Το Dada, ως μια πρωτοπόρος και καινοτόμος ρήξη για τα δεδομένα της τέχνης εισήγαγε νέα δεδομένα που διαμόρφωσαν τους καλλιτεχνικούς κανόνες. Οι καλλιτέχνες του 20ού αι. ανέπτυξαν την πεποίθηση πως η τέχνη και η καθημερινή ζωή έπρεπε να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, καθώς και ότι η τέχνη με την τεχνολογία πρέπει να σχετίζονται άμεσα ως επιστημονικές έννοιες. Η αδυσώπητη ιδέα ότι τα μαζικά παραγόμενα εμπορικά αντικείμενα θα μπορούσαν να θεωρηθούν έργα τέχνης, απλώς και μόνο από την επιλογή τους από τον καλλιτέχνη, οδηγούσε σε ακραίες συνέπειες τόσο για τους κριτικούς όσο και για τους θεατές. Το κείμενο αυτό θα εξετάσει τον ρόλο του πραγματικού αντικειμένου στο Dada, τη διάκρισή του από το συμβολικό αντικείμενο και πώς οι καινοτομίες των αναρχομηδενιστικών εκπροσώπων του κινήματός του επηρέασαν το σουρεαλιστικό κίνημα αρχικά και τη μεταμοντέρνα τέχνη αργότερα.