Τα «υφαντά» της Παναγιώτας Ανδριάκαινας απαλλαγμένα από την φόρτιση της παράδοσης επαναπροσδιορίζουν τη χρήση του νήματος. Αναμιγνύουν το παρόν με το παρελθόν της ιστορίας της τέχνης μέσα από έργα του Βελάσκεθ και του Ουίστλερ. Στις συνθέσεις που δημιουργεί, συνδέει την περιπλάνηση με την έννοια του χρόνου.Διαμέσω της υφαντικής, συνειρμικά δημιουργεί μύθους αντίστασης στην ισχύουσα κοινωνική πραγματικότητα. Κάπου σημειώνει: “Αν η ζωή ήταν κλωστή, θα ήταν μάλλον τεντωμένη. Κι αν οι σκέψεις ήσαν κουβάρια, θα ήσαν σίγουρα πολύχρωμες”.

Τα νήματα είναι τάχα γραμμές των ορίων? Ανυπέρβλητα σύνορα δεν υπάρχουν.
Για να δηλώσει τη θεληματική απραξία της υπομονής και την αγωνιστική επιλογή της επιμονής λέει: “Έπιασα το νήμα της αφήγησης. Εργαλείο μου ένα εύθραυστο, καθημερινό και ταπεινό υλικό -η κλωστή. Αναζήτησα δεσμούς ανάμεσα στον εαυτό και τον άλλον, το παρόν και το παρελθόν, την ιστορία της τέχνης και τις εκβολές στο σήμερα. Επαναλαμβάνοντας, αντιγράφοντας μεγάλα και αγαπημένα έργα, θέλησα να σπουδάσω, να μελετήσω σπιθαμή προς σπιθαμή τον τρόπο της τέχνης. Η κλωστή τυλίγεται γίνεται κουβάρι, ακολουθεί μια σκέψη- βελονιά ξηλώνεται και πάλι από την αρχή”.

Στα γλυπτά του Θανάση Κωνσταντινίδη κυριαρχούν οι γεωμετρικές φόρμες. Η σκληρή γεωμετρική φόρμα, σε συνάρτηση με το φως και τα υλικά, δημιουργεί τις απαραίτητες εντάσεις ανατροπής και υπέρβασης, στις φυσικές καταστάσεις.Η πάλη των αντιθετικών στοιχείων των συνθεσεων του, παραπέμπει σε μια επιστροφή στην πρωτογενή και αρχέγονη ζωή. Η απελπισμένη και ενστικτώδης αναζήτηση συνυπάρχει με την αναζωογονιτική ενέργεια. Χωρίς εξιδανικεύσεις διεισδύει στην ύλη με μια προκλητική αντιμετώπιση και θεωρώντας το φως ως το πρωταρχικό υλικό της δημιουργίας, προτείνει μια ριζοσπαστική σχέση- παράσταση.