Η Δάφνη Ζουρνατζή είναι μια νέα μουσικός και ερμηνεύτρια που χτίζει βήμα το βήμα τη μουσική της διαδρομή. Από την Πάτρα στην Κέρκυρα και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, από εκεί σε διάφορα μέρη της Ελλάδας ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός μουσικής και από εκεί τελικά στην Αθήνα. Συνεργάτης του Γιάννη Μαρκόπουλου αλλά και με πολλές ακόμα συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής, η Δάφνη είναι για πολλούς που την έχουν ακούσει μια πολύ ξεχωριστή φωνή, σπάνιας ζεστασιάς. Μια μουσικός που σίγουρα θα μας απασχολήσει πολύ στο άμεσο μέλλον!

Μέσα στο καλοκαίρι κυριαρχεί μια σιωπηλή ομορφιά που την κατακτάς μέσα από τη χρήση ενός ποδηλάτου. Καθώς ο ήλιος πέφτει, ανεβαίνεις επάνω του και τριγυρνάς στους δρόμους, στα στενά, δίπλα σε πράσινα τοπία. Και αυτό το κάνεις μόνος σου, χωρίς συνοδοιπόρο. Χρειάζεσαι απλά την κατάλληλη μουσική, και σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, την ίδια χρονική στιγμή δεν οδηγάς εσύ το ποδήλατο, αλλά εκείνο εσένα κι εσύ απολαμβάνεις απλά τη στιγμή... μόνο βλέπεις και ακούς, χωρίς να μιλάς. Αρκεί να έχεις δεκατέσσερα μάτια.

Με χαροποιεί ιδιαίτερα όταν διαβάζω για/ακούω μουσικούς οι οποίοι, έχοντας εδραιώσει κάποια στιγμή το όνομά τους στο μουσικό τομέα που δραστηριοποιούνται, συνεχίζουν ακάθεκτοι και παράγουν τη μουσική που τους εκφράζει, ανεξαρτήτου ηλικίας. Μία τέτοια περίπτωση είναι και το αθηναϊκό σχήμα των New Zero God (NZG), των οποίων ιδρυτικό μέλος, τραγουδιστής και συνθέτης είναι ο Μιχάλης Πούγουνας. Ο εν λόγω κύριος αποτέλεσε βασικό στέλεχος των θρύλων της ελληνικής post-punk/goth σκηνής, The Flowers of Romance και συν τοις άλλοις είναι ιδιοκτήτης των δισκογραφικών εταιρειών Nexus και Cyberdelia.

Για τη δισκογραφική Fuzz Club με έδρα το Λονδίνο τα έχουμε ξαναπεί και σε προηγούμενο review (βλ. The Underground Youth): πρόκειται μάλλον για το καλύτερο και πιο δραστήριο label στον τομέα της νεο-ψυχεδέλειας αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, με ένα εξαιρετικό roster (The Underground Youth, Sonic Jesus, Singapore Sling, Lola Colt κ.α.) συμπεριλαμβανομένων και δύο ελληνικών συγκροτημάτων (A Victim of Society, Acid Baby Jesus). Εδώ λοιπόν, τα «γεράκια» της Fuzz Club ανακάλυψαν, αγάπησαν και υπέγραψαν συμβόλαιο με την πιο απομακρυσμένη (γεωγραφικά μιλώντας) μπάντα του ενεργητικού της. Κυρίες και κύριοι, without further ado, οι Las Cobras από την Ουρουγουάη! 

“Until the spirit new sensation takes hold, then you know / I've got the spirit, but lose the feeling / I've got the spirit, but lose the feeling / Feeling, feeling, feeling, feeling, feeling, feeling, feeling.” Joy Division, Unknown Pleasures, “Disorder”

1η Ιουνίου 1967 ξεκινούσε και επίσημα, με όρους ημερολογιακούς το «καλοκαίρι της αγάπης», ένα γεγονός που έμεινε στην ιστορία ως το αποκορύφωμα του εορτασμού της hippie κουλτούρας. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι της εποχής με επίκεντρο τη συνοικία Haight-Ashbury του San Francisco και το φεστιβάλ του Monterey της California, αλλά και με παράλληλες εκδηλώσεις στις υπόλοιπες ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Βρετανία και την Ευρώπη, μαζεύονταν από την άνοιξη ως τις αρχές του Οκτώβρη του 1967, με μόνο σκοπό να γιορτάσουν, να χορέψουν, να αγαπηθούν και να νιώσουν ελεύθεροι από κάθε συμβατικότητα και υποχρέωση. Στις αποσκευές τους οι περισσότεροι είχαν και το soundtrack που συνόδευσε κατά κύριο λόγο τις συγκεντρώσεις τους εκείνο το καλοκαίρι, που δεν ήταν άλλο από το “Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band”, που κυκλοφόρησε την 1η Ιουνίου του 1967.

