Υπάρχει άφθονη ελπίδα στο σύμπαν, αλλά όχι για μας (F.Kafka).

Παλιοί, καινούριοι τίτλοι: Σημείωμα για την συλλογή κειμένων «Από το χάος στο χαρτί» του Χρήστου Βακαλόπουλου

Αναμφισβήτητα, το βιβλίο-ντεμπούτο της Madeleine Miller αποτελεί ένα ιδιαίτερα τολμηρό εγχείρημα, καθώς πρόκειται για μία σύγχρονη διασκευή της αγαπημένης και πασίγνωστης ομηρικής «Ιλιάδας» (!)

Το φανταστικό, οι συνωμοσίες και η ηδονή της αφήγησης: Οι τυφλοί, του Ν. Μάντη.

Αστικοί Περίπατοι: Σημείωμα για το οδοιπορικό «Όπου και να ταξιδέψω: Περπατώντας σε 24 πόλεις» του Νίκου Βατόπουλου.

Ο κλήρος του βουνού «Σημείωμα για το οδοιπορικό "Ο Ταΰγετος και η Σιωπή" του Roger Milliex σε μετάφραση του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου».

Δυο αδελφοί στον πόλεμο, όπου όλα τα αίματα είναι μαύρα

Το πρόσφατο βιβλίο του Φώτη Τερζάκη αποτελεί μια ευπρόσδεκτη πανοραμική εξιστόρηση της περιπέτειας του κύριου ίσως φιλοσοφικού ρεύματος του 20ού αι., της φαινομενολογίας και των ποικίλων παραλλαγών και μεταπλάσεών της. Απευθύνεται πρωτίστως στο ευρύ κοινό από τη σκοπιά μιας –κριτικά προσανατολισμένης– γενικής ιστορίας των ιδεών η οποία φιλοδοξεί να παραμείνει ευαίσθητη στην ανασύσταση των ευρύτερων κοινωνικών και πολιτισμικών συμφραζομένων.

Τι θα κάνατε αν μαθαίνατε πως υπάρχει μια εφαρμογή η οποία μπορεί να «εισβάλει» στον συναισθηματικό σας κόσμο; Θα της δίνατε πρόσβαση στο μυαλό σας;

Η Laetitia Colombani είναι ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτιδα και θεατρική συγγραφέας. Έχει σκηνοθετήσει δύο ταινίες μεγάλου μήκους, το «Μ’ αγαπά… δε μ’ αγαπά» και το «Οι γυναίκες των ονείρων μου», οι οποίες έχουν προβληθεί και στην Ελλάδα. «Η πλεξούδα» (Εκδόσεις Πατάκη, 2021, μτφρ. Γιάννης Στρίγκος), αποτελεί το συγγραφικό της ντεμπούτο. Γνώρισε τεράστια επιτυχία στη Γαλλία και μεταφράζεται σε περισσότερες από 20 γλώσσες. Μέσα από το μυθιστόρημα η συγγραφέας μας συστήνει τις ιστορίες τριών φαινομενικά ανόμοιων γυναικών. Τρεις παράλληλες ιστορίες, τρεις γυναίκες, τρεις ζωές, τρεις ήπειροι και ένας κοινός σκοπός.

Tour d’ argent: Σημείωμα για το πρώτο μέρος της τριλογίας του Αμερικανού J. Dos Passos «42ος παράλληλος» - Σε μετάφραση Νίκου Λαμπρόπουλου

Σημείωμα για την ποιητική συλλογή Πάνου Γουργουλέτη, «Περιπλανήσεις Ενηλίκων» (33 ποιήματα). «Υπάρχουν στιγμές που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Υπάρχουν στιγμές που γίνεσαι συν-οδοιπόρος με την ουτοπία. Υπάρχουν στιγμές που την αγγίζεις…Γι΄αυτές τις στιγμές ψάχνω. Γι΄αυτές τις στιγμές να ψάχνεις, μήπως και συναντηθούμε.»

P(op) Almodovar: σημείωμα για την νουβέλα “Fuego en las entranas”, «Φωτιά στα σωθικά», του Pedro Almodovar. Σε εικονογράφηση του Javier Marisca και μετάφραση της Βιβής Φωτοπούλου. Από τις εκδόσεις Βαβέλ Σέλλας.

Από τις εκδόσεις Ροές, και στη σειρά ερωτικής λογοτεχνίας Ex libris eroticis (που εγκαινιάστηκε με τo μυθιστόρημα «Η εικόνα» του/της Jean de Berg/Catherine Robbe-Grillet), (επανα)κυκλοφόρησε (σε πλήρως αναθεωρημένη έκδοση) το –αποδιδόμενο– στον Ε.Τ.Α. Hoffmann ερωτογράφημα του 1805 με τίτλο «Αδελφή Μόνικα».

Σαν παλιό σινεμά

Επιστροφή σε εκδόσεις του παρελθόντος με το μυθιστόρημα του Ιταλού Antonio Tabucchi για την φασιστική Πορτογαλία του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Το σύντομο μυθιστόρημα «Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα» «πιέζει» επί τον τύπον των ήλων της φασιστικής πληγής που ανοίγει στις κοινωνίες, επιμένοντας στο κρίσιμο ερώτημα περί της ατομικής ευθύνης και του ηθικού καθήκοντος.

Επώνυμο Βίλλη: Σημείωμα για το μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη «Οι Φρουροί της Αχαίας»

Επιστρέφω στο πρόσφατο παρελθόν, σ’ ένα βιβλίο ιδιαίτερο, γεμάτο ζωντάνια αλλά και στοχαστική πρόθεση, ένα βιβλίο που αποπειράται να θίξει με ένα ιδιαίτερο ύφος ζητήματα υπαρξιακά, ζητήματα για τη ζωή και το πέρασμα μας από τον κόσμο, ζητήματα για την αξία που δίνουμε στη ζωή μας και τα αποτελέσματά της. Επιστρέφω σε ένα βιβλίο της Μαργαρίτας Καραπάνου, τον «δύσκολο» «Υπνοβάτη» (από τις εκδόσεις Καστανιώτη).

