Ο όρος “No Wave” σημαίνει τίποτα και τα πάντα. Κενός συγκεκριμένου νοήματος, το No Wave υποδηλώνει την άρνηση, τον αποτροπιασμό, την απόρριψη και την ανάγκη για εύρεση νέων, ριζοσπαστικών φορμών έκφρασης αλλά και αυτοολοκλήρωσης. Με σχετικά μικρή διάρκεια ζωής, το No Wave κίνημα χαρακτήρισε ένα μεγάλο αριθμό μουσικών, εικαστικών, κινηματογραφιστών και διαφόρων άλλων καλλιτεχνών, που η κοσμοθεωρία και η καλλιτεχνική τους αντίληψη επαναπροσδιόρισαν την Avant Garde (1) σκηνή της Νέας Υόρκης, θέτοντας νέα θεμέλια και δεδομένα για τη μετέπειτα πορεία της underground κουλτούρας της μητρόπολης. Αν και το No Wave έχει ευρύ καλλιτεχνικό φάσμα επιρροής, το παρόν άρθρο θα περιοριστεί στο μουσικό κομμάτι του κινήματος, εξετάζοντας τους κυριότερους εκφραστές του, τις επιρροές τους αλλά και το κοινωνικό πλαίσιο που συνέβαλε στη δημιουργία του.
Αλέξανδρος Δανιηλίδης
Με χαροποιεί ιδιαίτερα όταν διαβάζω για/ακούω μουσικούς οι οποίοι, έχοντας εδραιώσει κάποια στιγμή το όνομά τους στο μουσικό τομέα που δραστηριοποιούνται, συνεχίζουν ακάθεκτοι και παράγουν τη μουσική που τους εκφράζει, ανεξαρτήτου ηλικίας. Μία τέτοια περίπτωση είναι και το αθηναϊκό σχήμα των New Zero God (NZG), των οποίων ιδρυτικό μέλος, τραγουδιστής και συνθέτης είναι ο Μιχάλης Πούγουνας. Ο εν λόγω κύριος αποτέλεσε βασικό στέλεχος των θρύλων της ελληνικής post-punk/goth σκηνής, The Flowers of Romance και συν τοις άλλοις είναι ιδιοκτήτης των δισκογραφικών εταιρειών Nexus και Cyberdelia.
Για τη δισκογραφική Fuzz Club με έδρα το Λονδίνο τα έχουμε ξαναπεί και σε προηγούμενο review (βλ. The Underground Youth): πρόκειται μάλλον για το καλύτερο και πιο δραστήριο label στον τομέα της νεο-ψυχεδέλειας αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, με ένα εξαιρετικό roster (The Underground Youth, Sonic Jesus, Singapore Sling, Lola Colt κ.α.) συμπεριλαμβανομένων και δύο ελληνικών συγκροτημάτων (A Victim of Society, Acid Baby Jesus). Εδώ λοιπόν, τα «γεράκια» της Fuzz Club ανακάλυψαν, αγάπησαν και υπέγραψαν συμβόλαιο με την πιο απομακρυσμένη (γεωγραφικά μιλώντας) μπάντα του ενεργητικού της. Κυρίες και κύριοι, without further ado, οι Las Cobras από την Ουρουγουάη!
Desert blues, Afro jazz / funk, Zulu Rock… 12+1 διαμαντάκια που επανατοποθετούν την αφρικανική ήπειρο στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Από την καυτή έρημο της Σαχάρας μέχρι και τα στενά του Soweto, η αφρικανική ήπειρος έχει να επιδείξει εξαίρετα δείγματα μουσικής κουλτούρας και εμείς δεν έχουμε παρά να τους ακούσουμε.
“I pledge allegiance to the burning flag of the United States of Horror” ακούμε το παιδάκι να λέει στο intro του νέου άλμπουμ των hip hop/punks Horror και θαρρώ πως οποιαδήποτε άλλη εισαγωγή είναι περιττή!
“Two’s a crowd” που έλεγε και ο αείμνηστος Andy Warhol και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό. Μπορούν μόνο δύο άτομα να παράξουν μουσική ισάξιας δυναμικής με αυτή μίας πλήρους μπάντας; Ασφαλώς και μπορούν και ιδού μερικές από τις πιο τρανές αποδείξεις:
Ιδού λοιπόν! Πολυαναμενόμενο 9o άλμπουμ από τους πολυαγαπημένους Αυστραλούς psych rockers (και το πρώτο από τα πέντε που σκοπεύουν να βγάλουν φέτος), οι οποίοι δραστηριοποιούνται ήδη από το 2010. Οι φίλοι του σχήματος σίγουρα θα έχουν πάρει μια γεύση από τις «διαρροές» του“Flying Microtonal Banana” ( πχ. “Nuclear Fusion”), αλλά η εικόνα του άλμπουμ είναι σίγουρα πιο ολοκληρωμένη, όταν έχεις ακούσει ολόκληρο τον δίσκο.
Η Fuzz Club Records, ως γνωστόν, είναι από τα καλύτερα και πιο δραστήρια labels στον τομέα της neo-psych/post-punk/neo-kraut μουσικής σκηνής της Ευρώπης, ενώ ήδη έχει απλώσει τα «πλοκάμια» της και εκτός αυτής (Μεξικό, Παραγουάη). Εδώ, μας προσφέρει τον 8ο κατά σειρά δίσκο των Underground Youth, του σχήματος που δημιούργησαν το 2008 οι Craig και Olya Dyer με καταγωγή τη γενέτειρα της post-punk, το βιομηχανικό Manchester και νυν έδρα το Βερολίνο (δύο πόλεις που αναμφίβολα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του μουσικού ύφους οποιασδήποτε μπάντας).
Πόλη και μουσική, μουσική και πόλη..Δύο έννοιες αλληλένδετες που συμπληρώνουν και εκφράζουν η μία την άλλη. Η πόλη ως σκηνικό αλλά και η πόλη ως πρωταγωνιστής. 12 μουσικά βίντεο, 12 διαφορετικές ιστορίες αστικής περιπλάνησης, μέσα από τα οποία προβάλλεται το αστικό τοπίο με όλα τα συστατικά που το απαρτίζουν. Από νυχτερινές αναζητήσεις σε μια πόλη που κοιμάται και τα σαγηνευτικά στενάκια της Μέσης Ανατολής μέχρι την εξύμνιση αρχιτεκτονικών δειγμάτων περασμένων εποχών, η μουσική πάντα αντλεί έμπνευση αλλά και εμπνέει τους ρυθμούς μας εντός της πόλης.
Οι Cloud Nothings ξεκίνησαν σε ένα υπόγειο ως one-man project του κιθαρίστα και τραγουδιστή Dylan Baldi το 2008 και έκτοτε έχουν έναν ικανοποιητικό αριθμό κυκλοφοριών στο ενεργητικό τους.