Υπάρχει άφθονη ελπίδα στο σύμπαν, αλλά όχι για μας (F.Kafka).

Παλιοί, καινούριοι τίτλοι: Σημείωμα για την συλλογή κειμένων «Από το χάος στο χαρτί» του Χρήστου Βακαλόπουλου

Αναμφισβήτητα, το βιβλίο-ντεμπούτο της Madeleine Miller αποτελεί ένα ιδιαίτερα τολμηρό εγχείρημα, καθώς πρόκειται για μία σύγχρονη διασκευή της αγαπημένης και πασίγνωστης ομηρικής «Ιλιάδας» (!)

Το φανταστικό, οι συνωμοσίες και η ηδονή της αφήγησης: Οι τυφλοί, του Ν. Μάντη.

Αστικοί Περίπατοι: Σημείωμα για το οδοιπορικό «Όπου και να ταξιδέψω: Περπατώντας σε 24 πόλεις» του Νίκου Βατόπουλου.

Ο κλήρος του βουνού «Σημείωμα για το οδοιπορικό "Ο Ταΰγετος και η Σιωπή" του Roger Milliex σε μετάφραση του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου».

Δυο αδελφοί στον πόλεμο, όπου όλα τα αίματα είναι μαύρα

Το πρόσφατο βιβλίο του Φώτη Τερζάκη αποτελεί μια ευπρόσδεκτη πανοραμική εξιστόρηση της περιπέτειας του κύριου ίσως φιλοσοφικού ρεύματος του 20ού αι., της φαινομενολογίας και των ποικίλων παραλλαγών και μεταπλάσεών της. Απευθύνεται πρωτίστως στο ευρύ κοινό από τη σκοπιά μιας –κριτικά προσανατολισμένης– γενικής ιστορίας των ιδεών η οποία φιλοδοξεί να παραμείνει ευαίσθητη στην ανασύσταση των ευρύτερων κοινωνικών και πολιτισμικών συμφραζομένων.

Τι θα κάνατε αν μαθαίνατε πως υπάρχει μια εφαρμογή η οποία μπορεί να «εισβάλει» στον συναισθηματικό σας κόσμο; Θα της δίνατε πρόσβαση στο μυαλό σας;

Η Laetitia Colombani είναι ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτιδα και θεατρική συγγραφέας. Έχει σκηνοθετήσει δύο ταινίες μεγάλου μήκους, το «Μ’ αγαπά… δε μ’ αγαπά» και το «Οι γυναίκες των ονείρων μου», οι οποίες έχουν προβληθεί και στην Ελλάδα. «Η πλεξούδα» (Εκδόσεις Πατάκη, 2021, μτφρ. Γιάννης Στρίγκος), αποτελεί το συγγραφικό της ντεμπούτο. Γνώρισε τεράστια επιτυχία στη Γαλλία και μεταφράζεται σε περισσότερες από 20 γλώσσες. Μέσα από το μυθιστόρημα η συγγραφέας μας συστήνει τις ιστορίες τριών φαινομενικά ανόμοιων γυναικών. Τρεις παράλληλες ιστορίες, τρεις γυναίκες, τρεις ζωές, τρεις ήπειροι και ένας κοινός σκοπός.

Tour d’ argent: Σημείωμα για το πρώτο μέρος της τριλογίας του Αμερικανού J. Dos Passos «42ος παράλληλος» - Σε μετάφραση Νίκου Λαμπρόπουλου

Σημείωμα για την ποιητική συλλογή Πάνου Γουργουλέτη, «Περιπλανήσεις Ενηλίκων» (33 ποιήματα). «Υπάρχουν στιγμές που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Υπάρχουν στιγμές που γίνεσαι συν-οδοιπόρος με την ουτοπία. Υπάρχουν στιγμές που την αγγίζεις…Γι΄αυτές τις στιγμές ψάχνω. Γι΄αυτές τις στιγμές να ψάχνεις, μήπως και συναντηθούμε.»