Όταν η διακειμενική μυθοπλασία γίνεται κιβωτός που μεταφέρει αποσπάσματα καλής λογοτεχνίας, θυμίζει εκείνους τους δραπέτες σκλάβους της Βραζιλίας απ’ το 1670 που περιγράφει ο Eduardo Galeano: Είχαν ιδρύσει ένα ελεύθερο χωριό και ζούσαν μακριά από τους δουλοκτήτες δυνάστες τους, όμως βρίσκονταν διαρκώς σε επιφυλακή: Οι γυναίκες γέμιζαν με σπόρους τα πλούσια αφρικανικά μαλλιά τους, μετατρέποντας έτσι τα κεφάλια τους σε σιταποθήκες για την περίπτωση που οι κυνηγοί τους ανακάλυπταν κι έπρεπε ξαφνικά να το βάλουν στα πόδια. Κάπως έτσι μπορούμε να αποθηκεύσουμε κι εμείς (καλή) τέχνη για να θωρακιστούμε απέναντι στην πολιτιστική ισοπέδωση και να πορευτούμε μέσα στο «σκληρό πλαίσιο μιας κοινωνίας που προχωράει με γιγαντιαία βήματα προς την ηλιθιότητα και το τέλος του κόσμου».

Ο Τσάρλι Πάρκερ, ο αλαφροϊσκιωτος ντετέκτιβ του John Connolly, επιστρέφει σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου το υπερφυσικό εισβάλλει απροειδοποίητα στην πραγματικότητα, ενώ οι σκιές τραγουδούν στίχους που δεν πρέπει να ακούσει κανείς.

Αποδημίες: καταστροφή και αναγέννηση.

Σημείωμα για το βιβλίο των Franca Ramme και Dario Fo με τον πρωτότυπο τίτλο “In Tutta Casa Letto e Chiesa”.

Ή η αγωνία του επιμελητή (και του συγγραφέα και του μεταφραστή) πριν από το τυπογραφείο

Το μυθιστόρημα του/της Marieke Lucas Rijneveld είναι ένα σκοτεινό έργο για τη διαχείριση του πένθους και τη σκληρότητα της ζωής. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό ντεμπούτο που προκάλεσε έκπληξη εξ αρχής και κατάφερε να κερδίσει το International Booker Price καθιστώντας το/τη συγγραφέα του εξαιρετικά δημοφιλή όχι μόνο στην Ολλανδία (τη χώρα καταγωγής του/της) αλλά και σε όλο τον κόσμο. Και αν κάτι καταφέρνει στην εντέλεια το «Δυσφορεί η νύχτα», είναι να αποδώσει με λεπτομέρεια και δύναμη εκείνο το σκοτεινό υπόστρωμα που δηλητηριάζει την καθημερινότητα των πληγωμένων και παγιδευμένων ανθρώπων.

Oramorph: σημείωμα για την νουβέλα της Νικόλ Ρούσσου «Πες στην Μορφίνη, Ακόμη την ψάχνω», που αιφνιδίως επανήλθε απόψε στην μνήμη.

Η παράταση σίγουρα φαντάζει επιθυμητή. Είτε παρακολουθεί κανείς ποδόσφαιρο είτε μια εντυπωσιακή συναυλία, η παράταση παρατείνει την απόλαυση. Φέρει την υπόσχεση της άρσης της επέλευσης του τέλους. Γι’ αυτό και μας ξεγελά θετικά· ξεγελά, γιατί και αυτή αναγκαία εμπεριέχει το δικό της τέλος που οδηγεί με τη σειρά του, ίσως, προς την αρχή, προς ένα νέο παιχνίδι. Με αυτό το νοητικό παιχνίδι με το χρόνο να διατρέχει τη συλλογή διηγημάτων του, ο Κ. Καβανόζης καταπιάνεται με ευαισθησία με τον πυρήνα των βιωμάτων που ακολουθούν τον άνθρωπο στην πορεία της ζωής του. Καταλύοντας όμως τη γραμμική αντίληψη του χρόνου, καταφέρνει να κάνει τη ζωή να φαντάζει σαν ένα διαρκές βίωμα στη διάρκεια του οποίου απλώς εναλλασσόμαστε μεταξύ διαφορετικών ρόλων. Κάτι σαν μουσικές καρέκλες. Γι’ αυτό και καταφέρνει όχι μόνο να συγκινήσει με την ευαισθησία του, αλλά και να πείσει για την αφηγηματική του δεινότητα.

Η διαπάλη των ανθρώπινων αξιών στον χρόνο

Η Ομόνοια δίχως την μεταφυσική της: Σημείωμα για το βιβλίο «Ομόνοια 1980» - Με φωτογραφίες του Α. Μπελιά και κείμενα του Γιώργου Ιωάννου.

Με μια από τις πιο συγκινητικές και ποιητικές νέες φωνές της Αμερικανικής λογοτεχνίας, ο Ocean Vuong συνθέτει ένα βαθιά συναισθηματικό έργο που μιλά κατευθείαν στις ευαισθησίες της σύγχρονης Αμερικής. Με έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο και με προσωπική εμπλοκή και χρωματισμό στην αφήγηση, ο Vuong παραδίδει ένα έργο που μιλά καίρια για το ρατσισμό, για το δράμα των μεταναστών, για το βαρύ πολεμικό παρελθόν που αφήνει ανεπούλωτα τραύματα, για τους οικογενειακούς δεσμούς αλλά και για τη σεξουαλικότητα και τις ταυτότητες φύλου στο σύγχρονο κόσμο. Και ταυτόχρονα στέλνει ένα μήνυμα για την αξία και τη σημασία της ανθρώπινης ζωής.

Το μυθιστόρημα «Σκοτεινός κήπος» φέρει την υπογραφή της συγγραφέως Tana French, γνωστής και από το αγαπημένο παγκοσμίως «Στο δάσος». Ένα ψυχολογικό θρίλερ ιδιαίτερο και πολλά υποσχόμενο, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Δέσποινας Δρακάκη.

