Νομίζεις ότι η ζωή είναι δίκαιη; Ότι ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει; Αν συνέβαινε αυτό, δε θα χρειαζόταν ένα τέτοιο κείμενο για τον James T. Russell. Κανέναν δε θα ενδιέφεραν μερικές αράδες με βασικές πληροφορίες για τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για το μεγαλύτερο ποσοστό ύπαρξης της δισκοθήκης σου. Στο κάτω κάτω, το CD ανακάλυψε, φυσικά και ξέρουμε τα πάντα γι’ αυτόν, σωστά;

Ο Nils Frahm τα καταφέρνει πολύ εύκολα να μας κάνει να αγαπήσουμε τη σύγχρονη κλασική μουσική, αφού την συνδυάζει με μεγάλη μαεστρία με την ηλεκτρονική. Πιάνο διαφορετικού είδους, συνθεσάιζερ, live ηχογραφήσεις, πειραματισμοί και αστείρευτο ταλέντο συνθέτουν τους λόγους της επιτυχίας του Γερμανού μουσικού.

Πέρασε καιρός από το τελευταίο άρθρο. Σε αυτό το διάστημα μεσολάβησαν πολλές εμπειρίες, ανάμεσά τους και ο στρατός. Επειδή όμως δεν σε νοιάζει, θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Όπως καταλαβαίνεις κι από τον τίτλο, θα πραγματευτούμε τους Arctic Monkeys, μιας και τον τελευταίο καιρό έχουν κερδίσει μεγάλη μερίδα καινούργιων fans στην χώρα μας.

Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να νικήσεις το ρατσισμό; Όσο απελπιστικά χαμένη κι αν ακούγεται αυτή η καθημερινή μάχη, υπάρχουν πολλοί. Επιλέγοντας ανάμεσα από τους πιο διασκεδαστικούς και αφήνοντας απ’ έξω τη λοβοτομή (που όλοι ξέρουμε ότι είναι βελτιωτική διαδικασία για έναν ρατσιστή), θα προκρίνουμε σήμερα τη μουσική ηχογράφηση. 

Θα έπρεπε να διαφεντεύει την παγκόσμια μουσική βιομηχανία. Από τη στιγμή που το φθινόπωρο του 1982 ο νεαρός Michael Jackson πέρασε την πόρτα του γραφείου του Walter Yettnikof, ενός ημιπαρανοϊκού executive της CBS Records και άλλαξε τη μουσική σκηνή της εποχής, τέθηκαν οι βάσεις για να κυριαρχήσει η pop μουσική σε charts, χρηματιστήρια και εφηβικά δωμάτια. 

Ο Rodger Hodgson μπορεί να μην είναι ονομαστικά ιδιαίτερα γνωστός στην Ελλάδα, αλλά τραγούδια όπως το “Logical Song” είναι σίγουρα πασίγνωστα!

Η Inga Copeland παρουσίασε τον περασμένο Μάιο το πρώτο solo, self-released album της στο Plastic People του ανατολικού Λονδίνου. Tο Artcore ήταν εκεί.

Καθώς ο καιρός ανοίγει, ανοίγει και η όρεξη για «μουσικές»!! «Μουσικές» που σε ταξιδεύουν σε αλλά μέρη και φέρνουν κοντά ανθρώπινες κουλτούρες και αξίες. Έτσι και εγώ αποφάσισα σήμερα να γράψω για το πάντρεμα, το δέσιμο, το πείραμα, το μαγείρεμα των διαφόρων ανά τον κόσμο μουσικών παραδόσεων. Θα αναφέρω λοιπόν μερικά παραδείγματα ώστε να ανοίξω την όρεξη σας και να κινήσω την περιέργεια σας για την όμορφη αυτή μίξη μουσικών ήχων.

