Πριν από περίπου έναν χρόνο τελείωνα την «Ρετροσπεκτίβα» του Αβραάμ Γεοσούα και χαιρόμουν που ανακάλυπτα έναν πραγματικά σπουδαίο συγγραφέα. Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του είχα πλέον την ευκαιρία να το διαπιστώσω και στα «Φιλικά Πυρά», τα οποία μου κράτησαν συντροφιά το τελευταίο διάστημα σαν ένα εξαιρετικό κρασί, που το πίνεις όσο γίνεται πιο αργά, προκειμένου να κρατήσει πιο πολύ.
Η Ξένια Καλογεροπούλου είναι το γλυκό –σχεδόν πάντα– ασπρόμαυρο κορίτσι των κινηματογραφικών μας αναμνήσεων. Συγγραφέας και σκηνοθέτης θεατρικών έργων, βρήκε απάγκιο για τον θρήνο της, γράφοντας ένα γράμμα στον αγαπημένο της Κωστή.
Στην Τουρκία του 1950. Όταν η επιρροή της εκκοσμικευμένης Δύσης δεν έχει αγγίξει ακόμη μεγάλο μέρος της Ανατολής, και τα αυστηρά έθιμα εξακολουθούν να εφαρμόζονται πιστά, ένας νεαρός επιχειρηματίας και γόνος γνωστής οικογένειας ερωτεύεται τη θελξικάρδια Φισούν, μακρινή εξ αγχιστείας συγγενή του, οικονομικά κατώτερη και μικρότερη σε ηλικία.