Πολλές φορές πρέπει να ασπαστούμε το σκοτάδι για να βοηθήσουμε το φως να θριαμβεύσει.

Η Φωνή των Μαύρων

Η ιστορία αιχμαλωσίας της Nadia Murad και του αγώνα της ενάντια στο Ισλαμικό Kράτος.

Σίγουρα το βιβλίο του Μάκη Τσίτα «Μάρτυς μου ο Θεός» είναι ένα βιβλίο που δεν περνά απαρατήρητο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το ότι έχει βραβευτεί ούτε το ότι επανακυκλοφορεί με αναθεωρημένη έκδοση αυτή τη χρονιά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο (1η έκδοση από τις εκδ. Κίχλη). Κρύβει μια ορμητικότητα και μια αφοπλιστική αλήθεια που «χτυπούν» κατά μέτωπο τον αναγνώστη. Εξομολογητικό, προσωπικό, κωμικοτραγικό, χειμαρρώδες, ειλικρινές… Όλα αυτά θα μπορούσαν εύστοχα να περιγράψουν το κείμενο του Τσίτα με θέμα την ιστορία του Χρυσοβαλάντη, ενός –αρκετά τυπικού– μέσου Έλληνα τον καιρό της πλασματικής ευμάρειας της Ελλάδας, στις αρχές του 21ου αιώνα.

Ο Stephen King, ως γνήσιος μετρ του τρόμου, δημιουργεί έναν τρομακτικό κόσμο, που όμως φαντάζει τόσο ελκυστικός για τον αναγνώστη που τον κάνει να θέλει να γίνει μέρος του.

Το 2019 κυκλοφόρησε από το τηλεοπτικό δίκτυο HBO το “Chernobyl”, μια σειρά που έμελλε αμέσως να γίνει εξαιρετικά δημοφιλής παγκοσμίως, κυρίως διότι κατόρθωσε να συστήσει στο σύγχρονο κοινό την πραγματική φρίκη και τις μεγάλες και μικρές τραγωδίες που μπορεί να προκαλέσει ένα πυρηνικό ατύχημα τέτοιας έκτασης. Άλλοι, οι πιο μεγάλοι, θυμήθηκαν και άλλοι, οι νεότεροι, έμαθαν για πρώτη φορά κάποια πράγματα για ένα ιστορικό γεγονός που άλλαξε ριζικά τον τρόπο που αντιλαμβανόταν ο σύγχρονος άνθρωπος τη ζωή του και τις προοπτικές του μέλλοντος. Αυτό ακριβώς το «σημείο 0» της νεότερης ιστορίας απασχολεί και τον Άκη Παπαντώνη στο μυθιστόρημά του «Ρηχό Νερό, Σκιές» (Κίχλη,2019), αν και με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο.

Ο «θαυμαστός» κόσμος του «Γυμνού γεύματος». Μεταμοντέρνο, παρανοϊκό, προκλητικό, σκληρό, ωμό, πορνογραφικό, σιχαμερό, μπερδεμένο, επίκαιρο... Αυτά και άλλα πολλά έχουν ειπωθεί ή μπορούν να ειπωθούν για το, αν μη τι άλλο, εμβληματικό έργο του William S. Burroughs, «Γυμνό γεύμα» (“Naked Lunch”, 1959). Γεννημένο από τη Γενιά των Beat, το «Γυμνό γεύμα» σίγουρα τάραξε τα νερά τόσο στην συντηρητική Αμερική όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, προτείνοντας ένα μεταμοντέρνο, σίγουρα αποδομημένο, όραμα για τον κόσμο, μέσα από διαφορετικές και συχνά ασύνδετες μεταξύ τους βινιέτες («ρουτίνες» τις αποκαλεί ο Burroughs), οι οποίες καταπιάνονται με θέματα όπως τα ναρκωτικά, ο σαρκικός έρωτας, η παρακμή και η εξουσία.