Πάντα ζήλευα και ζηλεύω τους ταλαντούχους ανθρώπους. Αυτή τους η ικανότητα να μπορούν να βλέπουν την ζωή από άλλο πρίσμα ώστε να εκφράζουν τα όσα κρύβει η ψυχή τους, χωρίς χιλιοειπωμένα λόγια μα με στίχους, τραγούδια, μουσικές, εικόνες και πάει λέγοντας, πάντα έκανε τις χορδές της δικής μου ψυχής να πάλλονται. Ακόμη περισσότερο θαυμάζω τέτοια ταλαντούχα πλάσματα που γεννιούνται σε μικρές πόλεις μικρών ευκαιριών και όμως ενάντια στις δυσκολίες, κυνηγάνε ασταμάτητα το όνειρο και ταξιδεύουν σε ομορφότερους κόσμους μακριά από κρίσεις οικονομικές και συναισθηματικές. Έτσι μοιράστηκα ένα βροχερό καλοκαιρινό απόγευμα με τον Δημήτρη Βαβλιάρα – επίκαιρα και ποιητικά βροχερό θα έλεγα, για να ταιριάζει με τον καινούριο του δίσκο «Πάλι Βρέχει» τον οποίο και κοντεύω κυριολεκτικά να λιώσω στο cd player μου.

Ένας αντισυμβατικός ήρωας του σκληρού αλλά και πειραματικού ήχου, ένας χαρισματικός καλλιτέχνης με αξιοζήλευτο και πολύπλευρο ταλέντο.

Τα τραγούδια του Monsieur Minimal μιλάνε για αυγουστιάτικα βράδια για μοναξιά, αστέρια και διαμάντια, θάλασσες κι ευχές, καρδιές που χτυπούν στο σινεμά, κορίτσια που μάλλον το ξημέρωμα δεν τα ‘βρισκε χωρίς να κλαίνε, για μπερδεμένες χαρές, για χαμόγελα, για την αγάπη – τον καταπληκτικό πόνο- , για την αγάπη –τον υπερήρωα- , για τις σκέψεις που μας γεμίζουν το κεφάλι...

Οι MIKRO επιστρέφουν ανανεωμένοι ως σχήμα με νέο album ("New", 2014, Undo Records)! Με καινούργια τραγουδίστρια και ντράμερ θα παρουσιάσουν ζωντανά το νέο τους υλικό στην Αθήνα στις 16 Μαΐου (Χυτήριο) και στις 17 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη (Μαύρη Τρύπα). Η νέα τους δισκογραφική δουλειά κινείται στα μονοπάτια του φρέσκου ηλεκτρονικού ήχου που κυριαρχεί αυτήν την περίοδο στην παγκόσμια μουσική σκηνή, ενώ οι στίχοι των τραγουδιών είναι σε αγγλικά και ελληνικά. Το κύριο γνώρισμα των στίχων αλλά και της μουσικής αύρας αυτού του album είναι η αισιοδοξία αλλά και το θετικό πνεύμα που σύμφωνα με τους MIKRO χρειάζονται για να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε.

Κασετόφωνο: «το σάουντρακ των μελλοντικών σου αναμνήσεων», το μουσικό, νοσταλγικά «εμπνευσμένο και επενδεδυμένο» blog του Ανδρέα ο οποίος ακούει «οτιδήποτε ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά του»... συνιστά μία συλλογή από λίστες ελληνικών και ξένων τραγουδιών σε εικονική μορφή κασέτας και σου προσφέρει την ευκολία και τη χαρά να ακούσεις τη μουσική που ταιριάζει στη διάθεσή σου οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας και της νύχτας! Στην αρχή το κοινό περιοριζόταν στους φίλους του Ανδρέα! Πλέον έχει κατακτήσει το ελληνικό κοινό διεθνώς με 62.000 περίπου φανς στο Facebook που αδημονούν κάθε φορά για την καινούργια λίστα τραγουδιών που θα τους κρατήσει συντροφιά! Γιατί όπως προείπε και ο Friedrich Nietzsche, «Χωρίς τη μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος».

Commonot (Mikael Delta και Etten) live @ K44 Πέμπτη 15 Μαΐου

Mάϊος – 2014 - Aθήνα: Οι MIKRO μετά από 14 χρόνια δυναμικής πορείας στην ελληνική δισκογραφία επιστρέφουν με νέο album ("New", 2014, Undo Records).

