Ο Andre Breton ξεκινά την έρευνά του και την παράθεση απόψεών του στο βιβλίο του «Υπερρεαλισμός και Ζωγραφική» με την εξής φράση: «Υπάρχει αυτό που δεν είδα παρά μονάχα πολύ σπάνια και δε διάλεξα να δω ή να ξεχάσω ανάλογα με την περίπτωση. Υπάρχει αυτό που ήδη είδα αρκετές φορές κι αυτό που άλλοι όμοιά μου είπαν ότι είδαν, αυτό που πιστεύω ότι μπορώ να αναγνωρίσω, είτε ενδιαφέρομαι είτε όχι. Υπάρχει αυτό που μάταια κοίταξα και δεν τολμώ ποτέ να δω, που είναι ό,τι αγαπώ. Υπάρχει αυτό που είδαν άλλοι, λένε πως είδαν και από υποβολή καταφέρνουν ή δεν καταφέρνουν, αν με κάνουν να δω. Υπάρχει αυτό που βλέπω διαφορετικά απ’ ό,τι βλέπουν όλοι οι άλλοι, ακόμα κι αυτό που αρχίζω να βλέπω και δεν είναι ορατό. Κι αυτό δεν είναι όλο». Σύμφωνα με το παραπάνω απόσπασμα αντιλαμβανόμαστε την πολυπλοκότητα και την πολλαπλότητα των εικόνων.

Στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Ακαδημίας, στο κτίριο που παλιότερα στεγαζόταν το Λαϊκό Νοσοκομείο, βρίσκεται σήμερα το Μουσείο Ελληνικού Θεάτρου, ή όπως είναι σήμερα ο επίσημος τίτλος του, το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου-Θεατρικό Μουσείο. 

Στις αρχές του 19ου αι. η ελληνική τέχνη «κάνει το πρώτο της μνημόσυνο» και παράλληλα πεθαίνει και η λαϊκή τέχνη, που ως τότε είχε μια αξιοπρεπή εμφάνιση στα σαλόνια των αστών. Όταν η ευρωπαϊκή τέχνη ανθίζει, η ελληνική μαραζώνει.