Ποτέ δεν είχα φανταστεί τι ζόρι τραβάνε οι υπάλληλοι στα μαγαζιά. Γι’ αυτό και μετά από αυτήν τη συνέντευξη τους συμπαθώ όλους. Αλήθεια.

Και εκεί που σουλατσάρεις σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της πόλης συναντάς μια γνώριμη, χαρακτηριστική φυσιογνωμία. «Τον γνωρίζω από το Θέατρο και τον Κινηματογράφο» σκέφτεσαι, γίνεσαι τολμηρή για 5 δευτερόλεπτα, «στην τελική φαίνεται πολύ πρόσχαρος και φιλικός άνθρωπος» και του ζητάς μία συνέντευξη σχετική με το βιβλίο του που μόλις κυκλοφόρησε και ίσως είσαι τυχερή και σου μιλήσει για τα άδυτα του καλλιτεχνικού ελληνικού χώρου!...

Το ArtCore Magazine σου δίνει την ευκαιρία να βγάλεις τον Κούντερα που ανέκαθεν έκρυβες μέσα σου και δεν άφηνες να βγει στην επιφάνεια! 

.....

Το «Αμερικάνικο Ειδύλλιο» εκδόθηκε το 1997 και έναν χρόνο αργότερα, τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ. Για την σκιαγράφηση του πορτρέτου του βασικού χαρακτήρα του βιβλίου, του «Σουηδού» Seymour Levov, ο Φίλιπ Ροθ άντλησε έμπνευση από την αληθινή περσόνα του Seymour Masin. Γεννημένος δεκατρία χρόνια νωρίτερα από τον Ροθ, ο Masin υπήρξε αθλητής - φαινόμενο του γυμνασίου του Weequahic, του οποίου μαθητής υπήρξε και ο διάσημος συγγραφέας. Αφηγητής του δράματος του «Σουηδού» είναι το alter ego του συγγραφέα, ο Νέιθαν Ζούκερμαν, στην έκτη κατά χρονολογική σειρά εμφάνισή του (εννέα στο σύνολο) σε μυθιστόρημα του Ροθ.

Το Artcore γνωρίστηκε με τον συγγραφέα Ιωάννη Μαργέτη και σας παραθέτει την κουβέντα που είχε μαζί του…

Τα χειρότερα ψέματα είναι αυτά που λέμε οι ίδιοι στον εαυτό μας. Ταυτόχρονα είναι και αυτά που είναι πιο δύσκολο να τα ανακαλύψεις. Εκτός αν είσαι αρκετά άτυχος... ή τυχερός, ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι είναι καλό και κακό τελικά.

«Υπάρχει μια λογοτεχνία για όταν βαριέσαι. Αφθονεί. Υπάρχει μια λογοτεχνία για όταν είσαι ήρεμος. Αυτή είναι η καλύτερη λογοτεχνία, νομίζω εγώ. Υπάρχει επίσης μια λογοτεχνία για όταν είσαι θλιμμένος. Και υπάρχει μια λογοτεχνία για όταν είσαι χαρούμενος. Υπάρχει μια λογοτεχνία για όταν διψάς για γνώση. Και υπάρχει μια λογοτεχνία για όταν είσαι απελπισμένος. Αυτή την τελευταία θέλησαν να κάνουν ο Ουλίσες Λίμα και ο Μπελάνο».

Ο Αλμπέρτο Μοράβια εξέδωσε το 1929, σε ηλικία μόλις 22 ετών, το πρώτο του μυθιστόρημα, με τον τίτλο «Οι αδιάφοροι» (“Gli Indifferenti”), το οποίο προσγειώθηκε σαν φλεγόμενος μετεωρίτης στον κόσμο της λογοτεχνίας. Μέσα από μία πρωτοφανή αποθέωση από τους κριτικούς της εποχής, «Οι αδιάφοροι» χαιρετίστηκαν ως μία στροφή ανανέωσης και μοντερνισμού ως προς τη δομή και το ύφος του σύγχρονου μυθιστορήματος. Για την ακρίβεια, πέρα από ανανεωτικό ή ριζοσπαστικό, το συγγραφικό ντεμπούτο του Μοράβια υπήρξε ταυτόχρονα προάγγελος νέων τάσεων που δεν είχαν ακόμη σχηματοποιηθεί, αλλά και άξιος κληρονόμος παλαιών διδαχών. 