Ο καιρός ανοίγει, η διάθεση ανεβαίνει και η στήλη μας είναι εδώ για να προτείνει μερικά ανοιξιάτικα μουσικά σφηνάκια με άρωμα Γαλλίας. Yeti Lane και Exsonvaldes!

Όσοι παρευρέθησαν στην συναυλία των Red Hot Chili Peppers στο Ο.Α.Κ.Α. τον Σεπτέμβριο του 2012 χτυπήθηκαν με την ψυχή τους, τραγούδησαν, ήπιαν, εκστασιάστηκαν, ποδοπατήθηκαν... Άλλοι έφυγαν αλλοπαρμένοι, άλλοι στραβωμένοι, οι περισσότεροι πανευτυχείς αλλά σχεδόν όλοι με ένα παράπονο. Δεν ήταν εκεί ο John Frusciante και η απουσία του ήταν «εκκωφαντική» παρά τις συντονισμένες φωνές του κατάμεστου γηπέδου. Ένα «συναυλιακό απωθημένο» πέρασε στην ιστορία αφήνοντας πίσω ένα καινούριο: Θα δούμε άραγε κάποτε live τον καλύτερο (ίσως) κιθαρίστα της γενιάς του;

Διαβάζεις Baltic Fleet και ο νους σου ταξιδεύει σε θάλασσες, στόλους και λιμάνια. Και καλά κάνεις. Baltic Fleet ονόμασε ο Paul Fleming το μουσικό του ταξίδι που δεν έχει τελικό προορισμό αλλά μόνο ενδιάμεσες στάσεις: Βαρκελώνη, Τέξας, Κοπεγχάγη, Βερολίνο, Ρέικιαβικ, Μπράιτον.

«Σκεφτόμουν να φτιάξω έναν blues-soul δίσκο» λέει ο Peter Gabriel για το “So” που το περιοδικό Rolling Stone κατατάσσει στη θέση 14 των 100 καλύτερων δίσκων των 80s.

“I'll try to carry off a little darkness on my back, 'Till things are brighter, I'm the Man In Black” Οι στίχοι αυτοί «εσωκλείουν» την ύπαρξη του ανθρώπου και καλλιτέχνη Johnny Cash σε όλη της την ένταση. Ανάμεσα σε κακουχίες, θανάτους, ναρκωτικά, διαζύγια, πάθη και πολλούς δαίμονες, ο Cash κατάφερε μέχρι το τέλος της ζωής του να κοιτάει τον ίδιο τον διάολο στα μάτια και να τον νικήσει διθυραμβικά με τεράστιο προσωπικό και ψυχικό κόστος.

«Ο Clarence δεν έφυγε από την E-Street Band όταν πέθανε, θα φύγει όταν πεθάνουμε εμείς». 

Είναι γνωστό ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που πάντα έβγαζε καλά ροκ- και όχι μόνο- συγκροτήματα. Πρόσφατο παράδειγμα οι Lifelike Portrait που έρχονται να μας εκπλήξουν με ένα υπέροχο ντεμπούτο.

Τι γίνεται, όταν μπλέκεις τη ψυχεδέλεια των 60s με την dream pop των 90s; Την απάντηση, μας την δίνουν οι Younghusband με την κυκλοφορία του πρώτου τους LP δίσκου “Dromes”.

Κάποτε τη δεκαετία του ’80... κάπου στο Ντιτρόιτ… εγένετο η Techno.

Πολλά τραγούδια κρύβουν στους στίχους τους ιστορίες βγαλμένες μέσα από τη ζωή. Ένα από αυτά είναι το “Tears in heaven” του Βρετανού κιθαρίστα, συνθέτη και τραγουδιστή Eric Clapton.

Η στήλη ακούει και προτείνει μουσικά σφηνάκια made in Greece. Η σκοτεινή post-punkελληνική μουσική σκηνή συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα μέρα με τη μέρα. Για αρχή έχουμε τους Wonky Doll and The Echo και τους Strawberry Pills.

Αν ακούγοντας την έκφραση «πηνίο Tesla» δεν σου έρχεται καμία εικόνα στο μυαλό, θα σε βοηθήσω, θυμίζοντάς σου, τα τεράστια πηνία που έβγαζαν σπίθες ηλεκτρισμού στην ταινία “Frankenstein”. Αυτή τη φορά επέλεξα κάτι πιο ριζοσπαστικό για τη συνέχεια του ταξιδιού μας στον κόσμο των μουσικών οργάνων.

Το ταξίδι μας στον κόσμο των μουσικών οργάνων συνεχίζεται. Προβληματίστηκα αρκετά μέχρι να αποφασίσω, ποιο θα είναι το δεύτερο όργανο για το οποίο θα έγραφα, και τότε ήρθε στο μυαλό μου μια ανάμνηση. Μια απογευματινή βόλτα στο Amsterdam, πρώτη φορά χωρίς ακουστικά πάνω στο ποδήλατο, και τότε ήταν που το άκουσα για πρώτη φορά. Ένας αρμονικός ήχος... Δεν ήξερα πως αλλιώς να τον περιγράψω. Δεν ήξερες, αν προέρχεται από κάποιο έγχορδο ή άλλου είδους όργανο, απλά μαγευόσουν. Και τότε παρατήρησα έναν τύπο που καθόταν στην άκρη του δρόμου, κρατώντας στην αγκαλιά του, κάτι που έμοιαζε με ταψί και συνάμα με UFO, και καθώς το χτυπούσε, αυτός ο ήχος συνεχιζόταν.

Πολλά τραγούδια κρύβουν στους στίχους τους ιστορίες βγαλμένες μέσα από τη ζωή. Ένα από αυτά είναι το “American Pie” του Αμερικανού τραγουδοποιού Don McLean.

Φίλε μου αναγνώστη, πέρασαν μήνες που δεν τα είπαμε. Συγκεκριμένα έχουμε να τα πούμε από τον Μάρτιο, έφτασε Οκτώβριος κι εγώ δεν έχω σκοπό να σε παραμελήσω ξανά. Αποφάσισα για αρχή να γράψω μια σειρά από άρθρα για μουσικά όργανα. Όχι για τα συνηθισμένα αλλά για τα λίγο παράξενα, που πολλές φορές η όψη τους είναι αντικειμένων που δεν φανταζόσουν ποτέ, ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως μουσικά όργανα. Στο πρώτο μου άρθρο θα σου γράψω για το “Theremin”…

Η νοσταλγία του παρελθόντος, η καταστροφή του σήμερα, η δυστοπία του μέλλοντος ή αλλιώς το ολοκαίνουργιο album των Boards of Canada, “Tomorrow’s Harvest” είναι εδώ και κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Είναι αυτοί οι δίσκοι που χρειάζονται τρεις ή τέσσερις ακροάσεις για να καταλάβεις την αξία τους και να αρχίσουν να σου αρέσουν, αλλά είναι και εκείνοι που με το πρώτο άκουσμα σε εκτοξεύουν στο διάστημα της μουσικής συγκίνησης. Ένας από αυτούς είναι το θαυμάσιο “Ten”, το γνωστό ντεμπούτο των διάσημων Pearl Jam από το μακρινό Σιάτλ, της επιδραστικότερης ίσως μπάντας των τελευταίων 20 ετών σε αυτό που ονομάζουμε grunge rock.

Το ηλεκτρονικό duo της Αγγλίας, Autechre, έκανε release τον περασμένο Μάρτιο από την Warp Records το καινούργιο του album “Exai”. Αμήν!

Πίσω από την persona του Vladislav Delay δεν κρύβεται άλλος από τον χαρισματικό παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής, Sasu Ripatti. Η μουσική του, άκρως οργανική και διερευνητική ως προς τον ήχο και το ρυθμό, αποσκοπεί στο να σε ξαφνιάζει συνεχώς μιας και στον V.D δεν αρέσει η στατικότητα και η μονοτονία αλλά η ευρηματικότητα και η πρωτοτυπία. Απολαύστε τον.

