε να ακούμε ευχάριστα χρόνια μετά. 

Lost in the savage wilderness, enjoying the distant fires.

Captain Sensible ή κατά κόσμον Raymond Ian Burns. Μια ιδιαίτερη μουσική φυσιογνωμία που συνέδεσε άμεσα το όνομά του με την έκρηξη του πανκ στη Μεγάλη Βρετανία στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Ιδρυτικό μέλος των θρυλικών The Damned, στους οποίους ξεκίνησε ως μπασίστας και μετέπειτα σόλο ποπ μουσικός, ο Captain έδειξε εξαρχής να διαθέτει τη «μαγιά» για να εδραιωθεί στο κοινό συνειδητό ως ένα punk rock icon. Ευφυής, σαρκαστικός, αντισυμβατικός με μπόλικη δόση χιούμορ αλλά και με αναμνήσεις από μία εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί. Το Artcore βρήκε τον Captain Sensible και –εκμεταλλευόμενο την εξαιρετική και σπάνια ηλιοφάνεια– ζήτησε από τον ίδιο να μοιραστεί μαζί μας μερικές από τις εμπειρίες του από την εποχή της πανκ και των κοινωνικών/πολιτικών ανακατατάξεων αλλά και τις μελλοντικές του βλέψεις ως μουσικός. (Η συνέντευξη έγινε στις 25/03/17).

Η χειμερινή εκδοχή του Plisskën Festival επιστρέφει λίγο πριν το τέλος του 2017 με ένα ακόμα πολυπολιτισμικό, καινοτόμο και περιπετειώδες lineup με καλλιτέχνες, είδη και τάσεις από όλο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής σκηνής. Μέσα στο κέντρο της πόλης, την 1η και 2η Δεκεμβρίου, το Plisskën θα φιλοξενήσει πάνω από 40 διεθνείς και εγχώριους καλλιτέχνες σε 3 χώρους επί της οδού Πειραιώς που θα ξεκινάνε κάθε μέρα στις 19:00 και θα τελειώνουν στις 05:30 της επόμενης ημέρας.

Στους μουσικούς βωμούς της αρεσκείας μας έχουμε συνηθίσει να εναποθέτουμε λέξεις – κλειδιά που αναδεικνύουν τον υπερβολικό μας ενθουσιασμό για τους ήχους που εμπλουτίζουν την καθημερινότητά μας. Και μπορεί αυτή η υπερβολή να μην αντικατοπτρίζει κάποια αντικειμενική ακρίβεια και αλήθεια, αλλά ενέχει μια αίγλη υγιή και καθόλα επιτρεπτή. Έτσι, αυτή τη φορά, οι βόρειοι ήρωες και γίγαντες δυνατών ήχων δημιουργούν αρμονίες, ανεμικές διαθέσεις και ηλεκτρόνια που ανεβάζουν την καρδιά στο σημείο, όπου η κορυφή ενός βουνού αγγίζει τον ουρανό.

H Polly Jean (PJ) Harvey γεννήθηκε σαν σήμερα (9/10) στο Bridport του Dorset της Μεγάλης Βρετανίας το 1969. Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν οι φολκ και μπλουζ επιρροές, καθότι οι γονείς της ήταν ιδιαιτέρως μουσικόφιλοι με προτιμήσεις που κυμαίνονταν από τον Bob Dylan μέχρι τον Captain Beefheart και την αμερικανική country/folk (συνδέονταν μάλιστα φιλικά και με το ιδρυτικό μέλος των Rolling Stones, Ian Stewart). Ήδη από τα εφηβικά της χρόνια η PJ ήταν ιδιαίτερα δραστήρια μουσικά καθώς συμμετείχε σε διάφορα τοπικά σχήματα, με γνωστότερο τους Bologne στους οποίους έπαιζε σαξόφωνο. 

H May Roosevelt επιστρέφει με νέο album που έχει τον τίτλο “Junea” και θα κυκλοφορήσει από την Inner Ear στις 23 Οκτωβρίου.

Αν περιμένεις τον λευκό πρίγκιπα, βγαλμένο μέσα από κάποιο παραμύθι, που θα έρθει με το άσπρο άλογο και θα σε σώσει από τα βάσανα της καθημερινότητας, τότε ο Kimi Kärki είναι ο ξανθός Φινλανδός που όχι με άλογο αλλά με μια ακουστική κιθάρα θα έρθει να σε απομονώσει από τον θόρυβο και να σου δείξει την ουσία του φολκλορικού κάλλους.

