Βιβλιοθήκη

Ο Γιώργος Ιωάννου αποτελεί μια ιδιάζουσα μορφή στη νεοελληνική λογοτεχνία. Τέκνο της σχολής της Θεσσαλονίκης (Ν. Γαβριήλ Πεντζίκης, Στέλιος Ξεφλούδας κ.α.) ακολούθησε έναν μοναδικό δρόμο έκφρασης που σε μεγάλο βαθμό βασίζεται στην εξωτερίκευση ενός εσωτερικού μονόλογου του δημιουργού. Με λίγα λόγια ήταν ακριβώς το αντίθετο απ' την ξακουστή γενιά του ‘30 που διακρίθηκε στο επονομαζόμενο, αστικό μυθιστόρημα. 

Το 1934, ένα δέμα από την Κωνσταντινούπολη καταφθάνει στα γραφεία του βραχύβιου περιοδικού “Nombres” (“Tchisla” στα ρώσικα, «Νούμερα» ελληνιστί), το οποίο εκδιδόταν από Ρώσους εμιγκρέδες στο Παρίσι. Το δέμα περιείχε το χειρόγραφο ενός μυθιστορήματος, που έφερε τον τίτλο «Μυθιστόρημα με κοκαΐνη» και την υπογραφή Μ. Αγκέεφ. Το περιοδικό δημοσιεύει το πρώτο σκέλος του μυθιστορήματος, το οποίο εκδίδεται δύο χρόνια αργότερα από την Ένωση Ρώσων Συγγραφέων του Παρισιού. Προϊόντος του χρόνου και μετά τη μετάφρασή του στην αγγλική και τη γαλλική γλώσσα, το εν λόγω βιβλίο αποκτά μεγάλη δημοφιλία, καθώς και τη χροιά ενός λογοτεχνικού θρύλου, εξαιτίας ενός βασανιστικού αναπάντητου ερωτήματος: ποιος είναι ο μυστηριώδης κύριος Μ. Αγκέεφ;

Ο Μπέρνι Γκούντερ δεν είναι ναζιστής, δεν ανήκει στο κόμμα και δεν μισεί τους Εβραίους. Πρέπει απλώς να κάνει τη δουλειά του όπως αυτός πιστεύει πως πρέπει να γίνει, να περάσει όσο το δυνατόν απαρατήρητος και να περιμένει να τελειώσει αυτή η φάρσα της Ιστορίας.

Ξεκινώντας να γράψω λίγες λέξεις για το “Vincent”, θεώρησα σωστό να αναζητήσω πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του Vincent van Gogh. Έμαθα, λοιπόν, ότι η τέχνη του μεγάλου δημιουργού υπήρξε καταλυτική για τα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φωβισμού (τι λέξη!), αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης. Ευτυχώς για όλους μας, όλα αυτά έχουν ελάχιστη σχέση με το κόμικ. Η ολλανδέζα δημιουργός διαθέτει στο έπακρο την ικανότητα των αληθινών καλλιτεχνών να δουλεύουν πάνω σε κάτι περίπλοκο και να το αποδίδουν, τελικά, ως κάτι απλό. Οπότε, ας το απολαύσουμε. 

Ο Paul Auster, μέχρι σήμερα, φαίνεται πως έζησε τις εποχές της ζωής του έντονα και κατά περιόδους ευτυχισμένα. Λίγο πριν τη βαρυχειμωνιά του προσωπικού του χειμώνα, αποφασίζει να μας διηγηθεί με τον μοναδικό του τρόπο τις πιο χαρακτηριστικές και σημαδιακές αναμνήσεις της ζωής του, έχοντας ως βάση, όχι τη σπουδαιότητά τους, αλλά τη θέση τους στη μνήμη του. 

Άντρας πολύτροπος και πολυμήχανος, ο Χαΐνης Δ. Αποστολάκης, αγαπημένος από το κοινό και τις μούσες, εισβάλλει δυναμικά στον κόσμο της λογοτεχνίας ως πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας με το πρωτόλειό του να αποτελείται από δέκα αυτοτελείς διηγήσεις.

Ο ιεροκήρυκας είναι το δεύτερο βιβλίο από τη σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων της Σουηδής Camilla Lackberg. Πρωταγωνιστής στα βιβλία της είναι ο αστυνόμος Πάτρικ, που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει κάποιο έγκλημα, συνήθως δολοφονίες, με τη βοήθεια της συντρόφου του, Έρικας, που αποτελεί αλληλένδετο κομμάτι της ζωής και της δουλειάς του. Η Έρικα είναι συγγραφέας, φύσει ανήσυχο πνεύμα, που «δεν τη χωράει ο τόπος». Από πολλούς κριτικούς, μάλιστα, θεωρείται το alter ego της Lackberg και εγώ δεν θα σχολιάσω το πόσο υπέροχη, συμπαθητική και δυναμική παρουσιάζεται στα βιβλία.

Ακούγοντας το όνομα Μαρξ, το μετείκασμα που ακολουθεί είναι η επιβλητική μορφή του πυκνά γενειοφόρου άντρα με το διαπεραστικό βλέμμα. Η εικόνα αυτή, συνήθως, είναι έντονα αποδοσμένη με κόκκινο χρώμα. Οι επόμενοι συνειρμοί που κάνουμε, ακούγοντας το όνομα αυτό, αφορούν τις έννοιες: σοσιαλισμός, κομμουνισμός, Το Κεφάλαιο και άλλες πολιτικά συνυφασμένες ιδέες. 

Η δρακοντιά, ή αλλιώς φιδόχορτο, είναι φυτό φαρμακευτικό και δηλητηριώδες, γνωστό από τους αρχαίους χρόνους για τις ιαματικές του ιδιότητες. Είναι επίσης η νέα συλλογή διηγημάτων του Στάθη Κοψαχείλη.

«Ήταν ως εάν ο συγγραφέας να είχε χρησιμοποιήσει, αντί για στυλό και λέξεις, τα νύχια του, για να χαράξει τα πράγματα στο χαρτί και στον φαντασιακό του αναγνώστη».