Τον περασμένο Μάρτιο, οι Αθηναίοι Allochiria κυκλοφόρησαν τον καινούργιο τους δίσκο “Throes”. Ένας δίσκος γεμάτος από φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές, οι οποίες εξόπλισαν τη μουσική δημιουργικότητα των μουσικών του για να παραδώσουν κάτι πολύ δυνατό και ασυναγώνιστο. 

Η μπάντα-φαινόμενο της δεκαετίας που διανύουμε καταφτάνει στην Αθήνα για το μεγαλύτερο συναυλιακό πάρτι της χρονιάς. Το γαλλικό «πανηγύρι» των La Femme θα στηθεί στην Τεχνόπολη το Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017.

Μερικές φορές είναι απλά το soundtrack της εβδομάδας σου. Κάποιες άλλες, όπως αυτήν, οι λίστες μουσικής έχουν λίγο περισσότερο ζουμί μέσα τους. Ένα από τα περασμένα βράδια έβλεπα την ταινία για τη ζωή του Claude Francois, όταν μου χτύπησε καμπανάκι για το περιεχόμενο της λίστας στο σημείο που δείχνει την καριέρα του να απογειώνεται, δηλαδή την περίοδο που ο Frank Sinatra έπιασε στα χέρια του το "Comme d' Habitude", το μετέτρεψε στο αθάνατο "My Way" και το τραγούδι πέρασε στην αιωνιότητα. Πλέον είναι αδύνατον να ξεφύγεις από αυτό, είτε ήσουν fan του Claude στη Γαλλία των 60s, είτε του Sinatra (σε όλες τις δεκαετίες) είτε είσαι νέος γονιός εν έτει 2017 και βλέπεις με το βλαστάρι σου το "Sing", όπου ο Seth McFarlane το ερμηνεύει καταπληκτικά στο ρόλο του τσαμπουκαλή ποντικού Mike· όπως και να το κάνουμε, είναι ένα τραγούδι που θα θυμάσαι για πάντα.

Την Τετάρτη 31 Μαΐου η Lia Hide και οι πρωτοεμφανιζόμενοι Foam ανεβαίνουν στη σκηνή του six d.o.g.s για να παρουσιάσουν τα νέα τους EPs.

Στις 25 Μαΐου 1967 οι Procol Harum μαθαίνουν ότι το single που κυκλοφόρησαν λίγες μέρες νωρίτερα, στις 12 του μήνα, μπαίνει στα βρετανικά charts. Εντελώς απροσδόκητα γι αυτούς, θα ακολουθήσει μια μυθική πορεία και μόλις δυο βδομάδες αργότερα θα γίνει νούμερο 1 στη Βρετανία. Θα ακολουθήσουν μια δεκάδα χώρες στις οποίες το “A Whiter Shade of Pale” θα πιάσει την κορυφή και αρκετές άλλες στις οποίες θα μπει στο top 10. Πενήντα χρόνια αργότερα και με πάνω από 10 εκατομμύρια πωλήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, ξανακοιτάμε την ιστορία πίσω από το τραγούδι.

Η Καναδή Tommy Genesis θα βρεθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το Σάββατο 27 Μαΐου στο six d.o.g.s, για να ξεσηκώσει με το «φετιχιστικό ραπ» της. Τη συναυλία ανοίγει ο Tosin Martyns.

Desert blues, Afro jazz / funk, Zulu Rock… 12+1 διαμαντάκια που επανατοποθετούν την αφρικανική ήπειρο στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Από την καυτή έρημο της Σαχάρας μέχρι και τα στενά του Soweto, η αφρικανική ήπειρος έχει να επιδείξει εξαίρετα δείγματα μουσικής κουλτούρας και εμείς δεν έχουμε παρά να τους ακούσουμε.

Δεύτερη ηλεκτρονική στροφή για τους Ulver με ξεκάθαρες progressive αναφορές.

Το “A Subtler Kind of Light” είναι ο καλύτερος metal δίσκος που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή. Συνδυάζει μέσα του πράγματα που πιθανόν λίγες μπάντες να τολμούσαν να εντάξουν ως σύνολο στη μουσική τους. Θα μπορούσε να είναι βγαλμένο από το βάθος μιας άλλης εποχής, αλλά γεννήθηκε στο τώρα, και ο Helm ξεκαθαρίζει το τοπίο γύρω από πολλά πράγματα που είναι οι Locust Leaves, όπως και το ντεμπούτο τους.

