Αυτό είναι ένα βιβλίο για τους προσωπικούς δαίμονες του καθενός, που κάποια στιγμή ξεφεύγουν απ' την φυλακή που τους έχουμε κλείσει για να μας τυραννούν και γίνονται οι δαίμονες άλλων ανθρώπων, κοντινών μας, αγαπημένων, οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν τους δικούς τους δαίμονες, πιο ζοφερούς ή όχι δεν έχει σημασία, όλα έχουν να κάνουν με το πώς τα διαχειρίζεσαι.

Ο Μαλαπάρτε σε πολλά σημεία φλερτάρει με την τρέλα και ο αναγνώστης το αντιλαμβάνεται. Οι λέξεις, η δομή του κειμένου, οι εικόνες που περιγράφονται έχουν αυτή τη δύναμη και την μεταφέρουν στον αναγνώστη. Ίσως είναι και ο λόγος που κάνει αυτό το βιβλίο αξέχαστο, όχι για τις λογοτεχνικές του αρετές αλλά για την Αλήθεια του και τη Δύναμή του.