P(op) Almodovar: σημείωμα για την νουβέλα “Fuego en las entranas”, «Φωτιά στα σωθικά», του Pedro Almodovar. Σε εικονογράφηση του Javier Marisca και μετάφραση της Βιβής Φωτοπούλου. Από τις εκδόσεις Βαβέλ Σέλλας.

Από τις εκδόσεις Ροές, και στη σειρά ερωτικής λογοτεχνίας Ex libris eroticis (που εγκαινιάστηκε με τo μυθιστόρημα «Η εικόνα» του/της Jean de Berg/Catherine Robbe-Grillet), (επανα)κυκλοφόρησε (σε πλήρως αναθεωρημένη έκδοση) το –αποδιδόμενο– στον Ε.Τ.Α. Hoffmann ερωτογράφημα του 1805 με τίτλο «Αδελφή Μόνικα».

Σαν παλιό σινεμά

Επιστροφή σε εκδόσεις του παρελθόντος με το μυθιστόρημα του Ιταλού Antonio Tabucchi για την φασιστική Πορτογαλία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Το σύντομο μυθιστόρημα «Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα» «πιέζει» επί τον τύπον των ήλων της φασιστικής πληγής που ανοίγει στις κοινωνίες, επιμένοντας στο κρίσιμο ερώτημα περί της ατομικής ευθύνης και του ηθικού καθήκοντος.

Επώνυμο Βίλλη: Σημείωμα για το μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη «Οι Φρουροί της Αχαίας»

Επιστρέφω στο πρόσφατο παρελθόν, σ’ ένα βιβλίο ιδιαίτερο, γεμάτο ζωντάνια αλλά και στοχαστική πρόθεση, ένα βιβλίο που αποπειράται να θίξει με ένα ιδιαίτερο ύφος ζητήματα υπαρξιακά, ζητήματα για τη ζωή και το πέρασμα μας από τον κόσμο, ζητήματα για την αξία που δίνουμε στη ζωή μας και τα αποτελέσματά της. Επιστρέφω σε ένα βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου, τον «δύσκολο» «Υπνοβάτη» (από τις εκδόσεις Καστανιώτη).

Όταν η διακειμενική μυθοπλασία γίνεται κιβωτός που μεταφέρει αποσπάσματα καλής λογοτεχνίας, θυμίζει εκείνους τους δραπέτες σκλάβους της Βραζιλίας απ’ το 1670 που περιγράφει ο Eduardo Galeano: Είχαν ιδρύσει ένα ελεύθερο χωριό και ζούσαν μακριά από τους δουλοκτήτες δυνάστες τους, όμως βρίσκονταν διαρκώς σε επιφυλακή: Οι γυναίκες γέμιζαν με σπόρους τα πλούσια αφρικανικά μαλλιά τους, μετατρέποντας έτσι τα κεφάλια τους σε σιταποθήκες για την περίπτωση που οι κυνηγοί τους ανακάλυπταν κι έπρεπε ξαφνικά να το βάλουν στα πόδια. Κάπως έτσι μπορούμε να αποθηκεύσουμε κι εμείς (καλή) τέχνη για να θωρακιστούμε απέναντι στην πολιτιστική ισοπέδωση και να πορευτούμε μέσα στο «σκληρό πλαίσιο μιας κοινωνίας που προχωράει με γιγαντιαία βήματα προς την ηλιθιότητα και το τέλος του κόσμου».

Ο Τσάρλι Πάρκερ, ο αλαφροϊσκιωτος ντετέκτιβ του John Connolly, επιστρέφει σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου το υπερφυσικό εισβάλλει απροειδοποίητα στην πραγματικότητα, ενώ οι σκιές τραγουδούν στίχους που δεν πρέπει να ακούσει κανείς.

Αποδημίες: καταστροφή και αναγέννηση.

Σημείωμα για το βιβλίο των Franca Ramme και Dario Fo με τον πρωτότυπο τίτλο “In Tutta Casa Letto e Chiesa”.