Ένας μήνας πέρασε από το Ziria Music Festival 2017 και ανυπομονούμε ήδη να φτάσει το επόμενο καλοκαίρι που θα ξαναζήσουμε τρεις μέρες μουσικής στη φιλόξενη αγκαλιά της Ζήρειας. Η διοργάνωση έβαλε και φέτος τον πήχη ψηλά και πάλι όμως κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες, αγγίζοντας επαγγελματικά standards. Το κοινό ήταν πολύ και ενθουσιώδες. Οι μουσικοί για μιαν ακόμη φορά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των Μουσών και έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Είναι πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η χώρα μας διαθέτει μια εξαιρετική μουσική παραγωγή και η βεβαιότητα αυτή αποτελεί πραγματική ελπίδα για το μέλλον. Παρά το κρύο και την υγρασία που έπεφτε κάθε βράδυ, παραμέναμε μέχρι τέλους εκεί, τιμώντας αυτό που πραγματικά πιστεύουμε και αγαπάμε: Τη Μουσική! Με το τέλος του Φεστιβάλ, πήραμε μαζί μας τις αναμνήσεις του τριημέρου και παρακάτω μοιραζόμαστε μερικές από αυτές:

Ο πολυσχιδής παραγωγός της Brainfeeder, Lapalux, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί από την Independent ως «ο Barry White της electronica», για πρώτη φορά ζωντανά στην Αθήνα.

Είναι δυνατόν να κοντραριστείς με πέντε νέους Άγγλους, γεμάτους αυτοπεποίθηση και ενέργεια, έτοιμους να κατακτήσουν τον κόσμο; Η απάντηση είναι όχι∙ σε καμία περίπτωση δεν το επιδιώκεις, ιδιαίτερα όταν έχεις να κάνεις με τέκνα του Sheffield. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ευθυγραμμιστείς μαζί τους και να ταυτιστείς με το μήνυμά τους: η ισχύς εν τη ενώσει.

Είναι το παγκόσμιο rock ‘n’ roll γεγονός των ημερών. Οι Foo Fighters κυκλοφορούν το ένατο studio album τους και η είδηση έχει κατακλύσει τα media του χώρου. Μετά τους τελευταίους μήνες αναμονής και τα πρόσφατα teaser videos, έφτασε η ώρα του “Concrete And Gold” και όλος ο κόσμος πήρε επιτέλους αυτό που περίμενε. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;

''What hath night to do with sleep?'' - John Milton, Paradise Lost (1667)

Ο Καναδός μουσικός παραγωγός της ηλεκτρονικής μουσικής, Blank Banshee, γεννημένος το 1988, ξέρει καλά τον ήχο των Windows 95 και των παλιών κινητών. Φοράει την απαστράπτουσα ψηφιδωτή μάσκα του και μεταφέρει το κοινό του με σαμπλαρίσματα, μπιτ και φωνητικά στον κόσμο των video games, των Η/Υ και των κινητών των 80s και των 90s.

Οι Afformance κυκλοφορούν ταυτόχρονα δύο albums.

Βροχή αστερόσκονης στα πρόσωπα όλων εκείνων που μεγάλωσαν, αλλά δεν εγκατέλειψαν τα όνειρα που έκαναν ως παιδιά.

Η ισορροπία μεταξύ μοντέρνου και vintage είναι μια σκληρή μάχη. Πάντα ψάχνουμε το κάτι καινούριο και πρωτοποριακό, δύσκολα όμως αντιστεκόμαστε σε κάτι που έχει τον αέρα του παλιού. Το συναρπαστικό νέο κύμα του synth wave που έχει γυρίσει πολλά κεφάλια τελευταία, αποτελεί απλώς μια νέα μάχη. Μια, στην οποία ευχαρίστως θα ριχτούμε.

Όταν έχεις γεννηθεί στις ΗΠΑ μια μέρα σαν την 11η Σεπτεμβρίου (9/11 όπως το λένε εκεί), τότε είναι λίγο δύσκολο να μπορείς να γιορτάσεις τα γενέθλιά σου, ειδικά μετά το 2001. Η ζωή όμως συνεχίζεται, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει όπως λέει κι ο σοφός (;) λαός, κι έτσι σαν σήμερα, 11/9 ή 9/11, γεννήθηκε στο Κονέκτικατ ο Richard Melville Hall, aka Moby. 