Το θέμα μας είναι τα χιουμοριστικά βιβλία. Μοιάζει περίεργο, αλλά τα συγκεκριμένα βιβλία είναι κάτι σαν είδος προς εξαφάνιση. Ενώ κυκλοφορούν χιλιάδες νέοι τίτλοι, ελάχιστα έργα στο σύνολο γράφονται με κωμική διάθεση. Ίσως η αφορμή για τη συγγραφή να βρίσκεται στον πόνο και όχι στη χαρά. Ίσως η οπτική μας να έχει εθιστεί σε υποθέσεις μυστηρίου, βίας και σεξ. Ποιος ξέρει; Μερικές φορές σκέφτομαι όμως ότι το γέλιο φοβίζει τους πάντες. Τους σοβαροφανείς δηλαδή που διοικούν τον κόσμο. Πολιτικοί, τραπεζίτες, «δυσκοίλιοι» διανοούμενοι και θρησκευτικοί ηγέτες αντιμετωπίζουν το γέλιο σαν ένα είδος ταμπού. Αν σκεφτούμε ότι ολόκληρη η Αγία Γραφή δεν έχει ένα κωμικό περιστατικό, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι και οι θεοί φοβούνται το γέλιο! Και όταν φοβούνται οι θεοί κάτι, οι άνθρωποι το τρέμουν.

«Νομίζουν ότι δεν έχω αντιληφθεί αυτό που σιγά σιγά βλασταίνει στον κόσμο απ’ άκρη σ’άκρη. Νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνω τον σκοπό των ερωτήσεών τους, πώς κρύβεται στις φωνές τους κάθε φορά που θα πω κάτι αόριστο, κάτι ανόητο, κάτι που δεν μας βγάζει πουθενά. Κάθε φορά που δείχνω να μην θυμάμαι κάτι που, κατά τη γνώμη τους, όφειλα να θυμάμαι. Είναι τόσο εγκλωβισμένοι στις απύθμενες, στις ακόρεστες ανάγκες τους, τους έχουν σε τόσο βαθμό στομώσει τα κατάλοιπα του τρόπου που όλοι μας νιώσαμε τότε, ώστε δεν αντιλαμβάνονται ότι θυμάμαι τα πάντα. Η μνήμη κατέχει μέσα μου τόσο χώρο όσο το αίμα και τα κόκαλα».

«Αν δεν έγραφα αυτό το βιβλίο εκείνη την εποχή, μάλλον θα έπεφτα στον Σηκουάνα». Τάδε έφη ο Αργεντίνος συγγραφέας Χούλιο Κορτάσαρ, αναφερόμενος στο μυθιστόρημα «Το κουτσό» (“Rayuela” στο πρωτότυπο), το οποίο εξέδωσε το 1963 στα ισπανικά και τρία χρόνια αργότερα, στα αγγλικά.

Είναι μόνος, μένει στο βουνό, και θέλει να πάρει μέρος σε ένα διαγωνισμό λογοτεχνίας. Δεν έχει ξαναγράψει ποτέ του. Το πρόβλημα είναι ότι είναι λίγο μεγάλος για τέτοια πράγματα. Έτσι τουλάχιστον θα του λέγανε οι φίλοι του. Αν είχε.

