Όταν πρόκειται για τέχνη, δεν μου αρέσουν οι κλισέ εκφράσεις. Ειδικά εκείνες σχετικά με το πόσο καλύτερη ήταν η μουσική παλιά. Ποτέ δεν ήταν καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό που ήταν διαφορετικό ήμασταν εμείς και το πώς την βιώναμε. Και, τα τελευταία χρόνια, το μοναδικό πράγμα που μου έχει λείψει είναι εκείνο το μαγικό συναίσθημα όταν ανακάλυπτες έναν καλλιτέχνη ή ένα τραγούδι και πίστευες πως μιλάει για σένα. Ήταν κάτι υπέροχο, το οποίο ήμουν βέβαιος ότι ως μεγαλύτερος και εμπειρότερος δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισα τον Jason Isbell.