Art Outside the Core

Περιττό να σας πω βέβαια, ότι σα γνήσιοι απόγονοι της περίεργης φυλής μας, σε μισή ώρα, ήμασταν στο Vauxhall ψάχνοντας με το iphone του Η. το ακριβές σημείο της πτώσης.Δεν ήταν τόσο η μακάβρια περιέργεια που ασκεί μια ακατανίκητη έλξη στους αργόσχολους να επισκέπτονται θέατρα ατυχημάτων, ή η χαιρέκακη ικανοποίηση που μαγνητίζει ετοιμόρροπες γριές σε κηδείες αγνώστων, προς Θεού. Είμαστε αμφότεροι πολυάσχολοι άνθρωποι του πνεύματος (εντάξει, βάλε τικ στην πρώτη κατηγορία), καθόλου χαιρέκακοι, και ακόμη λιγότερο γραΐδια ασυνεπή στα αλλεπάλληλα ραντεβού τους με τον Άγιο Πέτρο.

Απλώς το γεγονός συνέβη σχεδόν σε εμάς, δίπλα μας, θα μπορούσε να είχε πέσει πάνω μας το ελικόπτερο, κι αφού δεν έπεσε, πήγαμε εμείς να πέσουμε επάνω του. Χωρίς ντροπή, μόνο με την ανθρώπινη λαχτάρα των επιζώντων.
Φυσικά, δεν είδαμε ίχνος ελικοπτέρου, παρά μόνο τον σπασμένο γερανό στην κορυφή του κτηρίου, εκατοντάδες δημοσιογράφους, αστυνομία και πυροσβεστική, και αποκλεισμένο το σημείο του ατυχήματος σε ακτίνα εκατό μέτρων.

Δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ τη συζήτηση με την Ι. το προηγούμενο βράδυ. Μου έλεγε για μια ξενάγηση στη Νέα Υόρκη με ελικόπτερο, κι εγώ, χωρίς να το σκεφτώ της είπα ότι δε μου αρέσουν τα ελικόπτερα, τα φοβάμαι.
Γιατί είπα κάτι τέτοιο; Μου αρέσει να ταξιδεύω με το αεροπλάνο, δεν φοβήθηκα ποτέ μέχρι τώρα, δεν έχω υψοφοβία ή κλειστοφοβία. Το ελικόπτερο είναι όμως πιο μικρό σε μέγεθος, πιο ερασιτεχνικό σε σχέση με το αεροπλάνο και άρα υποσυνείδητα πιο επικίνδυνο, κάτι όπως το ποδήλατο σε σχέση με το αυτοκίνητο. Το αεροπλάνο δημιουργεί την ψευδαίσθηση του κλειστού ασφαλούς χώρου, το ελικόπτερο νομίζεις ότι θα γύρει και θα γλιστρήσεις στο χάος από το παράθυρο. Κι έχουμε δει πολλά περισσότερα ελικόπτερα απ’ό,τι αεροπλάνα σε ταινίες να εκρήγνυνται, να κοπανιούνται σα μύγες πάνω σε ουρανοξύστες, να “κουρεύουν” ψηλούς κακούς που ξεχνούν να σκύψουν, να αναποδογυρίζουν και να πέφτουν στο κενό σα χτυπημένες μπεκάτσες…

Η μέρα ήταν παγωμένη παρά την έντονη ηλιοφάνεια. Την ώρα του ατυχήματος είχε πυκνή ομίχλη. Καθώς απομακρυνόμασταν από την περιοχή σκεφτόμουν πως τα δύο θύματα, ο άτυχος πιλότος του ελικοπτέρου κι ο ακόμη πιο άτυχος άνθρωπος που περίμενε στην στάση το λεωφορείο του, συναντήθηκαν σε ένα ραντεβού χωρίς τη θέλησή τους. Αν ο ένας από τους δυο τους είχε αργήσει να πάει στη δουλειά του δεν θα είχαν συναντηθεί. Κι ίσως να είχαν και οι δυο πει σε κάποιον άλλο εκείνο το βράδυ, ότι σήμερα, τελικά, ήταν μια όμορφη μέρα.

Η ισοπεδωτική νομοτέλεια του τυχαίου, η εντροπία που με βάση της μετράται η αταξία, μας τρομάζει. Φαντάζομαι να ανοίγω αργά τις κουρτίνες ένα πρωινό και να βλέπω ένα τεράστιο μεταλλικό έντομο, να έρχεται με τον αθόρυβο ακόμη πάταγο της σύγκρουσης να με συναντήσει. Δεν πρέπει όμως. Τι μπορώ να κάνω γι'αυτό; Να μετακομίσω σε υπόγειο; να μην ανοίγω τις κουρτίνες; να χτίσω το παράθυρο; ν'ακούω ελικόπτερο και να τρέχω να κλειστώ στο μπάνιο;Όχι. Εδώ θα είμαι. Κάθε πρωί ν'ανοίγω τις κουρτίνες, πότε στη βροχή και πότε στο χιόνι, και κάποιες φορές στον ήλιο, κι αν είναι η μέρα της συνάντησής μου με αυτόν που δεν του γλίτωσε ποτέ κανείς, καλώς να ορίσει.

Γιατί κάθε μέρα προσπαθώ να κάνω το καλύτερο, δεν ξεχνώ αυτούς που είναι μόνοι τους σ'ένα μικρό διαμέρισμα στην Ελλάδα όπως η νονά μου, που της τηλεφωνώ συχνά και μου μιλάει με τις ώρες, σηκώνομαι στον υπόγειο για να δώσω τη θέση μου σε όσους την έχουν ανάγκη, (καλά και στην ψηλή αδύνατη ξανθιά με το κόκκινο παλτό, αλλά μόνο γιατί έδειχνε πραγματικά κουρασμένη και κοιτούσε απελπισμένα τη θέση που έπιασε ο χοντρός με το χαρτοφύλακα δίπλα μου, αλλιώς, εν ονόματι όλων των κοντών και ευτραφών φιλενάδων μου, θα την άφηνα να ξερογλείφεται… ουστ μωρή. Παλιογκζανθιά…), δείχνω σε όσους πραγματικά αγαπώ ότι τους αγαπώ, και είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις της φιλίας χωρίς να ξεχνώ γιορτές και γενέθλια… αμάν αύριο δεν είναι τα γενέθλια του Η? Θα το ξέχναγα. Να θυμηθώ να του στείλω μια ηλεκτρονική κάρτα ένα λεπτό μετά τα μεσάνυχτα.

Κι επειδή τα κάνω όλα αυτά, ή θέλω να τα κάνω, αν το ελικόπτερο προσγειωθεί ένα πρωί στην κουτέλα μου, το αποτέλεσμα δεν θα αφορά εμένα, αλλά όλους όσους τους λείψω. Που ελπίζω (καθάρματα) να έχετε μόνο καλά να πείτε για μένα. Εντάξει;

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)