Ή η αγωνία του επιμελητή (και του συγγραφέα και του μεταφραστή) πριν από το τυπογραφείο

Το μυθιστόρημα του/της Marieke Lucas Rijneveld είναι ένα σκοτεινό έργο για τη διαχείριση του πένθους και τη σκληρότητα της ζωής. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό ντεμπούτο που προκάλεσε έκπληξη εξ αρχής και κατάφερε να κερδίσει το International Booker Price καθιστώντας το/τη συγγραφέα του εξαιρετικά δημοφιλή όχι μόνο στην Ολλανδία (τη χώρα καταγωγής του/της) αλλά και σε όλο τον κόσμο. Και αν κάτι καταφέρνει στην εντέλεια το «Δυσφορεί η νύχτα», είναι να αποδώσει με λεπτομέρεια και δύναμη εκείνο το σκοτεινό υπόστρωμα που δηλητηριάζει την καθημερινότητα των πληγωμένων και παγιδευμένων ανθρώπων.

Oramorph: σημείωμα για την νουβέλα της Νικόλ Ρούσσου «Πες στην Μορφίνη, Ακόμη την ψάχνω», που αιφνιδίως επανήλθε απόψε στην μνήμη.

Η παράταση σίγουρα φαντάζει επιθυμητή. Είτε παρακολουθεί κανείς ποδόσφαιρο είτε μια εντυπωσιακή συναυλία, η παράταση παρατείνει την απόλαυση. Φέρει την υπόσχεση της άρσης της επέλευσης του τέλους. Γι’ αυτό και μας ξεγελά θετικά· ξεγελά, γιατί και αυτή αναγκαία εμπεριέχει το δικό της τέλος που οδηγεί με τη σειρά του, ίσως, προς την αρχή, προς ένα νέο παιχνίδι. Με αυτό το νοητικό παιχνίδι με το χρόνο να διατρέχει τη συλλογή διηγημάτων του, ο Κ. Καβανόζης καταπιάνεται με ευαισθησία με τον πυρήνα των βιωμάτων που ακολουθούν τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του. Καταλύοντας όμως τη γραμμική αντίληψη του χρόνου, καταφέρνει να κάνει τη ζωή να φαντάζει σαν ένα διαρκές βίωμα στη διάρκεια του οποίου απλώς εναλλασσόμαστε μεταξύ διαφορετικών ρόλων. Κάτι σαν μουσικές καρέκλες. Γι’ αυτό και καταφέρνει όχι μόνο να συγκινήσει με την ευαισθησία του, αλλά και να πείσει για την αφηγηματική του δεινότητα.

Η διαπάλη των ανθρώπινων αξιών στον χρόνο

Η Ομόνοια δίχως την μεταφυσική της: Σημείωμα για το βιβλίο «Ομόνοια 1980» - Με φωτογραφίες του Α. Μπελιά και κείμενα του Γιώργου Ιωάννου.

Με μια από τις πιο συγκινητικές και ποιητικές νέες φωνές της Αμερικανικής λογοτεχνίας, ο Ocean Vuong συνθέτει ένα βαθιά συναισθηματικό έργο που μιλά κατευθείαν στις ευαισθησίες της σύγχρονης Αμερικής. Με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο και με προσωπική εμπλοκή και χρωματισμό στην αφήγηση, ο Vuong παραδίδει ένα έργο που μιλά καίρια για το ρατσισμό, για το δράμα των μεταναστών, για το βαρύ πολεμικό παρελθόν που αφήνει ανεπούλωτα τραύματα, για τους οικογενειακούς δεσμούς αλλά και για τη σεξουαλικότητα και τις ταυτότητες φύλου στο σύγχρονο κόσμο. Και ταυτόχρονα στέλνει ένα μήνυμα για την αξία και τη σημασία της ανθρώπινης ζωής.

Το μυθιστόρημα «Σκοτεινός κήπος» φέρει την υπογραφή της συγγραφέως Tana French, γνωστής και από το αγαπημένο παγκοσμίως «Στο δάσος». Ένα ψυχολογικό θρίλερ ιδιαίτερο και πολλά υποσχόμενο, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Δέσποινας Δρακάκη.