Ο ντετέκτιβ Χότζες, η Χόλι, ο Τζερόμ και ο Μπρέιντι επιστρέφουν στο τελευταίο βιβλίο της τριλογίας του Stephen King, καθώς το τέλος της βάρδιας, όπως είναι και ο τίτλος του, πλησιάζει και απλώνεται σαν ένα πέπλο που κρύβει τον μέχρι πρότινος φωτεινό ουρανό.

Le viscere dell'Italia: σημείωμα για το διήγημα «Amado Mio/Ανόσιες Πράξεις» του Pier Paolo Pasolini.

Βρισκόμαστε σε ένα ακόμη βαρετό, καραντινιασμένο πρωινό. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και οι ώρες και τα λεπτά κυλούν αργά μέσα στη ρουτίνα που έχει δημιουργηθεί με τις νέες συνθήκες. Ώσπου, ο ήχος του κουδουνιού του διαμερίσματός μου, σχίζει τον αέρα και διαταράσσει τη σιωπή. Λίγα λεπτά αργότερα στα χέρια μου κρατάω την νέα κυκλοφορία των εκδόσεων Πατάκη με τίτλο «Το τρένο των παιδιών». Πρόκειται για μία κυκλοφορία που έχει ταρακουνήσει έντονα το ελληνικό αναγνωστικό κοινό και έχει καταφέρει να συγκεντρώσει πλήθος διθυραμβικών κριτικών.

«… επομένως ο Montale είναι ποιητής της κρίσης , έχοντας απόλυτη επίγνωση του γεγονότος αυτού και δεν τρέφει χίμαιρες , νοσταλγίες, προσποιητή μελαγχολία και εύκολες λύπες…»

Νουβέλα για το παράδοξο και εκπληκτικό που αλλάζει τη ζωή, για τα γεγονότα που μεταλλάσσουν την πραγματικότητα και επιβάλλουν νέους τρόπους θέασης και αξιολόγησης, το «Σκοτεινό νερό» του Nicola Pugliese είναι ένα ιδιαίτερο έργο, μια νουβέλα, που συνδυάζει το φανταστικό με το πραγματικό και προσφέρει ένα ιδιαίτερο βλέμμα στον κόσμο.

Ένα βιβλίο που μπορεί να προσφέρει μια διέξοδο στις σκοτεινές μας στιγμές, να μας θυμίσει τη φωτεινή πλευρά της ζωής και να μας κάνει να γελάσουμε με την ψυχή μας. Άλλωστε, λένε πως το γέλιο νικάει τον φόβο και την ανησυχία. Έτσι, λοιπόν, τουλάχιστον μέχρι να το διαβάσουμε ως το τέλος, θα είμαστε όλοι νικητές.

Στην εποχή που το αληθινό και το ψευδές συμμετέχουν επί ίσοις όροις στο παιχνίδι της πληροφόρησης, ακόμα και αν αμφισβητούσαμε τα πάντα, το μόνο πράγμα που δε μπορούμε να αμφισβητήσουμε είναι το παρελθόν μας: Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό μας καθορίζει εφ όρου ζωής: «Τίνος είσαι εσύ;» Μια ερώτηση που τα λέει όλα. Διαλέγουμε τους φίλους αλλά όχι την οικογένειά μας, όχι τους προγόνους μας. Το γενεαλογικό δέντρο μας είναι ήδη βαθιά φυτρωμένο στη γη κι εμείς ένας απ’ τους καρπούς που κρέμονται χωρίς να το έχουμε επιλέξει στα κλαδιά του. Μπορούμε να ερμηνεύσουμε, να δεχτούμε ή να απορρίψουμε την ιστορία μας, δεν μπορούμε όμως να ξεριζώσουμε το δέντρο μας και να φυτέψουμε καινούριο. Σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο τουλάχιστον.

Μια κοινωνία με το κακό συνήθειο του να παίρνει και να δίνει αψήφιστα απαξίωση αποκαλώντας ανθρώπους «Αλβανούς». Να τρέπει την καταγωγή σε ένα ανεξίτηλο στίγμα λες και προκλήθηκε από το πυρωμένο σίδερο της ξενοφοβίας. Και να πλαισιώνει τις ζωές των ανθρώπων αυτών με τις χείριστες δυνατές συνθήκες ενσωμάτωσης· είναι η κοινωνία του “Patriot”, που δεν είναι άγνωστη ή εξωτική αλλά μάλλον αυτή που απλώνεται ενώπιον μας με το πρώτο πρωινό ξεθηλύκωμα των περσίδων των παραθύρων.

Πιάνοντας στα χέρια μου το βιβλίο και διαβάζοντας -στην πραγματικότητα φυλλομετρώντας, γιατί χρειάστηκε να επανέλθω αμέσως- τις πρώτες σελίδες, κατάλαβα ότι μοιραίως δε θα το ολοκλήρωνα στο πρώτο κάθισμα. Ούτε στο δεύτερο. Στην πραγματικότητα, ανακάθισα, ξανακάθισα, ξεβολεύτηκα και τελικά ξεπήδησα από την θέση μου αρκετές φορές κατά την ανάγνωση. Προβληματισμένος, συγκλονισμένος και αισίως σοφότερος. Ένα βιβλίο που θέλει παίδεμα, εντατική υπογράμμιση –σχεδόν σε καθετί-, φωναχτές αναγνώσεις ώστε να χωνευτεί το περιεχόμενο και μπόλικες παύσεις για να ρουφήξεις το τι έχει διαμειφθεί προτού ξαναβυθιστείς.

Το «Κβάντι» του Μίνωα Ευσταθιάδη (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος) είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που παρακολουθεί μια μυστήρια υπόθεση, η οποία εκτυλίσσεται σε διάφορα κράτη -από τη Γαλλία στην Ελλάδα μεταφερόμαστε στην Αφρική, για να επιστρέψουμε στο τέλος πάλι στη Γαλλία-, και αναπτύσσεται γύρω από ζητήματα που αφορούν το χώρο της τέχνης, τα διεθνή κυκλώματα, αλλά και πολύ προσωπικές και οικογενειακές ιστορίες.

