Δεν ξέρει κανείς πώς να ξεκινήσει ένα κείμενο για τον Andrei Tarkovsky. Είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να προσεγγίσεις, έστω και ακροθιγώς, τα έργα και τις ημέρες ενός εκ των ιδεολογικών πατέρων της σύγχρονης κινηματογραφικής θεωρίας, χωρίς ταυτόχρονα να διακινδυνεύεις την αντικειμενικότητα των λεγομένων σου και να εκθέτεις το γραπτό σου στο ρίσκο μιας εγκωμιαστικής κενολογίας. Ο Tarkovsky ήταν χωρίς αμφιβολία οραματιστής και πνευματικά αεικίνητος, ορθόδοξος τω πνεύματι και τη ψυχή, δεκτικός με το παρελθόν και ζηλωτής της τάξης· μα ταυτόχρονα κι ίσως περισσότερο εμφατικά ήταν βαθιά ανατρεπτικός και ρηξικέλευθος. «Λογοπλάστης» και θεμελιωτής νέων κόσμων κατά τον Bergman, ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης έζησε με ορμητικές ανησυχίες για το επέκεινα και ήταν ακριβώς αυτή η βιαιότητα του οντολογικού ερωτήματος που τον κατέτρυχε πνευματικά η οποία στιγμάτισε ανεξίτηλα το έργο και τις ιδέες του.
Εσύ τα ξέρεις όλα για την πιο επιτυχημένη χριστουγεννιάτικη ταινία; Μάλλον όχι! Διάβασε 17 πληροφορίες που δε θα φανταζόσουν ποτέ!
Και κάπως έτσι, ανέλαβα καθήκοντα ανταποκριτή για τον πιο αγαπημένο «πόλεμο» όλων των εποχών, προκαλώντας τη ζηλοφθονία των φίλων μου, που έχουν στρατευτεί από χρόνια με την Επανάσταση. Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν είμαι φαν της σειράς. Προφανώς, αγαπάω τις ταινίες και απολαμβάνω τις διαστημικές ιστορίες που αφηγούνται, αλλά στη περίπτωση του “Star Wars” είναι πιο εύκολο να γίνεις Τζεντάι απ’ ό,τι φαν. Επίσης, ενίσταμαι κατά της επιλογής του Artcore για την απαίσια γραμματοσειρά. Αιτούμαι κίτρινων, πηχυαίων γραμμάτων που ταξιδεύουν στο σύμπαν.
Ψευδαίσθηση: ψευδής και αντίθετη προς την πραγματικότητα αντίληψη, εκτίμηση μιας κατάστασης· αυταπάτη, [λόγ.ψευδ(ο)- +αίσθη(σις) -ση]. Αν κάποια κινηματογραφική ταινία έχει καταφέρει να σας δημιουργήσει αυτή την αίσθηση και να εντυπώσει μέσα σας μια τάση πλάνης κι απόδρασης από τον κόσμο της υλικής πραγματικότητας που σας περιτριγυρίζει, τότε σίγουρα αυτή η δύναμή της οφείλεται στις τεχνικές που εισήγαγε ο Georges Méliès. Ένας πραγματικός μάγος της τότε νεογέννητης τέχνης του σινεμά, που γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1861, και στάθηκε ικανός, μέσω των οπτικών τρικ που χρησιμοποιούσε, να ξεγελάει τις συνειδήσεις των θεατών και να τους μεταφέρει στους φαντασιακούς τόπους των έργων του. Διέθετε τη δύναμη και την τέχνη να παρακινεί το κοινό να γευτεί το εξωπραγματικό θέαμα που τους προσέφερε, καθιστώντας τους ίδιους τους θεατές μετόχους στη μαγεία που αποκαλυπτόταν στο λευκό πανί μπροστά τους.
