Οι Turbowolf είναι από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που ένα τυχαίο άκουσμα αρκεί για να μαγνητίσει το ενδιαφέρον σου (όπως η περίπτωση των The Wytches, λίγα χρόνια πριν). Τους ακούς ευχάριστα καθώς αναζητάς νέα μουσικά «ευρήματα» στα ράφια του δισκάδικου, με τον ήχο του κουαρτέτου από το Bristol να αποτυπώνεται με περισσή ευκολία στο υποσυνείδητό σου.

Για πρωινά που θέλουν χρώματα, για νύχτες που θέλουν άστρα, για πρόσωπα που φέρουν ανησυχίες και θέλουν διεξόδους, η Melentini βάζει ήχο στη ζωή και ελκύει τη ζωή μέσα από τον ήχο.

Όταν μία μπάντα εύχεται για το νέο της δημιούργημα: «ελπίζουμε να το αγαπήσεις», αρχικά διαπιστώνεις ότι διατηρούν μία αίσθηση που ξεπερνάει την καθιερωμένη ελπίδα να σου αρέσει απλά η μουσική τους· και όταν η ευχή τους αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά, τότε νιώθεις ότι μάλλον δύσκολα θα το αποχωριστείς. Ένας ωραίος δεσμός γεννιέται.

Μένοντας ξανά και ξανά στη μουσική αυτού του ντεμπούτου, σκέφτομαι ότι αν είχε στόμα και μιλούσε θα ξεστόμιζε μόνο μια στροφή: “Can't you see it in my eyes, my education is no disguise, the reason why I'm talking over your head, I'm a grad” (“Sophisticated”- Sieges Even)

Τρίτο στούντιο άλμπουμ από τους Φιλανδούς psych-heavy rockers και η σκανδιναβική παράδοση καλά κρατεί! Έχοντας προηγηθεί το ομώνυμο (2012) και το “Second Psychedelic Coming: The Aquarius Tapes” (2015), η Jess και οι Ancient Ones επιστρέφουν στα μουσικά δρώμενα της χώρας (αλλά και της ευρύτερης, revived ψυχεδελικής σκηνής της Ευρώπης) με ένα bluesy άλμπουμ που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απολύτως από τους προκατόχους του.

“With limited perception we see – We learn, and we laugh, and we sleep, And we watch. Logic is worthless” Storm of Memories

Πριν χρόνια, όχι και τόσο πολλά, η May θα ήταν το κοριτσάκι που προσπαθεί να τραγουδήσει έναν τυχαίο στίχο, όπως «Μέσα στη νύχτα, αααα, αααα», σε μια παιδική δυσαρμονία. Τα χρόνια πέρασαν, η διάθεση παρέμεινε ίδια και μεγαλύτερη, και η May κυκλοφορεί μια ιστορία φόβου και αγάπης, στοιχειωμένα ηλεκτρόνια, μελοποιεί Ντίνο Χριστιανόπουλο και αγγίζει νέα ψηφιακά επίπεδα έμπνευσης.

Makena. Αυτό θα μπορούσε να είναι το όνομα ενός Σουηδού οδηγού στο ράλι Ντακάρ, που διαθέτει έναν τρόπο οδήγησης διαφορετικό από κάθε άλλον, αφού το αμάξι του μοιάζει περισσότερο να πετάει παρά να πατάει στη γη. Θα μπορούσε να είναι το όνομα ενός Ιάπωνα συγγραφέα και ζωγράφου, ο οποίος μέσα από τις λέξεις και τις πινελιές του μοιάζει με ουράνιο καλλιτέχνη που δεν έχει επαφή με τα γήινα. Όμως, κανένα από τα δύο δεν ισχύει. Το όνομα Makena είναι ο ηχητικός έρωτας που συστήθηκε στο κατώφλι ενός δισκάδικου.

Οι Flat Worms με έδρα το Λος Άντζελες, μπήκαν στη ζωή μας ξαφνικά και γεμάτοι τσαμπουκά τον Απρίλιο του 2016, όταν και κυκλοφόρησαν το debut 7’’ ΕΡ “Red Hot Sand” (Volar Records, 2016) προκαλώντας έντονη κινητοποίηση στους underground punk/garage/psych κύκλους του Λος Άντζελες. Το power fuzz punk τρίο επιστρέφει, ένα χρόνο μετά, με το ομώνυμο ντεμπούτο LP τους από την Castle Face και θέτει αμέσως υποψηφιότητα για την τοπ πεντάδα κυκλοφοριών της χρονιάς, τουλάχιστον στον μουσικό τομέα! 

Δεν ξέρω ποια είναι η εντύπωση που έχουν οι ακροατές εκεί έξω, αλλά φέτος το heavy metal περνάει δύσκολα. Δεν έχει συμβεί κάποιο καταστροφικό γεγονός, η παραγωγή δίσκων συνεχίζεται στους βιομηχανικά προκαθορισμένους ρυθμούς, οι περιοδείες συνεχίζουν να γεννούν χρήμα για τους εμπλεκομένους και σίγουρα θα έχει συγκεντρωθεί μια πληθώρα albums τον Δεκέμβρη, ώστε οι κριτικοί να έχουν πολλές επιλογές για να διαμορφώσουν τις καθιερωμένες λίστες τους. Απλά νιώθω ότι από όλες αυτές τις καταχωρήσεις για τα «καλύτερα της χρονιάς», ελάχιστα θα είναι εκείνα τα albums που θα συνεχίσουμε να ακούμε ευχάριστα χρόνια μετά. 