Μετά την επιτυχία που γνώρισε το πρώτο της μυθιστόρημα, η «Ξηρασία», η Jane Harper επέστρεψε με το «Άγρια φύση» και πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Άρον Φαλκ. Ένα καταιγιστικό θρίλερ που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Χίλντας Παπαδημητρίου.

Μάρτιος του 1937. Ενώ ο ισπανικός εμφύλιος συνεχίζει την τραγική πορεία του, μια αποστολή φέρνει τον Λορένθο Φαλκό στην Ταγγέρη, πολυτάραχο σταυροδρόμι κατασκόπων, μαύρης αγοράς και συνωμοσιών, με εντολή να πείσει τον καπετάνιο ενός πλοίου φορτωμένου με χρυσάφι από την Τράπεζα της Ισπανίας να αλλάξει πλευρά. Η πληροφορία πως στο πλοίο επιβαίνει η Εύα, της οποίας τη ζωή έχει σώσει ήδη μια φορά, κάνει την αποστολή του ακόμη δυσκολότερη. Εθνικοί, δημοκρατικοί και Σοβιετικοί κατάσκοποι, άντρες και γυναίκες, βρίσκονται αντιμέτωποι, σ’ έναν πόλεμο σκοτεινό και βρόμικο, όπου θα επιστρέψουν επικίνδυνα φαντάσματα από το παρελθόν.

Την αδικαιολόγητη αγανάκτηση, που πυροδοτεί διαχρονικά και αδιακρίτως το σούρσιμο καταπονημένων ποδιών στο κατώφλι της χώρας μας αποπειράται να στηλιτεύσει ο Παναγιώτης Περιβολάρης στο βιβλίο του, καταγράφοντας τις Ιστορίες Μεταναστών. Προκειμένου να το πετύχει, πρώτα θα αποσυναρμολογήσει τις δαιμονοποιημένα αόριστες έννοιες των «μεταναστών» ή «προσφύγων », που τσουβαλιάζουν ανθρώπους κάτω από μιαν είδηση στα τάμπλοιντς, απωθώντας την εξαχρείωση που συνεπάγεται μιαν υπαγωγή ωσάν βίαιο στρίμωγμα κάτω από έναν απρόσωπο όρο.

Είναι μία ανάμνηση. Το «Ένα άλλο Μπρούκλιν» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις τον Οκτώβριο του 2019 είναι το πρωτόλειο της ενήλικης μυθιστοριογραφίας της Jacqueline Woodson (καθώς μέχρι πρότινος ήταν ταγμένη στη διακεκριμένη εφηβική λογοτεχνία). Συνιστά έναν μακρόσυρτο ποιητικό αίνο στη νιότη και στην παρέα.

Ένα βιβλίο για τη βία, ένα βιβλίο για την ηθική αποκαθήλωση του κράτους, ένα βιβλίο καταγγελία, ένα βιβλίο με πικρή αλήθεια που επιβάλλει στον αναγνώστη μια σκληρή συνάντηση με το παρελθόν και την ιστορία της Ελλάδας. Το βιβλίου του Χρόνη Μίσσιου είναι συγκλονιστικό, είναι αληθινό, είναι τρομακτικό. Ένα τεκμήριο για την ιστορία και μια κραυγή για τον άνθρωπο.

Πολλές φορές το σκοτάδι που κρύβεται μέσα σε ένα άρρωστο μυαλό είναι πολύ πιο τρομακτικό από τα τέρατα που βρίσκονται το βράδυ κάτω από το κρεβάτι μας.

Το βιβλίο του Graham Greene «Ο ανθρώπινος παράγοντας» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη) είναι ένα κατασκοπευτικό μυθιστόρημα που διαβάζεται γρήγορα και ταξιδεύει τον αναγνώστη στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, θέτοντας ταυτόχρονα σε πρώτο πλάνο τα ηθικά διλήμματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι όταν η δράση τους τους φέρνει αντιμέτωπους με καυτές πολιτικές υποθέσεις, ειδικά σε μια περίοδο πόλωσης και εντάσεων.

Διαβάζοντας κανείς τον τίτλο αναρωτιέται, γιατί να ασχοληθεί ένας νέος συγγραφέας με τη σχέση πατέρα-γιου, όταν έχουν ήδη ειπωθεί τόσο πολλά επί του θέματος, τόσο στη λογοτεχνία όσο και στην τέχνη εν γένει. Γιατί αυτή η θεματική επανέρχεται; Γιατί οι λογοτέχνες συνήθως είναι άνδρες και αστοί. Γιατί στη σημερινή κοινωνία η πρόσβαση στην μόρφωση, άρα και στη δυνατότητα να ξεδιπλωθεί κανείς ως συγγραφέας, έχει κριτήρια ταξικά και έμφυλα. Σε αυτήν την κοινωνία όμως αντιστέκεται ευθέως ο Edouard Louis με το συγγραφικό του έργο, ουρλιάζοντας για ό,τι οι κανόνες αισθητικής θέλουν ανείπωτο. Γι’ αυτό και η δική του συμβολή στην λογοτεχνική προσέγγιση της σχέσης πατέρα-γιου είναι μείζονος σημασίας. Γι’ αυτό και το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» αποτελεί απαραίτητο κεφάλαιο σε ό,τι θέλουμε να αποκαλούμε σύγχρονη λογοτεχνία.

Το μυθιστόρημα «Οι 7 θάνατοι της Έβελιν Χάρντκαστλ» φέρει την υπογραφή του Stuart Turton και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση του Θοδωρή Τσαπακίδη. Πρόκειται για ένα αριστοτεχνικά δομημένο έργο που μας κόβει την ανάσα από τις πρώτες σελίδες, ένα βιβλίο που κέρδισε το λογοτεχνικό βραβείο Costa το 2018.

«Το φθινόπωρο» του Luca Ricci είναι ένα όμορφο, θλιβερό ανάγνωσμα που ισορροπεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και το σουρεαλισμό, που μας θυμίζει ότι μερικές φορές οι ερωτικές χίμαιρες λήγουν άδοξα και γνωρίζουν την πτώση σαν τα φθινοπωρινά φύλλα.