Όταν ήταν μικρή η Marilyn Monroe ονειρευόταν πως ήταν ο πατέρας της, ενώ η Joan Crawford είχε πει πως ήταν ο πιο αρρενωπός άντρας που είχε γνωρίσει ποτέ. Ο Clark Gable έδινε την εντύπωση ότι πίσω από την αρρενωπή και σκληρή του εμφάνιση, κρυβόταν ένας έντιμος κι ειλικρινής άνθρωπος. Ο Rhett Butler, που δεν έδινε δεκάρα για την κακομαθημένη Scarlett, έφυγε σε ηλικία 59 ετών.
Κομψός, ευγενής, πνευματώδης, ερωτεύσιμος, με ταλέντο στην κωμωδία και συνάμα αγαπημένος πρωταγωνιστής του Hitchcock. Ο Cary Grant υπήρξε ο πρώτος άνδρας πρωταγωνιστής του Hollywood που κέρδισε την λάμψη που μέχρι τότε μονοπωλούσαν οι γυναίκες. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο αυτό που είχε πει κάποτε με μια δόση αυτοσαρκασμού: «όλοι θέλουν να είναι ο Cary Grant, ακόμη κι εγώ ο ίδιος θέλω να είμαι ο Cary Grant».
Έχεις τις μαύρες σου και θέλεις να δεις μια ταινία που θα σε κάνει να αισθανθείς όμορφα και θα σου φτιάξει τη διάθεση; Τσέκαρε αυτή τη λίστα!
Η αυλαία του 58ου ΦΚΘ έπεσε προχθές, Κυριακή, στο κατάμεστο Ολύμπιον, σε μια από τις θερμότερες τελετές λήξης των τελευταίων χρόνων. Τη βραδιά άνοιξε ο Ορέστης Ανδρεαδάκης, φετινός καλλιτεχνικός διευθυντής και ταυτόχρονα ένας από τους πιο παλιούς φίλους του Φεστιβάλ, ενώ σύντομα παρέδωσε τη θέση του στον Ανδρέα Κωνσταντίνου, που έκλεψε τις εντυπώσεις ως Ναπολέων Σουκατζίδης στην τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Τελευταίο Σημείωμα». Τα βραβεία της φετινής «πολυσυλλεκτικής» επιτροπής, με μέλη από την Παλαιστίνη, την Τσεχία, το Ιράν και τη δική μας Μαρία Ναυπλιώτου, μοιράστηκαν σε ταινίες που κέρδισαν κοινό και κριτικούς, αποδίδοντας ένα είδος καλλιτεχνικής δικαιοσύνης στους δημιουργούς που τίμησαν άλλη μια χρονιά με την παρουσία τους το Φεστιβάλ.
Στο τυλιγμένο από ομίχλη λιμάνι και σε ένα σχετικά γεμάτο Ολύμπιον συνεχίστηκαν οι προβολές του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Όπως κάθε χρόνο, με πληθώρα ελληνικών και ξένων φιλμ σε πρώτη προβολή αλλά και με μερικές παλιές και αγαπημενες ταινίες σε επανέκδοση, το Φεστιβάλ συνεχίζει να μας εκπλήσσει και να μας συγκινεί, σαν μια διακριτική υπενθύμιση κάθε Νοέμβρη μιας αγάπης που δεν λέει να σβήσει, της αγάπης για το καλό σινεμά.
Με τους καλύτερους οιωνούς διήνυσε το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην πόλη της Θεσσαλονίκης το πρώτο του Σαββατοκύριακο, με τις αίθουσες γεμάτες και τον κόσμο να σχηματίζει ουρές στο εκδοτήριο της Αριστοτέλους. Παραδοσιακά, οι παλιοί φίλοι του Φεστιβάλ συναντήθηκαν στις γνωστές τους θέσεις στους εξώστες του Ολύμπιον ενώ το νεαρότερο κοινό προτίμησε τις Αποθήκες 1 και Δ στο λιμάνι, όπου χτυπάει κάθε χρόνο η καρδιά της Αγοράς. Αυτές είναι οι ταινίες που είδαμε και ξεχωρίσαμε το πρώτο σαββατοκύριακο του Φεστιβάλ.