Αν περιμένεις τον λευκό πρίγκιπα, βγαλμένο μέσα από κάποιο παραμύθι, που θα έρθει με το άσπρο άλογο και θα σε σώσει από τα βάσανα της καθημερινότητας, τότε ο Kimi Kärki είναι ο ξανθός Φινλανδός που όχι με άλογο αλλά με μια ακουστική κιθάρα θα έρθει να σε απομονώσει από τον θόρυβο και να σου δείξει την ουσία του φολκλορικού κάλλους.

Είναι δυνατόν να κοντραριστείς με πέντε νέους Άγγλους, γεμάτους αυτοπεποίθηση και ενέργεια, έτοιμους να κατακτήσουν τον κόσμο; Η απάντηση είναι όχι∙ σε καμία περίπτωση δεν το επιδιώκεις, ιδιαίτερα όταν έχεις να κάνεις με τέκνα του Sheffield. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ευθυγραμμιστείς μαζί τους και να ταυτιστείς με το μήνυμά τους: η ισχύς εν τη ενώσει.

Είναι το παγκόσμιο rock ‘n’ roll γεγονός των ημερών. Οι Foo Fighters κυκλοφορούν το ένατο studio album τους και η είδηση έχει κατακλύσει τα media του χώρου. Μετά τους τελευταίους μήνες αναμονής και τα πρόσφατα teaser videos, έφτασε η ώρα του “Concrete And Gold” και όλος ο κόσμος πήρε επιτέλους αυτό που περίμενε. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;

Βροχή αστερόσκονης στα πρόσωπα όλων εκείνων που μεγάλωσαν, αλλά δεν εγκατέλειψαν τα όνειρα που έκαναν ως παιδιά.

Πίσω από αυτό το υπέροχο εξώφυλλο κρύβεται η αξιέπαινη προσπάθεια μερικών νέων μουσικών που έχουν σκοπό να δώσουν συνέχεια στη μουσική τους μέχρι να τελειοποιήσουν την κάθε τους νότα.

Αν το “Ultraviolence” είναι η πρώτη ματιά και το “Honeymoon” για να ξέρεις ότι θα υπάρξει σύνδεση μεταξύ δύο προσώπων, τότε το “Lust for Life” θα πρέπει να είναι ο αναγεννησιακός τους έρωτας, που δεν θα εξελιχθεί σε μια συμβατική συνήθεια. Μία φράση, όμως, δείχνει πώς είναι η πραγματικότητα: Too good to be true.

Για την τελευταία promo κυκλοφορία των Ding An Sich, αν και βρίσκεται εδώ και καιρό στα χέρια μου, μόλις πρόσφατα αξιώθηκα να κάτσω να γράψω δύο λόγια (και επ’ ευκαιρίας να ευχαριστήσω και τον Νίκο Σαρικώστα που μου την έστειλε). 

Η διεύθυνση είναι 726 St. Peter Street, η περιοχή το French Quarter, η πόλη φυσικά η Νέα Ορλεάνη. Από το 1961 σε αυτό το σημείο στεγάζεται το Preservation Hall, ένα από τα πιο σημαντικά μέρη όπου ζει η παραδοσιακή jazz. Εκεί το πλούσιο παρελθόν συναντά το παρόν και εκεί χτίζεται το μέλλον. Φέτος, η house band του Preservation Hall κυκλοφόρησε ένα ακόμα album και αν μη τι άλλο δε μας έλειψαν ποτέ οι αφορμές να επισκεπτόμαστε νοητά την πιο συναρπαστική πόλη της αμερικανικής ηπείρου.

Όταν πρόκειται για τέχνη, δεν μου αρέσουν οι κλισέ εκφράσεις. Ειδικά εκείνες σχετικά με το πόσο καλύτερη ήταν η μουσική παλιά. Ποτέ δεν ήταν καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό που ήταν διαφορετικό ήμασταν εμείς και το πώς την βιώναμε. Και, τα τελευταία χρόνια, το μοναδικό πράγμα που μου έχει λείψει είναι εκείνο το μαγικό συναίσθημα όταν ανακάλυπτες έναν καλλιτέχνη ή ένα τραγούδι και πίστευες πως μιλάει για σένα. Ήταν κάτι υπέροχο, το οποίο ήμουν βέβαιος ότι ως μεγαλύτερος και εμπειρότερος δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισα τον Jason Isbell.

Αν η γνωστή ρήση «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» έχει κάποια ισχύ και βάση, τότε οι Whatever End έχουν χτίσει στέρεα θεμέλια και θα πρέπει να εύχονται να είναι μακρύς ο δρόμος τους.

Ο Drew McDowall είναι ίσως από τις πιο διακριτικές μορφές της πειραματικής σκηνής. Έχοντας στο βιογραφικό του πολλά φεγγάρια ως μέλος των Coil και των Psychic TV, ο Drew ξεκίνησε το 2015 την προσωπική του πορεία με ένα project στο οποίο η εμπειρία ακούγεται διάχυτη. Αυτή η παραμονή του όμως στο «φόντο» των καταστάσεων απέδωσε τον πρώτο καρπό με το "Collapse" και, στη συνέχεια, προχώρησε στο εν λόγω αριστούργημα. 

Με χαροποιεί ιδιαίτερα όταν διαβάζω για/ακούω μουσικούς οι οποίοι, έχοντας εδραιώσει κάποια στιγμή το όνομά τους στο μουσικό τομέα που δραστηριοποιούνται, συνεχίζουν ακάθεκτοι και παράγουν τη μουσική που τους εκφράζει, ανεξαρτήτου ηλικίας. Μία τέτοια περίπτωση είναι και το αθηναϊκό σχήμα των New Zero God (NZG), των οποίων ιδρυτικό μέλος, τραγουδιστής και συνθέτης είναι ο Μιχάλης Πούγουνας. Ο εν λόγω κύριος αποτέλεσε βασικό στέλεχος των θρύλων της ελληνικής post-punk/goth σκηνής, The Flowers of Romance και συν τοις άλλοις είναι ιδιοκτήτης των δισκογραφικών εταιρειών Nexus και Cyberdelia.

