Δύο αδέρφια, ο πρώην κατάδικος Tanner (Ben Foster) και ο αποξενωμένος από τα παιδιά του Toby (Chris Pine), ξαναβρίσκονται μετά από καιρό, έχοντας έναν κοινό σκοπό: να μαζέψουν τα χρήματα της υποθήκης για την οικογενειακή τους φάρμα, ληστεύοντας υποκαταστήματα της τράπεζας στην οποία χρωστάνε. Στο κατόπι τους θα βρεθούν οι Τεξανοί αστυνομικοί Marcus Hamilton (Jeff Bridges) και Alberto Parker (Gil Birmingham), οι οποίοι προσπαθούν να συνδυάσουν τα στοιχεία που έχουν συλλέξει από τους αυτόπτες μάρτυρες, για να τους συλλάβουν.

Η 27η Ιανουαρίου είναι η Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και εμείς θυμόμαστε μερικές από τις ταινίες που αναφέρονται στην πιο θανατηφόρα σελίδα της ανθρώπινης ιστορίας.

Αυτή είναι η 6η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 74χρονος Βρετανός σκηνοθέτης, από το Essex, Mick Jackson. Μικρή η κινηματογραφική του συγκομιδή, μεγάλη η πείρα του όμως στο χώρο της τηλεόρασης, όπου έχει καριέρα τόσο σε τηλεταινίες όσο και σε τηλεοπτικές σειρές. Η πιο γνωστή ταινία που έχει σκηνοθετήσει είναι το “The Bodyguard” (1992), ενώ η πιο πρόσφατη ήταν το “The First $20 Million Is Always the Hardest”, το οποίο είχε γυρίσει το μακρινό 2002, 15 ολόκληρα χρόνια πριν! Θα μου πείτε, η σκηνοθεσία είναι σαν το ποδήλατο: δεν την ξεχνάς ποτέ! Ε;

Επειδή η αξία μιας ταινίας κρίνεται από τον χρόνο που κυλάει, ιδού μερικά διαμαντάκια της έβδομης τέχνης που δε λένε να γεράσουν με τίποτα. 

Ένα άσχημο συμβάν που διαταράσσει βίαια την καθημερινότητα. Αναπάντεχο, ατυχές, σκληρό, καίριο και δύσκολο στη μετέπειτα διαχείρισή του. Με συνέπειες που απλώνονται σε ένα ευρύτερο καμβά από το πρώτο επίπεδο. Από τη μια, δίχως τις διαστάσεις μίας πανθομολογούμενης τραγωδίας, ώστε να δικαιολογεί μία ανάλογης κλίμακας αντίδραση. Από την άλλη, με πτυχές και υπόνοιες που δεν μπορούν με τίποτα να δραπετεύσουν από το μυαλό των παθόντων. Σαν σκουριά που δεν λέει να ξεκολλήσει όσο κι αν την τρίβεις.

To 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ανοίγεις τις πύλες του στις 3 Μαρτίου και για ένα απολαυστικό δεκαήμερο, μέχρι 12 Μαρτίου, θα μας ταξιδέψει για πολλοστή φορά σε αδιανόητες ανθρώπινες ιστορίες, καθώς και όψεις του κόσμου, της ιστορίας, της τέχνης που δεν μπορούν καν να διανοηθούμε. Περίπου ενάμιση μήνα πριν το εναρκτήριο λάκτισμα, το Φεστιβάλ μας αποκαλύπτει τα πρώτα του θέλγητρα:

Το χαρακτηριστικό που έχουν οι Polaroid instant cameras είναι πως όλες οι φωτογραφίες που παράγουν είναι μοναδικές, δεν αναπαράγονται με κανέναν τρόπο. Η μόνη περίπτωση για να έχεις διπλή μια φωτογραφία είναι να κάνεις 2 κλικ, το ένα μετά το άλλο, αλλά και πάλι είναι μια άλλη στιγμή αυτή που κλέβεις.

«Αυτοί που θα θυσίαζαν ουσιώδεις ελευθερίες για να εξασφαλίσουν λιγοστή ασφάλεια είναι ανάξιοι και των δύο». Benjamin Franklin

Καμιά φορά, η πραγματικότητα αποδεικνύεται πιο κινηματογραφική κι από την ίδια την 7η τέχνη. Όταν, μάλιστα, αφορά και το ίδιο το σινεμά, η αίσθηση απογειώνεται. 

Η μεγάλη αναμονή έχει πλέον χρονικό ορίζοντα! Η τηλεοπτική αναβίωση του θρυλικού Twin Peaks απέκτησε επίσημη ημερομηνία, με την 21η Μαΐου να έχει την τιμή. Πιο συγκεκριμένα, την Κυριακή 21/5 θα προβληθεί το πρώτο δίωρο επεισόδιο, ενώ το δεύτερο επεισόδιο -επίσης δίωρης διάρκειας- θα είναι διαθέσιμο, αμέσως μετά την πρεμιέρα, για τους συνδρομητές του τηλεοπτικού δικτύου Showtime, στην πλατφόρμα των streaming υπηρεσιών. 

Jim Jarmusch ρε παιδιά. Ακόμη και οι χειρότερες ταινίες του είναι εξαιρετικές! Μπορεί να μην «κάνει» για όλους (διαφορετικά, οι ταινίες του θα έκοβαν εκατομμύρια εισιτήρια, κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει) το σίγουρο πάντως είναι πως υπάρχουν φανατικοί οπαδοί του έργου του, παντού στον κόσμο, που πίνουν νερό στ’ όνομά του! 

Ο Tom Ford μας συστήθηκε το 2009 με το «Ένας άνδρας μόνος», υποχρεώνοντας τον κινηματογραφικό κόσμο να παραμιλά για το εντυπωσιακό ντεμπούτο ενός σκηνοθέτη που φρόντιζε εμμονικά τη στιλιστική και αισθητική αρτιότητα του έργου του. Παράλληλα, δεν χρειαζόταν παρά ένα ελαφρύ ξύσιμο της επιφάνειας προκειμένου να ανακαλύψει κανείς ένα στιβαρό και ανθρώπινο δράμα, που προσέφερε στο φινάλε του μία εξιλέωση για τους χαρακτήρες του.

Όταν καλείσαι να γράψεις για μια ταινία του Martin Scorsese συμβαίνει το εξής περίεργο: νιώθεις σαν κάποιος που μετά βίας «γρατζουνάει» πέντε συγχορδίες στην κιθάρα, και παρόλα αυτά αναλαμβάνει να μιλήσει για τη δουλειά ενός απαράμιλλου δεξιοτέχνη της εξάχορδης όπως ο Al Di Meola, για παράδειγμα. Ο Scorsese ζει και αναπνέει σινεμά, γνωρίζει την τέχνη του καλύτερα από τον οποιονδήποτε, τόσο βαθιά που να μην έχει ανάγκη την παραμικρή επιβεβαίωση ή επαλήθευση των ικανοτήτων του από κανέναν γραφιά.