Τα τελευταία χρόνια, αν μη τι άλλο, θα μπορούσαμε να πούμε πως στην Ελλάδα υπάρχει ένα έντονο εκδοτικό ενδιαφέρον για το συγγραφικό έργο του σπουδαίου James Baldwin. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό του μυθιστορήματος «Αν η Beale Street μπορούσε να μιλήσει» (Πόλις), αλλά και με άλλα δύο βιβλία του ιδίου, «Το κουαρτέτο του Χάρλεμ» (Πόλις) και «Δεν είμαι ο νέγρος σου» (Πόλις), η εντόπια εκδοτική παραγωγή έφερε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό έναν πρωτοπόρο συγγραφέα του περασμένου αιώνα, ο οποίος συνδέθηκε -και όχι άδικα- με τα κινήματα διεκδίκησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ, χάρη στο ιδιαίτερο ενδιαφέρον που έδειξε για τις ομάδες εκείνες, όπως για παράδειγμα τους Μαύρους, οι οποίες πλήττονταν περισσότερο από τις συστημικές δυνάμεις του ρατσισμού, ή οι εμπειρίες των οποίων είχαν περιθωριοποιηθεί και δεν γίνονταν αναγνωρίσιμες και σεβαστές.

Το βιβλίο «Το αλάτι της ζωής» φέρει την υπογραφή της φημισμένης ανθρωπολόγου Françoise Héritier και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κέλευθος, σε μετάφραση της Έφης Κορομηλά. Το 2012 τιμήθηκε με το βραβείο του πιο αισιόδοξου βιβλίου της χρονιάς στη Γαλλία.

Αν ρωτούσατε τους περισσότερους που είναι το Νόκεμστιφ του Οχάιο ή το Κολ Κρικ της Δυτικής Βιρτζίνια, δεν θα ήξεραν ούτε που πέφτουν στο χάρτη. Σας εγγυώμαι, όμως, ότι υπάρχουν. Το πώς και γιατί διασταυρώθηκαν οι δρόμοι τόσων ανθρώπων από εκείνα τα δύο μέρη, θα το μάθετε μόνο αν ακολουθήσετε την ιστορία του Άρβιν Γιουτζίν Ράσελ, ενός νεαρού αγοριού που μεγάλωσε παρακολουθώντας τον πατέρα του, να θυσιάζει ανθρώπους και ζώα προκειμένου να σώσει την καρκινοπαθή μητέρα του από τον θάνατο και εξελίχθηκε σε έναν βίαιο ενήλικα με έναν πολύ προσωπικό κώδικα ηθικής.

Προσωπικό, εξομολογητικό, βαθιά φιλοσοφημένο, το «Ορδέσα» του Ισπανού Manuel Vilas (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος, σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη) αποτελεί ένα υβριδικό αφήγημα που συνδυάζει την πεζογραφία με έναν πιο ποιητικό και αποσπασματικό τρόπο γραφής, και προσπαθεί να καταδυθεί στις πιο προσωπικές μνήμες του αφηγητή και να δώσει σάρκα και οστά στα βιώματά του και στο παρελθόν του.

Ένας πατέρας που ακολουθεί κάθε βράδυ την ίδια διαδρομή για να ανακαλύψει τι συνέβη στην κόρη του που εξαφανίστηκε. Μια έφηβη κοπέλα που μετακομίζει στην ίδια πόλη. Κι ένας ασημένιος δρόμος που ενώνει αναπάντεχα τις πορείες τους.

Το βιβλίο «Σιντάρτα» αποτελεί ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα και αγαπημένα έργα παγκοσμίως. Φέρει την υπογραφή του νομπελίστα συγγραφέα Hermann Hesse και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1922 από τον εκδοτικό οίκο Φίσερ στο Βερολίνο. Έκτοτε, έχει γίνει πηγή έμπνευσης και οδηγός για πλήθος ανθρώπων από τον κόσμο των τεχνών και όχι μόνο.

Ο πολτός του σύγχρονου κόσμου. Γιατί αξίζει μιαν ανάγνωση: Κυκλοφορία του 2020 που βυθίζει τον αναγνώστη σε έναν απαραίτητο προβληματισμό για τις συνθήκες της σύγχρονης ζωής

Μια γυναίκα βλέπει τη ζωή της να καταστρέφεται από τον γερμανικό κίτρινο Τύπο και την αστυνομία, με τη γερμανική κοινωνία να παρακολουθεί αμέτοχη την πτώση της. Με το βιβλίο του «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» ο Böll μιλά για ό,τι υπογείως απασχολούσε -και ίσως και να μη σταμάτησε ποτέ να απασχολεί- τη γερμανική κοινωνία: την ενοχή· την ενοχή αυτών που, όπως έλεγε και ο Ναζί Άιχμαν στη δίκη του, απλώς έκαναν το καθήκον τους.

Ένα σκοτεινό αιματοβαμμένο παραμύθι γεννιέται από την πένα του Ισπανού συγγραφέα Andres Barba.

Η «Κίρκη» αποτελεί το δεύτερο λογοτεχνικό έργο της ευπώλητης συγγραφέως Madeline Miller. Όπως και στο πρώτο βιβλίο της με τίτλο «Το τραγούδι του Αχιλλέα», η Miller αντλεί υλικό από την αγάπη της για την αρχαία ελληνική μυθολογία και μας παρουσιάζει αυτόν τον μαγικό κόσμο μέσα από την ιδιαίτερη γραφή της. Καλούμαστε να ταξιδέψουμε σε ένα σύμπαν όπου συνυπάρχουν οι Θεοί του Ολύμπου, οι Τιτάνες, οι ημίθεοι και οι θνητοί και να τον εξερευνήσουμε με μια πιο φρέσκια και διεξοδική ματιά.

Γιατί αξίζει μιαν ανάγνωση- Νέα κυκλοφορία: Σύγχρονη πεζογραφία που καταπιάνεται με ένα επώδυνο, επίκαιρο θέμα, αυτό των προσφύγων, αλλά και των κάθε λογής κατατρεγμένων.