Για τη δισκογραφική Fuzz Club με έδρα το Λονδίνο τα έχουμε ξαναπεί και σε προηγούμενο review (βλ. The Underground Youth): πρόκειται μάλλον για το καλύτερο και πιο δραστήριο label στον τομέα της νεο-ψυχεδέλειας αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, με ένα εξαιρετικό roster (The Underground Youth, Sonic Jesus, Singapore Sling, Lola Colt κ.α.) συμπεριλαμβανομένων και δύο ελληνικών συγκροτημάτων (A Victim of Society, Acid Baby Jesus). Εδώ λοιπόν, τα «γεράκια» της Fuzz Club ανακάλυψαν, αγάπησαν και υπέγραψαν συμβόλαιο με την πιο απομακρυσμένη (γεωγραφικά μιλώντας) μπάντα του ενεργητικού της. Κυρίες και κύριοι, without further ado, οι Las Cobras από την Ουρουγουάη! 

Δεύτερη ηλεκτρονική στροφή για τους Ulver με ξεκάθαρες progressive αναφορές.

“I pledge allegiance to the burning flag of the United States of Horror” ακούμε το παιδάκι να λέει στο intro του νέου άλμπουμ των hip hop/punks Horror και θαρρώ πως οποιαδήποτε άλλη εισαγωγή είναι περιττή!

To “IV” είναι από τους δίσκους για τους οποίους δεν πρέπει να σε απασχολεί αν είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί τώρα ή αν θα μπει στη λίστα με τα κορυφαία της χρονιάς. Διότι είναι από εκείνους τους δίσκους που σε ανταμείβει με ένα και μόνο χάρισμά του: τα τραγούδια του.

Αλχημιστές πίσω από μισοσκότεινες σκιές κάνουν αιφνιδιαστική έφοδο και κλείνουν σπίτια.

Οι Zemial είναι ένα άλμπατρος που πετάει σε σκοτεινές κατακόμβες, πάνω από κύματα προοδευτισμού, και είναι άγνωστο πού θα καταλήξει. Γεύεται την αύρα κύκνων της Αγγλίας, την ένωση του ήλιου με το φεγγάρι και μοιράζει φτερά γοητευτικών ήχων για τους λάτρεις του πειραματισμού.

Τα άστρα στον κρύο ουρανό της Φινλανδίας βοήθησαν τον Goatspeed να φτάσει στο νόημα της δικής του λύτρωσης και να βρει τον δρόμο του.

Works for her, works for you, works for me, works for all of us

Ιδού λοιπόν! Πολυαναμενόμενο 9o άλμπουμ από τους πολυαγαπημένους Αυστραλούς psych rockers (και το πρώτο από τα πέντε που σκοπεύουν να βγάλουν φέτος), οι οποίοι δραστηριοποιούνται ήδη από το 2010. Οι φίλοι του σχήματος σίγουρα θα έχουν πάρει μια γεύση από τις «διαρροές» του“Flying Microtonal Banana” ( πχ. “Nuclear Fusion”), αλλά η εικόνα του άλμπουμ είναι σίγουρα πιο ολοκληρωμένη, όταν έχεις ακούσει ολόκληρο τον δίσκο.

Βουτιά σε θάλασσα βαθιά, η ευτυχία της έμπνευσης

Η Fuzz Club Records, ως γνωστόν, είναι από τα καλύτερα και πιο δραστήρια labels στον τομέα της neo-psych/post-punk/neo-kraut μουσικής σκηνής της Ευρώπης, ενώ ήδη έχει απλώσει τα «πλοκάμια» της και εκτός αυτής (Μεξικό, Παραγουάη). Εδώ, μας προσφέρει τον 8ο κατά σειρά δίσκο των Underground Youth, του σχήματος που δημιούργησαν το 2008 οι Craig και Olya Dyer με καταγωγή τη γενέτειρα της post-punk, το βιομηχανικό Manchester και νυν έδρα το Βερολίνο (δύο πόλεις που αναμφίβολα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του μουσικού ύφους οποιασδήποτε μπάντας). 

Fairies wear boots, long shadows fall, and Black Juju touch and ride the sky.

Οι Cloud Nothings ξεκίνησαν σε ένα υπόγειο ως one-man project του κιθαρίστα και τραγουδιστή Dylan Baldi το 2008 και έκτοτε έχουν έναν ικανοποιητικό αριθμό κυκλοφοριών στο ενεργητικό τους. 

Κυρίες και κύριοι, στη σκηνή οι Need. Τώρα και για πάντα.

Πειραματικό contemporary pop διαμαντάκι από την Inner Ear.

2017: στο underground καιροφυλακτεί η σωτηρία, και οι Allochiria είναι η καιόμενη βάτος.

Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Σε μια χρονιά γεμάτη από πολύ καλούς δίσκους, ήταν αναπόφευκτο να υπάρξουν και αδύναμες παρουσίες. Όταν μάλιστα εκτιμάς ένα καλλιτεχνικό σχήμα, όπως οι Opeth στην περίπτωσή μας, πρέπει να είσαι ειλικρινής. Ένας δίσκος «λίγος» για την ποιότητα στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι Σουηδοί μπορεί να μην πονάει, γεννά όμως σκέψεις του τύπου «θα μπορούσε να…», «ίσως αν…», «μα γιατί ακούγεται…». Ό,τι έγινε έγινε, και συνεχίζουμε να προχωράμε χωρίς αυτό.

