Ο κόσμος κράτησε για λίγο την αναπνοή του, όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του David Bowie. Αυτός ο κόσμος, o οποίος εξαιτίας του έμαθε να κοιτάει προς τον ουρανό μήπως και δει τον Major Tom να περνάει χαιρετώντας μέσα από την άτρακτό του. Αυτός ο κόσμος, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που η αλλόκοτη και θετικώς προκλητική φιγούρα του Bowie άγγιξε τα ραδιοφωνικά Hertz, φοβόταν λιγότερο τη διαφορετικότητα. Αυτός ο κόσμος ο απροσάρμοστος, ο ιδιαίτερος, αυτός που βρήκε καταφύγιο στις μουσικές ενός εξωγήινου που δεν του καιγόταν καρφάκι για την κοινή γνώμη. Αυτά ήταν τα 70s. Αλλά ο κύριος Αστερόσκονη δεν έμεινε εκεί. Μεταλλασσόταν ομαλά και αβίαστα από δεκαετία σε δεκαετία φέρνοντας πάντα μουσική από το μέλλον στο μουσικό μας παρόν. Έδειχνε τον δρόμο, προκαλούσε τη σκέψη μας, ηρεμούσε τα πνεύματα αλλά και έσβηνε παράλληλα φωτιές με τα πιο εύφλεκτα οκτάνια.

Το πρώτο live της χρονιάς, παρά το γεγονός ότι δεν είχε ηλεκτρικό ήχο, έθεσε ιδιαίτερα ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων για τη συνέχεια. Όχι τυχαία, καθώς στη σκηνή ήταν οι Last Drive, ούτε όμως και βέβαια, γιατί κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς περίμενε να ακούσει. Ας δούμε πως οι Alex K, Γιώργος Καρανικόλας και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος κατάφεραν να συνεπάρουν το κοινό που γέμισε το Τριανόν επί δύο συνεχόμενες βραδιές.

H εμβληματικότερη μορφή της μουσικής βιομηχανίας έγινε σήμερα αστερόσκονη. Ενστικτωδώς και με τρομερή συγκίνηση για όλα αυτά που μας χαρίστηκαν από τον καλλιτέχνη David Bowie, δημιουργήσαμε μία playlist με κομμάτια που έλιωσαν τα ακουστικά μας επί πολλά χρόνια. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον Thin White Duke.