Ο ντετέκτιβ Χότζες, η Χόλι, ο Τζερόμ και ο Μπρέιντι επιστρέφουν στο τελευταίο βιβλίο της τριλογίας του Stephen King, καθώς το τέλος της βάρδιας, όπως είναι και ο τίτλος του, πλησιάζει και απλώνεται σαν ένα πέπλο που κρύβει τον μέχρι πρότινος φωτεινό ουρανό.

Le viscere dell'Italia: σημείωμα για το διήγημα «Amado Mio/Ανόσιες Πράξεις» του Pier Paolo Pasolini.

Βρισκόμαστε σε ένα ακόμη βαρετό, καραντινιασμένο πρωινό. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και οι ώρες και τα λεπτά κυλούν αργά μέσα στη ρουτίνα που έχει δημιουργηθεί με τις νέες συνθήκες. Ώσπου, ο ήχος του κουδουνιού του διαμερίσματός μου, σχίζει τον αέρα και διαταράσσει τη σιωπή. Λίγα λεπτά αργότερα στα χέρια μου κρατάω την νέα κυκλοφορία των εκδόσεων Πατάκη με τίτλο «Το τρένο των παιδιών». Πρόκειται για μία κυκλοφορία που έχει ταρακουνήσει έντονα το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και έχει καταφέρει να συγκεντρώσει πλήθος διθυραμβικών κριτικών.

«… επομένως ο Montale είναι ποιητής της κρίσης , έχοντας απόλυτη επίγνωση του γεγονότος αυτού και δεν τρέφει χίμαιρες , νοσταλγίες, προσποιητή μελαγχολία και εύκολες λύπες…»

Νουβέλα για το παράδοξο και εκπληκτικό που αλλάζει τη ζωή, για τα γεγονότα που μεταλλάσσουν την πραγματικότητα και επιβάλλουν νέους τρόπους θέασης και αξιολόγησης, το «Σκοτεινό νερό» του Nicola Pugliese είναι ένα ιδιαίτερο έργο, μια νουβέλα, που συνδυάζει το φανταστικό με το πραγματικό και προσφέρει ένα ιδιαίτερο βλέμμα στον κόσμο.

Ένα βιβλίο που μπορεί να προσφέρει μια διέξοδο στις σκοτεινές μας στιγμές, να μας θυμίσει τη φωτεινή πλευρά της ζωής και να μας κάνει να γελάσουμε με την ψυχή μας. Άλλωστε, λένε πως το γέλιο νικάει τον φόβο και την ανησυχία. Έτσι, λοιπόν, τουλάχιστον μέχρι να το διαβάσουμε ως το τέλος, θα είμαστε όλοι νικητές.

Στην εποχή που το αληθινό και το ψευδές συμμετέχουν επί ίσοις όροις στο παιχνίδι της πληροφόρησης, ακόμα και αν αμφισβητούσαμε τα πάντα, το μόνο πράγμα που δε μπορούμε να αμφισβητήσουμε είναι το παρελθόν μας: Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό μας καθορίζει εφ όρου ζωής: «Τίνος είσαι εσύ;» Μια ερώτηση που τα λέει όλα. Διαλέγουμε τους φίλους αλλά όχι την οικογένειά μας, όχι τους προγόνους μας. Το γενεαλογικό δέντρο μας είναι ήδη βαθιά φυτρωμένο στη γη κι εμείς ένας απ’ τους καρπούς που κρέμονται χωρίς να το έχουμε επιλέξει στα κλαδιά του. Μπορούμε να ερμηνεύσουμε, να δεχτούμε ή να απορρίψουμε την ιστορία μας, δεν μπορούμε όμως να ξεριζώσουμε το δέντρο μας και να φυτέψουμε καινούριο. Σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο τουλάχιστον.

