Ταινιοθήκη

Τα νέα διαδόθηκαν νωρίς σε όλη την επικράτεια: Ο τρελό-Δανός βγάζει ταινία, έναν μαραθώνιο σκληρού πορνό με μούσα τη Charlotte Gainsbourg. Ας ξεκινήσουμε από αυτό: προς έκπληξη ή απογοήτευση του κοινού, η τελευταία σκηνοθετική απόπειρα του Lars von Trier δεν είναι μια σοφιστικέ ή εντελλεκτσουέλ τσόντα (οι όπου γης πουριτανοί ας μην αναθαρρήσουν: υπάρχει άφθονο γυμνό, όπως και η αρμόζουσα διαστροφή κατά μήκος της ταινίας).

Το να παρακολουθείς το "Les vacances de Monsieur Hulot" είναι κάπως σαν να διαβάζεις το «Οι διακοπές του μικρού Νικόλα» του Rene Goscinny, ή σαν να ακούς «Το καλοκαίρι θα ‘ρθει» του Φοίβου Δεληβοριά. Ένα φιλμ, ένα παιδικό βιβλίο κι ένα τραγούδι που μιλούν πάνω-κάτω για τα ίδια πράγματα: Την προσμονή για κάθε καλοκαίρι που ξεκινά, τις καρικατούρες που γινόμαστε αθελά μας πού και πού όλοι στις διακοπές (φασαριόζικα πιτσιρίκια-λουόμενοι, υστερικοί γονείς, ατρόμητοι θαλασσόλυκοι, απιθανοκαταπληκτικοί κολυμβητές, υπερκοινωνικοί τουρίστες κλπ…), την μελαγχολία όταν το καλοκαίρι δεν είναι πια παρά μόνο αναμνήσεις και τη σιγουριά πως το ιδανικό καλοκαίρι έμεινε γι’ άλλη μια φορά άπιαστο όνειρο, τη σιγουριά πως το ιδανικό καλοκαίρι μάλλον δεν θα ρθει ποτέ αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να το προσμένουμε κάθε χρόνο με αμείωτη αγωνία…

Γνωρίζουμε αρκετά στοιχεία για τη νεανική ζωή της Camille Claudel, την καλλιτεχνική της εξέλιξη και βέβαια την ταραχώδη σχέση της με τον Auguste Rodin. Το φιλμ του Bruno Dumont δεν θα προσθέσει απολύτως τίποτα στις γνώσεις μας γύρω από το καλλιτεχνικό της έργο αλλά θα φωτίσει εκείνο το κομμάτι της ζωής της, που παρά τη διάρκειά του, συνήθως στα κείμενα-βιογραφίες της, συνοψίζεται σε μία, δυο προτάσεις και δεν είναι άλλο από τα 30 χρόνια εγκλεισμού της σε ψυχιατρικές κλινικές.

Η αξία των καλλιτεχνικών προϊόντων της ανθρώπινης διάνοιας και του παγκόσμιου πολιτισμού είναι άραγε τόσο μεγάλη, ώστε να αξίζει να θυσιάζονται ανθρώπινες ζωές για τη διάσωσή τους εν καιρώ πολέμου; Μια ταινία που διερευνά τις πιθανές απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα θα μπορούσε να είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Δυστυχώς, το “The Monuments Men” απογοητεύει καταλήγοντας να είναι ένα ανιστόρητο χολιγκουντιανό μπλοκμπάστερ.

Ο Matthew McConaughey τράβηξε φέτος τα βλέμματα της δημοσιότητας, χάρη στην ερμηνεία του στην ταινία “Dallas Buyers Club”, η οποία του απέφερε το όσκαρ, αλλά και την ενσάρκωση του επιθεωρητή Rust Cohle στη σειρά του HBO “True Detective”. Αυτή η «στροφή στην ποιότητα», όμως, ενός ηθοποιού που έγινε γνωστός κυρίως μέσα από ρομαντικές κομεντί, μπορεί να ανιχνευθεί τουλάχιστον τρία χρόνια νωρίτερα, όταν, δηλαδή, κυκλοφόρησε το “Killer Joe”. Το σίγουρο εδώ είναι ότι θα δείτε τα κοτοπουλάκια του KFC με άλλο μάτι.

Το σινεμά όπως και κάθε μορφή τέχνης αντικατοπτρίζει διάφορες πτυχές της ανθρώπινης –και όχι μόνο- ζωής, τα κοινωνικά αδιέξοδα, την πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ταινία του Ζαν Μαρκ Βαλέ προσθέτει και αυτή το λιθαράκι της μέσω της εξιστόρησης της ταραχώδους ζωής του Ρον Γούντραφ και της μάχης του με το AIDS.

Man σημαίνει άνδρας, αλλά σημαίνει και άνθρωπος. Το “A single man” είναι η ιστορία ενός άνδρα που έχει χάσει τον αγαπημένο του και μαζί και την όρεξή του για ζωή, αλλά σημειοδοτεί συγχρόνως και την ιστορία κάθε ανθρώπου που βρέθηκε σε παρόμοια θέση.

«Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, αν εσύ έχεις πειστεί πως είναι κάτι άλλο». Το συγκεκριμένο φιλμ του David O. Russell διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’70 και πραγματεύεται το θέμα της απάτης. Ενώ η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, ο σκηνοθέτης εστιάζει αλλού και στήνει ένα πρωτόγνωρο παιχνίδι μηχανορραφίας και εξαπάτησης με αποτέλεσμα να παραδώσει μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και της φιλμογραφίας του.

Ο Alfonso Cuarón απασχόλησε πρόσφατα το κοινό με το “Gravity”, αλλά σήμερα θα εστιάσουμε την προσοχή μας σε μια προγενέστερη ταινία του… Τα «Παιδιά των Ανθρώπων» του 2006 αποτελούν χαλαρή μεταφορά βιβλίου και περιλαμβάνουν στο καστ τους Clive Owen, Clare-Hope Ashitey, Julianne Moore και Michael Caine.

Μου αρέσουν οι πολυσυζητημένες ταινίες. Αυτές που διχάζουν το κοινό και τους κριτικούς. Γεγονός είναι ότι μία τέτοια ταινία είτε θα τη μισήσεις είτε θα την αποθεώσεις είτε θα σου φανεί απλά μέτρια. Ένα πράγμα όμως είναι βέβαιο. Θα τη συζητήσεις. Θα την αναλύσεις. Θα την υπερασπιστείς ή θα την ρίξεις στα τάρταρα. Το “The Wolf of Wall Street” του Martin Scorsese ανήκει σεαυτού του είδους τις ταινίες.