Ομολογώ ότι αγνοούσα (κακώς!) την ύπαρξη των Αθηναίων Deaf Radio μέχρι πρόσφατα. Ανήκουν στην κατηγορία συγκροτημάτων που σε τραβάει αυτόματα το εξώφυλλο της κυκλοφορίας τους, το οποίο, αν και χρησιμοποιεί την «ασφαλή» και πάντα ευπρόσδεκτη επιλογή της pop art αισθητικής, σίγουρα είναι κάτι που δε συναντάμε καθημερινά σε ελληνικές κυκλοφορίες. 

Αν η νέα βρετανική ροκ σκηνή είναι περήφανη για κάτι, τότε αυτό είναι σίγουρα η νέο-ψυχεδέλεια. Αναφέρομαι σε ένα μεγάλο ποσοστό συγκροτημάτων που ενσωματώνουν εύστοχα και έντεχνα στις συνθέσεις τους στοιχεία από την psych–rock παρακαταθήκη της δεκαετίας του ’60 (Temples, Hookworms, The Underground Youth και πολλοί ακόμα). Από το “Revolver” των Beatles μέχρι και μικρής φήμης συνοικιακές μπάντες (δοκιμάστε το “Dandelion Seeds” από τους Λονδρέζους July), η βρετανική ψυχεδέλεια έχει εδραιώσει τη φήμη και την αξία της ήδη από τα τέλη των 60s. Έκτοτε, έχει γίνει μέρος της (μουσικής) κουλτούρας και παιδείας των απανταχού Βρετανών ρόκερ. Αν και οι επίσης Λονδρέζοι Lola Colt επιβεβαιώνουν αυτόν τον ισχυρισμό, δεν περιορίζονται μόνο σε αυτό. Δημιουργούν τον δικό τους προσωπικό ήχο, ο οποίος συνδυάζει το post–punk με μπλουζ, οριένταλ και αμερικανική ψυχεδέλεια.

Τους Άγγλους The Wytches (με τον εσκεμμένο αναγραμματισμό) τους ανακάλυψα τυχαία σε μία από τις τακτικές μου βόλτες στα ανεξάρτητα δισκάδικα του Brighton. Ήταν μέσα Σεπτέμβρη του 2014, και λίγες ημέρες πριν είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους με τίτλο ″Annabel Dream Reader″, το οποίο έπαιζε στα ηχεία του Resident (το κομμάτι ″Gravedweller″ συγκεκριμένα). Ο επιμελώς βρώμικος ήχος της κιθάρας, σε συνδυασμό με μελωδίες που παραπέμπουν σε πιο ψυχεδελικές φόρμες, με κέρδισαν αμέσως. Λίγο αργότερα κατάλαβα ότι πρόκειται για μία από τις πιο δραστήριες μπάντες της neo-psych/garage βρετανικής σκηνής, και με την κυκλοφορία της δεύτερης δουλειάς τους (την οποία παρουσίασαν live στο ίδιο μαγαζί) βεβαιώθηκα ότι είναι και από τις πιο δεμένες. 

Virality. Δεν υπήρχε ως έννοια 5 χρόνια πριν. Σίγουρα, υπήρχαν και τότε θέματα, ειδήσεις και χαριτωμένα βίντεο με γατάκια που τραβούσαν περισσότερη προσοχή από όποια άλλη web καταχώριση. Ωστόσο, η διάδοση και η αποδοχή της πληροφορίας έχει πια υποβιβάσει σε σημασία το περιεχόμενο καθεαυτό. Τις περισσότερες φορές, ακροβατούμε (όλοι μας, ας μην κρυβόμαστε) στο πεδίο του στεγνού κουτσομπολιού, υπάρχουν όμως και εκείνες οι άλλες περιπτώσεις. Όταν η αξία του περιεχομένου δεν παραγνωρίζεται από την απλή είδηση που το φέρνει στο προσκήνιο. Κι αν μιλάμε για τον Νοέμβριο του 2016, αυτό μπορεί κανείς να το πει και “Hardwired… To Self Destruct”.

Όταν τα μάτια κλείνουν, τα όνειρα, οι κρυφές σκέψεις και οι κρυφοί πόθοι ξυπνούν. Όλα όσα δεν εκτυλίσσονται στην πραγματικότητα, παίρνουν σάρκα και οστά μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι. Οι Aenaon συνεπαρμένοι από τον κόσμο των ονείρων, τον μετατρέπουν σε νότες και στίχους, φτιάχνοντας ένα δίσκο που δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλους. Οι κύκλοι του avant-garde και του ακραίου ήχου οφείλουν να στρέψουν το βλέμμα τους σ’ αυτόν.

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το καινούριο EP “Decadent Life” του μουσικού σχήματος The Vagina Lips του Δημήτρη Πολιούδη, γνωστού και ως Jimmy Lips, και αδιαμφισβήτητα αποτελεί τη μουσική όαση των τελευταίων ημερών.

Post rock από μια μπάντα που δεν αλλοιώθηκε και κράτησε την παράδοση στη μουσική της. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια. Η μουσική τους και μόνο είναι αρκετή.

Αν οι Θεσσαλονικείς βλέπουν τα νερά ν’ αγγίζουν τον ουρανό, τότε κι εγώ βλέπω μία μπάντα ν’ αγγίζει κορυφές με την έμπνευση και την προοδευτικότητα που φανερώνουν οι συνθέσεις της. Δεν αλλάζουν πλεύση, δεν χάνουν την ηχηρή προσωπικότητά τους και στον τρίτο τους δίσκο ακούγονται πιο σίγουροι από ποτέ.