Με απόλυτη επιτυχία ολοκληρώθηκε το 9ο Street Mode Festival, το μεγαλύτερο φεστιβάλ στη Βόρειο Ελλάδα, που φέτος διεξήχθη για πρώτη φορά στον πολυχώρο ΦΙΞ.

Πίσω από αυτό το υπέροχο εξώφυλλο κρύβεται η αξιέπαινη προσπάθεια μερικών νέων μουσικών που έχουν σκοπό να δώσουν συνέχεια στη μουσική τους μέχρι να τελειοποιήσουν την κάθε τους νότα.

Ένα μοναδικό line-up Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών.

I want flatlands / soft and steady breeze / bringing scents of lined-up breeze / dripping heavy pears and dancing leaves / I want flatlands / will you go there with me (Chelsea Wolfe – Flatlands)

Αν το “Ultraviolence” είναι η πρώτη ματιά και το “Honeymoon” για να ξέρεις ότι θα υπάρξει σύνδεση μεταξύ δύο προσώπων, τότε το “Lust for Life” θα πρέπει να είναι ο αναγεννησιακός τους έρωτας, που δεν θα εξελιχθεί σε μια συμβατική συνήθεια. Μία φράση, όμως, δείχνει πώς είναι η πραγματικότητα: Too good to be true.

Οι μουσικοί που μεγάλωσαν μέσα σε μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα, εκεί που το ψύχος δεν αφήνει τις ηλιαχτίδες να τους ζεστάνει, φτάνουν στο βάθος της προσωπικής τους αβύσσου – παλεύουν, παίρνουν βαθιές ανάσες μετά από κάθε εσωτερικό αγώνα και παράγουν «φωτεινά» δημιουργήματα. Ο ακραίος ήχος ποτέ δεν ακούστηκε πιο παραγωγικός, πιο τολμηρός και πιο απελευθερωμένος από στερεότυπα.

Για την τελευταία promo κυκλοφορία των Ding An Sich, αν και βρίσκεται εδώ και καιρό στα χέρια μου, μόλις πρόσφατα αξιώθηκα να κάτσω να γράψω δύο λόγια (και επ’ ευκαιρίας να ευχαριστήσω και τον Νίκο Σαρικώστα που μου την έστειλε). 

Η διεύθυνση είναι 726 St. Peter Street, η περιοχή το French Quarter, η πόλη φυσικά η Νέα Ορλεάνη. Από το 1961 σε αυτό το σημείο στεγάζεται το Preservation Hall, ένα από τα πιο σημαντικά μέρη όπου ζει η παραδοσιακή jazz. Εκεί το πλούσιο παρελθόν συναντά το παρόν και εκεί χτίζεται το μέλλον. Φέτος, η house band του Preservation Hall κυκλοφόρησε ένα ακόμα album και αν μη τι άλλο δε μας έλειψαν ποτέ οι αφορμές να επισκεπτόμαστε νοητά την πιο συναρπαστική πόλη της αμερικανικής ηπείρου.

Πάνω από 50 συναυλίες και όλες οι δράσεις της street κουλτούρας στο μεγαλύτερο φεστιβάλ που έγινε ποτέ στην Βόρεια Ελλάδα!

Τι είναι ένα playlist, αν όχι ένα μανιφέστο αυτοαναφοράς; Ακόμα και στα μέτρα του ψηφιακού κόσμου που ζούμε, μια επιλογή τραγουδιών ήταν, είναι και θα είναι μια σειρά από μηνύματα που ο διαχειριστής της επιθυμεί να περάσει στους δυνητικούς ακροατές. Για όποιο σκοπό και να χρησιμοποιείται, με όποιο μέσο και να μοιράζεται, μια λίστα μουσικής είναι βαθιά στην ουσία της δεμένη σημειολογικά με τις ζωγραφιές των ανθρώπων των σπηλαίων, που κατέγραφαν τη ζωή τους και άφηναν πληροφορίες για τους επόμενους. Και πάντοτε έχει να πει μια ιστορία. Κάπως όπως και αυτή που ακολουθεί. Δεν είναι συνεκτική, δεν υπάρχει η παραμικρή μουσικολογική σύνδεση μεταξύ των κομματιών, αν εργαζόμουν ως DJ θα ήταν αφορμή δικαιολογημένης απόλυσης. Κι όμως είναι κάτι που φέρνει εμένα και εσάς πιο κοντά. Τα επόμενα 10 κομμάτια είναι σταχυολογημένες επιλογές από τα 10 τελευταία albums που προστέθηκαν στη δισκοθήκη μου, ή με άλλα λόγια οι πιο πρόσφατες από τις αγάπες μου. Μπορείς να φανταστείς κάτι πιο προσωπικό;