Tι είναι η κλασσική λογοτεχνία; Πού να την εντάξω, πώς να της φερθώ, σε ποιον ορισμό να την χωρέσω έτσι «τεράστια» που είναι;

Διαβάζοντας ένα κείμενο που ανέλυε το ρόλο της τέχνης και της επιστήμης σταμάτησα στη φράση: «Η επιστήμη είναι πιο λυτρωτική από την τέχνη». Η πρόταση μου προκάλεσε απορία και ενώ δεν την κατάλαβα πλήρως μου έμεινε στο μυαλό. Θεωρούσα και θεωρώ ότι η τέχνη, σε κάθε μορφή της, είναι o τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος εκφράζεται πιο ουσιαστικά. Γίνεται περισσότερο κατανοητός στους άλλους και στην ίδια του την ύπαρξη. Με αυτήν την επικοινωνία θα μπορούσαμε να πούμε έρχεται μια προσωπική λύτρωση τουλάχιστον στο επίπεδο ότι προσεγγίζεις και μοιράζεσαι τις μικρές και τις μεγάλες αλήθειες της ζωής. Το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς μπορεί η επιστήμη να διεκδικεί για τον εαυτό της αυτά τα μεγάλα δώρα; Με ποιο τρόπο λυτρώνει τον άνθρωπο; Και καθώς διαβάζω «Το Τρίτο Ράιχ» του Μπολάνιο, η φράση μου αποκαλύπτει «τον εαυτό της» και η επιστήμη κερδίζει πόντους.

«Είναι μια πολιτεία που τη ζώνει από παντού νερό, με υδάτινα περάσματα αντί για δρόμους και αδιάβατα απ’ τη λάσπη σοκάκια που μόνο οι αρουραίοι μπορούν και διασχίζουν. Αν χάσεις το δρόμο σου, και δεν είναι δύσκολο, μπορεί να βρεθείς αντιμέτωπος με εκατό μάτια που φυλάνε ένα ερειπωμένο μέγαρο γεμάτο σακιά και κόκαλα. Αν βρεις το δρόμο σου, και δεν είναι δύσκολο, ίσως και να συναντήσεις μια γριά σε ένα κατώφλι. Θα σου πει τη μοίρα κοιτάζοντας μόνο το πρόσωπο σου».

«Ο δίσκος τελειώνει, η αυτόματη κεφαλή σηκώνεται, ο βραχίονας επιστρέφει στη βάση του. Ο μπάρμαν πάει στο πικάπ για να αλλάξει δίσκο. Τον παίρνει με αργές κινήσεις και τον βάζει στη θήκη του. Διαλέγει έναν άλλο, ελέγχει την επιφάνεια στο φως και τον τοποθετεί στο πλατό. Πατάει το κουμπί, η βελόνα κατεβαίνει στις αυλακώσεις. Ήχος ελαφρού γρατσουνίσματος. Ακούγεται το sophisticated lady του Ντιουκ Έλινγκτον. Το νωχελικό σόλο μπάσο κλαρινέτο του Χάρι Κάρνει. Οι άνετες κινήσεις του μπάρμαν προσδίνουν στο χώρο μια ιδιαίτερη ροή του χρόνου».

Σαν σήμερα, πριν από 17 χρόνια απεβίωσε ο μεγάλος αμερικάνος ποιητής της Μπιτ γενιάς, Άλεν Γκίνσμπεργκ.

«Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα / λιμασμένα, υστερικά, γυμνά / να σέρνονται στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μία λυσσασμένη δόση […] φτωχοί, κουρελιασμένοι, με κούφια μάτια και φτιαγμένοι / στάθηκαν καπνίζοντας στο υπερφυσικό σκοτάδι σαράβαλων διαμερισμάτων / αιωρούμενοι πάνω από τις κορυφές των πόλεων […] που διπλώθηκαν ξεντυμένοι από τον φόβο σε αξύριστα δωμάτια / καίγοντας τα λεφτά τους σε κάλαθους αχρήστων / και ακούγοντας τον Τρόμο μέσα από τον τοίχο [..] με την απόλυτη καρδιά του ποιήματος της ζωής πετσοκομμένη από τα κορμιά τους / τροφή που σε βγάζει για χίλια χρόνια…»

