Όταν ένα τηλεφώνημα από το νοσοκομείο τον ενημερώνει ότι ο αδερφός του Joe (Kyle Chandler) έχει υποστεί καρδιακό επεισόδιο, ο Lee Chandler (Casey Affleck), αφήνει τη δουλειά του ως επιστάτης στη Βοστόνη, και επιστρέφει στο Manchester, όπου έζησε τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του. Εκεί θα μάθει ότι ο αδερφός του είναι ήδη νεκρός και θα χρειαστεί να αναλάβει τη φροντίδα του έφηβου ανιψιού του Patrick (Lucas Hedges). Τα φαντάσματα του παρελθόντος του χτυπούν την πόρτα και η ανάληψη ευθυνών είναι προ των πυλών.
Για κάποιες ταινίες δεν μπορούμε να χωνέψουμε με τίποτα ότι κέρδισαν Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Και κάποιες άλλες αδικήθηκαν είτε από την Ακαδημία είτε λόγω συγκυρίων. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα των τριάντα τελευταίων ετών.
Ο Χιλιανός ποιητής Pablo Neruda είναι μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του 21ου αιώνα. Ο Χιλιανός σκηνοθέτης Pablo Larraín μοιάζει να το γνωρίζει καλά και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Δεν επιχειρεί να δημιουργήσει μια βιογραφική ταινία ή έστω να φωτίσει απόκρυφες πτυχές της ζωής του ποιητή. Ούτε και δημιουργεί μια εναλλακτική βιογραφία. Χρησιμοποιεί μαεστρικά την αίγλη του ονόματος –που χαρίζει στο έργο και τον τίτλο του– για να αφηγηθεί μια ιστορία που δεν εξαντλείται σε απλή εξιστόρηση επεισοδίων από τον ταραγμένο βίο του Neruda.
Παρόλο που δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί επίσημα από την Amazon Studios, που βρίσκεται στο τιμόνι της παραγωγής, μπορούμε να το θεωρήσουμε δεδομένο: το καλοκαίρι του 2017, ένα μόλις χρόνο μετά το “Café Society”, η νέα ταινία του ακούραστου Woody Allen θα φιγουράρει στις αίθουσες. Τούτη τη φορά, μάλιστα, το καλοκαίρι θα είναι ταιριαστό και με τα όσα θα διαδραματίζονται επί της οθόνης, καθώς η πλοκή της νέας ταινίας του Woody θα εκτυλίσσεται εν μέσω καλοκαιριού, στο Coney Island του Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη, σε μία αγαπημένη εποχή του αμερικάνικου σινεμά, τη δεκαετία του 1950.
Στο κινηματογραφικό σύμπαν του υπέροχου Φινλανδού σκηνοθέτη Aki Kaurismäki, οι κώδικες επικοινωνίας και αντίληψης των πραγμάτων είναι είναι «πειραγμένοι» και ελλειπτικοί, είναι διακεκομμένοι και τελετουργικοί.
Με τη δεύτερη ταινία της, το Orlando, η Βρετανίδα Sally Potter έβαλε το όνομά της στη λίστα των πιο υποσχόμενων νέων δημιουργών της εποχής μας. Και μας σύστησε ουσιαστικά μια ηθοποιό, την Tilda Swinton, σε μια μαγική ερμηνεία. Με την όγδοη μεγάλου μήκους ταινία της, που έχει τον εύγλωττο τίτλο “The Party”, συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Βερολίνου και επανεμφανίζεται μετά από πέντε χρόνια απουσίας από τα κινηματογραφικά δρώμενα. Είναι η πρώτη της ασπρόμαυρη ταινία και αυτή με τη μικρότερη διάρκεια σε όλη τη μεγάλου μήκους φιλμογραφία της!
Ξεκίνημα με το “Pieles” του 26χρονου (!) πρωτοεμφανιζόμενου Eduardo Casanova (Panorama Special). Σε παραγωγή του Álex de la Iglesia (του οποίου τη νέα ταινία επίσης θα δούμε στο Βερολίνο) ο πιτσιρίκος γύρισε μια ταινία 77 μόλις λεπτών, η οποία θα συζητηθεί πολύ και λογικά θα είναι η ταινία που θα χαρακτηρίσει ολόκληρο το φεστιβάλ.