Υπήρξαν πολλές φορές που άκουσα ανθρώπους να λένε ότι το ν’ ακούς μια νοσταλγική μουσική δεν προσφέρει κάτι στο σήμερα ή στο αύριο. Εν μέρει, ίσως να έχουν δίκιο. Από την άλλη, ποιος είπε ότι κάτι που σε ταξιδεύει στο παρελθόν δεν μπορεί να είναι απολαυστικότερο από κάτι καινούργιο; Ποιος είπε ότι αν ξανακούσουμε τη μουσική των Rush και των Genesis, τις μελωδίες των Socrates και την κιθαριστική ταχύτητα του Al Di Meola από νέους μουσικούς, κάτι σπουδαίο θα χαθεί; Οι Mother Turtle αδιαφορούν περί αυτών, παραδίδοντας εαυτούς στην έμπνευση της στιγμής, και μας χαρίζουν ακόμη ένα συλλεκτικό κέλυφος.

Πολλές φορές, βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε έναν δίσκο τέλειο, δίχως να του έχουμε δώσει πρώτα αρκετό χρόνο να μιλήσει, με αποτέλεσμα να καταλάβουμε αργότερα ότι πέσαμε έξω. Από την άλλη, η αξία μιας νέας κυκλοφορίας ίσως να έγκειται στη σταθερότητα που εκφράζει η μπάντα με την ταπεινότητά της. Μπορεί όλο αυτό ν’ ακούγεται ανόητο, αλλά ξέρω ότι κάποιοι εκεί έξω θα συμφωνήσουν μαζί μου: το “Theories of Flight” αγγίζει την τελειότητα χάρη στον Jim Matheos, που τολμά ν’ αποδράσει από τη σκέψη του τι θέλουν ν’ ακούσουν οι άλλοι και επικεντρώνεται στο τι θέλει να βγάλουν οι Fates προς τα έξω. Τα άλλα φανερώνονται και από το πολύ όμορφο εξώφυλλο της Graceann Warn.

Όταν ήσουν νέος, το μακρινό 1987, κυκλοφόρησες τον πρώτο σου δίσκο, το hit single του οποίου έγινε Νο.1 σε 25 χώρες, και από τότε δεν το ξέχασε κανείς. Η επιτυχία του ήταν τόσο μεγάλη που τα επόμενα 29 χρόνια κυκλοφόρησες άλλα 5 albums, αν και κανένα δεν την επανέλαβε. Πώς μπορείς να επανέλθεις το 2016 με καινούργιο δίσκο και να πιάσεις την κορυφή του chart στην Αγγλία; Μπορείς, μόνον αν είσαι ο Rick Astley.

Η νοσταλγία και η ομορφιά του να πηγαίνεις σ’ ένα δισκάδικο και ν’ αναζητείς στα τυφλά κάτι που δεν είχες ιδέα ότι υπάρχει είναι κάτι μοναδικό. Προσωπικά, επειδή δεν έχω τη δυνατότητα να το κάνω, το αντικαθιστώ με το ψάξιμο μέσα στο band camp. Όσα θετικά ή αρνητικά κι αν του προσάψουμε, έχει κι αυτό την αίγλη του, καθότι ανακαλύπτεις νέες ή παλαιές μπάντες και δίσκους που μπορεί να σε απομονώσουν από άλλα κολλήματα. Κάπως έτσι ανακάλυψα και τους Twin River, τοποθετώντας τον indie ήχο ξανά στο προσκήνιο των μουσικών μου αναζητήσεων· ελπίζω και των δικών σας.

Η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του Δημήτρη Πολιούδη, γνωστού και ως Jimmy Lips, με το project του The Vagina Lips βρίσκεται πλέον εκεί έξω. Ο λόγος γίνεται για τον δίσκο “Athanasia” που αποτελεί μία άκρως αναζωογονητική σύνθεση από shoegaze κιθάρες και νοσταλγικά πλήκτρα τα οποία πλαισιώνουν την περιρρέουσα dream pop ατμόσφαιρα ενός δίσκου μοναδικού για την εγχώρια μουσική σκηνή. 

Υπάρχει πάντα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον όποτε στη δισκογραφία ενός συγκροτήματος εμφανίζεται ένα soundtrack. Μια κυκλοφορία που υποδηλώνει κάτι άλλο από τους δίσκους που προηγήθηκαν. Ισχύει όμως συνέχεια αυτό; Αυτή η κυκλοφορία είναι κάτι διαφορετικό; Κάτι ξένο ή κάτι συγγενές με τον προσωπικό χαρακτήρα των μουσικών; Η πολυτιμότερη πληροφορία για το “Atomic” ως απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2016.

Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι τα 5 χρόνια που μεσολάβησαν από το 2011, όταν κυκλοφόρησε το “I'm With You” album, είναι πολύς καιρός. Υπάρχουν και άλλοι που δε μπόρεσαν να ξεπεράσουν τη μετριότητα εκείνου του δίσκου και δεν ένιωσαν να τους λείπει απολύτως τίποτα. Το “The Getaway” είναι η απάντηση και στους μεν και στους δε. Σε κάθε περίπτωση, οι Red Hot Chili Peppers είναι και πάλι εδώ.

Στον τέταρτο δίσκο τους, το συγκρότημα από την Αθήνα ανεβάζει τον πήχη ψηλά...

All killer, no filler.

Πόσα συγκροτήματα είναι τίμια, αυθεντικά, πιστά σε αυτό που κάνουν; Είναι πολλά, λίγα; Ποιος νοιάζεται για αριθμούς; Οι Universe 217, το συγκρότημα που έχεις απέναντί σου, είναι από τους πιο αυθεντικούς μουσικούς που μπήκαν σε στούντιο και πάτησαν στη σκηνή. Τέσσερις ακούραστοι γεωργοί που παράγουν ακόμα έναν καρπό, ικανό και αρκετό να χορτάσει τον κάθε πεινασμένο.

Έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα, το οποίο από τον πρώτο του κιόλας δίσκο όριζε έναν ολόκληρο ήχο. Από τότε έχει αποτελέσει τον δείκτη σύνθεσης για πολλούς μεταγενέστερους μουσικούς του είδους. Αυτό και μόνο θα μπορούσε να τους κάνει μοναδικούς, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Το γεγονός ότι φέτος κυκλοφορούν έναν δίσκο που πραγματοποιεί αυτό που κάθε μπάντα έχει την υποχρέωση να κάνει: το βήμα παραπέρα.

Κάποια από τα συγκροτήματα που αγαπάμε μας έχουν χαρίσει κατά καιρούς μικρές απογοητεύσεις. Οι Αθηναίοι Innerwish αποτελούν μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις· όχι μόνο δεν απογοήτευσαν, αλλά δεν μας επέτρεψαν ποτέ να έχουμε ευσεβείς πόθους για τη μουσική τους. Η νέα τους δισκογραφική δουλειά εκτοξεύει και πάλι την αχαλίνωτη χαρά μας στα ύψη, κι εμείς υπογράφουμε «Innerwish για μια ζωή».

Η νεοσύστατη μπάντα από την Αθήνα, αποτελούμενη από ένα μπάσο, πλήκτρα/φωνητικά, μια κιθάρα κι ένα set τυμπάνων, μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο ΕΡ της. Είναι έτοιμη να ακουστεί και να απλωθεί παντού και έχει κάθε δικαίωμα να διεκδικεί κάτι τέτοιο.

Αστικό τοπίο, γκρίζα η πόλη, βουβή η βοή των ανθρώπων, θλιμμένη και τετριμμένη προχωρά η ζωή. Στέκεις, αφουγκράζεσαι, ψιθυρίζεις στον εαυτό σου ότι ακόμα και ο θάνατος μπορεί να είναι καλοδεχούμενος… όταν ξαφνικά η μελωδία της απελπισίας γίνεται κραυγή ζωής. Οι νότες διαλύουν τη μουντή ατμόσφαιρα και επιτρέπουν στο ελπιδοφόρο φως να ξεπεράσει τη δειλία του, να ξεφτίσει το γκρίζο και να εισχωρήσει λυτρωτικό στα πνευμόνια σου. Αποφασίζεις να ζήσεις λοιπόν! Αυτή η περίεργη ανάμειξη θλίψης και αισιοδοξίας μεταδίδεται μέσα από τα τραγούδια που συνθέτουν το “Homeward Bound” των Vinyl Suicide.

Οι we.own.the.sky έδειξαν από το ΕΡ του ’13 ποιες ήταν οι προθέσεις τους. Δύο χρόνια μετά, η δίψα τους δεν σβήνει. Χτίζουν τα όνειρά τους με προσδοκίες, και το ντεμπούτο τους είναι η ένδειξη ότι δεν πρέπει να αφήσουν την πορεία που ξεκίνησαν. Πρέπει να τη συνεχίσουν, μέχρι οπουδήποτε τους οδηγήσει.

“Wise men say only fools rush in” τραγουδούσε ο Elvis στο “Can’t Help Falling In Love”, και μπορούμε να διδαχτούμε κάτι από αυτό. Ξέχνα τους μουσικογραφιάδες που σκοτώνονται να βροντοφωνάξουν την όποια νέα τους ανακάλυψη όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Η ψυχραιμία είναι σαν μπαχαρικό για την αντιληπτική ικανότητα. Φαινομενικά αμελητέο και δευτερεύον χαρακτηριστικό, όμως μπορεί να αλλάξει όλη τη γεύση. Αν μπορούν οι 70άρηδες The Sonics να είναι εγκρατείς για 40 χρόνια, ώστε να κυκλοφορήσουν τον πιο σαρωτικό garage rock δίσκο του 2015, που να πάρει!, μπορούμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο για μερικούς μήνες.

Στον τρίτο τους δίσκο και πέμπτο συνολικά δισκογραφικό εγχείρημα, οι Hexvessel συνεχίζουν να παράγουν τη λεγόμενη «μουσική του δάσους» και να προσφέρουν αγαλλίαση με τις συνθέσεις τους. Μόνο που αυτή τη φορά έγιναν ακόμα πιο easy listening, προσκαλώντας τον οποιοδήποτε να μυηθεί στους ήχους τους και να χορέψει μαζί τους.

Δεν είναι σπάνιο ένας δίσκος με δέκα τραγούδια και διάρκεια μισή ώρα να μοιάζει λίγος, φτωχός, πως δεν έχει λόγο ύπαρξης. Σίγουρα, πάντως, ο Μάνος Χατζιδάκις απέδειξε κάποτε το αντίθετο. Τώρα, το αποδεικνύει με τη σειρά του και ο Θανάσης Χριστοδούλου, γνωστός ως Lumiere, με το ομώνυμο άλμπουμ του.

Η καλύτερη κυκλοφορία του 2015 από την industrial σκηνή.

Η δεύτερη επίσημη συνεργασία τους...

Πάντα γίνεται ιδιαίτερη μνεία στο πόσο σημαντικοί είναι ο πρώτος και ο τρίτος δίσκος μιας μπάντας, θεωρώντας ότι ο δεύτερος θα είναι απλά μια συνέχεια του προκατόχου, χωρίς να προσφέρει κάτι το ανατρεπτικό. Το “Journey Blind” γελοιοποιεί τον όρο «πρωτοδισκάκιας».