Σκόπευα να γράψω για ένα άλλο βιβλίο αλλά να, με βρήκε το «’Ενα Κάποιο Τέλος» του Julian Barnes και ένιωσα μία ακατανίκητη επιθυμία να «σκαλίσω» λίγο τη δουλειά του. Πρωτοάκουσα γι αυτόν πριν από κάποια χρόνια και πάντα για κάποιον διεστραμμένο και ανεξήγητο λόγο ανέβαλα την ανάγνωση των βιβλίων του. Για κάποιο λόγο πάντα αντιστέκομαι σε βιβλία που ενστικτωδώς είμαι σίγουρη ότι θα τα λατρέψω. Σε κάποιο βιβλιοδικτατορικό παράλληλο σύμπαν θα με είχαν εξορίσει σε κάποια αναθεματισμένη γωνιά του πλανήτη για τούτη την ύβρη. Γιατί τώρα τον διάβασα… και τώρα σ’ έχω στερνή μου γνώση.

«Όνειρα; Μακάρι να ‘ταν! Όμως, γιατρέ, δεν τα χρειάζομαι τα όνειρα, και γι΄αυτό δεν βλέπω συχνά-στη θέση τους, έχω αυτή τη ζωή! Μ ’εμένα όλα γίνονται στο άπλετο φως! Το δυσανάλογο και το μελοδραματικό είναι ο άρτος μου ο επιούσιος! Τις συμπτώσεις των ονείρων, τα σύμβολα, τις τρομακτικά γελοίες καταστάσεις, τις αλλόκοτα δυσοίωνες κοινοτοπίες, τα ατυχήματα και την ταπείνωση, τα περιέργως δίκαια κρούσματα της τύχης ή της ατυχίας, όλα αυτά που οι άλλοι άνθρωποι τα βιώνουν με τα μάτια τους κλειστά, εγώ τα δέχομαι με τα δικά μου ορθάνοιχτα!»

Δείτε την παρακάτω φωτογραφία και προσπαθήστε να μαντέψετε πού τραβήχτηκε.

Δεν μπορεί να γράψει κανείς για τον Φλωμπέρ μέσα σε δυο τρεις παραγράφους... μόνο νύξεις μπορεί να κάνει. Νύξεις, οι οποίες και πάλι θα είναι ανεπαρκείς μπροστά στο πλήθος των υπαινιγμών του δημιουργού, ίσως και ανακριβείς μπροστά στο πλήθος των ερμηνειών που οι υπαινιγμοί του επιδέχονται.

«Υπάρχει, άραγε, στην πραγματικότητα, αυτό που λέμε «ολέθριο ελάττωμα», αυτή η έντονα σκοτεινή ρωγμή που χωρίζει στα δύο μια ζωή,

«Όλα ήταν τόσο εύθραυστα, τόσο μεταβατικά. Έπρεπε να γράψει τουλάχιστον για να διατηρήσει στον χρόνο κάτι το περαστικό. Έναν έρωτα ίσως. Αλεξάνδρα, σκέφτηκε. Και Χεορχίνα. Όμως θα μπορούσε να γράψει για όλα αυτά; Πώς; αχ, πόσο δυσπρόσιτα ήταν όλα αυτά, πόσο απελπιστικά εύθραυστα!»

Και έχει πάει 5.30 το απόγευμα. Κάθομαι με τους δύο Νικολάδες στην Πλατεία Odeon και ρουφάμε εσπρέσο και τσιγάρα νευρικά στην προσμονή της επικείμενης συνάντησής μας με τον Αύγουστο Κορτώ.

Να μη βρίζεις. Να μη βρίζεις.