Άπειρες συζητήσεις. Πανικός. Όχι δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στη μουσική θα πουν οι περισσότεροι. Ή μήπως υπάρχει;

Τι συμβαίνει αν συνδυάσει κανείς τις συνθέσεις των Satie, Debussy και Yann Tiersen με τις ταινίες του Tim Burton, τις ιστορίες του Oscar Wilde, τα φωνητικά των Beatles και όλα αυτά τα δέσει μουσικά με πιάνο, μελόντικες αλλά ενίοτε και με κιθάρες και φυσαρμόνικες; Την απάντηση μας τη δίνει στους δύο δίσκους του ο Lumiere Brother, καθώς μας ταξιδεύει σε ποπ ρομαντικά παραμύθια.

Moko, Baby Alpaca, London Grammar, Ghost Loft : τέσσερα μουσικά σφηνάκια που προτείνει η στήλη για την Άνοιξη, ίσως και το Καλοκαίρι. Ονόματα που ξεπήδησαν από το πουθενά στο μουσικό στερέωμα και όμως κατάφεραν να τραβήξουν τα βλέμματα των μουσικοκριτικών πάνω τους. Ας τους γνωρίσουμε…

Πολλά και ηχηρά ονόματα μας τίμησαν φέτος με την παρουσία τους στο πολυαναμενόμενο τετραήμερο (16-19/05/13) festival ηλεκτρονικής μουσικής το οποίο διοργανώθηκε σε τέσσερις διαφορετικούς πολυχώρους της Αθήνας (The Hub, SIX D.O.G.S., Building 56 & TORA K44). Ο κύριος Shigeto εμφανίστηκε στις 19 Μαίου στο K44 μαζί με τους Patten και Egyptian Hip Hop. Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω για τον Zach Saginaw (aka Shigeto) είναι απλός. Λατρεύω τον ήχο του.

Και ξαφνικά οι Radiohead κυκλοφορούν το “Kid A” και λίγους μήνες μετά το “Amnesiac” και μας στέλνουν αδιάβαστους...

«Η μουσική πάντα με βοηθούσε, ακόμα και σε στιγμές που δεν είχα τίποτα. Η μουσική μου πρόσφερε τα πάντα και νιώθω ότι πρέπει «να τα δώσω» όλα πίσω. Δεν γνωρίζω τι θα έκανα χωρίς τη μουσική, κυλάει στο αίμα μου, η μοναδική σταθερή αξία στη ζωή μου», (μία από τις πιο γνωστές του φράσεις).

Βραδινή έξοδος! Διάθεση για όμορφο βράδυ ανοιξιάτικο, συνοδευόμενο από ηλεκτρονικές μελωδίες… Tα «ηλεκτρονικά στέκια» της πόλης με απογοήτευσαν λίγο. Θα ήθελα να ακούσω κάτι από τα παλιά σκέφτηκα και έστειλα ένα email στον Stephan Bodzin. Τον ρώτησα αν έχει χρόνο για μια συνέντευξη. Θα ΄θελα να ακούσω τι έχει να μου πει κάποιος που έδωσε διαφορετικό τόνο στην ηλεκτρονική σκηνή, και ίσως να μου δώσει μια ελπίδα ότι η underground club σκηνή θα ζωντανέψει πάλι στην πατρίδα μας!

The Flashbulb, Acidwolf, Flexe είναι μόνο μερικά από τα μουσικά project που έχει δημιουργήσει ο Benn Jordan, ο κύριος avant-garde της ηλεκτρονικής μουσικής. Πειραματικός ήχος σε ambient, dubstep και idm ηχοτόπια ή ατμοσφαιρική κινηματογραφική μουσική;

…και μην αφήσεις, μούσα, τον άντρα αυτόν, πότε χωρίς έμπνευση! Γιατί ο κόσμος χωρίς την μουσική του, θα είναι πιο μουντός… Ένας ακόμη Οδυσσέας που κατάφερε με τη βοήθεια σου, να ακουμπήσει το όνομά του στα αστέρια! Ένας ακόμη Έλληνας που μας έκανε περήφανους, που άνθισε και δημιούργησε, μακριά από αυτή τη χώρα, που στο χώμα της φυτρώνουν δέκα διαμάντια τη μια στιγμή, κι έντεκα θάβονται την επόμενη!!

