Λευκώματα και άλμπουμ φωτογραφικά δεσπόζουν στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων. Πρόκειται για βιβλία προορισμένα να φυλάσσουν το ενέχυρο της ομορφιάς που τους εμπιστευτήκαμε. Με το ακριβό τους χαρτί και το σκληρό εξώφυλλό τους δεν ζητούν απάντηση και έτσι μετατρέπονται σε ατέλειωτα βιβλία, έτσι όπως το είπε πριν από δεκαετίες η Clarisse Lispector.
Βιβλιοσκόπιο
Είναι συγγραφείς, που αγαπήσαμε πολύ. Είναι ρεύματα και γενιές λογοτεχνίας που μας έχουν συνεπάρει. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, στους οποίους θέλουμε να αφιερώσουμε λίγες λέξεις παραπάνω. Το κάνουμε σ' αυτήν εδώ τη στήλη.
Οι πειρατές αποτελούν αγαπημένο μοτίβο για αφηγήσεις, για παιδιά και ενήλικες, αγόρια και κορίτσια. Και παρόλο που οι πειρατές παραπέμπουν σε πολεμοχαρή, άγρια άτομα που λεηλατούν καράβια και αιχμαλωτίζουν ανθρώπους – σίγουρα κανείς μας δεν θα ήθελε να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με έναν από αυτούς καταμεσής της θάλασσας (ή του αέρα), η εικόνα τους στην λογοτεχνία και τον κινηματογράφο ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία σε μικρούς και μεγάλους: μια μορφή ταυτόσημη με την ελευθερία, την εξερεύνηση και την περιπέτεια, παραδοσιακά συνδεδεμένη με μεγάλα καπέλα (γνωστά ως tricorns hats) που θυμίζουν αυτά του Ναπολέοντα, παπαγάλους στους ώμους, γάντζους στα χέρια, σεντούκια με θησαυρούς σε άγνωστες εξωτικές τοποθεσίες και άλλα συναρπαστικά στοιχεία που, όμως, ως επί το πλείστον, δεν είναι παρά αποκυήματα της φαντασίας των συγγραφέων του 19ου αι.
Λίγα λόγια για τα βιβλία που ξεχωρίσαμε τη χρονιά που σε λίγες ώρες ολοκληρώνει τον κύκλο της, βιβλία για όλα τις αναγνωστικές προτιμήσεις που σίγουρα θα αγαπήσετε και εσείς.
«Το ίδιο εύχομαι για τα παιδιά, να λάμπουν, να ανθίζουν, πιασμένα χέρι-χέρι τον κόσμο να φωτίζουν» Julia Donaldson
Η αναγέννηση του ενδιαφέροντος για τον κόσμο της φανταστικής λογοτεχνίας είναι γεγονός, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως, με το αναγνωστικό κοινό να διευρύνεται μέρα με τη μέρα. Τα έργα της φανταστικής λογοτεχνίας επίσης πληθαίνουν και «αναβαθμίζονται» –ας επιτραπεί ο όρος– από ένα περιχαρακωμένο είδος που πολλοί το ονόμαζαν «παραλογοτεχνία» –ό,τι κι αν σημαίνει αυτό–, σε ένα ζωντανό είδος που γίνεται διαρκώς πολυπλοκότερο, αντλεί από άλλα είδη και προσφέρει σε άλλα είδη. Μία από τις λογοτεχνικές σειρές φαντασίας που άφησε εποχή και σφράγισε το είδος αυτό υπήρξε και ο «Τροχός του χρόνου» (“The Wheel of Time”), που έρχεται εκ νέου στο προσκήνιο της δημοσιότητας λόγω της τηλεοπτικής διασκευής που ξεκίνησε η Amazon και που φιλοδοξεί να κατακτήσει το τηλεοπτικό τοπίο.
Μια υπενθύμιση για την απαράμιλλη σειρά μυστηρίου βίπερ Ellery Queen που κυκλοφόρησε σε αυτοτελή μυθιστορήματα από τις εκδόσεις Πάπυρος.
«Συγγραφείς, οι γυναίκες; Μα, ελάτε τώρα. Είναι σαν να προσπαθούν να μιμηθούν τους άντρες μιλώντας με βαριά φωνή, σαν να επιδεικνύουν τις γροθιές τους ή κάτι τέτοιο. Έκαστος στο είδος του, στο κάτω κάτω». Τα λόγια του κυρίου που εξανίσταται υπερασπιζόμενος την (αρσενική) λογοτεχνία του 19ου ένατου αιώνα δεν ανήκουν στον πιο συντηρητικό συγγραφέα της εποχής. Αν μη τι άλλο ο συγκεκριμένος τύπος έχει ήδη ταράξει τα νερά της καλλιτεχνικής και κοινωνικής πραγματικότητας με τη βλάσφημη «Πάπισσα Ιωάννα», έργο ιδιαίτερα «προχωρημένο» για τα ελληνικά γράμματα και την ελληνική κοινωνία εν γένει. Ωστόσο αυτός ο αιρετικός, αναθεματισμένος από την εκκλησία λογοτέχνης δεν μπορεί να συγκρατήσει το μένος του όταν καταφέρεται εναντίον των γυναικών συγγραφέων και πιο συγκεκριμένα της πρωτοπόρου φεμινίστριας, δημοσιογράφου και εκδότριας της Εφημερίδος των Κυριών, κυρίας Καλλιρόης Παρέν.
Οι αρθρογράφοι του Artcore διάβασαν και σας προτείνουν δέκα βιβλία που θα σας χαρίσουν αξέχαστα ταξίδια στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας.
Ο Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005) γεννήθηκε στην Αθήνα και καταγόταν από την Ύδρα. Ξεκίνησε σπουδές στη Νομική τις οποίες άφησε για να αφοσιωθεί στην ποίηση. Στη γραφή του δημιουργεί αλλόκοτες εικόνες από καθημερινά στιγμιότυπα. Το ποίημα είναι από τη συλλογή «Παραλογαίς» (1948).
Με την ευχάριστη αφορμή της πρόσφατης έκδοσης στα ελληνικά του πλέον συστηματικού και προγραμματικού έργου του Gilles Deleuze, –ήτοι της κύριας διατριβής του, η οποία είχε εκπονηθεί υπό την επίβλεψη του Maurice de Gandillac και φέρει τον τίτλο «Διαφορά και επανάληψη» (1968)–, θα επιχειρήσουμε να καταθέσουμε ορισμένες προεισαγωγικές σκέψεις προς πιθανή διευκόλυνση του αναγνώστη. Ελπίζουμε μόνο ότι δεν θα επιφέρουμε μεγαλύτερη σύγχυση, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο κείμενο χαρακτηρίζεται από πλείστες δυσκολίες που το καθιστούν ίσως απροσπέλαστο στις επιδρομές του ανυποψίαστου ή ανεπαρκώς προετοιμασμένου μελετητή.