Το ετήσιο ραντεβού των φίλων της μουσικής επαναλαμβάνεται στις 24, 25, 26 Αυγούστου στο Αθλητικό Κέντρο Ζήρειας, στα 1.550 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το βουνό, τα έλατα, τα άγρια άλογα, η λίμνη Δόξα, το σπήλαιο που γεννήθηκε ο Ερμής, ο ποταμός Σύθας, συνθέτουν ένα απίστευτο φυσικό σκηνικό, από εκείνα που κάνουν τόσο ξεχωριστή την ελληνική γη. Μέσα σε αυτό το συναρπαστικό σκηνικό, εκεί όπου οι κορυφές σμίγουν με τ’ αστέρια και τα υπόλοιπα στοιχεία της φύσης, οι ακούραστοι εθελοντές–διοργανωτές του Φεστιβάλ, ετοιμάζονται και φέτος να υποδεχτούν σε ένα τριήμερο πάρτι τους εραστές της Μουσικής. Της τέχνης που έτσι κι αλλιώς γεννήθηκε στα βουνά, τόπο καταγωγής και κατοικίας των εννέα Μουσών, των «παρθένων που μας κάνουν να ξεχνάμε τα βάσανά μας και απαλύνουν τους πόνους μας», σύμφωνα με τον Ησίοδο.

Στις 24 Αυγούστου, για ένατη χρονιά ανηφορίζουμε στην πανέμορφη διαδρομή από το Ξυλόκαστρο προς τα μαγευτικά Τρίκαλα Κορινθίας κι ακόμα πιο πάνω στο θεϊκό οροπέδιο της Ζήρειας, για το πιο high και ανοιχτό πάρτυ του καλοκαιριού! Μια μαραθώνια non stop μουσική γιορτή με τρεις σκηνές, open, in και after, από νωρίς το μεσημέρι έως νωρίς το …πρωί, με φανταστικές μπάντες και παραγωγούς, με μοναδικές εναλλακτικές δραστηριότητες, φιλική για όλες τις ηλικίες, παιδιά και ..σκυλιά! 

Οι Post Lovers είναι ένα solo project. Πίσω τους βρίσκεται η Ελένη Καραγεώργου. Oι Post Lovers κινούνται αργά και εμπιστεύονται δύσκολα. Οι ευεργετικοί μουσικοί τους συμβάλλουν ευγενικά στις πρόβες και τα live τους.

Όταν πρόκειται για τέχνη, δεν μου αρέσουν οι κλισέ εκφράσεις. Ειδικά εκείνες σχετικά με το πόσο καλύτερη ήταν η μουσική παλιά. Ποτέ δεν ήταν καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό που ήταν διαφορετικό ήμασταν εμείς και το πώς την βιώναμε. Και, τα τελευταία χρόνια, το μοναδικό πράγμα που μου έχει λείψει είναι εκείνο το μαγικό συναίσθημα όταν ανακάλυπτες έναν καλλιτέχνη ή ένα τραγούδι και πίστευες πως μιλάει για σένα. Ήταν κάτι υπέροχο, το οποίο ήμουν βέβαιος ότι ως μεγαλύτερος και εμπειρότερος δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισα τον Jason Isbell.

Το νυχτερινό περπάτημα στην πόλη μπορεί να προσφέρει κάτι διαφορετικό, έχοντας τη δυνατότητα να μεταβάλλει τις, βαθιά ριζωμένες και φαινομενικά λογικές, προδιαθέσεις μας απέναντι στο αστικό περιβάλλον. Αυτή η λίστα μπορεί να αποτελέσει τον ιδανικό φίλο, συνοδοιπόρο ή οδηγό για νυκτόβιες περιπλανήσεις και αναζητήσεις.