Κοίταζα την πόρτα, αποσβολωμένος. Δίπλα μου, ο όχι και τόσο μελλοθάνατος κοίταζε κι αυτός αποχαυνωμένος την πόρτα.

To contre-temps είναι μουσικός όρος. Σύμφωνα με την ακριβή του, ωστόσο, σημασία στα γαλλικά σημαίνει «ενάντια στον χρόνο». Το ομώνυμο μυθιστόρημα της Μιμίκας Κρανάκη “Contre-Temps”, συνδυάζει και τις δύο έννοιες της φράσης, και την τεχνική και την ψυχολογική.

O μοναδικός και αγαπημένος χαμαιλέων της παγκόσμιας μουσικής σκηνής David Robert Jones -κατά κόσμον David Bowie- την όγδοη μέρα του άρτι αφιχθέντος 2014 έκλεισε τα 67 του χρόνια. Γενέθλια συμβολικά, καθώς καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς έχουν καταφέρει να κάνουν τον χρόνο φίλο και σύμμαχό τους θέτοντας την έννοια «διαχρονικός» ταυτόσημη με το όνομά τους. O Bowie -«αιώνια» νέος και πάντα επίκαιρος- με την καριέρα του να μετρά αισίως 40 χρόνια ζωής εξακολουθεί να είναι δημιουργικός και παραγωγικός με μια πολυτάραχη ζωή που κυριολεκτικά τα συμπεριλαμβάνει όλα (και όλους).Η πολυσχιδής του προσωπικότητα... το alter ego και η πρωτοποριακή αισθητική του είχαν τόσο βαθιά και σημαντική επίδραση στη σύγχρονη λαϊκή κουλτούρα ώστε ακόμη και σήμερα ο Bowie να αποτελεί σημείο αναφοράς σχεδόν σε κάθε τομέα της ζωής, καλλιτεχνικό και μη...

«Εδώ και λίγο καιρό ο Ακάκι Ακάκιεβιτς μάταια διέσχιζε τρέχοντας τη μοιραία απόσταση. Ένιωθε να τον περονιάζει το ψύχος και ιδιαίτερα στην πλάτη και στους ώμους. Κατέληξε να αναρωτηθεί μήπως τυχόν έφταιγε το παλτό του. Το εξέτασε στο σπίτι του σχολαστικά και ανακάλυψε πως σε δύο ή τρία σημεία, ακριβώς στην πλάτη και στους ώμους, το ύφασμα είχε πάρει τη διαφάνεια της γάζας και πως η φόδρα είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Πρέπει να ξέρουμε πως το παλτό του Ακάκι Ακακίεβιτς τροφοδοτούσε και αυτό τα σαρκαστικά αστεία του γραφείου του, του είχαν μάλιστα αφαιρέσει την ευγενική ονομασία του παλτού και το αποκαλούσαν περιφρονητικά πατατούκα».

Κάθε φορά, το διάστημα μεταξύ Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου παντός είδους λίστες καραδοκούν που συνήθως κατονομάζουν τα καλύτερα ή τα χειρότερα «τάδε» της χρονιάς που μας άφησε χρόνους. Μία από αυτές που ξεχώρισαν για το 2013 είναι η πολύκροτη λίστα που ετοίμαζαν εδώ και αρκετό καιρό ο ιστότοπος BookPress.gr μαζί με το βιβλιοπωλείο Πολιτεία. Πάνω από 100 λόγιοι συγγραφείς, ποιητές, λογοτέχνες και πεζογράφοι, νεότεροι και παλαιότεροι, κλήθηκαν να δημιουργήσουν την προαναφερθείσα λίστα με τα 100 καλύτερα βιβλία της νεοελληνικής λογοτεχνίας των τελευταίων 200 χρόνων (1813 - 2013).