Έπειτα από την επιτυχία του «Συζητήσεις με φίλους» η πολυσυζητημένη συγγραφέας Ιρλανδικής καταγωγής Sally Rooney επιστρέφει στις εκδόσεις Πατάκη με την κυκλοφορία του «Κανονικοί άνθρωποι».

Το Σύμπαν της Βίας στο «Πας: Ειρήνη»: Στη Λατινική Αμερική του Caryl Férey

Το «Απόλυτη αγάπη μου» του Gabriel Tallent που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη είναι ένα μυθιστόρημα έντονο και σκληρό, που αντικατοπτρίζει την ενδοοικογενειακή βία και τη φθορά που προκαλεί στο άτομο και στηλιτεύει την ψυχολογική, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση δίνοντας στον αναγνώστη μια ακριβή και εφιαλτική περιγραφή τους.

Το πρόσφατο δοκίμιο του Νικόλα Σεβαστάκη πραγματεύεται τις προκλήσεις και τα αδιέξοδα των σύγχρονων φιλελεύθερων δημοκρατιών, υπερασπιζόμενος κριτικά το κεκτημένο του κράτους δικαίου, των δημοκρατικών θεσμών, του πλουραλισμού και της πολυπολιτισμικότητας, και εκφράζοντας την ελπίδα ότι η φιλελεύθερη πολιτισμική φλέβα, πλούσια καθώς είναι σε ζυμώσεις και κοιτάσματα προβληματισμών, θα κατορθώσει να εκμεταλλευτεί τα υπαρκτά περιθώρια για την επίτευξη των καινοφανών συνθέσεων και τολμηρών υπερβάσεων που απαιτούν οι καιροί.

Λάννυ: Ένα σύγχρονο παραμύθι

Όταν ξεκινάς το οποιοδήποτε ανάγνωσμα με προσδοκίες, είναι αναπόφευκτο να βρεις (αναγνωστικούς) μπελάδες. Είναι η προσδοκία που χρωματίζει τα πάντα, που δε σε αφήνει να απολαύσεις την ανάγνωση και το κείμενο μπροστά σου, καθώς το μυαλό σου πελαγοδρομεί σε αυτό που ίσως έψαχνε και σε αυτό που μάλλον δε βρίσκει.

Μια ιστορία στην εποχή της Βικτοριανής Αγγλίας για ένα μυθικό τέρας που στοιχειώνει το ομιχλώδες Έσσεξ. Ένας μύθος που καλούνται να εξετάσουν μια νεόκοπη ερασιτέχνης παλαιοντολόγος και ένας πάστορας, ο καθένας μέσα από την δική τους κοσμοθεωρία. Μα πάνω απ’όλα ένας ύμνος στην αγάπη -και σε όλα αυτά που μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους ακόμη κι όταν διαφωνούμε- σε όλες της τις ενσαρκώσεις σε μια εποχή συναρπαστικής -και τρομακτικής- αλλαγής /(spoiler alert).

Ένα «φευγάτο» βιβλίο, γεμάτο σκληρές αλήθειες μιας ζωής που μπορεί να ανήκει στο άτομο που μόλις μας προσπέρασε.

Ένας Άλλος Κόσμος: Στο 1Q84 του Haruki Murakami

1939. Τρεις ζωές διασταυρώνονται μέσα στη δίνη του πολέμου. Σε ένα κλίμα αναταραχής και φόβου, με τον πόλεμο να μαίνεται σε αέρα, στεριά και θάλασσα, ολόκληρη η Βρετανία βρίσκεται σε αναβρασμό.

Σε μια πολυτελή κλινική του Βερολίνου διεξάγεται ένα πείραμα. Τη στιγμή που το χιόνι πέφτει πυκνό και κόβει την επικοινωνία των ανθρώπων με τον έξω κόσμο, δυο φοιτητές κι ένας μυστηριώδης καθηγητής καλούνται να δώσουν απαντήσεις σε κάτι που συνέβη πολλά χρόνια πριν.

Γιατί αξίζει μια ανάγνωση – Ένα πειραματικό έργο μιας ιδιαίτερα σημαντικής αλλά λιγότερο γνωστής στο ελληνικό κοινό συγγραφέα από τη Βραζιλία

Γεμάτο καυστικό χιούμορ, κοινωνικά μηνύματα και έντονα συναισθήματα το «Αυτή τη φορά δεν την πατάω» του Gilles Legardinier έρχεται από τις εκδόσεις Πατάκη, για να εξοικειώσει τον αναγνώστη με μία όψη της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας.

Οι άνθρωποι, οι εποχές και οι σκιές τους: Για την «Αλλαγή φρουράς»

Ιστανμπούλ, δέκατος έκτος αιώνας. Πόλη θαυμάτων και κινδύνων. Όταν ένα νεαρό αγόρι, ο Τζαχάν, έρχεται με ένα δώρο για τον Σουλτάνο –έναν λευκό ελέφαντα που ακούει στο όνομα Τσότα– τους οδηγούν και τους δύο στο θηριοτροφείο του παλατιού. Εκεί μαθαίνουν να φυλάγονται από τις δολοπλοκίες των δαμαστών, των τσιγγάνων, των απατεώνων αυλικών και της πονηρής πριγκίπισσας Μιχριμάχ. Όταν γίνονται δεκτοί σε αυτή την ξένη χώρα, ο Τζαχάν ταξιδεύει με τον Τσότα στις πιο μακρινές γωνιές του σουλτανάτου, συμμετέχοντας στις πολεμικές επιχειρήσεις του Σουλεϊμάν. Μια μέρα, όμως, ο Τζαχάν γνωρίζεται με τον Πρώτο Βασιλικό Αρχιτέκτονα, τον Σινάν, και του παρουσιάζεται η ευκαιρία να ανεβεί στα αξιώματα της βασιλικής Αυλής. Το να δεχτεί αυτήν την πρόκληση σημαίνει, ότι αποφασίζει να μπει στις μαρμάρινες αίθουσες όπου σεργιανίζει η πριγκίπισσα Μιχριμάχ, αλλά και όπου συνωμοτούν οι προδότες – σ’ έναν τόπο θαυμάτων και κινδύνων.