Ο όρος “No Wave” σημαίνει τίποτα και τα πάντα. Κενός συγκεκριμένου νοήματος, το No Wave υποδηλώνει την άρνηση, τον αποτροπιασμό, την απόρριψη και την ανάγκη για εύρεση νέων, ριζοσπαστικών φορμών έκφρασης αλλά και αυτοολοκλήρωσης. Με σχετικά μικρή διάρκεια ζωής, το No Wave κίνημα χαρακτήρισε ένα μεγάλο αριθμό μουσικών, εικαστικών, κινηματογραφιστών και διαφόρων άλλων καλλιτεχνών, που η κοσμοθεωρία και η καλλιτεχνική τους αντίληψη επαναπροσδιόρισαν την Avant Garde σκηνή της Νέας Υόρκης, θέτοντας νέα θεμέλια και δεδομένα για τη μετέπειτα πορεία της underground κουλτούρας της μητρόπολης. Αν και το No Wave έχει ευρύ καλλιτεχνικό φάσμα επιρροής, το παρόν άρθρο θα περιοριστεί στο μουσικό κομμάτι του κινήματος, εξετάζοντας τους κυριότερους εκφραστές του, τις επιρροές τους αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο που συνέβαλε στη δημιουργία του. 

Ο όρος “No Wave” σημαίνει τίποτα και τα πάντα. Κενός συγκεκριμένου νοήματος, το No Wave υποδηλώνει την άρνηση, τον αποτροπιασμό, την απόρριψη και την ανάγκη για εύρεση νέων, ριζοσπαστικών φορμών έκφρασης αλλά και αυτοολοκλήρωσης. Με σχετικά μικρή διάρκεια ζωής, το No Wave κίνημα χαρακτήρισε ένα μεγάλο αριθμό μουσικών, εικαστικών, κινηματογραφιστών και διαφόρων άλλων καλλιτεχνών, που η κοσμοθεωρία και η καλλιτεχνική τους αντίληψη επαναπροσδιόρισαν την Avant Garde (1) σκηνή της Νέας Υόρκης, θέτοντας νέα θεμέλια και δεδομένα για τη μετέπειτα πορεία της underground κουλτούρας της μητρόπολης. Αν και το No Wave έχει ευρύ καλλιτεχνικό φάσμα επιρροής, το παρόν άρθρο θα περιοριστεί στο μουσικό κομμάτι του κινήματος, εξετάζοντας τους κυριότερους εκφραστές του, τις επιρροές τους αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο που συνέβαλε στη δημιουργία του. 

«Θα περπατήσω πάνω της να καώ, να εξαλειφθώ....»

Αν η γνωστή ρήση «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» έχει κάποια ισχύ και βάση, τότε οι Whatever End έχουν χτίσει στέρεα θεμέλια και θα πρέπει να εύχονται να είναι μακρύς ο δρόμος τους.

Τη στιγμή που η ελληνική underground rock και metal σκηνή παρουσιάζει μέσω των εκπροσώπων της, κάποιες εκ των ποιοτικότερων δισκογραφικών κυκλοφοριών της, το φεστιβάλ ορόσημο αυτής, New Long Fest, επιστρέφει για την 13η επαναληψή του που αποτελεί ταυτόχρονα και μία εκ των σπουδαιοτέρων του. Συμπεριλαμβάνοντας –όπως πάντα- ένα άκρως δυναμικό lineup, αποτελούμενο από κάποια εκ των πιο πολυσυζητημένων εγχώριων ονομάτων, το New Long Fest έρχεται να χαρίσει μοναδικά ποιοτικές μουσικές –και όχι μόνο- στιγμές στους παρευρισκομένους σε αυτό, για 13η συνεχόμενη χρονιά, στις 15 και 16 Ιουλίου στο Πολιτιστικό και Αθλητικό Πάρκο Νέας Μάκρης.

Ο Drew McDowall είναι ίσως από τις πιο διακριτικές μορφές της πειραματικής σκηνής. Έχοντας στο βιογραφικό του πολλά φεγγάρια ως μέλος των Coil και των Psychic TV, ο Drew ξεκίνησε το 2015 την προσωπική του πορεία με ένα project στο οποίο η εμπειρία ακούγεται διάχυτη. Αυτή η παραμονή του όμως στο «φόντο» των καταστάσεων απέδωσε τον πρώτο καρπό με το "Collapse" και, στη συνέχεια, προχώρησε στο εν λόγω αριστούργημα. 

Οι Fever Kids είναι ένα ηλεκτρονικό/dream pop ντουέτο με βάση την Αθήνα, που δημιουργήθηκε το 2011. Η Σtella και ο Alex δημιουργούν μουσική που ταλαντεύεται ανάμεσα στην καθαρή pop και την electro, με καλά κρυμμένα disco στοιχεία.