Αυτή τη φορά η Βαρόνη ντύθηκε στα μωβ – και της πάνε πολύ!

Όποιον και να ρωτήσεις για την country, το ίδιο πράγμα έχουν να πουν. Ότι έχει να κάνει με την αφήγηση. Η παραδοσιακή μουσική της Βόρειας Αμερικής υπήρχε και υπάρχει ως μέσο για να ειπωθούν ιστορίες. Ο ρεαλισμός και η ειλικρίνεια ήταν πάντα στο DNA της, γι’ αυτό και δεν παρασύρθηκε ποτέ από φαντεζί μόδες και φτηνά τερτίπια εντυπωσιασμού. Μια τέτοια φόρμα μουσικής όμως, προϋποθέτει και κάτι άλλο. Αφηγητές που να γνωρίζουν τη ζωή και τις δυσκολίες της, ώστε να μπορούν να υποστηρίξουν το βάρος της ιστορίας. Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η φετινή ιστορία του Tom Russell.

Στη σκακιέρα των τρεχόντων μουσικών πραγμάτων, οι Club 8 κάνουν τη κίνηση ματ, την οποία μέχρι και ο Garry Kasparov θα ζήλευε και ακούγονται σύμφωνα με αυτό που τους ψιθύρισε η συνείδησή τους: και synth και pop.

Black metal, πειραματισμοί ανατολικής καταγωγής, ακουστικά σημεία, μουσικές του υποσυνειδήτου… Πονοκέφαλος; Τουναντίον, ένα ιδιαίτερο ηχητικό σύμπλεγμα με θετικά συμπτώματα για όποιον το ασπαστεί.

Χαλαρωτικές ατμόσφαιρες, ευαίσθητες μελωδίες και φουτουριστικά breaks.

Ακόμα ένας δίσκος αποκλειστικά για τους απανταχού progsters; Όχι. Οι Subsignal προσφέρουν έναν δίσκο για όποιον θέλει να απολαύσει 1 ώρα ευδιάθετης μουσικής.

Η περίπτωση ΙΟΝ δεν είναι νέα - ούτε τυχαία. Με μια διαδρομή που ξεκινάει από τη δεκαετία του 1980, ο ΙΟΝ - Γιάννης Παπαϊωάννου - όχι μόνο δίνει περιεχόμενο στην έννοια underground αλλά την υπογραμμίζει εμφατικά, ώστε τόσο η έννοια όσο και ο ίδιος να είναι τελικά ολοφάνεροι και επιβλητικοί. Με τις κατά καιρούς διαφορετικές ή επικαλυπτόμενες ιδιότητές του - δημοσιογράφος, μουσικός, παραγωγός, εκπληκτικός dj - ο ΙΟΝ δεν μένει ποτέ ακίνητος: ανακαλύπτει συνεχώς καινούργιες γωνίες στο αστικό περιβάλλον που ζει και λατρεύει ώστε να κερδίσει καινούργια ακροατήρια που θα τον συνοδεύσουν στα απόκοσμα και υπερβατικά μουσικά ταξίδια του.

Κάθε φορά που ανακαλύπτω κάποια άγνωστη, αλλά ενδιαφέρουσα μουσική στο διαδίκτυο, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πόσο φτωχό θα ήταν το εύρος των μουσικών ακουσμάτων μου χωρίς αυτό...

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής είχα το βλέμμα μου στραμμένο αλλού. Δεν κοιτούσα προς τους Editors, αν και αδιαμφισβήτητα περίμενα με ενδιαφέρον την κυκλοφορία του δίσκου τους “In Dream” τον Οκτώβριο.

Ήταν προορισμένο από την πρώτη στιγμή να κυριαρχήσει το 2015. Ο διάδοχος του υπερπετυχημένου “21” ήταν απαραίτητο να κρατήσει τον πήχη εξίσου ψηλά. Ο ανταγωνισμός το έτρεμε. Οι υπόλοιποι διεκδικητές που θα κυκλοφορούσαν albums την ίδια περίοδο υπολόγισαν τις ημερομηνίες, ώστε να μην συμπέσουν με αυτό που δε θα μπορούσαν να νικήσουν. Το κοινό σε όλο τον πλανήτη έφτασε στα όριά του μετά από 4 χρόνια αναμονής. Και η ίδια η Adele; Πάλευε να σηκώσει το βάρος όλων αυτών των προσδοκιών στους ώμους της.

Πόσες πιθανότητες υπάρχουν για μία μπάντα που κυκλοφορεί δεύτερο συνεχόμενο δίσκο μέσα σε τρεις μήνες, να συνεχίζει να συγκινεί; Οι Beach House καταρρίπτουν κάθε πιθανότητα και εμπνέουν τη σιγουριά για κάτι τέτοιο.

Μια πολλά υποσχόμενη αρχή.

Στον 8ο δίσκο τους, οι Νορβηγοί συνεχίζουν να διατηρούν και να επιδεικνύουν τον avant – garde χαρακτήρα τους, χαρίζοντάς μας τονωτικές στιγμές.

Συμπλέκτης/ τέρμα το γκάζι/ αφήνουμε συμπλέκτη και... Clutch, φύγαμε!