Space Invaders: Τα τραγικά παιχνίδια στη Χιλή

Αλήθεια και επινόηση: Μέρα/Νύχτα από τον Paul Auster

Πολλές φορές πρέπει να ασπαστούμε το σκοτάδι για να βοηθήσουμε το φως να θριαμβεύσει.

Η Φωνή των Μαύρων

Η ιστορία αιχμαλωσίας της Nadia Murad και του αγώνα της ενάντια στο Ισλαμικό Kράτος.

Σίγουρα το βιβλίο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός» είναι ένα βιβλίο που δεν περνά απαρατήρητο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το ότι έχει βραβευτεί ούτε το ότι επανακυκλοφορεί με αναθεωρημένη έκδοση αυτή τη χρονιά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο (1η έκδοση από τις εκδ. Κίχλη). Κρύβει μια ορμητικότητα και μια αφοπλιστική αλήθεια που «χτυπούν» κατά μέτωπο τον αναγνώστη. Εξομολογητικό, προσωπικό, κωμικοτραγικό, χειμαρρώδες, ειλικρινές… Όλα αυτά θα μπορούσαν εύστοχα να περιγράψουν το κείμενο του Τσίτα με θέμα την ιστορία του Χρυσοβαλάντη, ενός –αρκετά τυπικού– μέσου Έλληνα τον καιρό της πλασματικής ευμάρειας της Ελλάδας, στις αρχές του 21ου αιώνα.

Ο Stephen King, ως γνήσιος μετρ του τρόμου, δημιουργεί έναν τρομακτικό κόσμο, που όμως φαντάζει τόσο ελκυστικός για τον αναγνώστη που τον κάνει να θέλει να γίνει μέρος του.

Το 2019 κυκλοφόρησε από το τηλεοπτικό δίκτυο HBO το “Chernobyl”, μια σειρά που έμελλε αμέσως να γίνει εξαιρετικά δημοφιλής παγκοσμίως, κυρίως διότι κατόρθωσε να συστήσει στο σύγχρονο κοινό την πραγματική φρίκη και τις μεγάλες και μικρές τραγωδίες που μπορεί να προκαλέσει ένα πυρηνικό ατύχημα τέτοιας έκτασης. Άλλοι, οι πιο μεγάλοι, θυμήθηκαν και άλλοι, οι νεότεροι, έμαθαν για πρώτη φορά κάποια πράγματα για ένα ιστορικό γεγονός που άλλαξε ριζικά τον τρόπο που αντιλαμβανόταν ο σύγχρονος άνθρωπος τη ζωή του και τις προοπτικές του μέλλοντος. Αυτό ακριβώς το «σημείο 0» της νεότερης ιστορίας απασχολεί και τον Άκη Παπαντώνη στο μυθιστόρημά του «Ρηχό Νερό, Σκιές» (Κίχλη,2019), αν και με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο.

Ο «θαυμαστός» κόσμος του «Γυμνού γεύματος». Μεταμοντέρνο, παρανοϊκό, προκλητικό, σκληρό, ωμό, πορνογραφικό, σιχαμερό, μπερδεμένο, επίκαιρο... Αυτά και άλλα πολλά έχουν ειπωθεί ή μπορούν να ειπωθούν για το, αν μη τι άλλο, εμβληματικό έργο του William S. Burroughs, «Γυμνό γεύμα» (“Naked Lunch”, 1959). Γεννημένο από τη Γενιά των Beat, το «Γυμνό γεύμα» σίγουρα τάραξε τα νερά τόσο στην συντηρητική Αμερική όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, προτείνοντας ένα μεταμοντέρνο, σίγουρα αποδομημένο, όραμα για τον κόσμο, μέσα από διαφορετικές και συχνά ασύνδετες μεταξύ τους βινιέτες («ρουτίνες» τις αποκαλεί ο Burroughs), οι οποίες καταπιάνονται με θέματα όπως τα ναρκωτικά, ο σαρκικός έρωτας, η παρακμή και η εξουσία.

O «Δράκουλας», το γοτθικό μυθιστόρημα τρόμου του Ιρλανδού Bram Stoker μπορεί να είναι γραμμένο στο μακρινό 1897 αλλά ακόμη σκορπίζει απλόχερα ανατριχίλες στους λάτρεις του είδους και όχι μόνο. Οι περιπέτειες του νεαρού δικηγόρου Τζόναθαν Χάρκερ στην Τρανσιλβανία, στο ζοφερό κάστρο του χλωμού σαν το φεγγάρι, αιμοδιψή Κόμη Δράκουλα, μπορούν ακόμη και σήμερα να καθηλώσουν τον αναγνώστη με εικόνες που μένουν ανεξίτηλες: αγέλες λύκων που αλυχτούν σε νύχτες πανσελήνου, ο κόμης να έρπει στους τοίχους του κάστρου σαν σαύρα, λάγνα θηλυκά βαμπίρ να ετοιμάζονται να «γευματίσουν» το αίμα ενός, θαρρείς υπνωτισμένου, Τζόναθαν.

Ο Jidi Majia γεννήθηκε το 1961 στην Κίνα και είναι μέλος της μειονότητας Nuosu. Αυτή η ταυτότητα μαζί με την κομμουνιστική παιδεία που έλαβε καθορίζουν το έργο του στο οποίο υπερασπίζεται τις πανανθρώπινες αξίες. 

Οι πληγές της Χώρας των Βάσκων. Αυτός είναι ο πυρήνας του μεγάλου μυθιστορήματος του Fernando Aramburu «Πατρίδα» (εκδ. Πατάκης, 2018). Με κέντρο τα μέλη δύο οικογενειών ενός χωριού στην περιοχή των Βάσκων στην Ισπανία, ο συγγραφέας ξετυλίγει το μίτο μιας τραγικής ιστορίας η οποία αφορά τους ανθρώπους μιας πολύπαθης περιοχής: τις φιλίες και τις προδοσίες, τον αγώνα, τον πόνο και την αντοχή, την πολιτική και την ιστορία, τις βεβαιότητες και τις αμφιβολίες, το θάνατο και τις συγκρούσεις, τις χαρές, τις λύπες και τις απογοητεύσεις, τη μνήμη και τη λησμονιά.