Μια κοινωνία με το κακό συνήθειο του να παίρνει και να δίνει αψήφιστα απαξίωση αποκαλώντας ανθρώπους «Αλβανούς». Να τρέπει την καταγωγή σε ένα ανεξίτηλο στίγμα λες και προκλήθηκε από το πυρωμένο σίδερο της ξενοφοβίας. Και να πλαισιώνει τις ζωές των ανθρώπων αυτών με τις χείριστες δυνατές συνθήκες ενσωμάτωσης· είναι η κοινωνία του “Patriot”, που δεν είναι άγνωστη ή εξωτική αλλά μάλλον αυτή που απλώνεται ενώπιον μας με το πρώτο πρωινό ξεθηλύκωμα των περσίδων των παραθύρων.

Πιάνοντας στα χέρια μου το βιβλίο και διαβάζοντας -στην πραγματικότητα φυλλομετρώντας, γιατί χρειάστηκε να επανέλθω αμέσως- τις πρώτες σελίδες, κατάλαβα ότι μοιραίως δε θα το ολοκλήρωνα στο πρώτο κάθισμα. Ούτε στο δεύτερο. Στην πραγματικότητα, ανακάθισα, ξανακάθισα, ξεβολεύτηκα και τελικά ξεπήδησα από την θέση μου αρκετές φορές κατά την ανάγνωση. Προβληματισμένος, συγκλονισμένος και αισίως σοφότερος. Ένα βιβλίο που θέλει παίδεμα, εντατική υπογράμμιση –σχεδόν σε καθετί-, φωναχτές αναγνώσεις ώστε να χωνευτεί το περιεχόμενο και μπόλικες παύσεις για να ρουφήξεις το τι έχει διαμειφθεί προτού ξαναβυθιστείς.

Το «Κβάντι» του Μίνωα Ευσταθιάδη (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος) είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που παρακολουθεί μια μυστήρια υπόθεση, η οποία εκτυλίσσεται σε διάφορα κράτη -από τη Γαλλία στην Ελλάδα μεταφερόμαστε στην Αφρική, για να επιστρέψουμε στο τέλος πάλι στη Γαλλία-, και αναπτύσσεται γύρω από ζητήματα που αφορούν το χώρο της τέχνης, τα διεθνή κυκλώματα, αλλά και πολύ προσωπικές και οικογενειακές ιστορίες.

Μετά την επιτυχία που γνώρισε το πρώτο της μυθιστόρημα, η «Ξηρασία», η Jane Harper επέστρεψε με το «Άγρια φύση» και πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Άρον Φαλκ. Ένα καταιγιστικό θρίλερ που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Χίλντας Παπαδημητρίου.

Μάρτιος του 1937. Ενώ ο ισπανικός εμφύλιος συνεχίζει την τραγική πορεία του, μια αποστολή φέρνει τον Λορένθο Φαλκό στην Ταγγέρη, πολυτάραχο σταυροδρόμι κατασκόπων, μαύρης αγοράς και συνωμοσιών, με εντολή να πείσει τον καπετάνιο ενός πλοίου φορτωμένου με χρυσάφι από την Τράπεζα της Ισπανίας να αλλάξει πλευρά. Η πληροφορία πως στο πλοίο επιβαίνει η Εύα, της οποίας τη ζωή έχει σώσει ήδη μια φορά, κάνει την αποστολή του ακόμη δυσκολότερη. Εθνικοί, δημοκρατικοί και Σοβιετικοί κατάσκοποι, άντρες και γυναίκες, βρίσκονται αντιμέτωποι, σ’ έναν πόλεμο σκοτεινό και βρόμικο, όπου θα επιστρέψουν επικίνδυνα φαντάσματα από το παρελθόν.

Την αδικαιολόγητη αγανάκτηση, που πυροδοτεί διαχρονικά και αδιακρίτως το σούρσιμο καταπονημένων ποδιών στο κατώφλι της χώρας μας αποπειράται να στηλιτεύσει ο Παναγιώτης Περιβολάρης στο βιβλίο του, καταγράφοντας τις Ιστορίες Μεταναστών. Προκειμένου να το πετύχει, πρώτα θα αποσυναρμολογήσει τις δαιμονοποιημένα αόριστες έννοιες των «μεταναστών» ή «προσφύγων », που τσουβαλιάζουν ανθρώπους κάτω από μιαν είδηση στα τάμπλοιντς, απωθώντας την εξαχρείωση που συνεπάγεται μιαν υπαγωγή ωσάν βίαιο στρίμωγμα κάτω από έναν απρόσωπο όρο.