Η αθηναϊκή μπάντα κάνει μια νέα αρχή ή απλά συνεχίζει από εκεί που έμεινε και θέτει τον πήχη επιτυχίας ακόμα ψηλότερα

Οι The Answer είναι ένα από τα πρώτα συγκροτήματα του κινήματος αναβίωσης (revival) του hard rock των 70s –που άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας – και ίσως το πιο επιτυχημένο εμπορικά. Το ντεμπούτο τους "Rise" που κυκλοφόρησε το 2006, κατάφερε αμέσως να τους εκτοξεύσει στην κορυφή, χαρίζοντάς τους παγκόσμια αναγνώριση. Και όχι άδικα –αν και, κατά την γνώμη μου, με κάποια υπερβολή από κριτικούς και κοινό. Η μουσική τους, στα χνάρια των 70s μεγαθήριων όπως οι Led Zeppelin, Deep Purple, UFO, κ.α., ήταν γεμάτη ενέργεια και φρεσκάδα. 

Aphexia ονομάζεται το προσωπικό project της Ophelia.

Μετά την έκρηξη του “Sunbather” το καλοκαίρι του 2013, οι Deafheaven επιστρέφουν με το “New Bermuda”, αποσκοπώντας να μην αφήσουν τίποτα να πάει χαμένο, ούτε ίντσα στιγμής.

Μπορεί ο έβδομος δίσκος ενός συγκροτήματος να είναι το ίδιο καλός με τον πρώτο;

Οι Kult Of Taurus είναι μια black metal μπάντα από την Θεσσαλονίκη που πραγματικά αξίζει και η παραμικρή της κίνηση στον χώρο από τα γεννοφάσκια της. 

9 στις 10 φορές που θα συναντήσει κάποιος τον όρο “hipster” και τα παράγωγά του σε media της σύγχρονης κουλτούρας, θα είναι για κακό. Τις περισσότερες από αυτές τις φορές, λόγω αισθητικής (κανένας δεν είναι τόσο cool που να μπορεί να υποστηρίξει τσιγκελωτό μουστάκι, πώς να το κάνουμε) και τις υπόλοιπες επειδή αυτή η λατρεία του παλαιϊκού είναι για την πόζα και μόνο. Και αυτομάτως, μόλις δώσαμε στους hipsters όλου του κόσμου το όπλο απέναντι στον κατατρεγμό που βιώνουν. Ποια είναι η λύση για να μη σε θεωρούν επιφανειακό εραστή του εξεζητημένου στυλ; Μα, το να έχεις ουσία βέβαια.

Οι βετεράνοι πλέον Βρετανοί popers επιστρέφουν δυναμικά με το 14ο studio album τους.

Το “Blak and Blu” album του 2012 έσκασε σαν βόμβα στα λιμνάζοντα νερά των σύγχρονων αμερικανικών blues. Media και κοινό έπεσαν επάνω του και τον έχρισαν εν μία νυκτί διάδοχο του BB King. Τον ανακήρυξαν Μεσσία, που θα έπαιρνε από το χέρι την πιο συναισθηματική και πονεμένη από τις φόρμες της παραδοσιακής αμερικανικής μουσικής και θα την οδηγούσε στον 21ο αιώνα. Ο ίδιος όμως, ίσως να έχει διαφορετική άποψη.

Δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια μετά το αξεπέραστο "The shape of punk to come", οι Refused επιστρέφουν δυναμικά με καινούργιο άλμπουμ το οποίο φέρει τον απλό –αλλά τόσο ουσιαστικό– τίτλο, "Freedom".

«Αγαπώ τη soul μουσική. Αγαπώ όλη τη μουσική του κόσμου, αλλά πάντοτε τραγουδούσα καλά. Όταν έκανα rap, προσέθετα στοιχεία αυτού που κάνω τώρα. Απλά επιστρέφω στις ρίζες μου και είναι κάτι που θα κάνω για πάντα. Δε μπορώ να είμαι ένας 80χρονος rapper, αλλά μπορώ να τραγουδώ soul κομμάτια μέχρι τη μέρα που θα πεθάνω».

O Maurizio Bianchi δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Πρόκειται για έναν από τους πρωτοπόρους της industrial σκηνής.

Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την τελευταία κυκλοφορία του Stendeck με τίτλο “Scintilla”. Στα τέσσερα χρόνια αυτά, το project του Alessandro Zampieri από την Ελβετία δεν έμεινε τελείως ανενεργό, καθώς τουλάχιστον έως και το 2012 πήρε μέρος σε μπόλικα φεστιβάλ.

Ο John Garcia είναι αναμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες, αντιπροσωπευτικότερες και αξιοσέβαστες φωνές του desert/stoner rock˙ στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν αληθινό «γερόλυκο» ή, για να είμαι περισσότερο εντός κλίματος, για ένα μοναχικό κογιότ του είδους, αφού ήδη από τις αρχές των 90s μαζί με τους Kyuss, στην ουσία δημιούργησαν το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα, επηρεάζοντας από τότε τον ήχο αμέτρητων συγκροτημάτων κι αλλάζοντας ριζικά τον χάρτη του rock.

Η αλήθεια είναι, πως όποτε ακούω για επανασύνδεση γνωστών και τρανταχτών ονομάτων μετά από χρόνια, τις περισσότερες φορές είμαι επιφυλακτικός και καχύ-ποπτος ότι πρόκειται για αρπαχτή˙ για να το πω κι αλλιώς: κρατάω μικρό καλάθι.

Ακριβώς 30 χρόνια συμπληρώνονται από την κυκλοφορία ενός από τους πιο σπουδαίους progressive rock δίσκους όλων των εποχών.

Οι αγαπημένοι Motorama από το Ροστόφ της Ρωσίας, στις 26 Ιανουαρίου του 2015, κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ με τίτλο "Poverty".

Το “Monuments” των No Brain Cell αποτελεί έναν από τους καλύτερους progressive δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ από ελληνικό συγκρότημα και εδώ και λίγο καιρό βρίσκεται στα χέρια μας!