Βρισκόμαστε στη μεταπολεμική Γερμανία, ελάχιστα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε ένα τόπο καθημαγμένο, ερειπωμένο, σαπισμένο υλικά, ψυχολογικά και πνευματικά. Ένας κόσμος βουτηγμένος στις ενοχές και τις τύψεις. Σερνόμενος στα συντρίμμια της κατάρρευσης παντός τύπου. Κι οι άνθρωποι αυτού του κόσμου επιζητούν την πραγματική λήθη. Αυτή που θα ακυρώσει την αλήθεια. Ό,τι μπορεί να υποπέσει στη λήθη δεν είναι αληθινό, από κάθε άποψη, ετυμολογική και μη. Το παρελθόν δεν πρέπει απλώς να ξεχαστεί. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει πως κάποτε υπήρξε. Το παρελθόν ή πιο σωστά, ένα συγκεκριμένο πρόσφατο παρελθόν, θα πρέπει να εξαφανιστεί από τον άξονα του χρόνου. Μεταφρασμένος τίτλος: «Το τραγούδι του Φοίνικα»

Αλγερία, 1954, στις απαρχές της αντί-αποικιοκρατικής επανάστασης. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα παίρνουμε μια ξεκάθαρη εικόνα για τον κόσμο της ταινίας. Μια γη σκληρή, γεμάτη πέτρα και χώμα που ρουφάει τάχιστα το αίμα που χύνεται ανεξέλεγκτα. Με ένα τραχύ φως που την ομορφαίνει, χωρίς ποτέ να την κάνει φωτεινή. Ένα ύφος λιτό κι απέριττο, βυθισμένο στο ημίφως ή στο μισοσκόταδο, ανάλογα με την οπτική και τη διάθεση της στιγμής. Δύο άνδρες που ξεκινούν ένα παράξενο ταξίδι.