Booze Cooperativa19 – 25 Απριλίου 2013Ώρες κοινού: 18.00 – 22.00Εγκαίνια έκθεσης Παρασκευή 19 Απριλίου 2013Στις 20.30Ανοιχτά καθημερινάΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

O Ιnnersound Radio συνεχίζοντας την επιτυχημένη πορεία στις ψηφιακές συχνότητες, γιορτάζει τον 3o χρόνο λειτουργίας του, διοργανώνοντας μια φιλανθρωπική βραδιά, αφιερωμένη σε παιδιά που έχουν ανάγκη τη στήριξη μας. Πρόκειται για μια ιδέα που έγινε δημιουργία και βρήκε έκφραση στη "μουσική που ακούς με τη ψυχή σου".

Οι we.own.the.sky είναι ένα πενταμελές post-rock συγκρότημα από την Αθήνα. Όλα ξεκίνησαν την άνοιξη του 2010 και το line-up τους ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2012. Από τότε, το συγκρότημα δουλεύει κυρίως δικό του υλικό, το οποίο κινείται στο χώρο της post-rock/metal/ambient/instrumental/you-name-it/, όπως λένε και οι ίδιοι χαριτολογώντας! Πρόσφατα δημοσίευσαν το πρώτο τους EP με τίτλο “Glass/Nails”.

Οι Your Hand in Mine, κατά κόσμον Μάνος Μυλωνάκης και Γιώργος Παπαδόπουλος, μετά από μια περίοδο χειμέριας σιωπής, ξεσκονίζουν τις κιθάρες, ξανακουρδίζουν τα μαντολίνα και τα πληκτροφόρα τους και υποδέχονται την άνοιξη με ζωντανές εμφανίσεις…

Στις 12:00pm έχω τηλεφωνική συνέντευξη μέσω skype με τον κύριο Trentemøller. Έχω ρωτήσει περίπου 10 άτομα για τη διαφορά ώρας με Δανία, έχω διαβάσει τις ερωτήσεις άπειρες φορές, έχω τοποθετήσει μαγνητοφωνάκια, γιατί με την γκαντεμιά που με δέρνει, το πρόγραμμα ηχογράφησης του skype μπορεί και να κλατάρει και ακούω τα κομμάτια του, για να μπω στο κλίμα. Α! και μέσα σε όλα πρέπει να μη ξεχάσω να ρωτήσω εκ μέρους ενός φίλου μου, του Θοδωρή, την ιστορία του “Miss you”. Κάνω το σταυρό μου και ιδού…

Τι θα σκεφτόταν κανείς ακούγοντας τον όρο το κίνημα των FAUVE; Τέχνη; Μουσική; Πολιτική; Ή κοινωνική αλληλεγγύη; Μια ακόμα μπάντα που κάνει τα πάντα για να ξεχωρίσει ή ένα κίνημα που εκφράζεται μέσω της μουσικής; Την απάντηση μας δίνουν οι αθεράπευτα αισιόδοξοι FAUVE, που έρχονται με φόρα από το Παρίσι και τραγουδούν για τη δύναμη της αγάπης και το δικαίωμα στην αδυναμία και στο λάθος.

Στη μουσική βιομηχανία εδώ και έναν αιώνα σχεδόν, σπάνια αναγνωρίζονται τα μουσικά ταλέντα της εκάστοτε περιόδου. Ένας από τους ανθρώπους που βρέθηκε στα παρασκήνια της ιστορίας της jazz μουσικής των τελευταίων 60 ετών και κατάφερε να αναγνωριστεί όσο λίγοι στον τομέα του, είναι ο μοναδικός… Rudy Van Gelder!