O «Δράκουλας», το γοτθικό μυθιστόρημα τρόμου του Ιρλανδού Bram Stoker μπορεί να είναι γραμμένο στο μακρινό 1897 αλλά ακόμη σκορπίζει απλόχερα ανατριχίλες στους λάτρεις του είδους και όχι μόνο. Οι περιπέτειες του νεαρού δικηγόρου Τζόναθαν Χάρκερ στην Τρανσιλβανία, στο ζοφερό κάστρο του χλωμού σαν το φεγγάρι, αιμοδιψή Κόμη Δράκουλα, μπορούν ακόμη και σήμερα να καθηλώσουν τον αναγνώστη με εικόνες που μένουν ανεξίτηλες: αγέλες λύκων που αλυχτούν σε νύχτες πανσελήνου, ο κόμης να έρπει στους τοίχους του κάστρου σαν σαύρα, λάγνα θηλυκά βαμπίρ να ετοιμάζονται να «γευματίσουν» το αίμα ενός, θαρρείς υπνωτισμένου, Τζόναθαν.

Ο Jidi Majia γεννήθηκε το 1961 στην Κίνα και είναι μέλος της μειονότητας Nuosu. Αυτή η ταυτότητα μαζί με την κομμουνιστική παιδεία που έλαβε καθορίζουν το έργο του στο οποίο υπερασπίζεται τις πανανθρώπινες αξίες. 

Οι πληγές της Χώρας των Βάσκων. Αυτός είναι ο πυρήνας του μεγάλου μυθιστορήματος του Fernando Aramburu «Πατρίδα» (εκδ. Πατάκης, 2018). Με κέντρο τα μέλη δύο οικογενειών ενός χωριού στην περιοχή των Βάσκων στην Ισπανία, ο συγγραφέας ξετυλίγει το μίτο μιας τραγικής ιστορίας η οποία αφορά τους ανθρώπους μιας πολύπαθης περιοχής: τις φιλίες και τις προδοσίες, τον αγώνα, τον πόνο και την αντοχή, την πολιτική και την ιστορία, τις βεβαιότητες και τις αμφιβολίες, το θάνατο και τις συγκρούσεις, τις χαρές, τις λύπες και τις απογοητεύσεις, τη μνήμη και τη λησμονιά.

Κατά την πάροδο της συγγραφικής του πορείας, o Auster έχει κατορθώσει να συνθέσει ένα διακριτό λογοτεχνικό σύμπαν παραδοξότητας, μέσα στο οποίο χαρακτήρες βουτηγμένοι σε μια υπαρξιακή δίνη, καταλήγουν να γίνονται έρμαια της μοίρας ή των δικών τους λάθος χειρισμών. Ο «Αόρατος», το 13ο του μυθιστόρημα, συνοψίζει επάξια όλα τα παραπάνω. Ένα κατεξοχήν αυτοαναφορικό έργο, αντλεί τις θεματικές του από τα απρόβλεπτα γυρίσματα της τύχης, τις ενορμήσεις που καταδυναστεύουν τον λογισμό αλλά και την ίδια την πράξη της συγγραφής.

«Κάποιοι άλλοι»: Σε κρίση. Το μυθιστόρημα «Κάποιοι άλλοι» του Ιάκωβου Ανυφαντάκη ακολουθεί τον ήρωά του σε ένα ταξίδι βίαιης ωρίμανσης, από την Ελλάδα στην Πολωνία και πάλι στην Ελλάδα. Ένας άνεργος πλέον δημοσιογράφος μετακομίζει με την σύζυγό του στην Πολωνία προς αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος μεσούσης της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Η καθημερινότητα όμως παραμένει δύσκολη και σκληρή για τον ίδιο, χωρίς ευκαιρίες. Μέχρι που ξαφνικά μια μέρα δύο σώματα πέφτουν νεκρά από τον ουρανό. Αυτό είναι και το σημείο εκκίνησης μιας –περισσότερο προσωπικής– αναζήτησης του πρωταγωνιστή, η οποία βήμα-βήμα θα τον οδηγήσει στην ανατροπή της καθημερινότητάς του.

Ένα ερευνητικό κέντρο που μοιάζει με το Κρεμλίνο, μια χιονοθύελλα κι ένας θανατηφόρος ιός, συνθέτουν το σκηνικό για ένα αγωνιώδες θρίλερ που διαδραματίζεται στη Σκωτία.

«Το παιχνίδι της χήνας» και η εξομολόγηση του Erri De Luca.

Η Jane Harper κάνει το ντεμπούτο της με ένα βιβλίο που έχει τίτλο ελαφρώς παραπλανητικό. Μια καλογραμμένη ιστορία, που δεν χαρακτηρίζεται, όμως, ως το κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα.