Την Πολυξένη Παπαδοπούλου τη γνώρισα πριν δύο χρόνια περίπου στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Μετά από μία σύντομη συζήτηση, κατάλαβα ότι η σχέση της με την τέχνη καθορίζει τον τρόπο ζωής της. Οι σπουδές της άλλωστε το δικαιολογούν, με πτυχία και μεταπτυχιακά στη συντήρηση έργων τέχνης, στην ιστορία τέχνης, στην οπτική επικοινωνία και στη φωτογραφία.

Πώς συνδέονται μία εικαστικός από την Κύπρο, ένας συγγραφέας από την Τουρκία, ένα μουσείο στην Κωνσταντινούπολη, μία αναπαλαιωμένη βίλα στη Θεσσαλονίκη, οι αναγνώστες βιβλίων σε όλο τον κόσμο και το κοινό μιας έκθεσης; Μία επίσκεψη στο Μουσείο της Αθωότητας, στην Κωνσταντινούπολη και στην έκθεση Παραλληλοτοπία στο ΜΙΕΤ θα σας αποκαλύψει πως τα όρια ανάμεσα στην τέχνη και στην πραγματική ζωή, στη λογοτεχνία και στην ιστορία, στο συλλογικό και στο ατομικό είναι πλέον δυσδιάκριτα.

Σκοτεινή και αινιγματική. Προκλητική και ρομαντική. Θολή και ιδιόρρυθμη. Αυτά είναι μερικά από τα επίθετα που θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει, για να περιγράψει την αμφιλεγόμενη persona, που ακούει στο όνομα Francesca Woodman. Αν δεν καταφέρει να σε σαγηνεύσει το έργο της, σίγουρα θα σε καθηλώσει η ιστορία της.

Γεννήθηκε... Δημιούργησε... Πέθανε... ή μήπως όχι; Πεθαίνει, άραγε, πραγματικά, αυτός που η τέχνη του έχει νικήσει τον χρόνο; Αρχιτέκτονας, γλύπτης, ζωγράφος... η προσωπική ιστορία του συγκλονιστικού Μιχαήλ- Άγγελου θα γεμίσει τις παρακάτω γραμμές...

“Η φωτογραφία είναι αλήθεια και ψέμα. Γράφει αυτό που υπάρχει αλλά και αυτό που γεννιέται.” Σε αυτή τη φράση του Γιώργου, συμπυκνώνεται κατά τη γνώμη μου, τόσο ο γενικότερος συμβολισμός του έργου του, όσο και ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί την τέχνη της φωτογραφίας, ως μέσο έκφρασης.