Θεσσαλονίκη. Κέντρο. Καλός καιρός, τραπεζάκια έξω και μπύρες. Περιμένουμε τον Πέτρο Αυλίδη, να μιλήσουμε για το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Σοφέρ». Ένα βιβλίο, στη βάση του αυτοβιογραφικό, καθώς εξιστορεί τα χρόνια που έζησε ως φοιτητής αρχικά και αργότερα ως ψυχίατρος στο Βερολίνο. Το Βερολίνο των 80s με τη μαγεία των άπειρων καλλιτεχνών και της προσδοκίας. Ήρθε. Συστάσεις. Η κουβέντα πηγαίνει γρήγορα στον ενικό και παραγγέλνουμε μια τριάδα μπύρες ακόμη. Ο Πέτρος είναι από εκείνους τους ανθρώπους, που σε κερδίζουν τόσο με τις απόψεις τους, όσο και με τον ιδιαίτερο τρόπο που τα λένε. Ουσία και στυλ.«Και δε μιλάμε για χασίσια. Ούτε για σκόνες και χαπάκια, πολύ μπανάλ ουσίες. Μιλάμε για ιδέες, μαν. Και για Στιλ. Σκληρά ναρκωτικά.»Ανοίγει το κασετόφωνο. Ξεκινάμε:

Ο Μπορίς Βιάν είχε πολλές ιδιότητες. Μηχανικός, μουσικός, μεταφραστής, χρονικογράφος, μυθιστοριογράφος, και άλλες ακόμα. Γνωστός κυρίως, ως ο συνθέτης του πασίγνωστου αντιμιλιταριστικού άσματος «Λιποτάκτης», φέρει θα έλεγε κανείς, ακριβώς αυτήν την ιδιότητα. Το έργο του και η γραφή του αποτελούν μια λιποταξία. Λιποταξία ιδίως από το βεβαρυμμένο κλίμα των καιρών του, τους κύκλους βαρέων διανοούμενων όπου σύχναζε, και από την εύθραυστη υγεία του, λόγω του χρόνιου καρδιακού νοσήματος, που κουβαλούσε από παιδί.

Πάντα μία μελαγχολία για κάποια λησμονιά,

«Είμαι ευγνώμων που αφήνω γι’άλλη μια φορά τα πάντα κι ετοιμάζομαι να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή- όπως έχω κάνει ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια. Αν κοιτάξω πίσω μου, βλέπω έναν στρατιώτη, έναν δολοφόνο, έναν παρά τρίχα δολοφονημένο, έναν αναστημένο, έναν φυλακισμένο, έναν περιπλανώμενο».

Το σώμα δεν αγαπάει. Μόνο ανταλλάσει πέπλα, να το θυμάσαι.

Υπάρχουν τυχερές και άτυχες στιγμές στη ζωή. Υπάρχουν φορές που είσαι στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και το αντίστροφο. Εκεί πάνω βασίζεται και η ιστορία της εκδίκησης που θα διαβάσετε.

Φανταστείτε έναν συγγραφέα, που κάθε βιβλίο στη χώρα του αποτελεί «εκδοτικό γεγονός», οι εμφανίσεις του είναι ανάλογες ενός σταρ, οι πωλήσεις του μετρώνται σε εκατομμύρια αντίτυπα και κάθε χρόνο είναι υποψήφιος για το Νόμπελ λογοτεχνίας. Ο λόγος για τον Χαρούκι Μουρακάμι. Το όνομά του αρχίζει να γίνεται πολύ δημοφιλές πλέον και στη χώρα μας και παρόλο που αυτό θίγει τον εγωισμό μας, γιατί τον ανακαλύψαμε όταν ήταν σχετικά άγνωστος στα μέρη μας, θα το υποστούμε με χαρά (περίπου), αν είναι να εθιστεί το αναγνωστικό κοινό στη «σοβαρή» λογοτεχνία.