Για πρώτη φορά, η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών, η ορχήστρα που ιδρύθηκε για να προβάλει την ελληνική έντεχνη μουσική δημιουργία, θα επισκεφτεί το κέντρο της Αθήνας, για μια ανοιξιάτικη συμφωνική συναυλία υπό τη διεύθυνση του ιδρυτή της, μαέστρου Νίκου Μαλιάρα. Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί στη Γερμανική Εκκλησία Αθηνών την Παρασκευή 19 Μαΐου 2017 στις 20:30, και τελεί υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.

Με την συμπλήρωση δέκα χρόνων ζωής, οι Θεσσαλονικείς Homo Σάπιοι, κυκλοφορούν φέτος την δεύτερη δουλειά τους με τίτλο «Τούμπα Libre». Με το γνωστό σατυρικό τους στυλ κι άφθονο κέφι, μας κερνάνε ρετσίνα με κόλα και μας αφηγούνται ιστορίες καθημερινής τρέλας, ξορκίζοντας τα κακώς κείμενα της ζωής μας με δυνατή ροκ μουσική και… μπόλικη τρέλα! 

Υποτίθεται ότι έχουμε τις κεραίες μας τεντωμένες. Καυχιόμαστε ότι παρακολουθούμε την ποπ κουλτούρα του δυτικού κόσμου και στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα μας, την επηρεάζουμε κιόλας. Βλέπουμε, ακούμε και γράφουμε, όσο μας επιτρέπει ο περιορισμένος χρόνος του 24ώρου και το καταριόμαστε που τελειώνει τόσο γρήγορα. Θα έλεγε κανείς ότι δε μας ξεφεύγει τίποτα· και θα έκανε πανηγυρικά λάθος. Όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να εξηγήσω πως μου διέφυγε η ύπαρξη του “Re:Generation” πίσω στο 2011...

Γιατί το απόλυτο καλοκαιρινό φως σε τυφλώνει και καθώς κλείνεις τα μάτια για να προστατευθείς, εμφανίζονται μπροστά σου οι πιο περίεργοι δαίμονες…

“I pledge allegiance to the burning flag of the United States of Horror” ακούμε το παιδάκι να λέει στο intro του νέου άλμπουμ των hip hop/punks Horror και θαρρώ πως οποιαδήποτε άλλη εισαγωγή είναι περιττή!

To “IV” είναι από τους δίσκους για τους οποίους δεν πρέπει να σε απασχολεί αν είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί τώρα ή αν θα μπει στη λίστα με τα κορυφαία της χρονιάς. Διότι είναι από εκείνους τους δίσκους που σε ανταμείβει με ένα και μόνο χάρισμά του: τα τραγούδια του.

Στις 13 Ιουλίου, ο Yann Tiersen θα πραγματοποιήσει μια μοναδική παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. «Δεν είμαι κλασικός συνθέτης, δεν έχω κλασική μουσική παιδεία, χώρος μου είναι τα στούντιο και η σκηνή». 

Ταξιδεύοντας νύχτα, διασχίσαμε βιομηχανικές περιοχές. Φάνταζαν σαν δυτικές μεγαλουπόλεις, με τον όγκο και τα φώτα τους να αντανακλώνται στη θάλασσα δημιουργώντας νέους κόσμους. Περάσαμε από εγκαταλελειμμένα λατομεία και γκρεμισμένες αποθήκες, παλιά βενζινάδικα και ξεχασμένες εθνικές οδούς. Και ακούσαμε τους ήχους της ησυχίας και τους κρότους του θορύβου να διαπερνούν το σκοτάδι. Και ακόμα και τώρα, όταν περπατώ στα μέρη αυτά, σκέφτομαι πως το άγνωστο υπάρχει μόνο χωρίς εσένα.

Αλχημιστές πίσω από μισοσκότεινες σκιές κάνουν αιφνιδιαστική έφοδο και κλείνουν σπίτια.

Μουσική παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Ηλία Πούλου «Τασκένδη / Εξόριστες μνήμες» και στο αφήγημα του Δημήτρη Αλεξάκη «Πόλεμος Τοπίων», σε σκηνοθεσία της Irène Bonnaud.

Πόση ώρα χρειάζεται για ν’ αγγίξεις την αιωνιότητα; ή τουλάχιστον, για να στην προσφέρει κάποιος; Μερικά δεύτερα είναι αρκετά. Είτε κρύβεται στη μπασογραμμή που θα εμφανιστεί από το πουθενά, σπάζοντας τον προηγηθέντα ήχο, είτε στη φωνή, είτε απλά σ’ εκείνο το σημείο που απογειώνει το τραγούδι και που δεν ξαναεπαναλαμβάνεται. Δε βρίσκω να γράψω κάτι άλλο, δεν είναι αρκετές οι λέξεις μου για να περιγράψω αυτό που συμβαίνει και μπορεί κανείς να μην καταλάβει.

Οι Dirty Granny Tales παρουσιάζουν για δεύτερη χρονιά στην Ελλάδα το “Telion’s Garden” μετά τις επιτυχημένες και sold out παραστάσεις τους στο Θέατρο Χώρα, αυτή τη φορά για τέσσερεις διαδοχικές εμφανίσεις στο Fuzz Live Music Club.

Το Brighton κατά καιρούς μας έχει χαρίσει εξαιρετικά παραδείγματα της έντονης δραστηριότητας που παρουσιάζει στον τομέα της underground, indie, psych, garage μουσικής. Ένα ακόμα τέκνο αυτής της δραστηριότητας είναι και το powerduo των Skinny Milk. Οι Johnny Hart (μπάσο, κιθαριστικά εφέ, φωνή) και Tim Cox (τύμπανα) είναι δύο άτομα που γουστάρουν περισσότερο από οτιδήποτε να παίζουν τη μουσική που αγαπούν και αυτό το δείχνουν στα (συχνά) lives τους, φανερώνοντας μια ενέργεια και έναν όγκο στον ήχο τους που απλά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν κάπου κρυμμένα και άλλα μέλη.

Όλα ξεκίνησαν το 2010, όταν κυκλοφόρησε ένας εκπληκτικός δίσκος με τον τίτλο “The Grime and the Glow”. Αυτό βέβαια είναι αναληθές, καθώς ξεκίνησαν όλα πολύ πιο πριν, το 2006, όταν μία νεαρή ακόμα Chelsea Wolfe έγραψε τον δίσκο “Mistake in Partying” σε μία περίοδο της ζωής της κατά την οποία ξεπερνούσε έναν χωρισμό. Τυχαίνει όμως η ίδια η Wolfe να αντιπαθεί φοβερά, όπως έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις της, αυτόν τον δίσκο και να μην αναγνωρίζει καθόλου τον εαυτό της μέσα σ’ αυτόν και μάλλον αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν κυκλοφόρησε επίσημα ποτέ. Από σεβασμό στην αποστροφή της για τον δίσκο αυτό, επιλέγω κι εγώ να τον προσπεράσω. 

Ύστερα από 9 χρόνια απόστασης από τη δισκογραφική της πορεία, η Diamanda Galas επέστρεψε με δύο άλμπουμ για τη φετινή χρονιά, που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το Σάββατο 20 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ο δίσκος με τίτλο ″All The Way″ περιέχει διασκευές και επανεκτελέσεις jazz και παραδοσιακών κομματιών, ενώ ο δεύτερος δίσκος με τίτλο ″At Saint Thomas The Apostle Harlem″ περιέχει κομμάτια σε διάφορες γλώσσες, ηχογραφημένα από τη συναυλία της στο Red Bull Music Academy Festival του 2016.

Thirteen songs for when you are consumed by Fire.

Το βανάκι των Empty Frame παίρνει μπρος, γκαζώνει και κατευθύνεται προς την αγαπημένη Θεσσαλονίκη. 

Οι 3 Shades of Black παρουσιάζουν τους Drab Majesty, στο Death Disco, το Σάββατο 6 Μαΐου. Special guest, οι The Rattler Proxy.

Οι Zemial είναι ένα άλμπατρος που πετάει σε σκοτεινές κατακόμβες, πάνω από κύματα προοδευτισμού, και είναι άγνωστο πού θα καταλήξει. Γεύεται την αύρα κύκνων της Αγγλίας, την ένωση του ήλιου με το φεγγάρι και μοιράζει φτερά γοητευτικών ήχων για τους λάτρεις του πειραματισμού.