Κατά την πάροδο της συγγραφικής του πορείας, o Auster έχει κατορθώσει να συνθέσει ένα διακριτό λογοτεχνικό σύμπαν παραδοξότητας, μέσα στο οποίο χαρακτήρες βουτηγμένοι σε μια υπαρξιακή δίνη, καταλήγουν να γίνονται έρμαια της μοίρας ή των δικών τους λάθος χειρισμών. Ο «Αόρατος», το 13ο του μυθιστόρημα, συνοψίζει επάξια όλα τα παραπάνω. Ένα κατεξοχήν αυτοαναφορικό έργο, αντλεί τις θεματικές του από τα απρόβλεπτα γυρίσματα της τύχης, τις ενορμήσεις που καταδυναστεύουν τον λογισμό αλλά και την ίδια την πράξη της συγγραφής.

«Κάποιοι άλλοι»: Σε κρίση. Το μυθιστόρημα «Κάποιοι άλλοι» του Ιάκωβου Ανυφαντάκη ακολουθεί τον ήρωά του σε ένα ταξίδι βίαιης ωρίμανσης, από την Ελλάδα στην Πολωνία και πάλι στην Ελλάδα. Ένας άνεργος πλέον δημοσιογράφος μετακομίζει με την σύζυγό του στην Πολωνία προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος μεσούσης της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Η καθημερινότητα όμως παραμένει δύσκολη και σκληρή για τον ίδιο, χωρίς ευκαιρίες. Μέχρι που ξαφνικά μια μέρα δύο σώματα πέφτουν νεκρά από τον ουρανό. Αυτό είναι και το σημείο εκκίνησης μιας –περισσότερο προσωπικής– αναζήτησης του πρωταγωνιστή, η οποία βήμα-βήμα θα τον οδηγήσει στην ανατροπή της καθημερινότητάς του.

Ένα ερευνητικό κέντρο που μοιάζει με το Κρεμλίνο, μια χιονοθύελλα κι ένας θανατηφόρος ιός, συνθέτουν το σκηνικό για ένα αγωνιώδες θρίλερ που διαδραματίζεται στη Σκωτία.

«Το παιχνίδι της χήνας» και η εξομολόγηση του Erri De Luca.

Η Jane Harper κάνει το ντεμπούτο της με ένα βιβλίο που έχει τίτλο ελαφρώς παραπλανητικό. Μια καλογραμμένη ιστορία, που δεν χαρακτηρίζεται, όμως, ως το κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα.

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα για τον Αμερικανικό Eμφύλιο (1861-1865), τον πιο καταστροφικό πόλεμο που γνώρισαν ποτέ οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Ένα ξεχασμένο Νόμπελ και μια απομακρυσμένη γραφή που απέχει πολύ από τις τωρινές αισθητικές επιλογές της σύγχρονης ποιητικής.

Κλείστε τα μάτια κι απολαύστε ένα μαγικό ταξίδι στις εποχές που καθόμασταν γύρω από τη φωτιά κι ακούγαμε τις ιστορίες της γιαγιάς, για μάγισσες, δράκους, στοιχειωμένα κάστρα και καλούς και κακούς μάγους.

Τo κιβώτιο ή η εξέγερση απέναντι στο κενό.

Πολλές φορές τα όρια μεταξύ σωστού-λάθους, λογικής-τρέλας, νόμιμου-παράνομου είναι τόσο δυσδιάκριτα, που ένα ταλαιπωρημένο μυαλό μπορεί εύκολα να τα ξεπεράσει.

Γι άλλη μια φορά η J.K. Rowling δημιουργεί έναν μαγικό κόσμο και μας ταξιδεύει από την ασφάλεια του σπιτιού μας σε ένα μέρος και μια εποχή όπου όλα μπορούν να συμβούν. Ο κακός μάγος Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ βρίσκεται φυλακισμένος στη Νέα Υόρκη, αλλά καταφέρνει να δραπετεύσει και να βάλει σε εφαρμογή τα καταστροφικά σχέδιά του. Τότε ο Άλμπους Ντάμπλντορ ζητάει από τον Νιουτ Σκάμαντερ, παλιό του μαθητή στο Χόγκουαρτς να τον κυνηγήσει και να σώσει τον Κρίντενς, που τον αναζητάει. Έτσι αρχίζει μια καταδίωξη στη Νέα Υόρκη, το Παρίσι και το Λονδίνο, γεμάτη αγωνία και ανατροπές.

Το πρώτο πράγμα που θα ακούσει κανείς γι’ αυτό το βιβλίο, είναι ότι είναι ένα μυθιστόρημα χωρίς τελεία, μια κατάθεση ψυχής σε μία πρόταση. Χρησιμοποιώντας όμως κενά και παύλες -σαν να διαβάζει κανείς ένα εκτενές ποίημα, μια άναρχη και παρ’ όλα αυτά άκρως προσεγμένη εξομολόγηση ημερολογίου- σε καμία περίπτωση δεν κουράζει, παρά διατηρεί έναν αμείωτο ρυθμό μέχρι τέλους. Άλλωστε, γιατί να υπάρχει τελεία στον απολογισμό της ζωής ενός πολιτικού μηχανικού που μάταια αναζητούσε σταθερές δομές στο χάος της καθημερινής ζωής (βλ. οπισθόφυλλο); Και όμως, παρά την όποια ματαιότητα, μετά το πέρας της ανάγνωσης, καταλαβαίνεις ότι αυτό που έχει σημασία είναι τα μικρά όμορφα πράγματα, οι «ασήμαντοι» λόγοι που νοηματοδοτούν το κυνήγι καθενός από εμάς για να ζήσει. Χωρίς προφανή λυρισμό, και με λέξεις κυνικές, στο μυθιστόρημα κυριαρχούν αναμφίβολα τα συναισθήματα και η ομορφιά που κρύβει η καθημερινή ζωή στη γυμνή απλότητά της.