Happy Halloween σε όλους τους φρικουλιάρηδες εκεί έξω! Με μακάβρια αγάπη και τρυφερότητα που στάζει αίμα, σας φτιάξαμε μία λίστα βιβλίων τρόμου. Πάει κάπως έτσι…

Ο Τζαν Γιουτζέλ ήταν «μια βροντερή φωνή φρέσκια, άμεση, πρωτότυπη» για τα τουρκικά – και όχι μόνο- ποιητικά δρώμενα του εικοστού αιώνα. Ασυμβίβαστος, πολυταξιδεμένος, κοσμοπολίτης, ευθύς, σαρκαστικός αλλά και ευαίσθητος, αφήνει πίσω του μια ποίηση αντίστοιχη του τρόπου ζωής του, μια ποίηση που πλάθεται κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης και καθιστά τον αναγνώστη συμμέτοχο στον ποιητικό κόσμο του γράφοντος «Για να δημιουργήσουμε μια νέα ζωή/ Ζώων και ανθρώπων/ Μεταβαλλόμενοι αλλά και μεταβάλλοντας/ Με την τεράστια δύναμη των λέξεων».

Τον Οκτώβριο έχουμε πολλές γιορτές, έχουμε να θυμηθούμε πολλές επετείους. Μάλλον τυχαία θυμήθηκα κι εγώ την επέτειο της αυτοκτονίας της Κατερίνας Γώγου. Η Λαζάρου στο «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», η Παγώνα στο «Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα», η γνωστή ποιήτρια των Εξαρχείων, στις 3 Οκτώβρη του ’93 παράτησε τη ζωή…

Καλοκαιρινή μέρα στο κέντρο της Αθήνας... ο Νίκος αγχωμένος τρέχει να προλάβει κάτι πολύ επείγον. Ίσως αυτό του αλλάξει τη ζωή, πράγμα που θα φανεί σε λίγες στάσεις.

Υπομονετικά προσμένουν σε ναό από μαρμαρένια φαντασία καμωμένο, πριν το ταξίδι, οι κυνηγοί. Κάποιοι μπορεί να μη πάρουν τη σειρά τους ποτέ...

«…Και θα αποδειχθεί στο μέλλον ότι, απολύτως τίποτα δεν ήταν τελικά όπως νομίζαμε ότι είναι…»

Σταυροφορίες. Ήτοι βιβλίον ιστορικώτατον άμα και αστειότατον, πραγματευόμενον περί του πως υπήγασιν οι άνθρωποι του Χριστού να ληστεύσωσι και φονεύσωσι τους ανθρώπους του Αντιχρίστου.

Και έπαθα λοιπόν το επονομαζόμενο και εντελώς απ’ το μυαλό μου βγαλμένο «σύνδρομο του κέρσορα».

«Τώρα που έγραψα πολλές λέξεις ομολόγησα τόσους έρωτες, για τόσους πολλούς, και υπήρξα ολότελα αυτό που ήδη ήμουν- μια γυναίκα των καταχρήσεων, της φλόγας και της απληστίας βρίσκω την προσπάθεια ανώφελη. Άραγε δεν κοιτάζω στον καθρέφτη, αυτές τις μέρες, δεν βλέπω μια μέθυσο αρουραίο να αποστρέφει τα μάτια της;»

Πριν αρχίσουν όλα. Είχαν κιόλας αρχίσει

Kαλοκαίρι. Η θερμοκρασία έχει ανέβει. Τα ρούχα των γυναικών λιγοστά, η θάλασσα ζεστή και χιλιάδες μαυρισμένα κορμιά ξεχύνονται στις παραλίες. Μοιραία, το βιβλίο που θα μας απασχολήσει έχει ως θέμα, εκείνο που μας ενδιαφέρει περισσότερο αυτήν την εποχή: πώς θα φτιάξουμε τον ιδανικό κήπο για το σπίτι των ονείρων μας. Εντάξει, μάλλον δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο. Ας μιλήσουμε για σεξ, παρέα με τον Τομ Σαρπ.