«Οι μέρες έφευγαν, αλλά ο χρόνος είχε συρρικνωθεί σε μια αλλόκοτη μάζα επαναλαμβανόμενων κινήσεων. Σαν καλοκουρδισμένες μηχανές, περιφερόμασταν από γειτονιά σε γειτονιά, ή ακόμα και μέσα στα σπίτια μας, γνωρίζοντας ενδόμυχα ότι δεν υπήρχε πλέον τίποτα να ειπωθεί και τίποτα να περιμένουμε, εκτός από το ποιος από όλους μας θα ήταν το επόμενο θύμα.
Πολύ συχνά έχω την αίσθηση, ότι το κριτήριο που μας διαφοροποιεί και μας κάνει ξεχωριστούς είναι τα πάθη και οι έμμονες μας. Βέβαια υπάρχουν η εξωτερική εμφάνιση, η λογική, τα όνειρα και οι ιδέες που μας χαρακτηρίζουν αλλά όλα αυτά αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου. Το πάθος από την άλλη μπορεί να λαγοκοιμάται για χρόνια μέσα στον εκάστοτε δυστυχή και όταν νομίζει ότι ξεμπέρδεψε οριστικά με δαύτο, να ξεπροβάλλει πάλι λαμπερό και να τον κατασπαράξει.
Υπάρχουν καλοί και λιγότερο καλοί συγγραφείς. Υπάρχουν επίσης οι σπουδαίοι και οι εμβληματικοί. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που δυσκολεύεσαι να τους εντάξεις, χαμογελάνε κάτω από τα μουστάκια τους -με ύφος ξέρω κάτι που εσύ δεν ξέρεις- αναμειγνύουν στις συνταγές τους τα πιο απίθανα υλικά και σερβίρουν ένα γεύμα διαφορετικό. Κυρίες και κύριοι υποδεχθείτε μία από τις γοητευτικότερες μορφές της αμερικανικής διανόησης του 20ου αιώνα σε μία μοναδική παράσταση: τον Κερτ Βόνεγκατ στο «Σφαγείο Νο 5».