Το πιο μεγάλο κινηματογραφικό ραντεβού της χρονιάς έχει δοθεί για τις 2 Νοεμβρίου, σ' ένα Φεστιβάλ που μέσα στα 58 χρόνια λειτουργίας του έχει καταφέρει να αποκτήσει ένα σταθερό κοινό στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια. Με τις ευνοϊκότερες συνθήκες προσβασιμότητας που έχουμε δει σε ελληνικές αίθουσες, και ξεφεύγοντας από την παραδοσιακά συντηρητική σινεφίλ του κατεύθυνση στις επιλογές των ταινιών, με νέες προσθήκες αναφορικά με το παιδικό τμήμα του Φεστιβάλ (Νεανική Οθόνη) και τις ταινίες τρόμου (Round Midnight), το μεγάλο κινηματογραφικό κάλεσμα της πόλης είναι ανοιχτό και διαθέσιμο για όλους, ελκυστικότατο τόσο στις σινεφίλ εμμονές αλλά και στο πιο mainstream κοινό, χωρίς να χάνει κάτι από τη φεστιβαλική του ατμόσφαιρα. Άλλωστε η χαρά του σινεμά είναι για να μοιράζεται.
Το 1945 η θρυλική κοκκινομάλα έριξε το γάντι στον ανδρικό πληθυσμό, κι εκείνος ανταποκρίθηκε κατατάσσοντάς την στις πιο ωραίες και ελκυστικές γυναίκες που πέρασαν από την κινηματογραφική οθόνη. Χορεύτρια, ηθοποιός, pin up girl κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, «Θεά» του έρωτα, πριγκίπισσα, η Rita Hayworth έπαιξε πολλούς ρόλους εντός κι εκτός οθόνης, μένοντας πάντα ένας εσωστρεφής και ντροπαλός άνθρωπος, που ήθελε να κάνει οικογένεια μακρυά απο τις κινηματογραφικές κάμερες.
O Orson Welles αποτελεί φαινόμενο στην πορεία και την εξέλιξη της έβδομης τέχνης κυρίως για τις στυλιστικές του καινοτομίες, αλλά και για τα θεματικά μοτίβα γύρω απ' τα οποία έπλαθε τα σενάρια του. Υπήρξε καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης και επιδιδόταν με πάθος στη δημιουργία πρωτότυπων τρόπων κινηματογράφισης που οδηγούσαν σε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Απο την άλλη, ο θεματικός άξονας γύρω από τον οποίο στριφογύριζε την πλοκή και την μπέρδευε με χρονικές και χωρικές παραμορφώσεις υπήρξε η αιτία να δει τις πόρτες του Hollywood να κλείνουν η μία μετά την άλλη μπροστά του.
Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας σήμερα και σας παρουσιάζουμε τους πιο εμβληματικούς κινηματογραφικούς ήρωες που πάσχουν από κάποια ψυχική ασθένεια.
Πιστές στο ραντεβού τους όπως κάθε Σεπτέμβρη, οι Νύχτες Πρεμιέρας ήταν εδώ για να αποχαιρετήσουν το καλοκαίρι που τελείωσε και να φέρουν το φθινόπωρο στην πόλη μαζί με μερικές σημαντικές ταινίες. Ταινίες ρεπερτορίου, επιλεγμένες μικρού μήκους, ταινίες «φεστιβαλικές» που οι Αθηναίοι δε θα είχαν διαφορετικά την ευκαιρία να δουν στις αίθουσες, επιβεβαιώνοντας τον πραγματικό ρόλο των φεστιβάλ, που δεν είναι άλλος απ’ το να προβάλλουν όλα εκείνα τα μικρά αριστουργήματα που δε θα πάρουν διανομή και δε θα φτάσουν στη μικρή συνοικιακή αίθουσα και το ευρύ κοινό.