O Renton, ο Spud, ο Sick Boy, o Begbie, ο Tommy. Πέντε χαμένα κορμιά από τις υποβαθμισμένες περιοχές του Εδιμβούργου, που «επέλεξαν να μην επιλέξουν τη ζωή» και να αφεθούν στη γλυκιά και παρηγορητική θαλπωρή της ηρωίνης. Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, ο Danny Boyle μας σύστησε μία παρέα από hard core losers που έζησαν σαν να μην υπάρχει αύριο, ακριβώς επειδή μάλλον δεν υπήρχε αύριο, και μας άφησε στο φινάλε με μία απορία. Ο Renton, αφότου έκλεψε τα λεφτά των φίλων του (αλλά είχε κι αυτός τα δίκια του, υπό μία έννοια, μην το ξεχνάμε), τι ακριβώς απέγινε;
Η μουσική είναι μία Σειρήνα. Που είναι ικανή να απαλύνει τον πόνο. Που βρίσκει ενίοτε τον τρόπο να ρίχνει ένα πέπλο πάνω από τα βάσανα. Που γλυκαίνει την πίκρα και παρηγορεί το κουρασμένο μυαλό. Που έχει τη δύναμη να αναπαύει και επιταχύνει την ούτως ή άλλως ασταμάτητη ροή του χρόνου. Που κατορθώνει, έστω και φευγαλέα ή ακόμη και απατηλά, να εξανθρωπίζει το κτήνος που αποδεσμεύει κάθε λίγο και λιγάκι ο άνθρωπος.
Το φαγητό. Ως ύψιστη απόλαυση. Ως βιομηχανία εκμετάλλευσης. Ως εκλεπτυσμένη απόλαυση. Ως το βασικότερο των αγαθών, που βρίσκεται σε δραματική έλλειψη. Το φαγητό ως ο ολοκαίνουργιος πρωταγωνιστής του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, μέσα από το νεοσύστατο τμήμα “Food vs. Food”.
Το 2010, ο Jack Nicholson πρωταγωνίστησε στη ρομαντική κομεντί “How Do You Know”, στο πλευρό των Owen Wilson, Reese Witherspoon και Paul Rudd. Η ταινία υπήρξε παταγώδης εισπρακτική αποτυχία, ενώ κατακρεουργήθηκε και από τους κριτικούς. Εντούτοις, μέχρι πρότινος είχε περιβληθεί με μία ιστορική αξία.
Ο Louis, πάμπλουτος εργοστασιάρχης ο οποίος βρίσκεται σχεδόν απομονωμένος στο νησί Ρεουνιόν, κάπου στον Ινδικό Ωκεανό, ψάχνει για νύφη μέσα από τις αγγελίες των εφημερίδων. Μετά από μήνες αλληλογραφίας με την Julie Roussel φτάνει η στιγμή που θα τη συναντήσει. Η νεαρή γυναίκα φτάνει στο νησί με το πλοίο La Sirène du Mississipi (Η Σειρήνα του Μισισιπή), αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα, δεν μοιάζει καθόλου με τη φωτογραφία που είχε στείλει στον Louis: απλούστατα είναι μια άλλη γυναίκα, πολύ πιο όμορφη, πολύ πιο μυστηριώδης (ξέρετε, του επικίνδυνου είδους). Ο Louis θα την παντρευτεί αμέσως και θα αφεθεί στον πιο δυνατό, ανεπιφύλακτο έρωτα. Μέχρι που η Julie θα του αδειάσει τον τραπεζικό λογαριασμό και θα εξαφανιστεί με τα χρήματά του.
Οκτώ (8) υποψηφιότητες για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Δραματικής Ταινίας και πολλά πολλά ακόμη βραβεία, στην πιο απροσδόκητα ανθρώπινη και ρεαλιστική δραματική ταινία της τρέχουσας κινηματογραφικής περιόδου.