Dusty Kid… Ο παραγωγός που ασχολείται με την κλασσική μουσική, την ψυχεδέλεια και το dark μπάσο.Από το 2006 μέχρι και σήμερα μας προσφέρει ηλεκτρονικούς ήχους που θα ικανοποιούσαν από τα πιο old school acid αυτιά μέχρι τους μοντέρνους μινιμαλάδες.

Το SEEAR προέρχεται από τις λέξεις: see & hear. Πρόκειται για ένα ετήσιοproject συνεργασίας νέων εικαστικών, designers και μουσικών με σκοπό τηνπαραγωγή οπτικοακουστικής τέχνης με ένα κοινό θέμα.

“Δεν θα μπορείς να κάτσεις σπίτι αδερφέ, δεν θα μπορείς να συνδεθείς, να ανάψεις, να παραιτηθείς. Δεν θα μπορείς να χάσεις τον εαυτό σου στην πρέζα και να ξεχαστείς, να κάνεις ένα διάλειμμα για μπύρα ανάμεσα στις διαφημίσεις. Γιατί η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί τηλεοπτικά, η επανάσταση δεν θα είναι θέαμα σε επανάληψη, η επανάσταση θα γίνει ζωντανά”. Στίχοι γεμάτοι νόημα και ουσία. Γιατί πολύ απλά ο Gilbert Scott-Heron (1949-2011) υπήρξε καλλιτέχνης που δεν άφηνε τίποτα να “πέσει κάτω” και να χαραμιστεί.

Οι αναμνήσεις και ο καπνός ενός τσιγάρου σε συνδυασμό με τον ήχο ενός βινυλίου των The Afghan Whigs ήταν η αφορμή για το παρακάτω άρθρο…

YOUROPIA FEST @ GAIALIVE, ΣΑΒΒΑΤΟ 9 Μαρτίου, Los Muheros, Skary Face, Entrance Free, Doors open : 21.00

Αρκεί ο καλλιτέχνης να ακούσει μία μουσική σύνθεση, μία μόνο φορά και να έχει ένα πιάνο μπροστά του. Τότε, όποιος βρεθεί στον ίδιο χώρο μαζί του, θα είναι τυχερός, βιώνοντας μία μοναδική μουσική εμπειρία. Αναφέρομαι στον μουσικό Paravicini ο οποίος ξεδιπλώνει το ταλέντο του κυρίως σε Λονδρέζικες αίθουσες… Να ένας ακόμη λόγος για μία επίσκεψη στο Λονδίνο.

Thomas Edward Yorke (aka Thom Yorke): Καλλιτέχνης, μουσικός και φιλάνθρωπος. Στιχουργός, κιθαρίστας, πιανίστας, μπασίστας και drummer (Ο άνθρωπος είναι άνετα ένα συγκρότημα από μόνος του). Frontman των Radiohead και των Atoms for Peace. 66ος στην λίστα "100 Greatest Singers of All Time" (Rolling Stone, 2008). 73ος στην κατηγορία "100 Greatest Artists of All Time" (Rolling Stone, 2005). Οι λόγοι που αποφάσισα να γράψω για τον κύριο Yorke, όλοι οι παραπάνω.

Με τον Bono να λέει “είναι σίγουρα καλύτερος μου!” και τον Chris Martin των Coldplay να παραδέχεται πόσο έχει επηρεαστεί από τον Jeff Buckley, δε μπορούμε παρά να σταθούμε με δέος απέναντι σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά ταλέντα που εμφανίστηκαν αλλά δυστυχώς δεν πρόλαβαν να...ξεδιπλωθούν όσο τους άξιζε.

Η πρώτη συνέντευξη του Artcore: O Γερμανός μουσικός παραγωγός (electronic/progressive house), Lars Brodherr, aka DJ Larse … Μας αφιέρωσε λίγο από το χρόνο του, απαντώντας σε ορισμένες ερωτήσεις...

Τι είναι η μουσική; Αν το δούμε ψυχρά πέρα από την ερμηνεία της ως μορφή τέχνης, στη φυσική της μορφή δεν είναι τίποτα παραπάνω από μαθηματικές αναλογίες. Συχνότητες που εμείς οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε σε ένα εύρος 20Hz – 20.000Hz. Σε μία σειρά από άρθρα που θα φιλοξενηθούν στην στήλη αυτή, θα εξετάσουμε τις επιπτώσεις και τους τρόπους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν αυτές οι συχνότητες με σκοπό να δούμε τη μουσική από μια διαφορετική οπτική γωνία.

Πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση την παράδοση της φλόγας των παραολυμπιακών αγώνων στους Ιάπωνες. Δεν θα ασχοληθώ με τους αγώνες αυτή τη στιγμή, απλά θα πάω το χρόνο πίσω σε μία τελετή λήξης παραολυμπιακών αγώνων, όπου εμφανίστηκε μία μπάντα με μία πολύ όμορφη ιστορία. Καλλιτέχνες δημιουργικοί με σημαντικές συνεργασίες όπως με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Βασίλη Λέκκα, με περισσότερες από εκατό συναυλίες σε διάφορα μέρη και φυσικά δισκογραφική δουλεία. Το όνομά τους είναι Αερικά και ακολουθούν λίγοι από τους στίχους που τραγουδούν.

Έχει κολλήσει το δάχτυλο μου στο repeat και μαζί με αυτό και το μυαλό μου. Εμ, δυο χρόνια περίμενα το αναθεματισμένο τούτο το album. Ήρθε η ώρα να πάρω το αίμα μου πίσω…

Στην Ελλάδα παρατηρείται ένας τρόπος διασκέδασης που για τους βόρειους Ευρωπαίους (και όχι μόνο) είναι κάτι σχετικά άγνωστο. Ίσως είναι και αυτός ένας λόγος, που όταν έρχονται τουρίστες στην Ελλάδα από αυτές τις χώρες παθαίνουν παροξυσμό με τη νυχτερινή ζωή (εκτός από τις- για καλή μας τύχη- υπέροχες παραλίες). Ποια είναι αυτή η διασκέδαση;

O μυστηριώδης βρετανός παραγωγός Stumbleine που πειραματίζεται με την chillstep-shoegaze μουσική, επιστρέφει με ένα νέο άλπουμ που έρχεται να ταράξει τα νερά της glo-fi σκηνής.

Nομίζω, ότι μόνο από τον τίτλο, λίγο πολύ έχετε καταλάβει το θέμα του σημερινού άρθρου! Κάθε παρέα που συζητάει περί ηλεκτρονικής μουσικής (και όχι μόνο), έχει σίγουρα ασχοληθεί και διαφωνήσει αναφορικά με το ερώτημα «αναλογικό ή ψηφιακό μιξάρισμα; βινύλιο ή laptop;» Σήμερα λοιπόν θα προσπαθήσουμε, να παρατηρήσουμε τα θετικά και τα αρνητικά των δυο μέσων, και στο τέλος ο καθένας μπορεί να πάρει την απόφαση σύμφωνα με την προτίμησή του!

Διάλεξα ένα δίσκο και έβαλα τη βελόνα στο πικάπ. “Αυτή έχασε τον έλεγχο” και εγώ άναψα τσιγάρο. Μεταβιομηχανικό Μάντσεστερ, Αγγλία, 1976.

Έφυγε λοιπόν το 2012, και μαζί του οι όμορφες και οι άσχημες στιγμές. Και τι δεν ακούσαμε κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς. Από υπέροχες μουσικές όλων των ειδών, μέχρι θεωρίες συνωμοσίας, καταστροφολογίες αλλά και εκτρώματα των γνωστών, άγνωστων, ατάλαντων, κατασκευασμένων "τραγουδιστών"...

Οι Δραμαμίνη είναι ένα συγκρότημα από τη Δράμα και τα μόνιμα μέλη του είναι οι Γιάννης και Χάρης Μιχαηλίδης και Γιώργος Χατζηκωνσταντίνου. Ο δίσκος “το σύμπαν μέσα μου” (2011) είναι ο δεύτερος που κυκλοφορεί μετά το “ταξίδι πλάι στο παράθυρο” του 2007.