Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Σκέφτομαι πόσες φορές έχω πάει σινεμά και έχω βγει απ' την αίθουσα πλημμυρισμένος από τόσο έντονα συναισθήματα. Σκέφτομαι το τσιγάρο έξω από τον χώρο που είδαμε την ταινία ενώ κοιτούσα τ' αστέρια. Τις πρώτες κουβέντες με την υπόλοιπη παρέα γι' αυτό που είδαμε. Δεν είμαι σίγουρος, αν ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έχω συνειδητοποιήσει τι ακριβώς παρακολούθησα. Δειλιάζω. Πώς θα γράψω αυτό το κείμενο; Νιώθω το φιλμ να ξεπερνάει όλα αυτά που πρέπει να ειπωθούν. Ας βάλω το soundtrack της ταινίας από τον Hans Zimmer και βλέπουμε.
«Προκειμένου να μετρήσεις την αξία ενός ανθρώπου, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι παραπάνω από το να τον πιέσεις. Ο πραγματικός δρόμος για να ελέγξεις την αξία τους είναι να τους δώσεις εξουσία. Όταν κατακτούν την ελευθερία να δρουν έξω από τους περιορισμούς του νόμου και της ηθικής, μπορείς μερικές φορές να δεις την ψυχή τους».
Η Άννα μεγαλώνει ήσυχα, βαρετά, υπάκουα, θανατερά, σε ένα καθολικό μοναστήρι της κομμουνιστικής Πολωνίας των αρχών της δεκαετίας του ’60. Λίγες μέρες πριν πάρει τους όρκους αγνότητας, θα λάβει μία ειδοποίηση προκειμένου να συναντήσει τη μόνα ζώσα συγγενή της, μία θεία ονόματι Γουάντα. Η Άννα θα βγει για πρώτη φορά στον έξω κόσμο και θα συναντήσει το ακριβές αντίθετο της δικής της περσόνας. Ένα άβγαλτο κορίτσι, γεμάτο καταπιεστική αγνότητα που σιγοκαίει μέσα της, έτοιμο να εκραγεί, αναζητώντας ολίγη γεύση από ζωή. Μία γυναίκα σημαδεμένη από τις ψυχολογικές ουλές και τις καταχρήσεις, γεμάτη κυνισμό, τύψεις και πίκρα, έτοιμη να σβήσει, μην αντέχοντας άλλο να είναι η φλόγα που τρεμοπαίζει σε ένα λιωμένο κερί. Οι δυο τους θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι με προορισμό τη γνώση. Τη γνώση εκείνη που βασανίζει και πονά. Η Άννα θα μάθει πως δεν είναι η Άννα. Θα μάθει πως είναι η Ίντα.
Αυτή η ταινία είναι η απόδειξη ότι η Marvel ξέρει να παίρνει ρίσκα τα οποία σχεδόν πάντα της βγαίνουν σε καλό. Μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα ψιλοάγνωστο κόμικ και βάζει στο τιμόνι της σκηνοθεσίας έναν άπειρο στο είδος σκηνοθέτη. Αποτέλεσμα, η ταινία να ξεπερνάει τα 550 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως. Κοινό και κριτικοί την αγκάλιασαν (όχι άδικα) καθώς πρόκειται για μια απολαυστική τρόπον τινά superhero movie.
Η ταινία μικρού μήκους «Το Κασκώλ» πήρε το βραβείο καλύτερης σπουδαστικής ταινίας στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Πελοποννήσου.
Ο πιο μελαγχολικός μήνας του έτους ενδείκνυται για πολλαπλές επισκέψεις στις σκοτεινές αίθουσες, οι οποίες προσφέρουν πολλά και λαχταριστά καλούδια για κάθε σινεφίλ επισκέπτη. Το φεστιβάλ μπορεί να τελείωσε, αλλά η σινεφιλία συνεχίζεται ακάθεκτη. Το "Interstellar" είναι αριστούργημα ή ένας ανούσιος εντυπωσιασμός; Η Μαριόν Κοτιγιάρ “δένει" στη νέα ταινία των αδερφών Νταρντέν; Ο Ρόι Άντερσον άξιζε τον Χρυσό Λέοντα στη Βενετία; Διαβάστε και δείτε, δείτε και διαβάστε.
Ο «ΚΥΚΛΟΣ» είναι μία ταινία μικρού μήκους που προβάλλει τον μοναδικό φυσικό πλούτο της βορειοανατολικής Ελλάδας. Ένα 12-λεπτο ταξίδι μέσα από τις τέσσερις εποχές του χρόνου στην Αν.Μακεδονία και Θράκη.
It’s the Final Countdown, που έλεγε και το τραγούδι που θα συνοδεύει δια παντός τον ελληνικό μπασκετικό θρίαμβο του ’87 και το Artcore Magazine σας παρουσιάζει ένα top-5 γεμάτο σκριν, ραβέρσες, μπασίματα, μπακ ντορς κι άλλα πολλά μπασκετικά. Οι πέντε καλύτερες μπασκετικές ταινίες στην οθόνη σας αμέσως τώρα. Με αξιολογική και ιεραρχική διαβάθμιση, straight to number 1. Και επειδή βλέποντας αυτές τις ταινίες, ενδέχεται να παρεξηγήσετε το επάγγελμα του προπονητή, με τόσους ιδιόρρυθμους και λοξούς coaches που παρελαύνουν, εμείς θα φροντίσουμε να αποκαταστήσουμε κάθε υποψία προκατάληψης. Πώς; Μα, με μία συνέντευξη με τον καλύτερο προπονητή μπάσκετ της περσινής χρονιάς στην Ελλάδα, τον Σούλη Μαρκόπουλο.