Ο Emil Amos δεν είναι απλά ο drummer των Om, των Grails και των Lilacs and Champagne ή ο τραγουδιτής και κιθαρίστας των Holy Sons, αλλά πολύ περισσότερο είναι ένας πραγματικός πολυοργανίστας. Το “Filmmusik” είναι ο πρώτος δίσκος που κυκλοφορεί υπό το όνομά του. Η ημερομηνία κυκλοφορίας είναι στις 2/6/2017.

Πάντα πίστευα ότι, στις κρίσιμες στιγμές, οι απαντήσεις βρίσκονται στην τέχνη. Είτε αυτή μιμείται τη ζωή είτε συμβαίνει το ανάποδο, σπάνια βρίσκει κανείς πιο ειλικρινή και ρεαλιστική αντανάκλαση του ενός στο άλλο. Τον τελευταίο χρόνο, οι Ηνωμένες Πολιτείες περνούν δύσκολα. Οι μακροχρόνιες πολιτικές διαχωρισμού και μισαλλοδοξίας έχουν κλιμακωθεί σε ένα status quo διχασμού, που μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα. Οι λογικές φωνές δεν ακούγονται, οι ακρότητες σε λόγια και σε έργα είναι καθημερινό φαινόμενο, και το μόνο πεδίο που φαίνεται να προωθεί την αλληλεγγύη και την ενότητα είναι η μουσική. Τα δύσκολα αυτά χρόνια, οι 2 παραδοσιακές φόρμες αμερικάνικης μουσικής, η jazz και το hip hop έχουν έρθει τόσο κοντά που είναι πολλές φορές δύσκολο να βρεις πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο.

Όποιον και να ρωτήσεις, από τη μητέρα σου μέχρι τυχαίους περαστικούς στο δρόμο, η εικόνα που έχουν για τη jazz είναι πάνω κάτω η ίδια. Ένα σκοτεινό μπαρ με καπνό και αλκοόλ, μια μικρή ορχήστρα κουστουμαρισμένων μουσικών, φυσικός ήχος και χάλκινα πνευστά. Πριν από οτιδήποτε άλλο, να πούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτή την αντίληψη, όλα αυτά είναι εξεχόντως ευχάριστα πράγματα, ένα προς ένα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η jazz σήμερα ζει, είναι το Intellectual όχημα της κοινωνικής χειραφέτησης, έχει ανοίξει τα πλαίσιά της για τους οξυδερκέστερους των rappers και αυτή η συνολική και συντονισμένη θεώρηση την έχει ανάγει σε πολιτιστικό όπλο. Ομολογουμένως η Αμερική πάντα θα προηγείται σε αυτά (εξάλλου η jazz είναι η μοναδική αμιγώς αμερικανική μουσική φόρμα), αυτό όμως δε σημαίνει ότι το μηνυμα δεν περνάει εξίσου ξεκάθαρα σε όλους εμάς. Και ο ήχος του, είναι κάπως έτσι...

Τα άστρα στον κρύο ουρανό της Φινλανδίας βοήθησαν τον Goatspeed να φτάσει στο νόημα της δικής του λύτρωσης και να βρει τον δρόμο του.

Η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου εγκαινιάζει, με το πρώτο της ρεσιτάλ στη Γερμανική Εκκλησία Αθηνών, την παρουσίαση των τεσσάρων κύκλων Klavierübung 1-4 (Άσκηση για πληκτροφόρα) του J.S.Bach, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.

Όπου με αφορμή το καινούριο album των Gorillaz θυμόμαστε την κορυφαία στιγμή των Blur

“Two’s a crowd” που έλεγε και ο αείμνηστος Andy Warhol και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό. Μπορούν μόνο δύο άτομα να παράξουν μουσική ισάξιας δυναμικής με αυτή μίας πλήρους μπάντας; Ασφαλώς και μπορούν και ιδού μερικές από τις πιο τρανές αποδείξεις:

Μόλις 30.000 κόπιες πούλησε το “The Velvet Underground and Nico”, την περίοδο που κυκλοφόρησε. Όπως είπε όμως ο Brian Eno, «όποιος αγόρασε τον δίσκο τότε, μετά το άκουσμά του έφτιαξε το δικό του συγκρότημα». Στην πραγματικότητα, από τις 12 Μαρτίου 1967, που η Verve σύστησε στον πλανήτη τον αλλόκοτο ήχο των Velvet Underground, ο δίσκος χρειάστηκε μια δεκαετία για να αρχίσει να θεωρείται ευπώλητος, κάνοντας εξαψήφια νούμερα στην αγορά. Σήμερα όμως θεωρείται εκείνος ο δίσκος που έχει επηρεάσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο την εξέλιξη της Rock μουσικής.

Works for her, works for you, works for me, works for all of us

To Post-Industrial project του Βασίλη Αγγελόπουλου επιστρέφει με καινούρια κυκλοφορία αυτόν τον Απρίλιο. Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου του album "Nunavut", το "Urbanitarianism" έρχεται για να συνεχίσει τον κύκλο της ηχητικής περιγραφής της Occult κουλτούρας, έρευνα στην οποία βασίζεται το project. 

Οι 3 Shades of Black παρουσιάζουν τους Bölzer και Soulskinner, το Σάββατο 8 Απριλίου, στο Second Skin Club.

Θυμάμαι τον γέρο να περνά έξω από το μπαλκόνι, και να σε κοιτάζει να φοράς τις ψηλές σου κάλτσες. Λίγο πριν παρατηρούσα το ημίφως να σε γλύφει όσο κοιμόσουν. Θυμάμαι να κοιτάω όσο δεν με έβλεπες. Θυμάμαι να σκίζω την σάρκα μου στα δύο, να φύγει από μέσα της η λάσπη, άπλυτο να μην με δεις. Να ταξιδεύω σε βουνά θεόρατα, λαξευμένα από αρχαία θάλασσα, που τώρα τα πνίγει η ομίχλη. Και δίπλα εσύ. Να σκέφτομαι τις θάλασσες και τον αέρα που θα διανύσω και να σε κοιτάω. Να σε βλέπω.

«Δεν είμαι Γκοθ, είμαι Ελληνίδα. Γκοθ σημαίνει Γερμανός. Το να είσαι Ελληνίδα δεν είναι ένα απλό γεωγραφικό γεγονός, είναι ένα πνευματικό γεγονός. Οι Έλληνες μιλάνε πάντα δυνατά και ουρλιάζουν συνεχώς, είναι μέρος της κουλτούρας που ακολούθησε την αρχαία τραγωδία. Γι’αυτό και λατρεύω αυτό το ψυχωτικό είδος τέχνης». - Diamanda Galás

Η ώρα είναι κάπου γύρω στα μεσάνυχτα, το σώμα ζητά λίγη ξεκούραση και τα βλέφαρα ικετεύουν να απομακρυνθούμε από οποιαδήποτε στάλα φωτός για να βυθιστούν στο σκοτάδι. Η ψυχή μας επιθυμεί κάτι τελευταίο από τη μέρα που μόλις τελείωσε, κάτι που θα την αναπαύσει, χωρίς να την προετοιμάζει απαραίτητα για την επόμενη που ακολουθεί. Ένα τραγούδι που κλείνει ένα δίσκο έχει πολλά να προσφέρει και δίχως να έχω καταλάβει ακόμη τον λόγο, εκείνα τα βράδια μου άρεσε να ακούω μόνο τα φινάλε ορισμένων δίσκων: συγκεκριμένες μπάντες, συγκεκριμένοι ήχοι και μία αδυναμία να εξηγήσω τον λόγο που τα επέλεξα, αν και θα τα παρομοίαζα με «ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα».

Η προηγούμενη συναυλία των Σουηδών Covenant κατέχει -κατά γενική ομολογία- μία θέση μέσα στη τριάδα των καλύτερων συναυλιών που έχουν πραγματοποιηθεί στο Death Disco μέχρι σήμερα. Το Σάββατο 25 Μαρτίου, ακριβώς δύο χρόνια μετά, και με το εξαιρετικό ολοκαίνουριο άλμπουμ τους “The Blinding Dark” ανα χείρας, οι Covenant επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος! Μαζί τους οι γερμανοί Head-Less και οι δικοί μας Our Banshee.

Συναυλία θρησκευτικής μουσικής για δύο γυναικείες φωνές και εκκλησιαστικό όργανο, με αφορμή τις Άγιες μέρες των Παθών, στη Γερμανική Εκκλησία Αθηνών, το Σάββατο 1 Απριλίου 2017 στις 20:00, υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος. Θα παρουσιαστούν έργα Ιταλών συνθετών, της εποχής Baroque, που ερμηνεύονται ανελλιπώς και παραμένουν μέχρι τις μέρες μας εξαιρετικά δημοφιλή, τα οποία θα συνοδεύονται από ψηφιακές προβολές. Τα κείμενα των έργων είναι αφιερωμένα στην Παναγία, ως φιλεύσπλαχνη μητέρα και ως Μητέρα του Εσταυρωμένου που θρηνεί κάτω από το Σταυρό για το μαρτύριο του Θεανθρώπου Υιού της.