Είναι μία ανάμνηση. Το «Ένα άλλο Μπρούκλιν» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις τον Οκτώβριο του 2019 είναι το πρωτόλειο της ενήλικης μυθιστοριογραφίας της Jacqueline Woodson (καθώς μέχρι πρότινος ήταν ταγμένη στη διακεκριμένη εφηβική λογοτεχνία). Συνιστά έναν μακρόσυρτο ποιητικό αίνο στη νιότη και στην παρέα.

Ένα βιβλίο για τη βία, ένα βιβλίο για την ηθική αποκαθήλωση του κράτους, ένα βιβλίο καταγγελία, ένα βιβλίο με πικρή αλήθεια που επιβάλλει στον αναγνώστη μια σκληρή συνάντηση με το παρελθόν και την ιστορία της Ελλάδας. Το βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου είναι συγκλονιστικό, είναι αληθινό, είναι τρομακτικό. Ένα τεκμήριο για την ιστορία και μια κραυγή για τον άνθρωπο.

Πολλές φορές το σκοτάδι που κρύβεται μέσα σε ένα άρρωστο μυαλό είναι πολύ πιο τρομακτικό από τα τέρατα που βρίσκονται το βράδυ κάτω από το κρεβάτι μας.

Το βιβλίο του Graham Greene «Ο ανθρώπινος παράγοντας» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη) είναι ένα κατασκοπευτικό μυθιστόρημα που διαβάζεται γρήγορα και ταξιδεύει τον αναγνώστη στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, θέτοντας ταυτόχρονα σε πρώτο πλάνο τα ηθικά διλήμματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι όταν η δράση τους τους φέρνει αντιμέτωπους με καυτές πολιτικές υποθέσεις, ειδικά σε μια περίοδο πόλωσης και εντάσεων.

Διαβάζοντας κανείς τον τίτλο αναρωτιέται, γιατί να ασχοληθεί ένας νέος συγγραφέας με τη σχέση πατέρα-γιου, όταν έχουν ήδη ειπωθεί τόσο πολλά επί του θέματος, τόσο στη λογοτεχνία όσο και στην τέχνη εν γένει. Γιατί αυτή η θεματική επανέρχεται; Γιατί οι λογοτέχνες συνήθως είναι άνδρες και αστοί. Γιατί στη σημερινή κοινωνία η πρόσβαση στην μόρφωση, άρα και στη δυνατότητα να ξεδιπλωθεί κανείς ως συγγραφέας, έχει κριτήρια ταξικά και έμφυλα. Σε αυτήν την κοινωνία όμως αντιστέκεται ευθέως ο Edouard Louis με το συγγραφικό του έργο, ουρλιάζοντας για ό,τι οι κανόνες αισθητικής θέλουν ανείπωτο. Γι’ αυτό και η δική του συμβολή στην λογοτεχνική προσέγγιση της σχέσης πατέρα-γιου είναι μείζονος σημασίας. Γι’ αυτό και το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» αποτελεί απαραίτητο κεφάλαιο σε ό,τι θέλουμε να αποκαλούμε σύγχρονη λογοτεχνία.

Το μυθιστόρημα «Οι 7 θάνατοι της Έβελιν Χάρντκαστλ» φέρει την υπογραφή του Stuart Turton και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση του Θοδωρή Τσαπακίδη. Πρόκειται για ένα αριστοτεχνικά δομημένο έργο που μας κόβει την ανάσα από τις πρώτες σελίδες, ένα βιβλίο που κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο Costa το 2018.

«Το φθινόπωρο» του Luca Ricci είναι ένα όμορφο, θλιβερό ανάγνωσμα που ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και το σουρεαλισμό, που μας θυμίζει ότι μερικές φορές οι ερωτικές χίμαιρες λήγουν άδοξα και γνωρίζουν την πτώση σαν τα φθινοπωρινά φύλλα.